Στο… κενό έπεσε από το Συμβούλιο της Επικρατείας αίτηση αντιρρησία συνείδησης ο οποίος ζητούσε την εξαίρεση του, από το σύστημα ΤΑΧΙS και τη φορολόγησή του μέσω του ΑΦΜ, επικαλούμενος λόγους θρησκευτικής ελευθερίας.
Ειδικότερα, ο αντιρρησίας συνείδησης υποστήριζε στην αίτησή του ότι η καθιέρωση του ΑΦΜ συνεπάγεται «την αντιμετώπιση των ανθρώπων ως αριθμών και όχι ως προσώπων, κάτι που δεν συνάδει με τις διδασκαλίες της Χριστιανικής Ορθόδοξης πίστης, με αποτέλεσμα η υποχρεωτική απόδοση και αναγραφή του ΑΦΜ να τον αναγκάζει σε επιορκία και σε κατάσταση αμαρτίας ενώπιον του θεού, καθόσον αποδοχή του ΑΦΜ θα συνιστά την από μέρους του αποδοχή της κατάργησης του βαπτίσματος που έχει λάβει».
Ωστόσο, σύμφωνα με τους Συμβούλους Επικρατείας η διάταξη του Ν. 2515/1997 που καθιέρωσε το ΑΦΜ δεν αντίκειται στο Σύνταγμα (άρθρο 13) και την ΕΣΔΑ (άρθρο 9) γιατί «αποσκοπεί στην εξυπηρέτηση ενός δημοσίου σκοπού (την αποδοτική λειτουργία του νέου συστήματος μηχανοργάνωσης και στην συνακόλουθη αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής) και εισάγει υποχρέωση γενικού απρόσωπου χαρακτήρα, μη συναρτωμένη προς θρησκευτικές πεποιθήσεις, που δεν επιδέχεται ουδεμία εξαίρεση, αφού μάλιστα με την υποχρέωση αυτή δεν επιχειρείται διείσδυση της κρατικής εξουσίας στο ενδιάθετο φρόνημα των πολιτών».
Άλλωστε, ότι ο οπαδός ορισμένου θρησκεύματος δεν έχει τη δυνατότητα «επικαλούμενος της θρησκευτικές του πεποιθήσεις να αρνηθεί την εκπλήρωση των προς το κράτος υποχρεώσεών του» (π.χ. φορολογικών) ή «την συμμόρφωσή του προς τους νόμους γενικής εφαρμογής, ειδικά δε με εκείνους που δεν αφορούν θέματα σχετικά με την άσκηση των θρησκευτικών δικαιωμάτων».
