Το έμβλημα του Κολλεγίου Αθηνών συνοδεύεται από μία λιτή φράση. «Άνδρας Τρέφoν». Το σχολειό αυτό της πνευματικής ελίτ του τόπου έχει μία μακρά ιστορία. Μεγάλος αριθμός ηγετικών προσωπικοτήτων, πνευματικών ανθρώπων, επιφανών επιστημόνων, πέρασε από τις ψηλοτάβανες αίθουσες διδασκαλίας.
Σχολείο κάποτε αυστηρό και σκληρό ενίοτε με δασκάλους ευρέως διαμετρήματος. Άνθρωποι προοδευτικοί είχαν βρει καταφύγιο εκεί μετά τα χρόνια του εμφυλίου. Φωτεινές μορφές όπως ο Κάρολος Κούν δίδαξαν. Αγγλοσάξωνες καθηγητές έφεραν νέες μεθόδους αλλά και γνώσεις σε εκείνην την Ελλάδα ,τέλη της δεκαετίας του 50, δεκαετία του 60, όταν τα ρεύματα της σκέψης σε Ευρώπη και Αμερική πάλευαν να αλλάξουν τον κόσμο. «Άνδρας Τρέφoν» ήταν η εμβληματική φράση που καθόριζε τις εκπαιδευτικές αξίες. Και τις ηθικές βεβαίως. «Άνδρας» και όχι κουτσαβάκια.
.jpg)
Σήμερα ομολογώ ότι είναι μια από τις πλέον δύσκολες και φορτισμένες στιγμές της πορείας μου στο χώρο της εκπαίδευσης και στα κοινά. Ως Πρόεδρος της ΟΙΕΛΕ, είμαι αναγκασμένος να μιλήσω δημόσια για μια υπόθεση για την οποία είχα δεσμευτεί πολιτικά και ηθικά να μείνω σιωπηλός στο όνομα της προστασίας ενός 15χρονου παιδιού που αντιμετώπιζε τον κίνδυνο του διασυρμού λίγο πριν τις εκλογές του Ιουνίου του 2012 σε συνθήκες ακραίας πόλωσης. Μια υπόθεση την οποία χειρίστηκα με λεπτότητα και άκρα μυστικότητα, όπως αποδεικνύεται και από τα απόρρητα έγγραφα που σήμερα, μετά από 6 ολόκληρα χρόνια, δίνω στη δημοσιότητα.
Πριν ξεκινήσω την αναφορά μου στα γεγονότα που θα αποδείξω και μέσω εγγράφων, να τονίσω με έμφαση ότι ουδόλως με ενδιαφέρουν οι όποιες κόντρες της ΝΔ με τον ΣΥΡΙΖΑ, του πρώην με τον νυν Πρωθυπουργό της χώρας. Δεν ήμουν τότε, ούτε είμαι σήμερα μέλος/στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ και κανενός άλλου κόμματος. Φυσικά, δεν γνωρίζω, ούτε έχω οποιαδήποτε επαφή με τον κ. Ν. Παππά, και δεν είχα επικοινωνία με οποιοδήποτε στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ την περίοδο που εκτυλίχθηκε η συγκεκριμένη υπόθεση. Όσοι έχουν παρακολουθήσει την πορεία μου, αλλά και της Ομοσπονδίας, γνωρίζουν ότι έχουμε αναγνωρίσει το έργο πολιτικών στελεχών από όλο το φάσμα της πολιτικής ζωής. Έχουμε, επίσης, έρθει σε σκληρή αντιπαράθεση με όλες τις κυβερνήσεις στο όνομα του δημόσιου συμφέροντος και του κοινωνικού αγαθού της εκπαίδευσης. Δεν έχω να κερδίσω τίποτα, αλλά δεν πρόκειται να φοβηθώ κανέναν. Με τους νεκρούς δεν παίζουμε. Δεν θα επιτρέψω μια νεκρή να γίνει αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης από επαγγελματίες συκοφάντες που δεν υπηρετούν την αλήθεια, αλλά τις προπαγανδιστικές ορέξεις των αφεντικών τους.
Στο άθλιο και απαράδεκτο δημόσιο άρθρο στο THE PRESIDENT που μόλις σήμερα ήρθε σε γνώση μου και υπογράφεται από στενό συνεργάτη του πρώην Πρωθυπουργού κ. Σαμαρά αναφέρεται ότι η εκπαιδευτικός Φώφη Μπουλούτα απολύθηκε ορθώς από το Κολλέγιο Αθηνών, ότι όσα διαδίδονται περί εκδικητικής απόλυσής της είναι «αθλιότητες» και ότι η ίδια η εκπαιδευτικός (!) αποδέχτηκε ότι δεν αντιμετωπίστηκε μεροληπτικά. Βεβαίως, για όσους γνωρίζουν την αλήθεια (ιδίως δε ο πρώην Πρωθυπουργός που δεν θα έπρεπε να επιτρέψει το διασυρμό μιας νεκρής δημόσια), τα γεγονότα είναι τελείως διαφορετικά.
Τον Ιούνιο του 2012, λίγες ημέρες πριν από τη διενέργεια των εθνικών εκλογών, η Φώφη επικοινώνησε μαζί μου τηλεφωνικά όντας έντρομη. Με ενημέρωσε ότι υποχρεώθηκε, μετά από σωρεία παρατηρήσεων, να μονογράψει την κόλλα μαθητή, ο οποίος συνεχώς μιλούσε με συμμαθητές του και επιχειρούσε να αντιγράψει σε διαγώνισμα Χημείας. Ο μαθητής αυτός είναι υιός του τότε Πρωθυπουργού κ. Α. Σαμαρά και ανιψιός του τότε Προέδρου του Δ.Σ. του Ε.Ε.Ι. κ. Αλ. Σαμαρά. Τη διαβεβαίωσα ότι θα αντιμετωπίσουμε από κοινού όποιο πρόβλημα προκύψει και να παραμείνει ήρεμη. Δυστυχώς, είχα υποτιμήσει την εκδικητική διάθεση των «ισχυρών» (που, όπως διαπιστώνω με αγανάκτηση, συνεχίζεται και μετά θάνατον). Μετά από δέκα ημέρες περίπου πληροφορήθηκα με κατάπληξη ότι η Διοίκηση του Κολλεγίου προχώρησε σε καταγγελία σύμβασης της εκπαιδευτικού.
Η πείρα μου στα κοινά με έχει διδάξει ότι η οργή είναι πάντοτε κακός σύμβουλος. Για το λόγο αυτό επέλεξα να μην αναδείξω το ζήτημα άμεσα και δημόσια. Μέσα στο απολύτως τοξικό και διχαστικό προεκλογικό κλίμα της περιόδου, η δημόσια αναφορά στο όνομα ενός μικρού παιδιού, και δη του γιου του Πρωθυπουργού, θα αποτελούσε την αφορμή ενός ατελείωτου πολιτικού κανιβαλισμού. Όσο άδικη κι αν ήταν η απόλυση μιας εκπαιδευτικού που υπηρετούσε επί 21 χρόνια το σχολείο, έχοντας θετικές αξιολογήσεις (με τελευταία μια αξιολόγηση ελάχιστους μόνο μήνες πριν καταγγελθεί η σύμβασή της), όλες οι κινήσεις μου έπρεπε να γίνουν υπό απόλυτη μυστικότητα για να προστατευθεί το παιδί, αλλά και η διαχρονικά ιστορική πορεία του σχολείου που κάποιοι αποφάσισαν να αμαυρώσουν στο όνομα της οικογενειοκρατίας. Αυτή ήταν και η άποψη της συντριπτικής πλειονότητας των στελεχών της ΟΙΕΛΕ που συμφώνησαν με την εισήγησή μου, παρά την εύλογη αγανάκτηση των συναδέλφων για το θέμα.
Από όσα ακολουθούν, θα διαφανεί ξεκάθαρα ότι εγώ και η ΟΙΕΛΕ κινηθήκαμε με απόλυτη μυστικότητα, μέσω απόρρητων συναντήσεων και επιστολών (που σήμερα αναγκάζομαι να δημοσιεύσω για πρώτη φορά), για την προστασία ενός παιδιού, αλλά και της κοινωνίας από τις επιπτώσεις μιας ακραίας πολιτικής αντιπαράθεσης. Άλλοι είναι αυτοί που ευθύνονται για τις διαρροές, αυτοί που σήμερα υποκριτικά διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους…
Μετά από σειρά επαφών, στις οποίες έπαιξε σημαντικό ρόλο ο τότε Υφυπουργός Παιδείας και νυν Βουλευτής του Κινήματος Αλλαγής κ. Παπαθεοδώρου που συμπαραστάθηκε στην υπόθεση της Φώφης, συναντήθηκα με τον τότε Υπουργό Παιδείας κ. Αρβανιτόπουλο, ο οποίος με παρέπεμψε στον Υπουργό Επικρατείας κ. Δημ. Σταμάτη, τον οποίο και συνάντησα στο Μέγαρο Μαξίμου ζητώντας τη παρέμβασή του προς τον κ. Αλ. Σαμαρά, έτσι ώστε να ανακληθεί η παράνομη και καταχρηστική απόλυση. Μου μεταφέρθηκε πως είναι θέση του κ. Σαμαρά το θέμα να «διευθετηθεί». Αυτά μετέφερα και εγγράφως με επιστολές μου (όποιος θέλει μπορεί να τις διαβάσει στην ιστοσελίδα της ΟΙΕΛΕ) προς τον Υφυπουργό κ. Παπαθεοδώρου και τον Υπουργό κ. Αρβανιτόπουλο, ζητώντας τους να παρέμβουν πριν τη συνεδρίαση του Κεντρικού Υπηρεσιακού Συμβουλίου Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης (ΚΥΣΔΕ), προκειμένου η εκδικητική καταγγελία να μην προχωρήσει. (Αναφέρω εδώ για τους πολίτες που δεν γνωρίζουν ότι με το τότε ισχύον νομοθετικό πλαίσιο οι καταγγελίες σύμβασης των ιδιωτικών εκπαιδευτικών των ισότιμων προς τα δημόσια σχολείων – του Κολλεγίου Αθηνών και των σχολείων της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας – εξετάζονταν από τα υπηρεσιακά συμβούλια του Υπουργείου Παιδείας).
Τους επόμενους μήνες αντελήφθην τι ακριβώς εννοούσε ο κ. Σαμαράς, ή ίσως οι συνεργάτες του με τον όρο «διευθέτηση» της υπόθεσης. Το ΚΥΣΔΕ, κατά παραβίαση της διοικητικής διαδικασίας, δεν εξέτασε την υπόθεση. Η εκπαιδευτικός με τη βοήθεια της ΟΙΕΛΕ προσέφυγε στα δικαστήρια, ζητώντας την εξέταση της υπόθεσής της, καθώς ήταν άνεργη χωρίς έγκριση της απόλυσής της, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να λάβει ούτε καν επίδομα ανεργίας… Εδώ πρέπει να σημειώσω ένα εξαιρετικά σημαντικό στοιχείο. Με επιμονή της εκπαιδευτικού, αλλά και δική μου, ζητήσαμε η δίκη να γίνει κεκλεισμένων των θυρών (τούτο είναι καταγεγραμμένο στα πρακτικά της δίκης) προκειμένου να προστατευθεί το όνομα του γιου του τότε Πρωθυπουργού. Δυστυχώς, η πλευρά του Κολλεγίου μέσω των δικηγόρων αδιαφόρησε πλήρως για το αίτημά μας με αποτέλεσμα τότε να προκύψουν οι πρώτες δημόσιες διαρροές για το ζήτημα.
Η απόφαση του δικαστηρίου ήταν να επιληφθεί άμεσα το ΚΥΣΔΕ της υπόθεσης. Εκεί γράφτηκε το πιο δραματικό κεφάλαιο της ιστορίας. Το υπηρεσιακό συμβούλιο, μετά από απαίτηση της πλευράς Σαμαρά, απέβαλε τους αιρετούς εκπροσώπους της ΟΙΕΛΕ σε μια πρωτοφανή στα μεταπολιτευτικά χρονικά απόφαση. Ενώ η πλευρά του Κολλεγίου προσήλθε με τέσσερις νομικούς, απαγορεύτηκε στη Φώφη να φέρει το δικό της δικηγόρο, κατά παραβίαση κάθε είδους δικαίου, αλλά και ηθικής. Τελικά, τα τρία διορισμένα από τον κ. Αρβανιτόπουλο μέλη του ΚΥΣΔΕ (δημόσιοι εκπαιδευτικοί), προφανώς υπό σοβαρές πιέσεις, ενέκριναν την καταγγελία λόγω «έλλειψης επαρκών στοιχείων που στοιχειοθετούν καταχρηστικότητα».
Κι αν αυτό ήταν το διοικητικό «έγκλημα», το «πολιτικό» ακολούθησε μετά. Λίγους μήνες μετά υπεγράφη το έκτρωμα Αρβανιτόπουλου που επέβαλε ελεύθερες, χωρίς καμιά αιτιολόγηση, απολύσεις εκπαιδευτικών, ώστε η κάθε Μπουλούτα να μην τολμήσει ξανά να σηκώσει κεφάλι. Να μην μπορεί κανείς ιδιωτικός εκπαιδευτικός να παρακούσει εντολές για να αλλάξουν βαθμολογίες προς όφελος των γόνων των εκλεκτών, για να παραχαραχθούν ωρολόγια προγράμματα και να μεταβληθούν τα ιδιωτικά σχολεία σε φροντιστήρια, για να μην τηρηθεί τελικά το Σύνταγμα και οι νόμοι του κράτους. Αυτό ήθελαν, αυτό κατάφεραν…
Σήμερα, λοιπόν, όλοι αυτοί που έσυραν μια αξιοπρεπή εκπαιδευτικό άδικα και εκδικητικά στον Καιάδα της ανεργίας και της απόγνωσης μετά από 21 χρόνια προσφοράς, τολμούν να συνεχίζουν το διασυρμό της ακόμη και τώρα που είναι νεκρή, που δεν έχει τη δυνατότητα να απαντήσει και να υπερασπιστεί τον εαυτό της. Με πρόσχημα μια μικροκομματική κόντρα που έχει κουράσει την κοινωνία, βγάζουν δηλητήριο και εκδικητικότητα απέναντι σε έναν άνθρωπο που τόλμησε να θίξει τα «ιερά και τα όσιά» τους. Που είχε το «θράσος» να παρατηρήσει τον γόνο ενός από αυτούς, που δεν φοβήθηκε να εφαρμόσει αυτά που επιτάσσει ο νόμος. Δεν μου φταίει σε τίποτε το παιδί, αλλά αυτοί που με το παράδειγμά τους δημιουργούν νέες γενιές ισχυρών που δε υπολογίζουν τίποτε, που πατούν ακόμη κι επί πτωμάτων για να περάσει το δικό τους.
Ήμουν υποχρεωμένος να μιλήσω. Διότι η Φώφη δεν μπορεί πλέον να το πράξει. Στο όνομά της και στο όνομα της αλήθειας ζητώ από τους συκοφάντες, αν δεν έχουν το θάρρος να ανακαλέσουν, τουλάχιστον να σιωπήσουν.
Ο Πρόεδρος της ΟΙΕΛΕ Μιχάλης Κουρουτός, έξι χρόνια μετά».
Την ανάρτηση αυτή σχολίασε ο αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Άδωνις Γεωργιάδης. Προφανώς το κείμενο του κ. Κουρουτού και οι ως συνήθως απρεπείς, αμετροεπείς παρεμβάσεις του αντιπροέδρου της ΝΔ προκάλεσαν και την αντίδραση του Κωστή Κοντογιάννη ο οποίος διετέλεσε διευθυντής του Κολλεγίου Αθηνών. Συγκεκριμένα ο πρώην διευθυντής του Κολλεγίου Αθηνών και νυν του Πειραματικού Σχολείου Αθηνών ανάρτησε το παρακάτω κείμενο στο διαδίκτυο:
«Πόσο παραδοσιακός!!! Αντώνη μου κανένας δε θέλει να εξοντώσει κανέναν. Ο γιόκας σου δεν είναι ο πρώτος ούτε ο τελευταίος που καταλαμβάνει όλο το χώρο που του αφήνουν. Η συμπεριφορά περιγράφεται ως «Φαινόμενο του αερίου». Στο σχολείο που προεδρεύει ο θείος του με διαρκή ρουσφέτια, με τη λογική «αυτά τα μαγαζιά εμείς τα φτιάξαμε», με παρεμβάσεις στην πρόσληψη εκπαιδευτικών, στην αξιολόγηση μαθητών, στην έκδοση αποτελεσμάτων κλπ κλπ. λογικό είναι να θεωρεί ότι δικαιούται να γράψει το διαγώνισμα της χημείας συλλογικά. Να ζητήσει και a little help from my friends που έλεγε και ο Joe Cocker. Στοιχειώδης κομψότητα δε μου επιτρέπει να αναφέρω προσωπικά τηλεφωνήματα που έχω δεχτεί και είχα τη χαρά να απορρίψω και να αρνηθώ να ικανοποιήσω στη διάρκεια της θητείας μου στο Κολέγιο. Το θέμα δεν είναι τι έκανε το κακομαθημένο παιδάκι σου. Παιδί είναι θα κάνει και καμία χαζομάρα. Το θέμα δεν είναι ούτε η στημένη απόλυση της εκπαιδευτικού. Όλοι ξέρουμε ότι ήταν στημένη, όλοι ξέρουμε ότι στο Κολέγιο, ειδικά επί διοίκησης του αδελφού σου, δε λειτούργησε καμία διαδικασία αξιολόγησης, αλλά απλώς ο διαρκής έλεγχος συμφωνίας με τις επιταγές του προέδρου και των εμπίστων του. Η συγκεκριμένη εκπαιδευτικός απολύθηκε διότι το σύμπλεγμα της οικογένειας δε θα μπορούσε να ανεχτεί την προσβολή (είπαμε τα «μαγαζιά αυτά εσείς τα φτιάξατε»). Η επίκληση της «δικαιοσύνης» είναι ξεκαρδιστικό ανέκδοτο, όσο ξεκαρδιστική είναι και η ανεξαρτησία της. Το Δράμα είναι ένα. Ο τζουτζές σου δε διστάζει να λιντσάρει την άτυχη καθηγήτρια που είχε την ατυχή έμπνευση να αντιμετωπίσει το βλαστάρι σου ως μαθητή και όχι ως χυδαίο γαλαζοαίματο, και μάλιστα να την λιντσάρει όχι όσο ζούσε, αλλά τώρα που είναι πεθαμένη. 2. Ότι τόσο εσύ όσο και το κόμμα σου τολμάτε και μιλάτε για αριστεία, ευτελίζοντας τη λέξη και το νόημα της. Λες και μπορούμε να αγνοήσουμε το ποσό βαθιά αγράμματος και βάρβαρος πρέπει να είναι κάποιος για να λειτουργεί όπως εσύ και ο σμπίρος σου, στη συγκεκριμένη περίπτωση».
Η επίθεση του Αδώνιδος Γεωργιάδη
«Προσέξτε γλώσσα εκπαιδευτικού, προφανώς Συριζαίου, με θέση προνομιακή στο δημόσιο σύστημα! Όχι καθηγητής ούτε καραγωγέας δεν θα μιλούσε έτσι για ένα παιδί (κακομαθημένο κλπ) αλλά το μίσος τους τώρα που χάνουν την καρέκλα δεν κρύβεται! Απαίσιοι».
Όλα τα συμπεράσματα δικά σας και ας ενθυμούμεθα πως η φράση «κλειδί» που ενσαρκώνει το πνεύμα των ιδρυτών του Κολλεγίου Αθηνών είναι «Άνδρας Τρέφων».
ΥΓ Για την ιστορία:
Το 1918 απόφοιτοι της Ροβερτείου Σχολής της Κωνσταντινούπολης πρωτοανέφεραν την εθνική ανάγκη για τη δημιουργία ενός σχολείου στην Αθήνα που θα συνδυάζει την ελληνική παράδοση με το αμερικανικό προοδευτικό πνεύμα και τις σύγχρονες εκπαιδευτικές τάσεις και μεθόδους.
Την ιδέα υποστήριξαν ο τότε πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος και ο φιλέλληνας Edward Capps, επικεφαλής του Αμερικανικού Ερυθρού Σταυρού στην Ελλάδα (και αργότερα πρεσβευτής των Η.Π.Α. στην Αθήνα). Παρά την υποστήριξη αυτή και την προσφορά 100.000 δολαρίων από τον Πρόεδρο των Ελλήνων Ροβερτειανών (1919) «διά την ίδρυσιν υπό την σκιάν της Ακροπόλεως ενός Κολλεγίου ως το Ροβέρτειον», οι προσπάθειες απέτυχαν.
Το 1922 δημιουργήθηκε επιτροπή με επικεφαλής τον πρώην υπουργό Πέτρο Καλλιγά και με τη συμπαράσταση του Βασιλέως Γεωργίου Β΄ , του Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου, του Πρωθυπουργού Στυλιανού Γονατά, του Δημάρχου Αθηναίων Σπύρου Πάτση και άλλων, άρχισε η προεργασία για την ίδρυση Κολλεγίου στην Αθήνα.
Τον Μάιο του ιδίου έτους δημιουργήθηκε Ιδρυτική Επιτροπή με πρόεδρο τον Επαμεινώνδα Χαρίλαο. Ακολούθησαν πολλές συζητήσεις στη Ελλάδα και στις Η.Π.Α. για τον χαρακτήρα, την οργάνωση, το σκοπό, τη διοίκηση, την διεύθυνση και την χρηματοδότηση του σχολείου.
Στις 13 Αυγούστου 1926 τα μέλη της Ιδρυτικής Επιτροπής συνεδρίασαν στο Ξενοδοχείο Μεγάλη Βρεταννία και αποφάσισαν την σύσταση Σωματείου με όνομα «Ελληνοαμερικανικόν Εκπαιδευτικόν Ίδρυμα», εγκρίνοντας και το καταστατικό του, στο οποίο προβλέπονται ως σκοποί:
α. Η αρμονική ανάπτυξις των πνευματικών, ηθικών και σωματικών δυνάμεων ως και του χαρακτήρος των Ελληνοπαίδων συμφώνως προς τους νόμους του ελληνικού κράτους και την αντίληψιν της Ελληνικής Ορθοδόξου Εκκλησίας.
β. Η εντός των ανωτέρω πλαισίων προαγωγή πάσης φύσεως πολιτιστικών εκδηλώσεων και εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων, συμπεριλαμβανόμενης και της επιμορφώσεως και εκπαιδεύσεως ενηλίκων.
Ιδρυτικό Διοικητικό Συμβούλιο
Το Ιδρυτικό Διοικητικό Συμβούλιο αποτέλεσαν οι :
· Επαμεινώνδας Χαρίλαος, Πρόεδρος
· Bert Hodge Hill, Αντιπρόεδρος
· Στέφανος Δέλτας, Ταμίας
· Σταύρος Παπαδάκης, Γενικός Γραμματέας
· Εμμανουήλ Μπενάκης, μέλος
· Πέτρος Καλλιγάς, μέλος
· Harold Jaquith, μέλος
· Νικόλαος Κυριακίδης, μέλος
ΥΓ2 Με μια επίσημη ανακοίνωση απαντά το διοικητικό συμβούλιο του Συνδέσμου Ιδιοκτητών Ιδιωτικών Σχολείων στα όσα εκτυλίχθηκαν τις τελευταίες ημέρες μετά τις δηλώσεις του προέδρου της ΟΙΕΛΕ σχετικά με παλαιότερη υπόθεση που, σύμφωνα με δημοσιεύματα, αφορούσε στον γιο του πρώην πρωθυπουργού, Αντώνη Σαμαρά. Το κείμενο που δημοσιοποίησε ο Σύνδεσμος είναι πολιτικό, συνδικαλιστικό και εξόχως επιθετικό, κάνει δε λόγο για «μικροκομματική και συνδικαλιστική σπέκουλα που έγινε εις βάρος ενός ανήλικου τότε παιδιού, το οποίο βρέθηκε στο επίκεντρο της πολιτικής και συντεχνιακής διαμάχης εξαιτίας του ονόματός του». Είναι προφανές πως το συνδικαλιστικό όργανο των ιδιοκτητών ιδιωτικών σχολείων δεν περιορίζεται στην παράθεση γεγονότων αλλά ιδεολογικοποιεί την υπόθεση με σαφέστατη κομματική προτίμηση.
Ολόκληρη η ανακοίνωση του Συνδέσμου Ιδιοκτητών Ιδιωτικών Σχολείων έχει ως εξής:
«Ξαφνικά, εν μέσω καλοκαιριού, του πιο θλιβερού και μαύρου καλοκαιριού που έχει περάσει η πατρίδα μας τις τελευταίες δεκαετίες, ανασύρεται από το παρελθόν ένα θέμα το οποίο είχε απασχολήσει την επικαιρότητα πριν από μια εξαετία και είχε κλείσει οριστικά με δικαστική απόφαση: πρόκειται για τη θλιβερή ιστορία της μικροκομματικής και συνδικαλιστικής σπέκουλας που έγινε εις βάρος ενός ανήλικου τότε παιδιού το οποίο βρέθηκε στο επίκεντρο της πολιτικής και συντεχνιακής διαμάχης εξαιτίας του ονόματός του.
Εξυφάνθηκε, τότε, το κρίσιμο πολιτικά καλοκαίρι του 2012, ένα εύπεπτο παραμύθι που είχε… ιππότες και δράκους: μια εκπαιδευτικό που «έκανε το καθήκον της», μια «ισχυρή οικογένεια που την κατέτρεξε», μια δήθεν «εκδικητική απόλυση» από το σχολείο.
Φυσικά, το γεγονός ότι και η οικογένεια του μαθητή και το σχολείο δικαιώθηκαν δικαστικά, η παρέλευση των έξι ετών, το γεγονός ότι η εκπαιδευτικός δεν είναι πλέον στη ζωή, δεν ήταν αρκετό για να αποθαρρύνει τους εμπόρους των ¨εύπεπτων παραμυθιών” και των “fake news”.
Προς αποκατάσταση της αλήθειας, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι η απόλυση της εκπαιδευτικού δεν είχε καμία συσχέτιση με το ισχυριζόμενο περιστατικό και η δικαιοσύνη έχει αποφανθεί επ’ αυτού. Αντίθετα, η υπόθεση αυτή ήταν ο αναίτιος διασυρμός ενός νέου, προκειμένου να εξυπηρετηθούν συντεχνιακά συμφέροντα.
Για εμάς, ως εκπαιδευτικούς, το θέμα είναι πρωτίστως ηθικό, παιδαγωγικό αλλά και ζήτημα δημοκρατίας: δεν είναι δυνατόν το 2018 ένας νέος να αναρτά μια οικογενειακή φωτογραφία στα κοινωνικά δίκτυα και αυτό να αποτελεί την αφορμή να του επιτίθεται ένας όχλος που αναμασά τη λάσπη σε μια υπόθεση στην οποία έχει δικαιωθεί.
Η έκταση που πήρε το θέμα στα κοινωνικά δίκτυα και στην ειδησεογραφία, αποτελεί την τρανότερη απόδειξη ότι το θλιβερό μικροκομματικό και συνδικαλιστικό παιχνίδι που παίχτηκε τότε στις πλάτες του παιδιού, τον ακολουθεί ακόμα.
Είναι η απόδειξη ότι η δήθεν «διακριτική μεταχείριση» για την οποία επαίρονται οι «υπερήφανοι» κατά δήλωσή συνδικαλιστές, δεν ήταν παρά μόνο το προπέτασμα για ένα παιχνίδι εκβιασμών στην τότε πολιτική ηγεσία και άλλοθι ρεβανσισμού για την επόμενη.
Αναρωτιέται, κανείς, για ποιο λόγο το θέμα αυτό διογκώνεται και συντηρείται από τους “υπερήφανους συνδικαλιστές” σε αυτή τη χρονική στιγμή. Είναι προφανές ότι προσπαθούν και αυτοί να βάλουν ένα λιθαράκι στην επιχείρηση αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης από τα τραγικά που συμβαίνουν στον τόπο μας τους τελευταίους μήνες.
Λιθαράκι που θα κεφαλαιοποιήσουν αργότερα σε μια ακόμα ρύθμιση που θα χτυπάει την πολύπαθη τα τελευταία χρόνια ιδιωτική εκπαίδευση και θα είναι ένα ακόμα βήμα περιορισμού της ελευθερίας των ιδιωτικών σχολείων τα οποία ήδη δεν μπορούν να επιλέξουν το προσωπικό τους, δεν μπορούν να διαμορφώσουν ελεύθερα το πρόγραμμά τους, δεν μπορούν να διοργανώσουν ελεύθερα εκδρομές στο εξωτερικό – όλα αυτά είναι περιορισμοί που έχουν μπει την τελευταία τριετία καθ’ υπαγόρευση των συνδικαλιστών.
Περιμένουμε λοιπόν, με αγωνία το νέο “δωράκι” που θα λάβουν για τις επικοινωνιακές υπηρεσίες τους.»
