Η επιτυχημένη αντιμετώπιση της ιταλικής επίθεσης της 28ης Οκτωβρίου 1940 διήρκεσε έως τις 6 Απριλίου 1941 όταν τα γερμανικά στρατεύματα επιτέθηκαν ταυτόχρονα κατά της Γιουγκοσλαβίας και της Ελλάδας.
Ο κατάκοπος πλην νικηφόρος Ελληνικός Στρατός δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί στις γερμανικές μηχανοκίνητες τακτικές με αποτέλεσμα να επέλθει κατάρρευση του μετώπου και υποχώρηση των Ελληνικών και των συμμαχικών δυνάμεων προς νότο (όσων δυνάμεων δεν είχε προλάβει να παραδώσει στους Γερμανούς ο Τσολάκογλου).
Όπως γράφει το thinknews.gr, μετά από σφοδρές μάχες και ενίοτε απελπισμένες αντεπιθέσεις προφυλακών, στις αρχές Μαΐου περί τις 29.000 σύμμαχοι (Βρετανοί, Αυστραλοί και Νεοζηλανδοί), 12.000 Έλληνες και η ελληνική κυβέρνηση, μετά του Βασιλέα Γεωργίου Β’, είχαν μεταφερθεί στην Κρήτη για να ενισχύσουν τις ανύπαρκτες μέχρι τότε άμυνες του νησιού.
20Η ΜΑΐΟΥ
Η από αέρος απόβαση των Γερμανών στρατιωτικών δυνάμεων ξεκίνησε τις πρώτες πρωινές ώρες της 20ης Μαΐου. Την πρώτη μέρα της μάχης οι γερμανικές δυνάμεις υπέστησαν τεράστιες απώλειες, ιδιαίτερα λόγω της πολύ ενεργής συμμετοχής στην άμυνα του νησιού των Κρητικών. Προς στιγμή φάνηκε ότι η Κρήτη θα σωζόταν.
Όμως η απώλεια του αεροδρομίου του Μάλεμε Χανίων (στις 21 Μαΐου) άλλαξε την τακτική κατάσταση, δεδομένου ότι οι Γερμανοί είχαν ποια ένα σταθερό σημείο διαρκούς ενίσχυσης των δυνάμεων τους, άρα και συνεχούς πίεσης των αμυνομένων. Η απώλεια του Μάλεμε ήταν αποτέλεσμα της λανθασμένης εκτίμησης των συμμάχων περί της σημασίας των αεροδρομίων της Κρήτης. Όταν βέβαια κατάλαβαν το λάθος τους ήταν πολύ αργά!
1Η ΙΟΥΝΙΟΥ
Έχοντας εξασφαλίσει ένα σημαντικό τακτικό πλεονέκτημα, οι Γερμανοί το αξιοποίησαν επιχειρησιακά με πολύ έξυπνο τρόπο: Δεν κινήθηκαν να καταλάβουν το νησί από τη Δύση προς την Ανατολή, κάτι που θα έδινε «στρατηγικό» βάθος στους αμυνόμενους, αλλά κινήθηκαν να καταλάβουν στρατηγικά σημεία της βόρειας ακτογραμμής, αναγκάζοντας τους αμυνόμενους να υποχωρήσουν προ την λιγότερο στρατηγικής σημασίας νότια ακτογραμμή!
Έτσι επήλθε και το στρατηγικό ζητούμενο, δηλαδή η κατάληψη ολόκληρης της Κρήτης, η οποία ολοκληρώθηκε την 1η Ιουνίου. Από τους 41.000 αμυνόμενους 4.000 έπεσαν στο πεδίο της μάχης, 17.000-18.000 συνελήφθησαν αιχμάλωτοι, ενώ άλλοι τόσοι περίπου διασώθηκαν, πέρασαν στην Αίγυπτο και συνέχισαν τον αγώνα κατά του Άξονα. Ο τοπικός πληθυσμός πλήρωσε τη γενναία του στάση με σκληρά αντίποινα.
Στη Μάχη της Κρήτης χρησιμοποιήθηκαν, για πρώτη φορά και τόσο μαζικά, δυνάμεις αλεξιπτωτιστών (Fallschirmjäger). Ωστόσο οι απώλειες ήταν τόσο μεγάλες (από τους 14.000 περίπου αλεξιπτωτιστές που συμμετείχαν στη Μάχη της Κρήτης σκοτώθηκαν περί τις 3.500-4.000) ώστε η Γερμανική πολιτική και στρατιωτική ηγεσία αναγκάστηκε να μην ξαναχρησιμοποιήσει αλεξιπτωτιστές σε τόσο μαζικό αριθμό.
ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΑΠΟΤΥΧΙΑ
Αν και τακτικά η κατάληψη της Κρήτης ήταν μια επιτυχία, σε στρατηγικό επίπεδο μάλλον αποτέλεσε μια πρώτης τάξεως αποτυχία, ιδιαίτερα στον τομέα την επιμελητείας: Στη Μάχη της Κρήτης χάθηκαν πάνω από 200 μεταφορικά αεροσκάφη της Luftwaffe, πολλά εκ των οποίων ήταν τύπου Ju-52 μεταφορικής ικανότητας 2,7 τόνων φορτίου ή 18 πλήρως εξοπλισμένων στρατιωτών, αριθμός κρίσιμος, που έλειψε από τους Γερμανούς λίγους μήνες αργότερα, όταν η εισβολή στη Σοβιετική Ένωση καθηλώθηκε λίγο έξω από τη Μόσχα, δηλαδή εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από τις κεντρικές βάσεις ανεφοδιασμού του Γερμανικού Στρατού.
Επικουρικά η στρατηγική θέση της Κρήτης, τόσο κοντά στο θέατρο επιχειρήσεων της Βόρειας Αφρικής, είτε δεν έγινε επαρκώς αντιληπτή από τη Γερμανική ηγεσία, είτε υποβαθμίστηκε εσκεμμένα από τον Χίτλερ στο βωμό της «Μητέρας των Μαχών», δηλαδή της εισβολής στη Σοβιετική Ένωση.
Πηγή: thinknews.gr
