Παρέμβαση πραγματοποίησε η ομάδα «Ρουβίκωνας» στις 10.20 το πρωί της Τρίτης στο Υπουργείο Εσωτερικών επί της οδού Δραγατσανίου, στο κέντρο της Αθήνας.
Τα μέλη της ομάδας πέταξαν φέιγ βολάν και αποχώρησαν, χωρίς η αστυνομία να έχει προχωρήσει σε συλλήψεις.
Σε γνωστή ιστοσελίδα του αντιεξουσιαστικού χώρου η ομάδα ανήρτησε κείμενο σχετικά με την παρέμβασή της στο υπουργείο, το οποίο αναφέρει τα εξής:
Ένα σύνθημα που έχουμε επανειλημμένα χρησιμοποιήσει σε πανό, σε τρυκάκια, σε πορείες, σε δράσεις είναι το “Δεν θα ζήσουμε σαν δούλοι, δεν θα γεράσουμε επαίτες”. Κάθε μέρα που περνάει, σαν το μαρτύριο της σταγόνας , αυτό το σύνθημα αποδεικνύεται προφητικό. Η λίστα των μέτρων που μας οδηγούν βήμα-βήμα στην μετατροπή μας σήμερα σε ολοκληρωμένους δούλους και αύριο σε ζητιάνους, τα εκάστοτε “προαπαιτούμενα” των μνημονίων, έχουν, δεν θα μπορούσαν να μην έχουν, βάλει στο μάτι και τα “βαρέα ανθυγιεινά”. Τον Γενάρη ψηφίστηκε το πολυνομοσχέδιο, με 70 νέα προαπαιτούμενα για να ολοκληρωθεί 3η αξιολόγηση. Σε αντίθεση με τους βουλευτές που δεν μπαίνουν στον κόπο να διαβάσουν τι ψηφίζουν, αφού άλλωστε τίποτα από όσα ψηφίζουν δεν θίγει τους ίδιους, εμείς διαβάζουμε. Γιατί εμάς μας αφορά.
Στο άρθρο 396 του νομοσχεδίου περιγράφεται με ακρίβεια το νέο πετσόκομμα ουσιωδών εργασιακών δικαιωμάτων που αφορούν εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους. Αυτούς που όχι μόνο κάποιο αφεντικό τους κλέβει την υπεραξία, όχι μόνο πληρώνονται ψίχουλα, αλλά ρισκάρουν την υγεία ή και την ζωή τους δουλεύοντας. Σε αυτό το άρθρο λοιπόν περιγράφεται αν όχι το τέλος σίγουρα το γενναίο κόντεμα των όποιων ανταποδόσεων έχουν οι εργαζόμενοι που ζουν στον κίνδυνο. Θα συσταθεί λοιπόν μια επιτροπή (τι πρωτότυπο!) αποτελούμενη από μανδαρίνους των συναρμόδιων υπουργείων (Οικονομικών, Εργασίας, Υγείας, Εργασίας, Διοικητικής ανασυγκρότησης) καθώς και οργανισμών, η οποία θα εξετάσει από μηδενική βάση όλο το καθεστώς των βαρέων ανθυγιεινών, των κριτηρίων για να χαρακτηριστεί μια εργασία ως τέτοια, και τα επιδόματα που την αφορούν. Όλοι καταλαβαίνουμε τι σημαίνει αυτό το “από μηδενική βάση”. Σημαίνει ότι ένας μεγάλος αριθμός εργασιών θα βγει από τη λίστα. Σημαίνει ότι πάρα πολλοί εργαζόμενοι θα χάσουν την όποια ανταπόδοση για τα καθημερινά τους ρίσκα. Σημαίνει μεγαλύτερα κέρδη για τα αφεντικά και όλο και δυσκολότερες συνθήκες για τους δούλους, άλλωστε ο δούλος, από πάντα, είναι προορισμένος να κάνει οτιδήποτε του ζητήσουν, επικίνδυνο ή όχι χωρίς διακρίσεις. Η επιτροπή έχει περιθώριο το αργότερο μέχρι τον Φλεβάρη του 2019 να έχει καθορίσει το νέο τοπίο.
Ξέρουμε τον αντίλογο. Χρειάζεται εξορθολογισμός, η σημερινή λίστα έχει προέλθει από συνδικαλιστικά ρουσφέτια, να μη βιαζόμαστε και να δούμε τι θα βγάλει η επιτροπή και μετά να κρίνουμε κλπ, κλπ. Όλοι μας τον έχουμε ακούσει αυτόν τον αντίλογο τόσες πολλές φορές για τόσα δικαιώματα… Και ξέρουμε καλά ποιά είναι η ειλικρίνεια και η αξία του. Μηδενική. Όπως μηδενική είναι και η αξία του “αντίδωρου” στο άρθρο 396. Το ελληνικό κράτος και η επιτροπεία του νοιώθουν ακόμα την ανάγκη να προσπαθούν να καμουφλάρουν τις προθέσεις ακόμα και μέσα στο κείμενο του πολυνομοσχεδίου. Αμέσως μετά τις 5 γραμμές που ανακοινώνουν την “μηδενική βάση” για τα βαρέα ανθυγιεινά ακολουθούν πολλαπλάσιες για το πως θα βελτιωθούν οι συνθήκες ασφάλειας στους εργασιακούς χώρους. Το αφήγημα είναι απλό: θα σας κόψουμε το επίδομα αλλά θα βελτιωθούν οι συνθήκες οπότε θα είμαστε πάτσι, μην ανησυχείτε. Εμείς λέμε να ανησυχείτε.
Γιατί τα επιδόματα θα κοπούν αλλά στον τομέα της ασφάλειας στην εργασία δεν θα γίνει τίποτα. Εδώ δεν θέλουν να μαζέψουν την μαύρη εργασία στην οποία έχουν πέσει οι μισοί εργάτες, εδώ στους δρόμους κυκλοφορούν οι κούριερ (που τι ειρωνεία, δεν ανήκουν στα βαρέα-ανθυγιεινά) χωρίς μπουφάν, κράνος ,με μηχανές ερείπια και η φίρμα της εταιρείας είναι πάνω στο κουτί, τα εργατικά ατυχήματα θερίζουν κόσμο κι αυτοί μας λένε ότι μια επιτροπή εκτός από το να κόψει επιδόματα θα βελτιώσει και την ασφάλεια στους χώρους δουλειάς…
Ο κόσμος της εργασίας παραμένει παγωμένος, σε εμβρυακή στάση, κάνοντας πως δεν βλέπει. Ελπίζοντας πως το μαρτύριο της σταγόνας θα πάψει μόνο του, ότι κάποια σταγόνα θα είναι η τελευταία. . Αντί να έχουμε μια έκρηξη ενός νέου συνδικαλισμού και μαχητικών αγώνων, έχουμε σιωπή και μοιρολατρία. Πρέπει να καταλάβουμε όλοι μας ότι όλοι εμείς τους επιτρέπουμε να μειώσουν μισθούς, να κόψουν συντάξεις, να καταργήσουν δικαιώματα και τώρα και να κόψουν τα βαρεά-ανθυγιεινά. Το χάπι του Σύριζα μπορεί να είχε μηδενική θεραπευτική αξία αλλά λειτούργησε υποδειγματικά σαν ναρκωτικό. Αλλά ούτε αυτό είναι δικαιολογία μετά από τρία χρόνια.
Αργά ή γρήγορα ο καθένας θα αναρωτηθεί “πως φτάσαμε ως εδώ”. Κι αν δεν το κάνει θα τον υποχρεώσουν οι νεότεροι ή και τα παιδιά του ρωτώντας τον “πως επέτρεψες να φτάσουμε ως εδώ”. Γρήγορα ή αργά θα γίνει το “μπαμ”, να μια πρόβλεψη που ο καθένας, αναρχικός ή μη, μπορεί να κάνει χωρίς φόβο να πέσει έξω. Μια πρόβλεψη που όμως δεν σημαίνει τίποτα. Γιατί για να γίνει αυτή η έκρηξη και να μην είναι αργά αλλά και για να έχει ελπίδα νίκης, το φυτίλι πρέπει να ανάψει από τώρα. Ο καθένας και η καθεμιά πρέπει να επιλέξουν τον δρόμο της οργάνωσης. Σε ταξικό, τοπικό και πολιτικό επίπεδο. Οι αγώνες πρέπει να ξεσπάσουν από τώρα. Οι δυνάμεις της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας πρέπει να αρχίσουν να διασυνδέονται και να ζυμώνονται σήμερα, όχι αύριο.
Ξέρουμε ότι γινόμαστε κοινότοποι λέγοντας συνεχώς το ίδιο. ‘Ετσι θα συνεχίσουμε. Να λέμε το ίδιο πριν από κάθε κάθε σταγόνα από το μαρτύριο της ταξικής υποτίμησης που βιώνουμε τα τελευταία 7 χρόνια. Κάνοντας ότι μπορούμε ώστε η πλευρά μας στον κοινωνικό πόλεμο, και εμείς μέσα σε αυτή να αποτινάξουμε τη δουλεία και να μην καταλήξουμε επαίτες στην δυστοπία που λίγο-λίγο επιβάλλουν κράτος και κεφάλαιο.
ΔΕΝ ΘΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΣΑΝ ΔΟΥΛΟΙ ΔΕΝ ΘΑ ΓΕΡΑΣΟΥΜΕ ΕΠΑΙΤΕΣ
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠ΄ΤΑ ΒΑΡΕΑ & ΑΝΘΥΓΙΕΙΝΑ
Αναρχική Συλλογικότητα Ρουβίκωνας
