Γράφει η Κορίνα Ντούβλη
Εδώ δε μιλάει ο φεμινισμός• Η ριζοσπαστική ιδέα, πως οι γυναίκες είναι ίσες με τους άνδρες αυτής της κοινωνίας. Εδώ αναφερόμαστε σε κάτι πιο προσωπικό, σε κάτι πιο ανθρώπινο και συνάμα απάνθρωπο. Μιλάμε για οργισμένες υπάρξεις που υπόκεινται στη βία, ακόμη και στο πόσο βίαια και γρήγορα γράφουν συνθήματα στους τοίχους.
Αν η πατριαρχία είναι μια κακή αρχή που γέννησε τον φεμινισμό, τότε η βία που συναλλάσσεται με την πατριαρχία και τον φεμινισμό, τι πρέπει να γεννήσει εκτός από τη δικαιοσύνη που ήδη «υπάρχει»;
Φόβο ή εκδίκηση; Πένθος, διωγμό, τιμωρία ή καθήλωση; Πώς θα επέλθει κοινωνική και ψυχική ηρεμία μετά από τόσες αναταραχές εγκληματικού τύπου;
Άνθρωποι εναντίον ανθρώπων. Άνδρες εναντίον ανδρών, άνδρες εναντίον γυναικών, γυναίκες εναντίον γυναικών. Αλληλοσπαραγμός.
Η γυναικεία ανατομία είναι προκλητική. Είναι πεδίο άσκησης της διαστροφής και της κακομεταχείρισης . Αυτός ο πόνος πώς θα διοχετευτεί; Θα αναλάβει επιθετική δράση στη κοινωνία;
Καταπάτηση της γυναικείας αυτονομίας• αφού πλέον δεν μπορούμε να κυκλοφορούμε αργά, να περπατάμε μόνες, δεν μπορούμε να μην χρειαζόμαστε το φως… Και άλλα τόσα «δεν» και «μην».
Σάλος. Η σεξιστική βία δεν είναι πάντα διαστροφή. Είναι ένα αποκύημα παιδαγωγικής. Μιας κακής ανατροφής, ναι πιθανόν εσύ που διαβάζεις το άρθρο να ευθύνεσαι για έναν βιασμό που θα γίνει σε 8 χρόνια,10 ώρες και 23 λεπτά σε μια στάση λεωφορείου.
Η βία αυτή τη στιγμή διαπράττεται. Δεν ξέρεις ακόμη το πού και το πώς. Ξέρεις ότι κάποιος υποφέρει. Κάποια ύπαρξη υπόκειται κάτι. Ίσως είναι πιο κοντά σου από όσο νομίζεις. Ίσως είναι πιο μπροστά σου απ’ όσο φαντάζεσαι, ίσως είναι πιο φανερή από όσο μαθαίνεις, πιο αισθητή από όσο νιώθεις. Ίσως και να την ξέρεις καλά. Ίσως είναι μέσα σου. Ίσως κοιμάται, ίσως ξυπνάει τώρα, ίσως υπομένει, ίσως περιμένει, ίσως είσαι ήδη μια μορφή βίας, ίσως είσαι βία. Σε 8 χρόνια, 10 ώρες και 23 λεπτά θα σε περιμένω σε εκείνη τη στάση. Ίσως πάλι και νωρίτερα .
