Έφοδο στις εγκαταστάσεις της εταιρείας εμφιάλωσης νερού «Ζαγόρι» πραγματοποίησαν το απόγευμα της Τετάρτης μέλη του Ρουβίκωνα.
Τα μέλη του Ρουβίκωνα πέταξαν τρικάκια και έγραψαν συνθήματα σε τοίχους.
Όπως αναφέρουν σε κείμενο το οποίο ανάρτησαν σε ιστοσελίδα του αντιεξουσιαστικού χώρου αφορμή της παρέμβασής τους αποτέλεσε ο τραυματισμός ενός εργαζόμενου της εταιρείας.
Το κείμενο του Ρουβίκωνα αυτούσιο όπως αναρτήθηκε στο indymedia:
Ρουβίκωνας:Παρέμβαση στη Βιομηχανία Εμφιαλώσεως Νερού Ζαγόρι
Στις 6 Μαρτίου 2019 στη βιομηχανία εμφιαλωμένων νερών «Ζαγόρι», κινδύνευσε να χάσει το πόδι του εργάτης οδηγός φορτηγού που εκτελούσε δρομολόγια μεγάλων αποστάσεων με λίγες μόνο ώρες ξεκούρασης ενδιάμεσα. Ο σοβαρότατος τραυματισμός του οδηγού που τον καθήλωσε επί τρεις μήνες σε ακινησία είναι ένα ακόμα γεγονός που έρχεται να προστεθεί σε ένα μακρύ κατάλογο θανάτων, ακρωτηριασμών και μη αναστρέψιμων βλαβών. Το περιστατικό αυτό όπως και τόσα άλλα παρόμοια, αποσιωπήθηκε από τα αστικά ΜΜΕ, για να μην δυσφημιστεί το brand name της εταιρίας. Οι νεκροί ή τραυματισμένοι διανομείς, οι εργάτες οικοδομής, οι υπάλληλοι στην καθαριότητα, οι οδηγοί μεταφορείς, οι σκλάβοι στην τουριστική βιομηχανία είναι λεφτά χαμένα και νούμερα για τα αφεντικά, στατιστικές καταγραφές για θεσμικά όργανα, για εμάς όμως είναι άνθρωποι που δεν θα γυρίσουν σπίτι τους στο τέλος της ημέρας, είναι κομμάτι από εμάς, είμαστε εμείς οι ίδιοι.
Στον κόσμο της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και της εντατικοποιημένης εργασίας, τα υποκείμενα κάθε φορά αλλάζουν ωστόσο οι ρόλοι παραμένουν σταθεροί: Στο ρόλο του αφεντικού μεγάλες ή μικρές εταιρίες, ντόπιες ή πολυεθνικές, στο ρόλο του εργάτη-εργαζόμενου όλοι εμείς που μοιάζει να μην έχουμε δυνατότητα επιβίωσης έξω από τη μισθωτή δουλειά. Το περιστατικό με τον εργάτη οδηγό στο Ζαγόρι έχει κοινά χαρακτηριστικά με όλα τα περιστατικά εργατικών «ατυχημάτων» που στερούν ή ρημάζουν τις ζωές των ανθρώπων της τάξης μας. Όπου ακούμε για επιχειρηματική εξωστρέφεια, καινοτομία, υπευθυνότητα, επενδύσεις, ανάπτυξη και ευκαιρίες καριέρας, για εμάς σημαίνει σημαίνει ξεχειλωμένα-ελαστικά ωράρια, ψίχουλα για μεροκάματο, μαύρη εργασία, απλήρωτες υπερωρίες, καθυστερήσεις πληρωμών, απουσία μέτρων ατομικής προστασίας και πρόληψης ατυχημάτων, σημαίνει σωματική και ψυχολογική εξουθένωση, σημαίνει διαρκές άγχος για την κάλυψη βασικών βιοτικών αναγκών, φόβος για την απόλυση, φόβος για την εξαθλίωση. Σε ένα κλίμα γενικευμένου κοινωνικού πολέμου, σε μια εποχή που οι άνθρωποι βιώνουν μακροχρόνια ανεργία και διαρκή ανασφάλεια για το μέλλον το δικό τους και των οικογενειών τους, οι θάνατοι και οι τραυματισμοί δεν είναι ατυχήματα, είναι δολοφονίες του κεφαλαίου. Η συνταγή είναι απλή και διαχρονική : Τα αφεντικά ιδιοποιούνται τα ποσά που απαιτούνται για την ασφάλεια των εργαζομένων στους χώρους δουλειάς και καταστέλλουν με την απειλή της απόλυσης κάθε φωνή αντίστασης και διεκδίκησης εργασιακών κεκτημένων. Σε προϋπολογισμούς μεγάλων εργολαβιών, σε περιόδους «αυξημένης ζήτησης» προϊόντων όπως το εμφιαλωμένο νερό κατά τη θερινή περίοδο, οι αποζημιώσεις σε περιπτώσεις θανάτων ή τραυματισμών κοστίζουν λιγότερο από την λήψη μέτρων ασφαλείας. Οι επιπλέον προσλήψεις επίσης κοστίζουν κι έτσι οι εργαζόμενοι αναγκάζονται να δουλεύουν πέρα από το ανθρώπινα δυνατό. Για εμάς οι νεκροί και οι σακατεμένοι εργάτες δε μπαίνουν σε ζύγι. Δεν ιεραρχούμε τα εγκλήματα σε βάρος της τάξης μας σε πιο ελαφριά ή πιο βαριά. Στα κάτεργα της εργασίας, τα κέρδη τους ήταν, είναι και θα είναι πάνω από τις ζωές μας κι αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει όσο το επιτρέπουμε.
Σαν αναρχικοί τασσόμαστε από φύση και θέση ενάντια σε κάθε μορφή εξαρτημένης εργασίας, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι οι μερικές διεκδικήσεις για καλύτερες συνθήκες, καλύτερους μισθούς, ευνοϊκότερη μεταχείριση είναι ημίμετρα μέσα στο παράλογο της υποχρεωτικής παραγωγής και της συσσώρευσης κεφαλαίου. Ξέρουμε καλά ότι νοικιάζουμε και πουλάμε τους εαυτούς μας συναινώντας εξαναγκαστικά σε μια συναλλαγή με όρους που έχουν αποφασίσει άλλοι πριν από εμάς, για εμάς. Καθώς όμως ζούμε στο σήμερα και στο τώρα, όντας κι εμείς κομμάτι των εκμεταλλευμένων, δεν περιμένουμε ότι η κατάσταση αυτή θα αλλάξει μαγικά, χωρίς οργανωμένο, ακηδεμόνευτο και επίπονο αγώνα. Δεν θα μας χαριστεί τίποτα, αν δεν αυτο-οργανωθούμε με ενεργή συμμετοχή σε σωματεία βάσης, αν δεν καταλάβουμε ότι τα συμφέροντα μας είναι εξορισμού αντιθετικά με τα δικά τους. Απέναντι στον κόσμο της εξουσίας η κοινωνική αντι-βία που πηγάζει από τη βάση είναι μονόδρομος, μέχρι τώρα η ιστορία δεν έχει βρει άλλο τρόπο – και ειδικά σε περιόδους καπιταλιστικής κρίσης. Δεν πρόκειται να σταματήσουν οι θάνατοι και οι τραυματισμοί, όσο οι αντιστάσεις περιορίζονται σε ξερές καταγγελίες. Να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας σημαίνει ότι μετουσιώνουμε τον θυμό μας σε ενεργή αντίσταση, παρεμβαίνουμε μαζικά, αμφισβητούμε την αναγκαιότητα των εργατοπατέρων συνδικαλιστών, αμφισβητούμε την αναγκαιότητα του κράτους, δεν περιμένουμε κανένα να μας σώσει, δεν αναθέτουμε.
Καλούμαστε στο εδώ και στο τώρα να απαντήσουμε στο δίλημμα: Ή θα μείνουμε σκυφτοί ή θα πολεμήσουμε τον σύγχρονο ολοκληρωτισμό με κάθε μέσο, οργανωμένα και συλλογικά.
ΟΤΑΝ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΕΠΙΒΑΛΟΥΝ ΤΗ ΣΙΩΠΗ, Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΓΙΝΕΤΑΙ ΟΡΓΗ
ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΙΣΚΕΤΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΑΣ.
