Μόνο ένας παραδοσιακός καροποιός υπάρχει στην Ελλάδα! Ο 72χρονος Κωνσταντίνος Κόπελης. Πελάτες του είναι οι αμαξάδες που κάνουν βόλτες τους τουρίστες σε Αίγινα, Χανιά, Κέρκυρα, Ζάκυνθο, Σπέτσες, Μεσολόγγι, Νάουσα, Έδεσσα, Ιωάννινα και σε κάθε γωνιά της Ελλάδας.
Πελάτες του, όμως, είναι και αρκετοί επώνυμοι, παρουσιαστές, γιατροί, καλλιτέχνες κ.ά., που έχουν τις δημιουργίες ως διακοσμητικό στοιχείο του εξωτερικού τους χώρου. Ο ίδιος έχει σκεφτεί να φτιάξει ένα μουσείο με όλα τα είδη κάρου.
Ήδη στο Λαογραφικό Μουσείο Θεσσαλονίκης φιλοξενούνται ως εκθέματα πολλές χειροποίητες κατασκευές του, ενώ πολλά σχολεία τον επισκέπτονται στην Άσσηρο κατά καιρούς για να πάρουν μια ιδέα από τη τέχνη του.
Το National Geographic του έκανε αφιέρωμα και το Υπουργείο Πολιτισμού της Ολλανδίας τον συμπεριέλαβε σε λεύκωμα με επαγγέλματα που χάνονται, εκείνος το αντιμετώπισε στωϊκά… Στην αυλή του διάσπαρτα κάρα περιμένουν υπομονετικά τη σειρά τους.
Το εργαστήρι είναι γεμάτο το μισό με ξύλα και το μισό με σίδερα. Συγκινείται, όπως ο ίδιος λέει, όταν βλέπει τα κάρα και τις άμαξες που έφτιαξε πριν από πολλά χρόνια, να έρχονται ξανά στο εργαστήρι του για επισκευή.
Παρότι έχει κατασκευάσει αμέτρητα, τα αναγνωρίζει αμέσως και χαίρεται πολύ. Αναφέρει σχετικά: «Νιώθω σαν να μου φέρνουν έναν ασθενή που θα τον βάλω στο χειρουργικό τραπέζι να τον κάνω καλά. Ο χειρότερος εχθρός του κάρου είναι ο καιρός. Ζει ανάλογα με τη χρήση και τη φροντίδα που έχει.. Όσο αντέχουν τα χέρια μου, θα δουλεύω. Αν γύριζα τον χρόνο πίσω πάλι το ίδιο θα έκανα, αλλά θα έφτιαχνα ένα εργοστάσιο για να δουλεύουν κι άλλοι άνθρωποι.
Δυστυχώς, όμως, στις μέρες μας δεν υπάρχει κανείς να τη συνεχίσει. Δεν ενδιαφέρονται οι νέοι, είναι βαριά δουλειά. Και να σκεφτείς ότι αυτήν τη στιγμή οι μόνοι ανταγωνιστές μας είναι οι Ιταλοί. Αυτοί ξέρουν να φτιάχνουν μέχρι και τις ρόδες».
Επιμέλεια: Παύλος Διονυσόπουλος
