Επίθεση με μπογιές πραγματοποίησαν μέλη του Ρουβίκωνα στις 6.10 το πρωί εναντίον της πρεσβείας του Ισραήλ στο Ψυχικό. Ομάδα περίπου δέκα ατόμων που επέβαινε σε μοτοσικλέτες πλησίασε το κτήριο, πέταξε μπογιές και κατόπιν εξαφανίστηκε.
Με ανάρτησή τους στο indymedia δηλώνουν μεταξύ άλλων αλληλέγγυοι στους Παλαιστίνιους, οι οποίοι «πιέζονται με κάθε μέσο να φύγουν από τη γη που ζουν. Πρόκειται για μια εθνοκάθαρση χαμηλής έντασης με ορίζοντα δεκαετιών».
Το κείμενο τους στο indymedia:
«Στεκόμαστε αλληλέγγυοι στους Παλαιστίνιους. Σε έναν λαό που δεκαετίες τώρα υφίσταται θύμα μια πολλαπλή καταπίεσης. Στην πραγματικότητα οι Παλαιστίνιοι πιέζονται με κάθε μέσο να φύγουν από την γη που ζουν. Πρόκειται για μια εθνοκάθαρση “χαμηλής έντασης” με ορίζοντα δεκαετιών. Το ερώτημα που θέτει ο Παλαιστινιακός αγώνας είναι αυτό που προηγείται όλων των άλλων σχετικά με τη φύση, για παράδειγμα, μιας Παλαιστινιακής ανεξαρτησίας. Είναι θέμα επιβίωσης ενός κόσμου στον τόπο που γεννήθηκε.
Το 1949 μετά από αιώνων διωγμών ένα τμήμα του παγκόσμιου εβραϊκού στοιχείου βρήκε “ασφαλές” καταφύγιο σε μια γη που είχε κεντρική θέση στις παραδόσεις του. Σε αυτή τη γη όμως κατοικούσαν άλλοι. Ποιος θα μπορούσε να αρνηθεί πόσο αναγκαία ήταν μια παγκόσμια χειρονομία ως προς την ασφάλεια και την ελευθερία του Εβραϊκού λαού; Και πόσο λάθος είναι να ταυτίζεται αυτός ο λαός, όλη αυτή η ιστορικότητα διωγμών από παντού, με έναν άλλο διωγμό. Όπως ο χριστιανισμός έγινε αιτία και όχημα για εκατοντάδες πογκρόμ μέχρι το ολοκαύτωμα, έτσι και οι εθνικοθρησκευτικοί μύθοι του Εβραϊσμού δημιουργούν το αφήγημα ενός καθαρού Ισραήλ.
Το ισραηλινό κράτος είναι ίσως η μόνη περίπτωση αστικής δημοκρατίας που εγγυάται (στους Ισραηλινούς) βασικές αστικές ελευθερίες ενώ παράλληλα είναι φονταμενταλιστικό. Γιατί τι άλλο από τη συνέχεια ενός εθνοθρησκευτικού οράματος εξυπηρετούν οι επεκτεινόμενοι εποικισμοί; Τι άλλο εξυπηρετεί η υπόθεση της νομιμοποίησης της Ιερουσαλήμ από τις ΗΠΑ ως πρωτεύουσας; Αυτό το εθνοθρησκευτικό αφήγημα, να πούμε ξανά το αυτονόητο, η δουλειά του είναι να βαστάει την ανά κράτος κοινωνική βάση δεμένη στα σχέδια της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας. Απέναντι σε αυτή την εξουσία, το Ισραηλινό κράτος και κεφάλαιο εκδηλώνουμε την εχθρότητά μας. Η Ισραηλινή κοινωνία, και ασφαλώς δεν είναι η μόνη στον κόσμο, παραμένει κατά πλειοψηφία, δέσμια της καθεστωτικής οπτικής και των διλημμάτων που της επιβάλει το κράτος της. Η λογική του φόβου, της απειλής παρέα με την καλύτερη κατά μέσο όρο κοινωνική και οικονομική θέση σε σχέση με τους παλαιστίνιους, παράγουν τη συναίνεση που χρειάζεται ώστε το Ισραηλινό κράτος να μην πρέπει να φυλά τα νώτα του.
Από την άλλη δεν μπορεί να αγνοηθεί μια ισχυρή μειοψηφία αγωνιστών/τριων και κινημάτων μέσα στη χώρα που παλεύουν ενάντια σε ένα από τα πιο έμπειρα και επιθετικά αστικά κράτη, καταφέρνοντας να κρατάνε ζωντανή την ελπίδα ειρήνευσης. Γιατί η ελπίδα ειρήνευσης βρίσκεται στις κοινωνικές και ταξικές βάσεις Ισραηλινών και Παλαιστίνιων, κυρίως όμως στην Ισραηλινή βάση. Ο κόσμος αυτός αριστεροί, αναρχικοί και όχι μόνο, κρατάει ζωντανή και τη φλόγα της ιστορικής απελευθερωτικής συνεισφοράς του Εβραϊκού στοιχείου.
Σήμερα στην Παλαιστίνη έχει ξεκινήσει μια επόμενη πράξη αυτής “εθνοκάθαρσης χαμηλής έντασης”. Στα πλαίσια της ευγνωμοσύνης του Αμερικανικού ιμπεριαλισμού προς τη μεγάλη βάση του στη Μέση Ανατολή, γίνεται η απαραίτητη συμβολική κίνηση έμπρακτης αναγνώρισης της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ. Εκτός από ένα συμβολικό δώρο των ΗΠΑ που τσιμεντώνει την Ισραηλινή Μεγάλη Ιδέα, έχει και μια άλλη πρακτική σημασία. Είναι ένα νεύμα αποδοχής της συνέχισης και της όξυνσης του διωγμού των Παλαιστινίων. Και πάλι σφαίρες απέναντι σε άοπλους διαδηλωτές, και πάλι αεροπορικοί βομβαρδισμοί ενάντια σε αυτοσχέδιες ρουκέτες. Ένας ανάπηρος αυτή τη φορά το θύμα σύμβολο, την προηγούμενη ήταν παιδί αύριο ποιος ξέρει.
Η συνθήκη του Παλαιστινιακού διωγμού εκτός από τα προφανή θύματα μετατρέπει σε θύμα και την κοινωνική βάση του Ισραήλ. Πληρώνουν κι αυτοί το τίμημα της πολεμικής εξαθλίωσης. Όπως είπαμε και πριν η ειρήνευση μπορεί να υπάρξει και να επιβληθεί μόνο από τα κάτω. Σε μια περιοχή που μαίνεται ο πόλεμος, που νέα στρατόπεδα, και με την συμμετοχή της Ελλάδας συγκροτούνται, ο Παλαιστινιακός αγώνας διατηρεί όλη την εμβληματική και πρακτική σημασία που έχει εδώ και δεκαετίες. Είναι απαραίτητο να βρει την αλληλεγγύη, να μην αφεθεί στην τύχη του. Σήμερα οι Παλαιστίνιοι ξεσηκώνονται και πάλι. Ζώντας σε μια κοινωνία που δεν μπορεί να αποτινάξει πολύ μικρότερους ζυγούς, πρέπει με τις δυνάμεις μας να ενισχύσουμε αυτόν τον αγώνα. Γιατί τελικά οι εθνικές Μεγάλες Ιδέες, οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί γύρω από αυτές, οι εθνικές και θρησκευτικές καθάρσεις είναι πάντα μια πιθανή νέα πράξη στο περιβάλλον που κράτη και κεφάλαια επιβάλλουν, και ζούμε μέσα σε αυτό. Και ίσως να είμαστε πολύ πιο κοντά στην Παλαιστίνη από ότι νομίζουμε αφού και το Ελληνικό κράτος έχει έρθει τόσο κοντά στο Ισραηλινό τελευταία».
