Λίγοι πέραν της Αριστεράς γνωρίζουν τη μοναδική ιστορία του 22χρονου Νίκου Νικηφορίδη που υπήρξε ο πρώτος μάρτυρας του παγκόσμιου αντιπυρηνικού κινήματος. Αυτό ισχύει πολύ περισσότερο για τους σημερινούς νέους της Ελλάδας.
Ήρθε, λοιπόν, η ώρα ο Νίκος Νικηφορίδης να γίνει και διεθνώς γνωστός, να ταξιδέψει στα λιμάνια του κόσμου, να συναντηθεί με τους «Χιμπακούσα», μεταφέροντας μαζί τους το μήνυμα της απελευθέρωσης της ανθρωπότητας από την πυρηνική απειλή.
Ο Νίκος Νικηφορίδης δεν πρόλαβε όσο ζούσε να ταξιδέψει εκτός συνόρων. Το σίγουρο είναι ότι με κάποιο σαπιοκάραβο μεταφέρθηκε στα δεκαοχτώ του χρόνια στην Ικαρία ως πολιτικός εξόριστος και στη συνέχεια από την Ικαρία στο κολαστήριο της Μακρονήσου, απ’ όπου απελευθερώθηκε την άνοιξη του 1950.
Το επόμενο σχετικά μακρύ ταξίδι του Νικηφορίδη ήταν από την Αθήνα για τη Θεσσαλονίκη, με αποστολή να οργανώσει τη διακίνηση της «Έκκλησης της Στοκχόλμης» για την κατάργηση των πυρηνικών όπλων παντού στον κόσμο. Εκεί συνελήφθη μαζί με δεκατρείς συντρόφους του «Δημοκρατικού Φιλειρηνικού Μετώπου Νέων» στις 12 Γενάρη 1951.
O Νικηφορίδης εκτελέστηκε στις 5 Μαρτίου 1951, σε ηλικία 22 ετών, με την κατηγορία ότι διακινούσε την Έκκληση της Στοκχόλμης για την κατάργηση και απαγόρευση των πυρηνικών όπλων.
Στις εκδηλώσεις που πραγματοποιήθηκαν σήμερα στο «Πλοίο της Ειρήνης» και στο ταξίδι με τοΗ αδελφή του ήρωα τόνισε πως ένιωσε χαρά όταν επιτέλους, μετά από πολλά χρόνια, ένας δρόμος στο Παγκράτι πήρε προς τιμή της θυσίας του ήρωα Νίκου Νικηφορίδη το όνομά του συμβολικό μήνυμα ήταν αδύνατον να μην προσκληθεί η αδελφή του μάρτυρα, Όλια Νικηφορίδου Βαζαίου.
Το zougla.gr την αναζήτησε και μοιράστηκε τα εξής λόγια μαζί μας.
Η Όλια Νικηφορίδη-Βαζαίου δήλωσε αποκλειστικά στο zougla.gr: «Ο αδελφός μου ήταν αγωνιστής της ΕΠΟΝ. Την περίοδο εκείνη (σ.σ.: Μάρτιος 1951) εγώ ήμουν μαθήτρια. Είχε μεταβεί στη Θεσσαλονίκη και συγκέντρωνε υπογραφές υπέρ της Ειρήνης, ενώ παράλληλα διεξαγόταν στη Στοκχόλμη το παγκόσμιο συνέδριο. Θεωρήθηκε κατάσκοπος επειδή ήταν Αθηναίος και βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη. Λες και βρέθηκε σε άλλη χώρα. Και με νόμο, τον «Αναγκαστικό Νόμο» 509 τούς θεώρησαν κατασκόπους μαζί με άλλα δυο παιδιά και τους εκτελέσανε στη Θεσσαλονίκη».
Με αυτό τον πόνο του αδικοχαμένου 22χρονου αδελφού της «έφυγε» από τη ζωή η μητέρα τους, δήλωσε η Όλια Νικηφορίδη-Βαζαίου εμφανώς συγκινημένη.
Και κατέληξε λέγοντας πως «εγώ παρηγορήθηκα λίγο όταν ο πρώτος μου γιος πήρε το όνομα του αδελφού μου».
Η αδελφή του ήρωα τόνισε πως ένιωσε χαρά όταν επιτέλους, μετά από πολλά χρόνια, ένας δρόμος στο Παγκράτι πήρε προς τιμή της θυσίας του ήρωα Νίκου Νικηφορίδη το όνομά του.
Δείτε όλη την ενδιαφέρουσα και συγκινητική δήλωση της Όλιας Νικηφορίδου Βαζαίου στο zougla.gr:
Λίγα λόγια για το ταξίδι…
Το ταξίδι του πλοίου ξεκίνησε στις 18 Αυγούστου 2016 από τη Γιοκοχάμα της Ιαπωνίας και θα ολοκληρωθεί έπειτα από 92 ημέρες στο ίδιο λιμάνι.
Το πρωί της 16ης Σεπτεμβρίου, το πλοίο έφθασε στον Πειραιά και το ίδιο απόγευμα διοργανώθηκε «Συναυλία Ειρήνης και Αλληλεγγύης», το σύνθημα της οποίας ήταν: «Οι Χιμπακούσα Συναντούν τους Πρόσφυγες, τον Λαμπράκη και Νικηφορίδη».
Εν συνεχεία το πλοίο θα αποπλεύσει για τη Σαντορίνη, ενώ στις 19 Σεπτεμβρίου θα επισκεφθεί τη Μάλτα, στις 21 Σεπτεμβρίου τη Ρώμη, στις 24 Σεπτεμβρίου τη Μασσαλία και στις 25 Σεπτεμβρίου τη Βαρκελώνη.
Το ταξίδι θα συνεχιστεί προς τη βόρεια Ευρώπη και μετά απέναντι στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού και τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Καραϊβική και τη Λατινική Αμερική.
Από τον Πειραιά μέχρι τη Μάλτα και τη Ρώμη θα επιβιβαστούν στο πλοίο ο πρόεδρος του ΠΑΔΟΠ Πάνος Τριγάζης, και η πρόεδρος της Πανελλήνιας Ιατρικής Εταιρείας κατά της Πυρηνικής και Βιοχημικής Απειλής Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου.
Νίκος Νικηφορίδης (1928-1951): Ο πρώτος μάρτυρας του αντιπυρηνικού κινήματος
Ήταν 5 Μάρτη 1951.Το ρολόι του Νίκου σταμάτησε στις 04.20 το πρωί. Τα τελευταία λόγια του νεαρού μάρτυρα της ειρήνης ηχούν και σήμερα, 65 χρόνια μετά, σαν κάλεσμα στις συνειδήσεις μας για αγώνα για την ειρήνη. Η ζωή του, ο αγώνας του και η θυσία του, δίνουν υπόσταση στο όραμα της «πανανθρώπινης λευτεριάς». Το μεγαλείο του φαίνεται και από τα λόγια που είπε στη μάνα του Ευγενία, όταν τον είδε για τελευταία φορά: «Μάνα μην κλαις και μην παρακαλάς. Αξίζει να πεθάνω και εσύ να κλάψεις για να μην πεθάνουν πολλοί και για να μην κλάψουν πολλές μάνες».
Το 1944 έγινε μέλος του ΕΠΟΝ Παγκρατίου και δύο χρόνια αργότερα, λόγω του εμφυλίου, κατέληξε εξόριστος πρώτα στην Ικαρία και αργότερα στη Μακρόνησο.
Παράλληλα άρχισε να οργανώνει το Δημοκρατικό Φιλειρηνικό Μέτωπο Νέων στη Θεσσαλονίκη, μία ενέργεια που τον έβαλε για ακόμα μία φορά στο στόχαστρο των Αρχών.
Ο Νίκος Νικηφορίδης συνελήφθη στη Θεσσαλονίκη, καταδικάστηκε από έκτακτο στρατοδικείο «τρεις εις θάνατον» και οδηγήθηκε στο εκτελεστικό απόσπασμα γιατί μάζευε υπογραφές κάτω από την «Έκκληση της Στοκχόλμης», ένα κείμενο που διακινούνταν σε όλο τον κόσμο, με το οποίο απευθυνόταν έκκληση για κατάργηση των ατομικών όπλων. Όργωνε τις γειτονιές και χτυπούσε τις πόρτες των σπιτιών της Θεσσαλονίκης.
Το στρατοδικείο τον καταδίκασε με βάση τον «Αναγκαστικό Νόμο» 509 για σύσταση παράνομου μηχανισμού, κατασκοπία κλπ. Με τον νόμο αυτό χιλιάδες κομμουνιστές οδηγήθηκαν στα εκτελεστικά αποσπάσματα και δεκάδες χιλιάδες στις εξορίες και στις φυλακές. Μαζί με τον Ν. Νικηφορίδη εκτελέστηκαν και τρία ανταρτόπουλα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, ηλικίας 17 χρονών. Την προηγούμενη βραδιά από τα κελιά τους ακούγονταν αντάρτικα τραγούδια. Αγαπούσαν τη ζωή, γι’ αυτό αγωνίζονταν, αλλά ούτε και ο θάνατος τούς φόβισε. Για την ιστορία να πούμε, ότι το στρατοδικείο λειτούργησε και το απόσπασμα στήθηκε, με κυβέρνηση που πρωθυπουργός της ήταν ο Σοφ. Βενιζέλος και αντιπρόεδρός της ο αποκληθείς «Γέρος της Δημοκρατίας», Γ. Παπανδρέου.
Στην απολογία του, ο Νικηφορίδης δήλωσε: «Δεν πρόκειται από εμένα ν’ ακούσετε παρεσύρθην, φταίνε άλλοι κλπ. Είμαι αριστερός». Ο βασιλικός επίτροπος Σπυρόπουλος τον χαρακτήρισε ως «σκιά συμφορά» και δήλωσε ότι «το βλέμμα του Νικηφορίδη, προσέβλεπε στο τέρμα ενός δρόμου σπαρμένου με πτώματα».
Εκτελέστηκε εννιά μέρες αργότερα, στις 5 Μαρτίου. Τα τελευταία του λόγια ήταν: «Αγαπημένοι μου, μην κλάψετε για μένα, πεθαίνω για τα ιδανικά της πατρίδας και του σοσιαλισμού και για την ειρήνη»….
Την επομένη της εκτέλεσης οι αθηναϊκές εφημερίδες πέρασαν στα ψιλά τη συγκλονιστική είδηση: «Εκτελέστηκε χθες εις τας φυλακάς του Επταπυργίου, ο κομμουνιστής Νίκος Νικηφορίδης, 22 ετών, όστις είχε καταδικαστεί τρις εις θάνατον, υπό του Στρατοδικείου Θεσσαλονίκης, διά παράβασιν του Α. Ν. 509. Μετά του Νικηφορίδη, εκτελέστηκαν τρεις ακόμα κομμουνιστές, καταδικασθέντες εις θάνατον, των οποίων η εκτέλεσις της ποινής εκκρεμούσε από 2,5 ετών».
Εξορία στη Μακρόνησο: Ο Νικηφορίδης είναι όρθιος στη μέση και κοιτάει προς τα αριστερά…
Επτά λέξεις: «Ζήτω η ειρήνη! Ζήτω η πανανθρώπινη λευτεριά!». Αντήχησαν στο χώρο εκτελέσεων του δάσους του Σέιχ Σου, στη Θεσσαλονίκη. Και μετά οι ριπές των όπλων του εκτελεστικού αποσπάσματος. Εκτελώντας τον 22χρονο Νίκο Νικηφορίδη, πίστεψαν πως εκτελούν και την ειρήνη, το όραμα για «πανανθρώπινη λευτεριά».
Τρεις περίπου βδομάδες μετά την εκτέλεση, στην οδό Αρύτης 28 στο Παγκράτι, στο πατρικό σπίτι του Νικηφορίδη, έφθανε σταλμένο από τη Φρειδερίκη, ένα γράμμα. Ήταν η «χάρις»… Το παλάτι αφού έδωσε την εντολή για τη δολοφονία, ερχόταν τώρα να διεκδικήσει εύσημα μεγαλοψυχίας.
Ο Νίκος Νικηφορίδης έγινε ιδέα, σύμβολο αγώνα. Το αίμα του άνοιξε τον δρόμο που διάβηκαν ο Γρηγόρης Λαμπράκης και εκατομμύρια άλλοι αγωνιστές της ειρήνης.
Για όσους δεν γνωρίζουν τι έγραφε η Έκκληση της Στοκχόλμης σας παραθέτουμε αυτούσιο το κείμενο:
«ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ την απόλυτη απαγόρευση του ατομικού όπλου φοβερής μαζικής εξόντωσης για τους λαούς.
ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ την δημιουργία ενός αποτελεσματικού διεθνούς ελέγχου, που θα εξασφαλίζει την εφαρμογή αυτού του μέτρου απαγόρευσης.
ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ πως η κυβέρνηση, που πρώτη θα χρησιμοποιούσε τα ατομικά όπλα ενάντια σε οποιαδήποτε χώρα, θα διέπραττε έγκλημα κατά της ανθρωπότητας και γι αυτό θα έπρεπε να αντιμετωπισθεί ως εγκληματίας πολέμου.
ΚΑΛΟΥΜΕ όλους τους καλοπροαίρετους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο να υπογράψουν αυτή την έκκληση».
Το ιστορικό του «Πλοίου της Ειρήνης»
Το 1983 μια ομάδα Ιαπώνων φοιτητών που ήθελαν να διαμαρτυρηθούν για την αποσιώπηση από τους κρατούντες του πολεμικού παρελθόντος της Ιαπωνίας σε βάρος των γειτονικών χωρών και λαών, αποφάσισαν να οργανώσουν ένα περιφερειακό ταξίδι ειρήνης και συμφιλίωσης με τους λαούς αυτούς.
Η προσπάθεια σημείωσε μεγάλη επιτυχία, βρίσκοντας μαζική ανταπόκριση, με αποτέλεσμα να καθιερωθεί και να παγκοσμιοποιηθεί. Έτσι ιδρύθηκε η αντίστοιχη οργάνωση «Peace Boat» – «Πλοίο της Ειρήνης», η οποία στην συνέχεια προχώρησε στην πραγματοποίηση παγκόσμιων ταξιδιών.
Η οργάνωση «Peace Boat» έχει εξασφαλίσει συνεργασίες σε παγκόσμιο και περιφερειακό επίπεδο για την πραγματοποίηση του ταξιδιού γύρω από τη Γη, που διαρκεί σχεδόν τρεις μήνες με κύριο αίτημα έναν κόσμο χωρίς πυρηνικά, πολέμους και βία. Η δράση όμως του «Πλοίου της Ειρήνης» δεν περιορίζεται στο πρόβλημα των πυρηνικών.
Οργανώνει και συμμετέχει σε πολλές καμπάνιες, όπως για την εξάλειψη της φτώχειας στον κόσμο, για το περιβάλλον και άλλα μεγάλα προβλήματα του σύγχρονου κόσμου. Τέλος, ανάμεσα στους στόχους του «Πλοίου της Ειρήνης» είναι η αποτροπή της στρατιωτικοποίησης της Ιαπωνίας μέσω του αγώνα για την υπεράσπιση του άρθρου 9 του Συντάγματος της χώρας, που επιβλήθηκε από τους νικητές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, με τη λήξη του το 1945.
Bίντεο-φωτογραφίες: Νίκος Χριστοφάκης
Επιμέλεια: Απόστολος Αγιοστρατίτης
Πληροφορίες από mixanitouxronou.gr
