Τις εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο και την Μέση Ανατολή σχολιάζουν σε κείμενό τους, η Πόλα Ρούπα και Νίκος Μαζιώτης, που βρίσκονται στις φυλακές Κορυδαλλού.
Το κείμενο έχει τίτλο: «Οι πολιτικές – γεωστρατηγικές εξελίξεις στην Μ.Ανατολή και στην Ανατολική Μεσόγειο με τα «τύμπανα πολέμου» να ηχούν μετά τη δολοφονία Σουλεμαϊνί. Το κράτος των ΗΠΑ θέλει πόλεμο».
Αναλυτικά όσα γράφουν:
Το κράτος των ΗΠΑ θέλει πόλεμο
Η δολοφονία του Ιρανού υποστρατήγου Σουλεϊμανί από τον αμερικανικό στρατό είναι σαφής πράξη έναρξης πολέμου και όχι πράξη αποτροπής του, όπως δήλωσε ο Τραμπ. Είναι ένα αποφασιστικό βήμα, όπου η ανθρωπότητα σύρεται πίσω από μια πολεμική σύρραξη με προοπτική να λάβει γενικευμένο χαρακτήρα. Μέσα από ποια αλληλουχία γεγονότων ένας γενικευμένος πόλεμος θα εκδηλωθεί, μένει να δούμε.
Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι σε μεγάλες καπιταλιστικές κρίσεις όπου η διέξοδος από αυτές δεν είναι εφικτή, το πολιτικο-οικονομικό σύστημα καταλήγει να πυροδοτεί πολέμους με καταστροφικές συνέπειες για την ανθρωπότητα. Εκατομμύρια νεκρών και καταστροφή ολόκληρων χωρών άφησαν πίσω τους οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι. Όμως υπήρξαν και οι κερδισμένοι. Το αμερικανικό κατεστημένο και η οικονομία των ΗΠΑ υπήρξε ο μεγάλος νικητής που εξήλθε πιο ισχυροποιημένος από ποτέ μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο, ο οποίος σήμανε και την οριστική λήξη της μεγάλης κρίσης και της οικονομικής ύφεσης του 1929. Τις δεκαετίες που ακολούθησαν το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο και ενώ το “κοντέρ” της καπιταλιστικής ανάπτυξης είχε απογειωθεί, οι εξισώσεις του καπιταλισμού έδειχναν τα υψηλότερα ποσοστά κέρδους στην ιστορία, φυσικό επακόλουθο για ένα διψασμένο οικονομικό σύστημα που έβρισκε μοναδικές ευκαιρίες ραγδαίας ανάπτυξης στις ισοπεδωμένες από τον πόλεμο χώρες, κυρίως της Ευρώπης. Έκτοτε το κράτος των ΗΠΑ μπήκε στην κεφαλή της παγκόσμιας καπιταλιστικής ιεραρχίας και έγινε ο οδοστρωτήρας της παγκόσμιας καπιταλιστικής ανάπτυξης, είτε με όχημα το κεφάλαιο και το χρέος είτε με τις βόμβες, τα στρατιωτικά πραξικοπήματα, τους πολέμους.
Η δεύτερη μεγαλύτερη συστημική κρίση, αυτή του 2008, εκδηλώθηκε αρχικά στις ΗΠΑ και επεκτάθηκε παντού σε όλο τον ανεπτυγμένο –και όχι μόνο– καπιταλιστικό κόσμο. Πακτωλός ρευστότητας διοχετεύτηκε στα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα σε Ευρώπη και ΗΠΑ, καταστροφική υπερχρέωση των αδύνατων κοινωνικών στρωμάτων για να υποστηριχθεί το τραπεζικό σύστημα και να επανεκκινηθεί η παγκόσμια οικονομία. Ολόκληρες κοινωνίες λύγισαν καθώς φορτώθηκαν από τις κυβερνήσεις τα βάρη και την κρίση του συστήματος που δεν τους αναλογούσαν. Η αδικία πήρε μια από τις πιο ολοκληρωτικές της μορφές, καθώς φτωχοί συνθλίβονταν για να διατηρήσουν τα προνόμιά τους οι πλούσιοι και οι ισχυροί. Όμως η κρίση δεν ξεπεράστηκε ποτέ. Το παγκόσμιο εμπόριο έφθινε, η ανάπτυξη παγκοσμίως υποχωρούσε και οι συντετριμμένοι από την φτώχεια λαοί αδυνατούν να παίξουν τον ρόλο του καταναλωτή για να απορροφηθεί το παραγόμενο προϊόν, για να έχει νόημα η ίδια η παραγωγική διαδικασία. Το παγκόσμιο χρέος είναι μεγαλύτερο από κάθε άλλη εποχή – μεγαλύτερο και από το 2008– και τα πάσης φύσεως παράγωγα “αντιστάθμισης κινδύνου” που υποτίθεται, διασφαλίζουν τον πλούτο και τις επενδύσεις της οικονομικής ελίτ από κινδύνους (οικονομικούς, πολιτικούς, γεωπολιτικούς; φυσικούς, πολεμικούς, κοινωνικούς) που απειλούν τα κέρδη τους, έχουν στείλει το χρέος στη στρατόσφαιρα και υπονομεύουν ως πυρηνικά όπλα μαζικής καταστροφής τον καπιταλισμό. Κανένα φως στο τούνελ της κρίσης δεν διαφαίνεται, 12 χρόνια μετά την χρονιά που απειλήθηκε με κατάρρευση το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Η πολιτική του αμερικανικού κράτους αρχικά, με την νομισματική χαλάρωση από τη FED και τη λήξη της το 2014, με τη μείωση της φορολογίας για τις επιχειρήσεις και με την προοπτική της δημιουργίας επενδύσεων, αλλά και της επιβολής δασμών στο εμπόριο, με την πρόκληση εμπορικών πολέμων, δεν έφερε τα προσδοκώμενα αναπτυξιακά αποτελέσματα. Η αμερικανική κυβέρνηση έχει δείξει τα τελευταία χρόνια πως η στρατηγική της κατευθύνεται στην υποδαύλιση εντάσεων, συγκρούσεων και πολέμων. Δείχνει την ψυχρή αδιαφορία της για την περιβαλλοντική καταστροφή, υποστηρίζει συγκρούσεις και εμπόλεμες συρράξεις. Η πολιτική του αμερικανικού κράτους παρουσιάζεται ως προσωπική πολιτική ενός “απρόβλεπτου” ή ” ανεξέλεγκτου” προέδρου. Με αυτό τον τρόπο ερμηνεύεται η στάση της αμερικανικής κυβέρνησης στο παγκόσμιο εμπόριο, την αποχώρησή της από τις συμφωνίες για το κλίμα, την έγκρισή της στην Τουρκία για την εισβολή στην Συρία, τη δολοφονία του Σουλεϊμανί. Όμως αυτή η προσέγγιση είναι όχι μόνο επιφανειακή, αλλά και επικίνδυνη καθώς δεν αγγίζει και τις πραγματικές αιτίες που επιλέγονται αυτές οι πολιτικές, οι οποίες μας οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στον κίνδυνο μιας ακόμα μεγαλύτερης παγκόσμιας πολεμικής ανάφλεξης και επιρρίπτει τις ευθύνες σε απροσδιόριστους παράγοντες προσωπικών τάσεων και φιλοδοξιών, που –όπως συχνά λέγεται– άγονται και φέρονται χωρίς σαφή στρατηγική κατεύθυνση. Πρόκειται όχι απλώς για κοντόφθαλμη, αλλά για παραπλανητική προσέγγιση που συνειδητά ή μη, αφήνει, αλώβητους από τα κοινωνικά “πυρά” τον πρωταγωνιστή και κύριο υπεύθυνο για τα δεινά και τους κινδύνους που απειλούν την ανθρωπότητα: το ίδιο το σύστημα του καπιταλισμού και του κράτους.
Η δολοφονία Σουλεϊμανί δεν αφορά απλώς και μόνο την προσπάθεια των ΗΠΑ να περιορίσουν την επιρροή του Ιράν στη Μ. Ανατολή που ενισχύθηκε πολύ στα πλαίσια του παγκόσμιου πολέμου κατά της “τρομοκρατίας” το 2001 και την κατάληψη του Αφγανιστάν και του Ιράκ το 2003. Το Ιράν μετά την ανατροπή του Σαντάμ Χουσεΐν αύξησε την επιρροή του στο Ιράκ, ενίσχυσε τη θέση του μέσω της σιιτικής Χεζμπολάχ στον Λίβανο, επιχειρεί στον συριακό εμφύλιο πόλεμο στο πλευρό του καθεστώτος Άσαντ ενώ υποστηρίζει τους σιίτες αντάρτες Χούτι της Υεμένης οι οποίοι μάχονται το εκεί σουνιτικό καθεστώς που υποστηρίζεται από την Σαουδική Αραβία. Η δολοφονία Σουλεϊμανί μπορεί να ερμηνευτεί μέσα στα ευρύτερα πλαίσια όπου γεωστρατηγική και οικονομική πολιτική διαπλέκονται, στοχεύουν στον έλεγχο και του πετρελαίου και της τιμής του και στον οικονομικό και εμπορικό πόλεμο που έχουν εξαπολύσει οι ΗΠΑ και η κυβέρνηση Τραμπ τα τελευταία χρόνια εναντίον της Ευρώπης και της Κίνας στα πλαίσια της πολιτικής αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης. Ένας πόλεμος στα στενά του Ορμούζ που είναι ο μοναδικός δρόμος από όπου εξάγεται το ιρανικό πετρέλαιο στην Ευρώπη ή την Κίνα, θα έπληττε όχι τις ΗΠΑ αλλά τα άλλα τμήματα της υπερεθνικής οικονομικής ελίτ.
Το ελληνικό πολιτικό σύστημα εξουσίας των τελευταίων κυβερνήσεων, καμαρώνει ότι αναβαθμίζεται ο ρόλος του στην Ανατολική Μεσόγειο μέσω της συμφωνίας για τον αγωγό φυσικού αερίου, τον Eastmed, την συμφωνία που πραγματοποίησαν η ελληνική, ισραηλινή και κυπριακή κυβέρνηση, (ενώ έπεφταν οι υπογραφές για τον αγωγό, έπεφταν οι βόμβες στην αντιπροσωπεία της ιρανικής κυβέρνησης στο Ιράκ), με την σύσφιξη των σχέσεων σε στρατιωτικό και εμπορικό επίπεδο με το ισραηλινό κράτος – δολοφόνο που προώθησε αρχικά η κυβέρνηση Σύριζα, με την αγορά νέων οπλικών συστημάτων από τις ΗΠΑ, με την ενίσχυση των αμερικανικών στρατιωτικών βάσεων στη χώρα. Και με την δολοφονία Σουλεϊμανί έγινε πιο συγκεκριμένος ο λόγος που το αμερικανικό κράτος επέλεξε τώρα να πατήσει πιο γερά στο ελληνικό έδαφος ενισχύοντας τη στρατιωτική του παρουσία: Ο επικείμενος πόλεμος που πυροδοτεί στην περιοχή η δολοφονία του Ιρανού στρατηγού. Ήδη η Ελλάδα μπορεί να είναι στόχος. Είναι στόχος γιατί μπορεί να συρθεί πίσω από συμφέροντα οικονομικά και πολιτικά του αμερικανικού και ισραηλινού συστήματος εξουσίας. Ακόμα και η αυξανόμενη ένταση με την Τουρκία που αφορά την οριοθέτηση της ελληνικής υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ, τις υποθαλάσσιες γεωτρήσεις για υδρογονάνθρακες, στα πλαίσια των οποίων εντάσσεται και η πρόσφατη συμφωνία Τουρκίας και Λιβύης, προσδένει ακόμα πιο σφιχτά στο άρμα των αμερικανικών συμφερόντων τη χώρα και στα πολεμικά σχέδια του αμερικανικού κράτους στην περιοχή. Η αμερικανική κυβέρνηση δια του προέδρου της έχει ήδη μνημονεύσει κατά το πρόσφατο παρελθόν τα προτερήματα –οικονομικά και πολιτικά– της ελληνικής γεωγραφικής θέσης και της ασφάλειας που αυτή προσφέρει ένεκα και της μη συνεργάσιμης Τουρκίας και του καθεστώτος Ερντογάν, τη στιγμή που ο υπόλοιπος κόσμος μπορεί να φλέγεται και να καταστρέφεται. Αλλά ακόμα και αν αποκαλύπτεται μπροστά στα μάτια μας η στρατηγική του αμερικανικού κράτους, όλοι, αναλυτές, πολιτικοί του καθεστώτος, δημοσιογράφοι κλπ, εξακολουθούν να εθελοτυφλούν και να παραπλανούν τους λαούς. Η πραγματική αιτία για την υποδαύλιση ενός παγκόσμιου πολέμου δεν βρίσκεται σε κάποιον αμβλύνου πρόεδρο, σε κάποιο πολεμοχαρές στρατιωτικό ή πολιτικό επιτελείο, ή ακόμα σε επιμέρους επεκτατικά σχέδια κρατών για οικονομικούς ή γεωστρατηγικούς λόγους. Η υποδαύλιση ενός πολέμου βρίσκεται στην ίδια τη φύση του κράτους και του καπιταλισμού. Το κράτος είναι από τη φύση του ένας δολοφονικός μηχανισμός.
Δομήθηκε για να επιβάλλει δια της βίας το “δίκαιο” του ισχυρού, της άρχουσας τάξης και των πλουσίων. Χωρίς το κράτος δεν θα μπορούσε να κυριαρχήσει ο καπιταλισμός. Κράτος και κεφάλαιο είναι ένα αδιαχώριστο σύμπλεγμα εξουσίας. Ό καπιταλισμός δομήθηκε και πήρε τον παγκόσμιο χαρακτήρα του χάρη στα πολεμοχαρή χαρακτηριστικά του, χάρη στην επεκτατική φύση του κράτους που υλοποιούσε και υλοποιεί με στρατιωτικά και οικονομικά μέσα. Στην εμφάνιση των συστημικών κρίσεων που ταλανίζουν το καπιταλιστικό σύστημα εκ γεννήσεώς του, η προσφυγή στις διακρατικές πολεμικές συγκρούσεις γίνεται συχνά η διέξοδος από τα αδιέξοδα που το ίδιο το σύστημα γεννά κατά την πορεία αναπαραγωγής και επέκτασής του. Ανταγωνισμοί, διακρατικές συγκρούσεις, βία, πόλεμοι, είναι οι “οδοί” για νέες αγορές, καπιταλιστική επέκταση και ανάπτυξη, πλουτοπαραγωγικές πηγές και ενεργειακούς πόρους. Τον τελευταίο αιώνα, μόνο για τον έλεγχο της παραγωγής και της τιμής του πετρελαίου εκδηλώνονται ατελείωτοι πόλεμοι με εκατόμβες νεκρών και ανυπολόγιστο κοινωνικό κόστος. Η αναπαραγωγή και επέκταση του καπιταλισμού και ο “αγώνας” ενός κράτους εναντίον άλλων, αφήνει πίσω της μια κατεστραμμένη φύση, έναν πλανήτη ρημαγμένο από τα “επιτεύγματα της προόδου και της ανάπτυξης”, εκατομμύρια ανθρώπινες ψυχές χωρίς εστία και μέλλον να γίνονται τα ανθρώπινα απόβλητα του συστήματος, την συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων να λυγίζουν από την οικονομική βία και την κρατική καταπίεση.
Η ανεπανόρθωτη οικολογική καταστροφή που βιώνουμε σήμερα, οι μη αναστρέψιμες βλάβες στο κλίμα, η ερημοποίηση, η ξηρασία, το φαινόμενο του θερμοκηπίου, η αποψίλωση και ο αφανισμός των δασών, ο αφανισμός ειδών, όλα αυτά έχουν ως αιτία την ίδια την ύπαρξη του κρατικοκαπιταλιστικού συστήματος, την ίδια τη καπιταλιστική ανάπτυξη, την ακόρεστη φύση και δίψα του κεφαλαίου για κέρδος. Οι πυρκαγιές που εξακολουθούν και κατακαίνε την Αυστραλία ή την Καλιφόρνια ή και τον Αμαζόνιο σε άλλες περιπτώσεις δεν είναι φυσικά φαινόμενα αλλά αποτελέσματα της καπιταλιστικής ανάπτυξης και της ανθρώπινης επεκτατικότητας που αυτή συνεπάγεται. Το κρατικοκαπιταλιστικό σύστημα απειλεί την ίδια την επιβίωση του πλανήτη, της ανθρωπότητας και όλων των ειδών. Μπροστά σε ένα μέλλον που μόνο ευοίωνο δεν είναι για την ανθρωπότητα, τα τύμπανα του πολέμου που χτυπά η αμερικανική υπερδύναμη ηχούν ως ένας από τους μεγαλύτερος εφιάλτες των ημερών μας. Ως χώρα “για να διατηρήσουμε την εύνοια της κρατικής υπερδύναμης των ΗΠΑ”, “για να κρατήσουμε τον αναβαθμισμένο γεωστρατηγικό ρόλο στην περιοχή”, ” για να απολαύσουμε τα προνόμιά ως πεδίο διέλευσης αγωγών φυσικού αερίου”, “είμαστε υποχρεωμένοι” να παίξουμε τον ρόλο του προκεχωρημένου φυλακίου για τις πολεμικές επιχειρήσεις των ΗΠΑ στο Ιράν και να υποστούμε τις όποιες συνέπειες; Είμαστε υποχρεωμένοι να συρόμαστε σε ένα πόλεμο καταστροφικό για τους λαούς και με απρόβλεπτες διαστάσεις; Είμαστε υποχρεωμένοι να γίνουμε ουραγοί αυτού του πολέμου; Όχι. Αντιθέτως, είμαστε υποχρεωμένοι απέναντι στους εαυτούς μας, τα παιδιά μας, τις επόμενες γενιές να αγωνιστούμε για την αποφυγή πολέμων, για την αποδέσμευσή μας από το πολεμικό άρμα των ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, την Ευρωπαϊκή Ένωση, την αποδέσμευσή μας από το σύστημα της οικονομίας της αγοράς και την ανατροπή του κράτους.
Ως αγωνιστές που παλεύουμε ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο δεν αναδεικνύουμε αποκλειστικά και μόνο τις ευθύνες των ΗΠΑ ως ηγέτιδας δύναμης του παγκόσμιου καπιταλισμού και της υπερεθνικής οικονομικής ελίτ γιατί δεν παραβλέπουμε και την αυταρχική και καταπιεστική φύση του ιρανικού θεοκρατικού καθεστώτος του οποίου ανώτατο στέλεχος ήταν ο Σουλεϊμανί. Η οπτική μας δεν είναι στενά και μόνο αντιαμερικανική και αντιιμπεριαλιστική όπου τακτικίστικα μπορεί κάποιος να παίρνει θέση υπέρ του κάθε είδους αντιπάλου της παγκόσμιας υπερδύναμης όπως είναι το Ιράν. Δεν παραβλέπουμε ότι το θεοκρατικό καθεστώς του Ιράν προήλθε από την αιματηρή καταστολή και εκκαθάριση όλων των πολιτικών και επαναστατικών δυνάμεων συμπεριλαμβανομένης και της αριστεράς μετά την επανάσταση του 1979 και την επιβολή ενός στυγνού, δικτατορικού, θεοκρατικού, σκοταδιστικού καθεστώτος όπου η θρησκεία είναι το ίδιο το κράτος που καταπιέζει βάναυσα το λαό, τις γυναίκες, τους εργαζόμενους, τη νεολαία. Δεν παραβλέπουμε το ότι το Ιράν παίρνει μέρος στην διεθνή γεωστρατηγική σύγκρουση που λαμβάνει χώρα ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις και τα αντιμαχόμενα μπλοκ εξουσίας στο έδαφος της Συρίας μετά την έναρξη του εμφύλιου πολέμου όπου από την μια μεριά είναι οι ΗΠΑ με την Γαλλία και την Αγγλία που συνεπικουρούνται από το Ισραήλ, την Σαουδική Αραβία και από την άλλη, η Ρωσία και το Ιράν που συνεπικουρούνται και από τη Χεζμπολάχ που στηρίζουν το δικτατορικό καθεστώς Άσαντ. Δεν παραβλέπουμε τον αντεπαναστατικό ρόλο του Ιράν που στηρίζει το δικτατορικό καθεστώς του σιίτη-αλεβιτη Άσαντ που έχει σφαγιάσει επανειλημμένως τους Κούρδους και τον συριακό λαό. Το γεγονός αυτό θέτει το Ιράν απέναντι στην Επανάσταση στη Ροζάβα – Β. Συρία και το εγχείρημα του Δημοκρατικού Συνομοσπονδισμού και της Δημοκρατικής Αυτονομίας παρά την πρόσφατη τακτικίστικη συμφωνία των Συριακών Δημοκρατικών Δυνάμεων (SDF) με το καθεστώς Άσαντ στην πρόσφατη τουρκική εισβολή. Για μας η απάντηση στον πόλεμο είναι η Διεθνής Κοινωνική Επανάσταση, η ανατροπή του πολιτικοοικονομικού συστήματος που γεννά τους πολέμους, η ανατροπή του κράτους και του κεφαλαίου, η καταστροφή της οικονομίας της αγοράς. Για μας η απάντηση είναι η στήριξη και η νίκη των αγώνων σε όλο τον κόσμο, από την Επανάσταση στη Ροζαβα – Β. Συρία, τους Ζαπατίστας στην Τσιάπας, τους εξεγερμένους της Χιλής, στη Γαλλία, την Αλγερία, το Ιράκ, το Ιράν, το Χονγκ Κονγκ, την Λατινική Αμερική. Για μας, η απάντηση είναι η εξάπλωση της Επανάστασης στη Ροζάβα και το εγχείρημα του Συνομοσπονδισμού στην Μ. Ανατολή, την Τουρκία, την Ελλάδα, τα Βαλκάνια, την Ευρώπη.
ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
ΜΟΝΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΉ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
Πόλα Ρούπα – Νίκος Μαζιώτης
Μέλη του Επαναστατικού Αγώνα
6/1/ 2020 – φυλακές Κορυδαλλού
