Στο πένθος έχει βυθιστεί ο κόσμος των γραμμάτων και των τεχνών μετά την είδηση πως ο Μένης Κουμανταρέας εντοπίστηκε νεκρός τα ξημερώματα του Σαββάτου μέσα στο σπίτι του στην Κυψέλη.

Το άψυχο σώμα του συγγραφέα εντοπίστηκε μέσα στο διαμέρισμά του επί της οδού Ζακύνθου 3 περίπου στις 00.45 από τον ανιψιό του Το άψυχο σώμα του 83χρονου συγγραφέα βρέθηκε από τον ανιψιό του περίπου στις 00.45 μέσα στο διαμέρισμά του επί της οδού Ζακύνθου 3. Στο πρόσωπο και στον λαιμό του υπήρχαν εκδορές και μώλωπες, ωστόσο σύμφωνα με πληροφορίες δεν έφερε τραύματα από αιχμηρό αντικείμενο. Η αστυνομία εξετάζει όλα τα ενδεχόμενα, καθώς σε διάφορα σημεία του σπιτιού υπήρχαν εμφανή σημάδια έρευνας, πιθανώς από αγνώστους που είχαν ως σκοπό τη ληστεία. Ωστόσο, δεν εντοπίστηκαν ίχνη παραβίασης στην πόρτα του διαμερίσματος, γεγονός που περιπλέκει ακόμα περισσότερο την υπόθεση.

Την προανάκριση τη διενεργεί η Διεύθυνση Ασφάλειας Αττικής. Τα ακριβή αίτια του θανάτου του αναμένεται να εξακριβωθούν τη Δευτέρα, μετά τη διενέργεια της νεκροψίας-νεκροτομής. Η αστυνομία εξετάζει μεταξύ άλλων και το ενδεχόμενο της εγκληματικής ενέργειας.

Πρώτες εικόνες έξω από το σπίτι του Μένη Κουμανταρέα…

Παρακολουθήστε τον Μένη Κουμανταρέα να διαβάζει έργα του…

Συνέντευξη του Μένη Κουμανταρέα στην κρατική τηλεόραση…

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα

Γεννημένος στην Αθήνα το 1931, ο Μένης Κουμανταρέας, εκτός από την πεζογραφία, είχε ασχοληθεί με την αρθρογραφία και τις μεταφράσεις.

Ήταν γιος του τραπεζικού και χρηματιστή Αντώνη Κουμανταρέα. Αποφοίτησε από το Πρότυπο Λύκειο Αθηνών και στη συνέχεια σπούδασε νομικά και φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Εργάστηκε για 20 χρόνια ως υπάλληλος ναυτιλιακών και ασφαλιστικών εταιρειών.

Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίζεται το 1962 με τη συλλογή διηγημάτων «Τα μηχανάκια». Κείμενά του δημοσιεύτηκαν σε πολλά λογοτεχνικά περιοδικά: «Εκλογή», «Επιθεώρηση Τέχνης», «Τραμ», «Ηριδανός», «Ο Ταχυδρόμος», «Οδός Πανός» κ.ά. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας συμμετείχε στην αντιστασιακή έκδοση «18 κείμενα». Το έργο του με τίτλο «Αρμένισμα» αποτέλεσε αφορμή για να οδηγηθεί τέσσερις φορές σε δίκη. Το 1967 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Διηγήματος (για το «Αρμένισμα») και το 1976 με το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος (για τη «Βιοτεχνία υαλικών»). Το ίδιο βραβείο του απονεμήθηκε και το 2002 για το διήγημα «Δύο φορές Έλληνας». Έργα του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, στα γαλλικά και στα γερμανικά. 

Ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων και πρώην μέλος -τη δεκαετία του ’80- του Δ.Σ. της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. θεωρείται από τους πιο βιωματικούς συγγραφείς του δεύτερου μισού του 20ού αι. Τοποθετείται στη λεγόμενη δεύτερη μεταπολεμική γενιά της ελληνικής πεζογραφίας και το έργο του χαρακτηρίζεται από τον έντονο ρεαλισμό και την τάση του να απεικονίζει με γλαφυρό τρόπο καθημερινές καταστάσεις.

Το τελευταίο του μυθιστόρημα ήταν «Ο Θησαυρός του χρόνου», που εκδόθηκε το 2014, ενώ μόλις πριν από λίγες μέρες κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Τόπος η αλληλογραφία του με τον Βασίλη Βασιλικό, υπό τον τίτλο «Νεανική αλληλογραφία 1954-1960».

Τα κύρια έργα του

• Τα μηχανάκια (1962), εκδ. ΚΕΔΡΟΣ
• ΦΕΞΗΣ (1970), εκδ. ΚΕΔΡΟΣ
• Το αρμένισμα (1967), εκδ. ΕΣΤΙΑ
• Τα καημένα (1972) εκδ. ΚΕΔΡΟΣ
• Βιοτεχνία υαλικών (1975), εκδ. ΚΕΔΡΟΣ
• Η κυρία Κούλα (1978), εκδ. ΚΕΔΡΟΣ
• Το κουρείο (1979), εκδ. ΚΕΔΡΟΣ

• Σεραφείμ και Χερουβείμ (1981), εκδ. ΚΕΔΡΟΣ
• Ο ωραίος λοχαγός (1982), εκδ. ΚΕΔΡΟΣ
• Η φανέλα με το εννιά (1986), εκδ. ΚΕΔΡΟΣ (μεταφέρθηκε επίσης στον κινηματογράφο)
• Πλανόδιος σαλπιγκτής (1989), εκδ. ΚΕΔΡΟΣ

• Η συμμορία της άρπας (1993), εκδ. ΚΕΔΡΟΣ
• Η μυρωδιά τους με κάνει να κλαίω (1996), εκδ. ΚΕΔΡΟΣ
• Η μέρα για τα γραπτά κι η νύχτα για το σώμα (1999), εκδ. ΚΕΔΡΟΣ

• Δυο φορές Έλληνας (2001), εκδ. ΚΕΔΡΟΣ
• Νώε (2003), εκδ. ΚΕΔΡΟΣ
• Η γυναίκα που πετάει (2006), εκδ. ΚΕΔΡΟΣ
• Θυμάμαι τη Μαρία (2007), εκδ. ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ
• Το show είναι των Ελλήνων (2008), εκδ. ΚΕΔΡΟΣ
• Σ’ ένα στρατόπεδο άκρη στην ερημιά (2009), εκδ. ΚΕΔΡΟΣ

• Ξεχασμένη Φρουρά (2010), εκδ. ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ
• Οι αλεπούδες του Γκόσπορτ (2011), εκδ. ΚΕΔΡΟΣ
• Θάνατος στο Βαλπαραΐζο (2013), εκδ. ΠΑΤΑΚΗΣ
• Ο θησαυρός του χρόνου (2014), εκδ. ΠΑΤΑΚΗΣ

Ο χρόνος, η απώλεια και η τροχιά της βίας

Τον Οκτώβριο του 2012, μετά τη σωματική επίθεση που δέχθηκε από ακροδεξιό, πιθανώς λόγω της συμμετοχής του σε αντιρατσιστική εκδήλωση στον Άγιο Παντελεήμονα, είχε δηλώσει:

«Είναι ανατριχιαστικό να παρακολουθείς αυτή την ατέρμονη τροχιά της βίας του νεοναζισμού που απλώνεται σαν φάντασμα πάνω απ’ την πόλη. Είναι που αυτό συμβαίνει γύρω μας και δίπλα μας, σε γνωστούς μας άγνωστους ανθρώπους. Γίνεται, όμως, ακόμη πιο τρομακτικό όταν αυτή η βία αρχίζει να ακουμπάει με τα βρώμικα χέρια της όσους μέσα από το έργο τους επιμένουν να διατηρούν στο προσκήνιο τις μεγάλες αξίες του ανθρώπου. Στην προκειμένη περίπτωση το χτύπημα δεν αφορά μόνο τον Μένη Κουμανταρέα. Αφορά όλους εκείνους που επιμένουν να προτάσσουν τον εμπεριστατωμένο λόγο απέναντι στις άναρθρες κραυγές».

Σε παλαιότερη δε συνέντευξή του στη «Lifo», λίγο μετά τον θάνατο της γυναίκας του, σημείωνε: «Αυτή την εποχή είμαι υπό την επήρεια ενός πολύ κακού πράγματος που μου συνέβη. Η γυναίκα μου πέθανε πριν τρεις μήνες. Αυτό είναι ένα πολύ κακό πράγμα που με σκιάζει. Αλλά αντιδρώ και δεν το αφήνω να με ταλαιπωρήσει πέρα από την πρακτική άποψη. Οι άνθρωποι τους οποίους έχεις αγαπήσεις και δεν υπάρχουν πια μένουν σαν μια παρακαταθήκη μέσα σου. Είναι όπως τα βιβλία των κλασικών συγγραφέων.  

»Ο χρόνος είναι μια εφεύρεση των ανθρώπων. Ένα παιχνιδάκι. Περνάει πάρα πολύ γρήγορα. Είναι σαν τα λεωφορεία που αργούν να έρθουν και τελικά έρχονται πάντα πιο γρήγορα απ’ ό,τι τα περιμένεις. Όταν βρίσκεσαι σε μια άλλη εποχή, πρέπει να προσαρμόζεσαι. Δεν πρέπει να προσπαθείς να νιώθεις νέος. Τα χρόνια που έχουν περάσει σε έχουν πλουτίσει με κάτι. Αυτός ο θησαυρός πρέπει να ξοδευτεί στη Γη. Ούτε κάτω από το χώμα, ούτε στον ουρανό ξοδεύεται».

Επιμέλεια: Κωνσταντίνα Παπατσάκωνα, Μάριος Βελέντζας, Χρήστος Καράμπελας

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ: #Μένης Κουμανταρέας