Παρέμβαση έξω από το Μέγαρο Μαξίμου πραγματοποίησαν μέλη του Ρουβίκωνα το απόγευμα της Παρασκευής, λόγω του νεκρού εργάτη στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη του Περάματος.
Στην ανακοίνωση που εξέδωσε ο Ρουβίκωνας αναφέρει τα εξής:
«Στις 29 Μαΐου, ένας εργάτης 47 ετών χειριστής γερανοφόρου οχήματος σκοτώθηκε επι τόπου και δύο συνάδελφοί του τραυματίστηκαν σοβαρά, κατά τη διάρκεια εργασιών στην ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη Περάματος. Οι τρεις εργαζόμενοι αποσυναρμολογούσαν την προπέλα επιβατηγού – οχηματαγωγού πλοίου, η οποία, καθώς έλειπε ένα εξάρτημα, ξέφυγε από τον γάντζο που την συγκρατούσε και τους καταπλάκωσε.
Από τις αρχές του έτους μετράμε 71 νεκρούς σύμφωνα έρευνα της ΟΣΕΤΕΕ. Αυτοί οι 71 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους εν ώρα εργασίας ή σε δυστυχήματα που προκλήθηκαν εξαιτίας εργασιών. Οι αιτίες είναι χιλιοειπωμένες. Δεν υπάρχουν μέτρα προστασίας της υγιεινής, της ασφάλειας, και της ζωής στην εργασία, δεν υπάρχουν ούτε έλεγχοι για να επιβάλλουν τα μέτρα αυτά, γιατί κανέναν δεν ενδιαφέρει να υπάρχουν.
Από τη μία, είναι οι εργοδότες-εργολάβοι και εφοπλιστές που ως μόνο σκοπό έχουν τα κέρδη. Η εντατικοποίηση, οι απλήρωτες υπερωρίες και τα χαμηλά μεροκάματα είναι συνταγή που εξασφαλίζει κέρδη. Η συντήρηση στον εξοπλισμό είναι ελλιπής, και σύμφωνα με καταγγελίες που κάνουν χρόνια τώρα τα σωματεία, υπάρχουν συνεργεία στο λιμάνι που εκτελούν εξειδικευμένες και επικίνδυνες εργασίες χωρίς άδεια και μάλιστα σε περίοδο που η δραστηριότητα στη Ν/Ζώνη έχει αυξηθεί κατακόρυφα. Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι της ζώνης λένε ότι με τόσο μεγάλο όγκο εργασιών, οι έλεγχοι για να είναι αποτελεσματικοί πρέπει να είναι καθημερινοί, διαρκείς και επι 24ωρης βάσης και όχι τυπικοί και διεκπεραιωτικοί αραιά και πού. Ο εφοπλιστής βιάζεται να τελειώσει γιατί τα ναύλα είναι πανάκριβα και όσο περισσότερο κάθεται σε επισκευή ζημιώνεται, ο εργολάβος για να πάρει τη δουλειά από τους ανταγωνιστές, ρίχνει την τιμή και στη συνέχεια για να μπορέσει να βγει, κόβει από συντήρηση και υποδομές, κόβει από μέτρα ασφαλείας και ΜΑΠ για τους εργαζόμενους και παράλληλα πιέζει χρονικά γιατί το καράβι πρέπει να φύγει. Είναι ζήτημα χρόνου λοιπόν να υπάρξουν οι επόμενοι νεκροί.
Από την άλλη το κράτος, σιγοντάρει τα αφεντικά έχοντας όλα αυτά τα χρόνια κάνει ό,τι ήταν απαραίτητο προς αυτή την κατεύθυνση. Θεσμικά δεν υπάρχει κανένας απολύτως έλεγχος αλλά και καμία ουσιαστική συνέπεια των υπευθύνων, για τους νεκρούς και σακατεμένους εργάτες. Τα τεχνικά έργα σπάνε σε μικρότερες εργολαβίες, όπου σε πολλές περιπτώσεις οι εργάτες δεν ξέρουν να απαντήσουν για ποιον δουλεύουν. Αυτή η κατάτμηση των έργων, έχει ως αποτέλεσμα την πολύ εύκολη αποποίηση της ευθύνης. Όταν είναι πολλοί οι εργοδότες που διοικούν την εκτέλεση ενός τεχνικού έργου, είναι αρκετά δυσκολότερο να προσωποποιηθεί η ευθύνη. Φταίνε όλοι, αλλά τελικά κανένας δε πληρώνει.
Επι υπουργίας Χατζηδάκη της ΝΔ, εκμηδενίστηκε η ισχύς της επιθεώρησης εργασίας μέσω της υποβάθμισής της σε ανεξάρτητη αρχή, καταργήθηκαν εντελώς οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας, διευκολύνθηκε με αντεργατικούς νόμους η απλήρωτη υπερωριακή εργασία, και ποινικοποιήθηκε η απεργία, το μοναδικό εργαλείο πίεσης που είχαν οι εργάτες στα χέρια τους. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, αρνήθηκε να καταστήσει υποχρεωτική την υπογραφή ΣΣΕ για τους εργαζόμενους της ζώνης. Το κράτος, ανεξαρτήτως διαχειριστή, τους θέλει φθηνούς, αναλώσιμους, απροστάτευτους, χωρίς κοινωνική ασφάλιση και συνδικαλιστικά δικαιώματα, βορά σε κάθε εργολάβο. Ειδικά μετά από 2 χρόνια πανδημίας, οι συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί για τον εργατικό κόσμο είναι ακόμα πιο άγριες. Μέσα στη ζοφερή καθημερινότητα χιλιάδων εργαζομένων σε λιμάνια και εργοτάξια, πέφτουν -μια φορά κάθε λίγα χρόνια- σαν αλεξιπτωτιστές οι κυβερνητικοί. Άεργοι, κυφήνες, χωρίς καμία απολύτως επαφή με τις ανάγκες του κόσμου της εργασίας, όπως ο τωρινός διαχειριστής Μητσοτάκης. Ακριβώς ένα μήνα πριν το περιστατικό, εμφανίστηκε στη Ζώνη, εκθειάζοντας την παραγωγική δραστηριότητα και μιλώντας για «χαμογελαστούς εργάτες». Από τους «χαμογελαστούς» εργάτες ήταν και ο άνθρωπος που σκοτώθηκε.
Ο 47χρονος ναυτεργάτης, και κάθε άλλος-η εργάτης/τρια που έχασε τη ζωή του, πόσες ώρες δούλευε; Πως αμειβόταν; Είχε ασφάλιση; Είχε την κατάλληλη εκπαίδευση; Γνώριζε για τα Μέσα Ατομικής Προστασίας; Μπορούσε να απευθυνθεί εύκολα στους εργοδότες του για ζητήματα που αφορούν τις συνθήκες δουλειάς; Οι εργάτες της Ζώνης χαρακτηριστικά λένε ότι «Πολλές φορές η αμοιβή εξαρτάται από την πίεση του εργοδότη και τα κότσια του συνάδελφου να διεκδικήσει το ύψος του μεροκάματου».
Οι θάνατοι στους χώρους εργασίας έχουν ταξικό πρόσημο. Όσο πιο φτωχός, τόσο πιο εκτεθειμένος σε κινδύνους. Το κράτος και οι κυβερνήσεις δεν έχουν καμία πρόθεση και κανένα ενδιαφέρον για τους εργατικούς θανάτους και αυτό έχει αποδειχθεί περίτρανα τόσες δεκαετίες. Ακριβώς αυτό είναι που τους καθιστά υπόλογους και υπεύθυνους για τα εγκλήματα αυτά. Η ανάπτυξη που ευαγγελίζονται περνάει πάνω απο τα πτώματά μας.
Οι μόνοι που μπορούν να προασπιστούν τα συμφέροντα μας είμαστε εμείς οι ίδιοι, οι εργάτες/τριες, ντόπιοι και μετανάστες/τριες.
Δεν περιμένουμε από τους θεσμούς. Οργανωνόμαστε για να τους τσακίσουμε.
Τιμή στους νεκρούς της τάξης μας.
Ρουβίκωνας».
