Χριστούγεννα 1965. Πρώτη είδηση στις εφημερίδες της εποχής είναι ένα φρικτό έγκλημα που έγινε στους Παπαδάτες Ξηρομέρου, στην Αιτωλοακαρνανία, το οποίο σόκαρε το πανελλήνιο μέσα στις γιορτές. Η «λύκαινα της Αμφιλοχίας», όπως χαρακτηρίστηκε από τους δημοσιογράφους, η Ειρήνη Τ., πενήντα τεσσάρων ετών, έφτιαξε κουραμπιέδες δηλητηριασμένους με παραθείο για να ξεκάνει την 29χρονη Βασιλική, αρραβωνιαστικιά του εραστή της, αλλά σκότωσε δύο κοριτσάκια και τον παππού τους, που έφαγαν τους κουραμπιέδες, χωρίς να το έχει υπολογίσει πως θα συμβεί έτσι.
Στο φρικτό έγκλημα, που τάραξε το κοινό περί δικαίου αίσθημα της εποχής, οδηγήθηκε από το πάθος της για τον κατά είκοσιοκτώ χρόνια μικρότερό της ηλεκτρολόγο, με τον οποίο διατηρούσε ερωτικές σχέσεις. Η «λύκαινα της Αμφιλοχίας» όμως αντί να δολοφονήσει την γυναίκα που μισούσε, σκότωσε τα ανίψια της 29χρονης, ηλικίας 2,5 και 3,5 ετών και τον 70χρονο πατέρα της.
Κατά την προανάκριση, η δολοφόνος παραδέχθηκε την ενοχή της, αλλά στη δίκη επιχείρησε να παρουσιάσει τον εραστή της ως τον «εγκέφαλο» του τριπλού φονικού. Η υπόθεση έγινε πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες. Η «φαρμακεύτρια», η «λύκαινα» και η «δηλητηριάστρια της Αμφιλοχίας» ήταν οι χαρακτηρισμοί που απέδωσαν οι εφημερίδες στην 54χρονη.
Δημοσίευμα της εποχής για την υπόθεση
Η 29χρονη που ήταν ο στόχος υπέστη δηλητηρίαση, ωστόσο γλίτωσε, διότι «τίναξε τη ζάχαρη και μαζί και το δηλητήριο», σύμφωνα με τα δημοσιεύματα. Επίσης, τυχερές στάθηκαν και μία ξαδέρφη της και μία συγγενής της.
Εικόνα από τους φονικούς κουραμπιέδες στις εφημερίδες της περιόδου εκείνης
Η ομολογία
Από τις σχετικές τοξικολογικές εξετάσεις διαπιστώθηκε ότι οι θάνατοι προήλθαν από δηλητηρίαση. Στο σπίτι της δράστιδας στην Αμφιλοχία, σε μια τρύπα του τοίχου, οι αρχές εντόπισαν περίπου 40 γραμμάρια παραθείου, δηλαδή ό,τι είχε απομείνει από το πειστήριο του εγκλήματος.
Η 54χρονη συνελήφθη την παραμονή της Πρωτοχρονιάς και, τρεις μέρες μετά «έσπασε» και ομολόγησε ότι εκείνη ήταν που έστειλε το κουτί με τους “φονικούς” κουραμπιέδες “χωρίς να υποπτευθεί ότι θα την πλήρωναν άλλοι“.
Κάποια στιγμή, η 54χρονη έδειξε με το δάχτυλό της τον 26χρονο εραστή της, που στεκόταν στην άλλη γωνιά του κελιού, και είπε: «Ναι, εγώ μ’ αυτόν τα καταφέραμε. Μην με ρωτάτε τίποτε άλλο. Ό,τι έγινε, τα ξέρει όλος ο ντουνιάς. Αφήστε με στη στενοχώρια μου».
Η υπόθεση εκδικάστηκε στο Κακουργιοδικείο της Πάτρας, τον Μάρτιο του 1967. Η δράστης προσήλθε με την κατηγορία της φυσικής αυτουργίας και ο 27χρονος εραστής της με εκείνη της ηθικής.
Ύστερα από δέκα ημέρες δίκης, το Κακουργιοδικείο εξέδωσε την απόφασή του. Η πρόταση του εισαγγελέα δεν εισακούστηκε. Οι ένορκοι καταδίκασαν την 54χρονη σε 20 χρόνια κάθειρξη και 10ετή στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων, ενώ αθώωσαν τον 27χρονο εραστή της.
Η μέτρια σύγχυση και η καλή συμπεριφορά μετά την τέλεση του εγκλήματος ήταν τα ελαφρυντικά που αναγνωρίστηκαν στην «φαρμακεύτρια της Αμφιλοχίας», η οποία, ακόμη και μετά την καταδικαστική απόφαση, δήλωνε ότι συνέχιζε να αγαπά πολύ τον 27χρονο.
Ο εισαγγελέας εξέφρασε την έντονη αντίθεσή του στην απόφαση των ενόρκων, χαρακτηρίζοντάς την «σκανδαλωδώς πεπλανημένη». Ζήτησε η υπόθεση να εκδικαστεί σε άλλο Κακουργιοδικείο, αλλά το αίτημά του απορρίφθηκε.
