Όταν πριν από αρκετά χρόνια ο Δημήτρης Λιγνάδης εξηγούσε σε μία από τις συνεντεύξεις του πως «αν με κυριεύσει η καψούρα, τότε στα @@ μου η αξιοπρέπεια», κανείς δεν θα τολμούσε να φανταστεί πως πίσω από αυτή την πεζοδρομιακή διάλεκτο κρυβόταν ένα πραγματικά χαλασμένο μυαλό. Και, όπως φαίνεται, αυτό το μυαλό κρυβόταν πολύ καλά.
Τις λεπτομέρειες για τη ζωή του τις ήξεραν πολύ λίγοι και μυημένοι. Στην ίδια συνέντευξη ο Δημήτρης Λιγνάδης
εξηγούσε το «αρχαίον κάλλος». Εξηγούσε πόσο απελευθερωμένος ήταν ο έρωτας στην αρχαία Ελλάδα.
Ο Δημήτρης ο Λιγνάδης είναι από εκείνους τους ανθρώπους που στη ζωή τους έκαναν τον Πλάτωνα φύλλο και φτερό. Αποκλείεται να μην είχε πληροφορηθεί τους περίφημους διαλόγους του Σωκράτη με τον Αλκιβιάδη στην κατοικία του δεύτερου όταν ο φιλόσοφος είχε επιλεχθεί από τον Περικλή ως «φροντιστής» του ανιψιού του. Ο φροντιστής έγινε παιδονόμος και στη συνέχεια συμπολεμιστής και στη μάχη της Ποτίδαιας διέσωσε με την ασπίδα του τον νεαρό Αλκιβιάδη κάτω από τα τείχη της πόλης.
Όλα αυτά για την ιστορία, αλλά και για να υπενθυμίσουμε ότι ο Δημήτρης Λιγνάδης γνώριζε τη λεπτομέρεια ότι κάθε πρωί με το χάραμα ο Σωκράτης κατηφόριζε για να πάρει θέση στο ύψωμα πάνω από το Λύκειον, όπου γυμνάζονταν τα νεαρά αγόρια με τα λαδωμένα κορμιά. Μετά τις ασκήσεις έτρεχαν να λουστούν στα γάργαρα τότε νερά του Ιλισού, πάντοτε υπό το βλέμμα του φιλοσόφου. Με όλα αυτά στο μυαλό του ο γιος του εξαιρετικού φιλόλογου Τάσου Λιγνάδη, ο Δημήτρης Λιγνάδης, φιλόλογος και αυτός και μάλιστα από τους εξαιρετικούς, προτίμησε στη ζωή του να σκηνοθετεί τα πάντα επιλέγοντας την πλέον αποτρόπαια προσέγγιση του έρωτα, που δεν είναι τίποτα άλλο παρά η επιβολή σωματικής και ψυχολογικής βίας στους αδύναμους. Όλα αυτά με την απόλυτη πνευματική κυριαρχία που συνεπάγεται η ενασχόληση του Δημήτρη Λιγνάδη με το αρχαίο πνεύμα και το αρχαίον κάλλος. Όλα αυτά τα χρησιμοποιούσε για να απονεκρώσει τα ανήλικα παιδιά που τον περιστοίχιζαν από κάθε αντίσταση. Όπως δηλώνει και ο δικηγόρος ενός εκ των θυμάτων του, ο κ. Γιάννης Βλάχος, ο Δημήτρης Λιγνάδης σκηνοθετούσε ακόμα και τις σχέσεις των παιδιών μεταξύ τους. Τα έλεγχε σε όλες τις πτυχές της ζωής τους. Έμπαινε μέσα στο μυαλό τους και κυριαρχούσε πάνω τους.
Ο βιασμός των παιδιών αυτών από τον Λιγνάδη ήταν μέσα στο μυαλό του φυσικό επακόλουθο αυτής της κυριαρχίας. Πόσο χαλασμένο μπορεί να είναι το μυαλό ενός ανθρώπου ώστε να δίνει την εντύπωση προς τα έξω ενός ταλαντούχου και εξαιρετικά καινοτόμου καλλιτέχνη και στην προσωπική του ζωή να συμπεριφέρεται σαν και εκείνες τις φιγούρες στην πόλη Salo στη βόρεια Ιταλία, εκεί που οι Γερμανοί απομόνωσαν τον Μουσολίνι και εκεί όπου εξελίχθηκε η ταινία-«κατηγορώ» κατά του φασισμού του Παζολίνι «Salo: Οι 120 ημέρες των Σοδόμων».
Ο δικηγόρος Γιάννης Βλάχος καταθέτει την εμπειρία που αποκόμισε και από τις καταγγελίες ενός εκ των θυμάτων του Δημήτρη Λιγνάδη:
«Υπήρχε η μέθοδος της προσέγγισης, της προσέλκυσης, της κατάκτησης. Ακολουθούσε το στάδιο της ψυχαγωγικής χειραγώγησης. Πρόκειται για παιδιά που δεν είχαν διαμορφώσει τον χαρακτήρα τους, δεν είχαν διαμορφωθεί ως προς τη σεξουαλικότητά τους, δεν είχαν ισορροπήσει μέσα στο κοινωνικό και οικογενειακό τους περιβάλλον. Το τρίτο και τελευταίο στάδιο ήταν αυτό της σωματικής κακοποίησης».
«Είναι ένα μοτίβο δράσης που προκύπτει από τα περισσότερα παιδιά με τα οποία έχω μιλήσει» επισήμανε.
Ο κατηγορούμενος είχε ισχυρό ένστικτο πώς θα επιλέγει τα θύματά του και με τι τρόπο θα μεταχειρίζεται το καθένα από αυτά, σχολίασε στη συνέχεια ο κ. Βλάχος.
«Το μοτίβο της δράσης του είχε κοινά χαρακτηριστικά: ήταν η αίγλη του θεάτρου, η δημοσιότητα που είχε ο ίδιος, οι υποσχέσεις ότι “μαζί μου θα κάνεις μια λαμπρή καριέρα”, η εκπεφρασμένη του αγάπη, ο θαυμασμός για άτομα ηλικίας 14-15 χρόνων» υπογράμμισε.
«Τα χρησιμοποιούσε και τα σκηνοθετούσε ακόμα και στις σχέσεις μεταξύ τους. Μιλάμε για κύκλο παιδιών που μονίμως είχε γύρω του. Δεν σκηνοθετούσε μόνο στο θέατρο, αλλά και αυτούς που πλησίαζε. Έδινε συγκεκριμένους ρόλους στη ζωή τους. Έχω ακούσει περιπτώσεις παιδιών που ήθελαν να αυτοκτονήσουν» αποκάλυψε.
