Συμμετέχοντας στην Διαδικτυακή Εκδήλωση κατά την 2η Εορταστική Εκδήλωση στην Μνήμη Ιωάννη Γιαννόπουλου, η οποία οργανώθηκε στις ΗΠΑ από την Ομοσπονδία Ελληνο-Αμερικανών Εκπαιδευτικών και Πολιτιστικών Συλλόγων Αμερικής, ο τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας και Επίτιμος Καθηγητής της Νομικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Προκόπιος Παυλόπουλος επισήμανε, μεταξύ άλλων και τα εξής:
«Με αισθήματα ειλικρινούς συγκίνησης και εξαιρετικής τιμής συμμετέχω σε αυτή την, κυριολεκτικώς εμβληματική, 2η Ιστορική Εορταστική Εκδήλωση Μνήμης του Ιωάννη Γιαννόπουλου. Και συγχαίρω την Ομοσπονδία Ελληνο-Αμερικανών Εκπαιδευτικών και Πολιτιστικών Συλλόγων Αμερικής για την υποδειγματική, συμβολική αλλά και ουσιαστική, πρωτοβουλία της.
Επιτρέψατέ μου ν’ αρχίσω την παρέμβασή μου στην Μνήμη του Ιωάννη Γιαννόπουλου, παραφράζοντας την περίφημη επιγραφή “EtinArcadiaego”, πάνω στον πασίγνωστο πίνακα του NicolasPoussin (1594-1665) «Οι ποιμένες της Αρκαδίας», ως εξής: «Και στην Φλόριντα ακόμη, στις αρχές του 18ου αιώνα, βρέθηκε ένας Αρκάς».
Αυτός ο πρωτοπόρος και ρηξικέλευθος Αρκάς ήταν ο Ιωάννης Γιαννόπουλος, ξυλουργός-μαραγκός που έφθασε και εγκαταστάθηκε στην Φλόριντα, κάπου μεταξύ 1710-1715. Λίγο μετά κατασκεύασε το ιστορικό «Ξύλινο Σπίτι», με το πάνω πάτωμα προορισμένο για κατοικία και το ισόγειο για σχολείο. Σχολείο, το οποίο λειτούργησε με στοιχειώδη οργάνωση κυρίως μετά το 1770, ως νηπιαγωγείο και δημοτικό, με την φροντίδα του εγγονού του Ιωάννη Γιαννόπουλου, του Γεωργίου, και της κόρης του, της Μαρίας.
Η αλήθεια είναι πως λίγα πράγματα γνωρίζουμε για τον ειδικότερο τρόπο λειτουργίας του «Ξύλινου Σπιτιού» ως σχολείου, καθώς και για το περιεχόμενο της διδασκαλίας. Αυτό όμως έχει λιγότερη σημασία. Το πιο σπουδαίο και σημαντικό είναι ότι ο νεαρός μετανάστης Αρκάς στην Φλόριντα, στις αρχές του 18ου αιώνα, ο ξυλουργός-μαραγκός Ιωάννης Γιαννόπουλος, σκέφθηκε πως το πρώτο, το οποίο έπρεπε να δημιουργήσει μαζί με την κατοικία του, ήταν ένα Σχολείο για την γενικότερη πρώτη εκπαίδευση των μικρών μαθητών της περιοχής. Ένα «λίκνο» μαθητείας και μάθησης, συνακόλουθα δε μια «Εστία» Πνεύματος και Πολιτισμού, έστω και σε «μικρογραφία».
Με τον τρόπο αυτό και με τα ελάχιστα μέσα που είχε στην διάθεσή του, ο Ιωάννης Γιαννόπουλος έκανε την Αρκαδία να «ταξιδέψει» στον «Νέο Κόσμο», ως κοιτίδα Πνεύματος και Πολιτισμού. Και, συγχρόνως, εκπροσώπησε στην, μακρινή τότε, Φλόριντα τους Αρκάδες, ως διαχρονικούς εκπροσώπους του Ελληνικού Πνεύματος και του Ελληνικού Πολιτισμού. Ενός Πολιτισμού, ο οποίος αποτελεί τον πρώτο και βασικό πυλώνα του κοινού μας Δυτικού Πολιτισμού.
Σας ευχαριστώ, εκ νέου, γιατί μου δώσατε την ευκαιρία να καταθέσω από την Πατρίδα τον ταπεινό πνευματικό μου «οβολό» στην Μνήμη του Μεγάλου Αρκάδα Ιωάννη Γιαννόπουλου. Όπως επίσης και να θυμηθώ πως βεβαίως είμαι και παραμένω Μεσσήνιος, πλην όμως οι απώτερες ρίζες της οικογένειάς μου είναι Αρκαδικές, και συγκεκριμένα από τα Λαγκάδια, καθ’ όσον γνωρίζω. Και εδώ κλείνω «καταφεύγοντας» σε μιαν άλλη – ίσως πιο διαδεδομένη αλλά, πάντως, λιγότερο ακριβή – εκδοχή της επιγραφής στον προμνημονευόμενο πίνακα του NicolasPoussin: “EtegoinArcadia”…».
