«Προτιμώ να πεθάνω σαν άντρας από απεργία πείνας παρά άρρωστος. Είμαι τέσσερις μήνες εδώ μέσα και δεν ξέρω γιατί».
Με αυτά τα λόγια ένας άνδρας από τη Συρία που διαβιεί επί 120 ημέρες μέσα στα κρατητήρια αλλοδαπών στην Αστυνομική Διεύθυνση Ηρακλείου περιγράφει τη σκληρή πραγματικότητα που βιώνει σε ένα περιβάλλον εχθρικό για τον ίδιο και τους συγκρατουμένους του.
Ο ίδιος, που όπως αναφέρει ήρθε στην Ελλάδα για ένα καλύτερο μέλλον, δηλώνει ότι θέλει να φύγει, ωστόσο μέχρι σήμερα δεν του έχουν αναγνωρίσει την υπηκοότητά του (τον θεωρούν Ιρακινό), και για τον λόγο αυτό παρακρατούν τα χαρτιά του. Συνελήφθη πριν από μερικά χρόνια για υπόθεση αρχαιοκαπηλίας, ωστόσο πρωτόδικα έχει αθωωθεί. Ασκήθηκε έφεση και αναμένεται η εκδίκαση της υπόθεσης σε β’ βαθμό. Εφόσον έχει αθωωθεί θα έπρεπε να είναι ελεύθερος με περιοριστικούς όρους.
Απεργός πείνας για τη δικαίωσή του
Ο κρατούμενος έχει ξεκινήσει απεργία πείνας από τις 23 Δεκεμβρίου διαμαρτυρόμενος για τις συνθήκες κράτησής του, αλλά και για το γεγονός ότι παρόλο που έχει δικαιωθεί από το δικαστήριο, παραμένει φυλακισμένος.
Περιγράφοντας την σκληρή καθημερινότητά του δηλώνει στο zougla.gr: «Μας δίνουν καθημερινά 5,80 ευρώ για να τα βγάλουμε πέρα. Αυτό δεν γίνεται όταν μόνο το σουβλάκι έχει 3 ευρώ. Πρέπει να αγοράσουμε με αυτά τα λεφτά τσιγάρα, φάρμακα, φαγητό, τα πάντα. Όταν πρέπει να αγοράσουμε ένα σαμπουάν 4 ευρώ, εκείνη την ημέρα δεν πρέπει να φάμε γιατί μετά δεν έχουμε λεφτά», καταγγέλλει ο κρατούμενος.
Later…
Η συμπεριφορά των σωφρονιστικών υπαλλήλων είναι εξίσου κακή: «Είμαστε άρρωστοι και τους λέμε να μας πάνε στον γιατρό. Μας απαντούν “later”. Το ίδιο συμβαίνει σε οτιδήποτε κι αν ζητήσουμε. Zητάμε φαγητό για να πάρουμε στην ώρα που πρέπει τα φάρμακα και εκείνοι μας λένε ‘later’. Τι είμαστε τελικά, άνθρωποι ή ζώα;».
Στο μεταξύ σοβαρές είναι οι καταγγελίες του σχετικά με τα κριτήρια που οι Αρχές επιλέγουν ποιον θα κλείσουν στις φυλακές-μπουντρούμια και ποιον θα αφήσουν απέξω. «Ένας κρατούμενος εδώ είναι φυλακισμένος γιατί τον βρήκαν μεθυσμένο και μία γυναίκα κατήγγειλε πως τράβηξε μαχαίρι. Πάνω του δεν βρέθηκε ποτέ κάποιο μαχαίρι ή άλλο αντικείμενο. Ο ίδιος παραδέχθηκε στο δικαστήριο ότι όντως πίνει. “Ναι πίνω. Έχασα όλη την οικογένειά μου στη Συρία μετά από βομβαρδισμό και έχω τρελαθεί”», φέρεται να είπε στο δικαστήριο.
Ο κρατούμενος κατήγγειλε επίσης την αδιαφορία που επιδεικνύουν οι υπάλληλοι για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν όσον αφορά γραφειοκρατικά ζητήματα που πρέπει να διευθετηθούν προκειμένου να αποφυλακιστούν.
Το μόνο που ζητεί είναι να υπάρξει μέριμνα από την Πολιτεία για τους ανθρώπους που βρίσκονται εγκλωβισμένοι πίσω από τα κάγκελα των φυλακών, «χωρίς ήλιο» όπως λέει. Δηλώνει δε αποφασισμένος να συνεχίσει την απεργία πείνας καθώς προτιμά να πεθάνει από ασιτία παρά από κάποια αρρώστια…
