Zougla Newsroom
Καρέ – καρέ περιέγραψαν οι 51 εκδιδόμενες γυναίκες από την Κολομβία στις καταθέσεις τους, τα όσα βίωναν στα χέρια του κυκλώματος που τις έφερνε στην Ελλάδα για να εργαστούν σε οίκους ανοχής.
Αν και από την αρχή γνώριζαν ότι θα εκδίδονται στη χώρα μας, όταν έφταναν στο Ελ. Βενιζέλος καταλάβαιναν ότι από αυτά που τους είχαν τάξει τίποτα δεν αντιστοιχούσε στην πραγματικότητα. Αντίθετα εμφανίζονταν με χρέος προς τα μέλη του κυκλώματος, δούλευαν χωρίς ρεπό, ενώ σε αρκετές περιπτώσεις τις εξευτέλιζαν.
Η «Ζούγκλα» αποκαλύπτει την κατάθεση 27χρονης μητέρας δύο παιδιών, από την Κολομβία, η οποία εξαιτίας οικονομικών δυσκολιών που αντιμετώπιζε οδηγήθηκε στην απόφαση να έρθει στην Ελλάδα ως εκδιδόμενη. Στην κατάθεσή της η κοπέλα αποκάλυψε όχι μόνο τη δράση του κυκλώματος, αλλά και το πώς οδηγήθηκε η ίδια στην πορνεία.
«Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην πόλη Κούκουτα της Κολομβίας. Οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν οχτώ ετών. Τον περισσότερο καιρό έμενα με τον πατέρα μου, ενώ η μητέρα μου παντρεύτηκε άλλον άνδρα. Ο πατέρας μου δούλευε σε ενεχυροδανειστήριο, αλλά αυτό δεν πήγαινε και πολύ καλά, με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζουμε οικονομικές δυσκολίες. Τελείωσα κανονικά το σχολείο και μετά πήγα σε μία σχολή φαρμακευτικής, την οποία όμως δεν ολοκλήρωσα. Στα 18 μου έκανα το πρώτο μου παιδί και στα 22 μου το δεύτερο με το σύντροφο που είχα τότε και μέναμε όλοι μαζί. Δουλεύαμε και οι δύο πουλώντας διάφορα ρούχα και παπούτσια μέσω διαδικτύου. Θέλαμε να ανοίξουμε ένα κατάστημα ρούχων, αλλά τελικά δεν τα καταφέραμε. Πριν από 2,5 χρόνια χώρισα με το σύντροφό μου και έμεινα μόνη μου με τα παιδιά. Συνέχιζα να ασχολούμαι με το ηλεκτρονικό εμπόριο, ενώ παράλληλα και ο πρώην σύντροφός μου με βοηθούσε οικονομικά. Όμως η δουλειά δεν πήγαινε καλά και άρχισα να αντιμετωπίζω οικονομικά προβλήματα».
«Η επαφή με τον Στίβεν…»
Η 27χρονη μητέρα από την Κολομβία πηγαίνει στον Άγιο Δομίνικο προκειμένου να βρει δουλειά. Δεν θέλει να επιστρέψει στη χώρα της, γιατί όπως ισχυρίστηκε δεν υπήρχε δουλειά για εκείνη. Τότε μαθαίνει από μία φίλη της για την πορνεία στην Ελλάδα.
«Τότε, μία φίλη μου πρότεινε να έρθω στην Ελλάδα και να εργαστώ ως εκδιδόμενη. Το είχε κάνει και αυτή πέρυσι και είχε βγάλει πολλά λεφτά. Έτσι μου είχε πει τουλάχιστον. Εξαιτίας των οικονομικών προβλημάτων που αντιμετώπιζα αποφάσισα να δεχτώ. Η ξαδέρφη μου μόλις έμαθε ότι θα έρθω Ελλάδα αποφάσισε να έρθει και αυτή. Η φίλη μου με έφερε σε επαφή με έναν Στίβεν, με τον οποίο μιλούσαμε στο WhatsApp. Αυτός μου είπε ότι θα πληρώνομαι τα μισά από τα χρήματα για κάθε ραντεβού. Το κάθε ραντεβού ήταν από 50 ως και 150 ευρώ, ανάλογα με τη διάρκεια και το πρόγραμμα. Επίσης, μου είπε ότι θα μου πλήρωνε και θα μου έστελνε το εισιτήριο για την Ελλάδα που κόστιζε 2.200 ευρώ, τα οποία έπρεπε να επιστρέψω στα αφεντικά από το ποσοστό μου. Την ίδια ακριβώς επικοινωνία και την ίδια συμφωνία είχε ο Στίβεν και με την ξαδέρφη μου. Στην Αθήνα φτάσαμε στις 29 Ιουνίου. Ενώ μας είπε ότι θα μας περίμενε κάποιος στο αεροδρόμιο, τελικά δεν μας περίμενε κανείς. Τότε επικοινώνησα μαζί του και μας είπε ότι θα πρέπει να μιλήσουμε με κάποια Ε., η οποία θα μα
ς έδινε οδηγίες για το που θα πάμε».
«Δεν έκαναν αυτά που συμφωνήσαμε…»
Οι δύο γυναίκες πηγαίνουν στο σπίτι που τους είχε υποδειχθεί στην Καλλιθέα. Τις υποδέχεται μία 50χρονη, η οποία πληρώνει και το ταξί.
«Μας ανέβασε στον πρώτο όροφο και μας έδειξε το δωμάτιό μας. Επειδή ήταν αργά μας άφησε να ξεκουραστούμε και μας είπε ότι θα τα πούμε αργότερα για τη δουλειά. Γύρω στις 14:00 ήρθε η Ε. και μας ζήτησε τα διαβατήριά μας, τα οποία και της τα δώσαμε. Μας είπε ότι αυτή θα μας ενημερώνει για τις βάρδιες και τα μαγαζιά στα οποία θα δουλεύουμε. Τέλος, μας είπε ότι πρέπει να είμαστε έτοιμες το βράδυ για να πάμε για δουλειά στο στούντιο, στη βάρδια 20:00 – 06:00.
Κατά τη διάρκεια της βάρδιας μου με το ψευδώνυμο «Καμήλα» έκανα δύο ραντεβού των 100 ευρώ και ένα των 50 ευρώ. Έβγαλα συνολικά 250 ευρώ. Από αυτά έπρεπε να μου δώσουν τα μισά, δηλαδή 125 ευρώ και από αυτά να έδινα κάτι για το χρέος. Όμως, η υπηρεσία μου είπε ότι από το συνολικό ποσό των 250 ευρώ, τα 50 πάνε απευθείας για το μαγαζί. Ακόμα και έτσι έπρεπε να μου δώσουν 100 ευρώ, δηλαδή τα μισά, αλλά τελικά μου έδωσαν μόνο 75 ευρώ, λέγοντας πως τα υπόλοιπα πάνε για τα προφυλακτικά, τα λιπαντικά και το φαγητό που είχα παραγγείλει. Τότε κατάλαβα ότι δεν θα γίνει τίποτα από αυτά που είχαμε συμφωνήσει εξαρχής και ότι τα πράγματα θα είναι πολύ δύσκολα τελικά».
