Τον δρόμο για το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο θα πάρει το θέμα του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών μετά το κατηγορηματική άρνηση του Αρείου Πάγου να δώσει νομική υπόσταση στον πολιτικό γάμο προσώπων του ίδιου φύλου, πετώντας ουσιαστικά το … μπαλάκι στη Βουλή η οποία αν ήθελε, θα μπορούσε να τον είχε θεσπίσει διά νόμου.
Η θεσμοθέτηση του συμφώνου συμβίωσης και όχι του πολιτικού γάμου για τα ομόφυλα ζευγάρια αποτελεί για τους αρεοπαγίτες τη σαφέστατη ένδειξη για τη βούληση του έλληνα νομοθέτη η οποία αντανακλά και τα όρια , τις αξίες και τις «σταθερές» της κοινωνίας η οποία δεν φαίνεται να αποδέχεται, τουλάχιστον σε αυτή τη φάση, να τελούν γάμο άτομα του ίδιου φύλου.
Με ένα εκτενές σκεπτικό ο Άρειος Πάγος ακύρωσε, 10 χρόνια μετά τον πολιτικό γάμο του ομόφυλου ζευγαριού στην Τήλο κρίνοντας πως «η βούληση του Έλληνα νομοθέτη φτάνει – τουλάχιστον επί του παρόντος– μέχρι την επέκταση του συμφώνου συμβίωσης και στα ομόφυλα ζευγάρια, γεγονός το οποίο , κατά τους δικαστές «ανεξάρτητα από τον αντίλογο που θα μπορούσε να παραθέσει κανείς , αποτελεί την έκφραση της βούλησης της εσωτερικής έννομης τάξης, η οποία θεωρείται ότι αντανακλά τις ηθικές και κοινωνικές αξίες και παραδόσεις του ελληνικού λαού, που δεν αποδέχεται τη θέσπιση γάμου για τα ομόφυλα ζευγάρια».
Οι αρεοπαγίτες συμφώνησαν μάλιστα με τον εισαγγελέα της Ρόδου που είχε ακυρώσει το γάμο θεωρώντας ότι η ενέργειά του αυτή« δεν αποτελεί επέμβαση στην ιδιωτική ζωή των εν λόγω προσώπων (σ.σ. του ομόφυλου ζεύγους ), αλλά προβλεπόμενη από το νόμο διαδικαστική ενέργεια , που αποτελεί μέτρο αναγκαίο για την προστασία της ηθικής, εν όψει του ενδιαφέροντος της Πολιτείας για την ομαλή διαμόρφωση και λειτουργία των οικογενειακών σχέσεων. Ούτε εξάλλου, αποτελεί επέμβαση στην οικογενειακή ζωή των εν λόγω προσώπων, για το λόγο ότι κυρίως στην περίπτωση του «γάμου» δύο προσώπων του ιδίου φύλου το ζητούμενο είναι κατά πόσον υπάρχει μεταξύ των προσώπων αυτών «οικογένεια», η νομική έννοια της οποίας έχει ως σταθερά στοιχεία το γάμο και τη συγγένεια έτσι ώστε
να τίθεται ζήτημα προστασίας της».
