Εξαιτίας κακοτεχνιών σε έργο οδοποιίας ένας οδηγός βρέθηκε εκτεθειμένος σε κίνδυνο για τη σωματική του ακεραιότητα, τόσο από την πρόσκρουση στο ρήγμα όσο και από πιθανή σύγκρουση με το αυτοκίνητο που ακολουθούσε, ενώ το όχημα του υπέστη υλικές βλάβες.
Με επιστολή του καταγγέλλει τα εξής:
«Αφορμή για τη σύνταξη αυτού του κειμένου, στάθηκε ένα δυσάρεστο συμβάν που βίωσα κινούμενος στο οδικό δίκτυο του Δήμου Μαλεβιζίου, Κρήτης, και κατά το οποίο υπέστη υλική και ηθική βλάβη. Η αιτία που γράφεται αυτό το κείμενο είναι το γεγονός ότι από την εξέλιξη των γεγονότων, θεωρώ ότι θίγονται βασικά δικαιώματά μου, που θα έπρεπε να θεωρούνται αυτονόητα για κάθε πολίτη μιας ευνομούμενης χώρας, και συγκεκριμένα το δικαίωμα στην ασφαλή μετακίνηση και το δικαίωμα στην απονομή δικαιοσύνης. Για την ακρίβεια των όσων υποστηρίζω παρακάτω μπορώ να επικαλεστώ αυτόπτες μάρτυρες.
Τα στοιχεία μου δεν τα δημοσιοποιώ και θα κινηθώ επωνύμως απευθυνόμενος στη Δικαιοσύνη και στον αρμόδιο εισαγγελέα. Δεν δημοσιοποιώ τα στοιχεία μου, διότι στο πλαίσιο της παρούσας επιστολής δεν έχει νόημα. Στη θέση μου θα μπορούσε να είναι ο καθένας, αφού το συμβάν έλαβε χώρα σε δημόσιο δρόμο, ευθύνης του ΔΗΜΟΥ ΜΑΛΕΒΙΖΙΟΥ.
Οι θεσμικοί φορείς, οι οποίοι εμπλέκονται άμεσα στο περιστατικό, είναι Ο ΔΗΜΟΣ ΜΑΛΕΒΙΖΙΟΥ, αφού στα όρια της διοικητικής του περιφέρειας συνέβη το περιστατικό, και η ΤΡΟΧΑΙΑ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ, η οποία σύμφωνα με την επίσημη ιστοσελίδα της Αστυνομίας είναι ”Ένας σημαντικός τομέας ευθύνης της Ελληνικής Αστυνομίας, έχει σχέση με την τροχαία κίνηση και ειδικότερα με τη λήψη των αναγκαίων μέτρων τόσο σε προληπτικό όσο και σε κατασταλτικό επίπεδο για την ασφαλή κίνηση όλων των τροχοφόρων, καθώς και των πεζών”. Αυτή λοιπόν η επιστολή απευθύνεται κατά πρώτο στα φυσικά πρόσωπα που ηγούνται των δύο αυτών φορέων, δηλαδή στον Δήμαρχο Ηρακλείου και στον Διοικητή της Τροχαίας Ηρακλείου, καθώς και στη διεύθυνση της Δημοτικής Επιχείρησης ΔΕΥΑΜ (σύμφωνα με το Δήμο, η Επιχείρηση έχει την ευθύνη για τη ζημιά). Κατά δεύτερο απευθύνεται σε όλους τους όλους παραλήπτες που θεωρώ σκόπιμο να λάβουν γνώση του γεγονότος.
Συγκεκριμένα, τα ξημερώματα της Μεγάλης Παρασκευής 13/04/2012 και περίπου ώρα 4:00 π.μ., διερχόμουν με το αυτοκίνητό μου από την οδό Ανδρέα Παπανδρέου στην περιοχή της Αμμουδάρας με κατεύθυνση από Αμμουδάρα προς Ηράκλειο. Λίγο πριν συναντήσω το ξενοδοχείο Όαση (αριθμός 50), αντιλήφθηκα σήμανση με παλλόμενο φωτισμό, η οποία στο σημείο του δρόμου που ήταν (φωτογραφία 1), υποδείκνυε αλλαγή πορείας, αλλά όχι αλλαγή ρεύματος κυκλοφορίας. Έκοψα ταχύτητα και κινήθηκα ελαφρά προς αριστερά (όπως αντιλήφθηκα ότι υποδείκνυε το σήμα), εξακολουθώντας να κινούμαι στο ρεύμα μου. Στο οπτικό μου πεδίο είχα εκείνη τη στιγμή, ένα μικρό ανάχωμα που είχε δημιουργηθεί από την παραμόρφωση του οδοστρώματος στο σημείο, το οποίο όμως ”έκρυβε” το ρήγμα το οποίο είχε δημιουργηθεί στο οδόστρωμα, οπότε την επόμενη στιγμή, μην έχοντας χρόνο για άλλη αντίδραση προσέκρουσα στο ρήγμα, με αποτέλεσμα το όχημά μου να ακινητοποιηθεί στο σημείο και να χρειαστεί να καλέσω την οδική βοήθεια.
Αμέσως κάλεσα την Άμεσο Δράση, οπότε εστάλη στο σημείο περιπολικό της Τροχαίας, ώστε να υπάρχει καταγραφή του συμβάντος. Ο αξιωματικός της Τροχαίας έγραψε αυτό που έκρινε σωστό (με το οποίο – παρότι υπέγραψα την έκθεση – εξακολουθώ να έχω ισχυρές διαφωνίες, γιατί θεωρώ ότι δεν περιγράφει επακριβώς το περιστατικό και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες συνέβη) και στη συνέχεια απομακρύνθηκε για να επιστρέψει αργότερα με κάποιους κώνους που κρίθηκαν απαραίτητοι για την επαρκή σήμανση του επικίνδυνου σημείου και να απομακρυνθεί οριστικά στη συνέχεια. Εν τω μεταξύ και μετά από κάποια ώρα, το αυτοκίνητό μου απομακρύνθηκε από το σημείο με τη συνδρομή του συνεργείου οδικής βοήθειας. Αμέσως μετά, ο επικεφαλής του συνεργείου οδικής βοήθειας, βλέποντας το ρήγμα και αντιλαμβανόμενος το επικίνδυνο του οδοστρώματος και την ανεπάρκεια της σήμανσης, κάλεσε την Τροχαία και ζήτησε με κάποιο τρόπο να αναλάβει η Τροχαία την φύλαξη του σημείου, προς αποφυγή και άλλου περιστατικού και τονίζοντας ότι, αν από το σημείο διέλθει δίκυκλο, υπάρχει ο κίνδυνος σοβαρότατου ατυχήματος. Η απάντηση της Τροχαίας ήταν αρνητική και μετά από επικοινωνία του ίδιου με τον Δήμο, στο σημείο έφτασε εργάτης του Δήμου που ανέλαβε τη φύλαξη του σημείου, οπότε μπορέσαμε να φύγουμε ήσυχοι ότι δεν θα συνέβαινε παρόμοιο περιστατικό και όχημα της οδικής βοήθειας με μετέφερε (μαζί με το όχημά μου) στο σπίτι μου.
Η πρώτη εργάσιμη μέρα από τότε ήταν η Τρίτη 17/04/2012, οπότε και κάλεσα τον Δήμο για να τους εκθέσω το πρόβλημά μου. Στο Δήμο που είπαν ότι το θέμα αφορά στην ΔΕΥΑΜ, αφού το υπόγειο έργο που προκάλεσε το ρήγμα στο σημείο είναι υπό την ευθύνη της. Στην προσπάθειά μου να επικοινωνήσω με τη ΔΕΥΑΜ και να ρωτήσω τι χρειάζεται για την αποζημίωση και αν υπάρχει τρόπος να καλύψουν τις μετακινήσεις μου για όσες μέρες δεν θα μπορώ να κινώ το αυτοκίνητό μου, αντιμετώπισα τα εξής: Αρχικά μίλησα με τον επικεφαλής (νομίζω τον πρόεδρο), ο οποίος με παρέπεμψε σε υπάλληλο, η οποία όμως απουσίαζε λόγω ασθένειας και η υπάλληλος που την αντικαθιστούσε μου είπε ότι θα με καλέσει αργότερα, κάτι το οποίο δεν έγινε. Προσπάθησα να επικοινωνήσω ξανά με τον κύριο που είχα μιλήσει στην αρχή, αλλά κατέληξα να συνομιλώ με τον διευθυντή, ο οποίος μου είπε να μεταβώ εκεί με τον δικηγόρο μου, ώστε να κινήσω τις απαραίτητες διαδικασίες, ενώ μου απέκλεισε το ενδεχόμενο αποζημίωσης για τις μετακινήσεις μου μέχρι την επισκευή του αυτοκινήτου μου, διότι δεν μπορεί να βάλει την υπηρεσία σε τέτοια διαδικασία. Επειδή η συνδιάλεξη έγινε εντονότερη μετά από αυτή την απάντηση, ο αξιότιμος κύριος πρόεδρος μου έκλεισε το τηλέφωνο…
Από την εξέλιξη των γεγονότων και από τη συμπεριφορά των φορέων απέναντι μου, δηλώνω σαν πολίτης αυτής της χώρας δυσαρεστημένος και εξοργισμένος.
Κατ’ αρχάς το περιστατικό συνέβη σε δρόμο υψηλής κυκλοφορίας, από τον οποίο διέρχονται κάθε λογής οχήματα όλο το 24ωρο. Η κατάσταση του οδοστρώματος, σε συνδυασμό με την (επικίνδυνα) ανεπαρκή σήμανση στο σημείο, συνιστούσε δημόσιο κίνδυνο στον οποίο εκτέθηκε η σωματική μου ακεραιότητα και υπέστη βλάβες ένα περιουσιακό μου στοιχείο. Επίσης, η μετακίνησή μου περιορίστηκε κατά τις μέρες του Πάσχα (ματαιώνοντας τη μετάβασή μου στον τόπο που είχα προγραμματίσει να περάσω με συγγενικά πρόσωπα) και περιορίζεται, μέχρι να επισκευαστούν οι ζημιές, καθώς δεν διαθέτω το απαιτούμενο χρηματικό ποσό για την επισκευή του.
Το σημαντικότερο όμως είναι ότι, αν στο σημείο προσέκρουε δίκυκλο όχημα, τα πράγματα για τον αναβάτη θα ήταν αρκετά πιο σοβαρά. Ευτυχώς που δεν πέρασε πριν από μένα κάποιο δίκυκλο, γιατί στην καλύτερη περίπτωση ο αναβάτης θα επισκεπτόταν το εφημερεύον νοσοκομείο, ενώ στη χειρότερη, μια οικογένεια δεν θα γιόρταζε ποτέ ξανά το Πάσχα.
Είναι ακόμα γνωστό ότι η περιοχή είναι τουριστική και από το σημείο διέρχονται και λεωφορεία και ενοικιαζόμενα οχήματα, που μεταφέρουν τουρίστες… Και μάλλον θα απευχόσαστε να το πάθει κάποιος επισκέπτης, ειδικά αν έρχεται από άλλο κράτος. Ο δρόμος δεν εξέφραζε φιλοξενία…
Τέλος, νομίζω ότι είναι απαράδεκτο – ανεξάρτητα από την ΔΕΥΑΜ που έχει την ευθύνη του έργου που προκάλεσε το ρήγμα – ο ΔΗΜΟΣ ΜΑΛΕΒΙΖΙΟΥ να αδυνατεί να αντιληφθεί και να επισημάνει ορθά τόσο σοβαρά προβλήματα του οδοστρώματος, αφού ο δρόμος είναι μια υποδομή του Δήμου που προορίζεται για δημόσια χρήση και πρέπει να παρέχει την απαιτούμενη στατικότητα για την ασφαλή διέλευση των οχημάτων, και όταν για κάποιο λόγο την απωλέσει, Ο ΔΗΜΟΣ θα πρέπει να μεριμνά για την προστασία των οδηγών από τον κίνδυνο που δημιουργεί αυτή η απώλεια στατικότητας.
Μάλλον όμως η αντίληψη της Τροχαίας (όπως αυτή εκφράστηκε από τον αξιωματικό της, που ήταν παρών), ήταν διαφορετική από την προηγούμενη. Η αντίληψη του αξιωματικού της Τροχαίας για τη σήμανση αμφιβάλλω αν είναι επαρκής, αφού μου είπε ότι βλέποντας τη σήμανση με τον παλλόμενο φωτισμό θα έπρεπε να αλλάξω ρεύμα κυκλοφορίας και να κινηθώ στο αντίθετο. Κάτι τέτοιο θα ήταν ακριβές, αν το σήμα βρισκόταν στη μέση του δρόμου και πάνω στη διαχωριστική γραμμή (που εννοείται ότι δεν φαινόταν). Η Τροχαία νομίζω πως στην περίπτωση αυτή επιδεικνύει ανοχή όσον αφορά τις ευθύνες των αυτουργών (ηθικών και φυσικών), αδυνατώντας να αναγνωρίσει την ανεπάρκεια και την παραπλανητική θέση της σήμανσης, αλλά και ανεπάρκεια όσον αφορά την περαιτέρω προστασία και προφύλαξη των πολιτών μετά το πέρας του συμβάντος και ενώ ο κίνδυνος παρέμενε επί του οδοστρώματος.
Εξαιτίας της κακοτεχνίας του έργου μιας Δημοτικής Επιχείρησης, βρέθηκα εκτεθειμένος σε κίνδυνο για τη σωματική μου ακεραιότητα τόσο από την πρόσκρουση στο ρήγμα όσο και από πιθανή σύγκρουση με το αυτοκίνητο που ακολουθούσε, ενώ το όχημά μου υπέστη υλικές βλάβες που καθιστούν αδύνατη τη χρήση του πριν από την επισκευή τους. Για αυτό θα περίμενα μεγαλύτερη αίσθηση ευθύνης και φροντίδας από τη Δημοτική Επιχείρηση που ευθύνεται για το σημείο, για την ουσιαστική αποζημίωσή μου και την πλήρη αποκατάσταση της ζημιάς που προκάλεσαν.
Αντ’ αυτού, οι υπάλληλοι της ΔΕΥΑΜ περιορίστηκαν στο να με κατατοπίσουν ελλιπώς στη γραφειοκρατική διαδικασία την οποία πρέπει να ακολουθήσω, επιδεικνύοντας απροθυμία για την εύρεση λύσης στο αίτημα για κάλυψη των μετακινήσεών μου, αδιαφορώντας για την αδυναμία χρήσης του αυτοκινήτου που μου προκάλεσαν, κάτι που συνιστά προκλητική αδιαφορία για ένα πολίτη που υπέστη βλάβες από δική τους αμέλεια (αμέλεια και πλήρη άγνοια για την κατάσταση του οδοστρώματος) και με δική τους υπαιτιότητα (ανεπαρκής σήμανση).
Νομίζω ότι η Πολιτεία, μέσα από τις πράξεις των δημόσιων λειτουργών της, οφείλει να υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον, να παρέχει ασφάλεια και να απονέμει δικαιοσύνη στους πολίτες καθώς και να φροντίζει για την πλήρη αποκατάσταση οποιουδήποτε προβλήματος δημιουργεί».
Επιμέλεια: Φίλιππος Καραμέτος
