Ρεπορτάζ: Χριστίνα Νικόλα
Στο κέντρο της πρωτεύουσας εκτυλίσσονται σκηνές που παραπέμπουν σε άλλες εποχές. Σκηνές που οι περισσότεροι θα επιθυμούσαν να «σβήσουν», να ξεχάσουν για πάντα.
Μία απλή βόλτα στο κέντρο της Αθήνας -εν έτει 2012- σου επιτρέπει να δεις ανθρώπους οι όποιοι -ένεκα της οικονομικής κρίσης- έχασαν (κυριολεκτικά) τα πάντα. Μοναδική τους συντροφιά η απόλυτη εξαθλίωση. Πρόσωπα σκυθρωπά, κεφάλια κατεβασμένα, χωρίς στέγη ούτε καν ένα πιάτο ζεστό φαγητό. Είναι οι άστεγοι, οι οποίοι ζουν ανάμεσά μας, είναι κάποιοι από εμάς…
Η zougla.gr βρέθηκε στο Ίδρυμα Αστέγων του Δήμου Αθηναίων. Ένα κομμάτι γης σε μια γωνιά της απέραντης τσιμεντούπολης, στο οποίο ο επισκέπτης αντικρίζει σκηνές μιας άλλης εποχής. Ή μάλλον της σημερινής εποχής.
Οι εικόνες που καταγράψαμε ήταν πραγματικά πρωτόγνωρες: δεκάδες άνθρωποι περίμεναν στη σειρά για να πάρουν ένα πιάτο φαγητό. Ο ένας έσπρωχνε τον άλλον, φωνές ακούγονταν από παντού, οι υπάλληλοι έτρεχαν σαν τρελοί για να προλάβουν να τους εξυπηρετήσουν όλους. Πού να προλάβουν…
Σύμφωνα με τον κ. Γιώργο Αποστολόπουλο, πρόεδρο του Ιδρύματος, το προφίλ των συμπολιτών μας που «φιλοξενούνται» σήμερα εκεί δεν έχει καμία σχέση με αυτό των προηγούμενων ετών. Την ίδια στιγμή, σύμφωνα με ενδείξεις και εκτιμήσεις κοινωνικής υπηρεσίας του Ιδρύματος, έχει σημειωθεί αύξηση της τάξεως του 15% το τελευταίο διάστημα. «Σε λίγο καιρό δεν θα ξέρουμε πώς να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση» ήταν τα λόγια του.
«Καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε ένα “τσουνάμι” καταστάσεων. Δυσκολευόμαστε ιδιαίτερα, γιατί έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους που αντιμετωπίζουν διάφορα προβλήματα ψυχολογικής φύσεως, διάφορους εξαρτημένους ή ηλικιωμένους. Γενικότερα, όλες τις ευπαθείς κοινωνικά ομάδες που έχουν τη νοοτροπία να τα θέλουν όλα και να τα θέλουν τώρα και έχουν δίκιο, καθώς έχουν βιώσει δύσκολες συνθήκες».
Οι υπηρεσίες που προσφέρει το Ίδρυμα
Καθημερινά το ίδρυμα αστέγων πραγματοποιεί δύο συσσίτια: ένα στις 12.00 και ένα στις 16.00 το απόγευμα.
Επίσης, σε συνεργασία με γνωστή αλυσίδα super market, έχει καταφέρει να δημιουργήσει το κοινωνικό παντοπωλείο που εξυπηρετεί περίπου 200 οικογένειες. Την ίδια στιγμή λειτουργεί και η αθηναϊκή αγορά, η οποία είναι ένα κατάστημα που δίνει δωρεάν ρούχα και εξυπηρετεί 600 άτομα.
Εκτός από αυτά, το Ίδρυμα διαθέτει κοινωνικό φαρμακείο, άτυπη τράπεζα τροφίμων, ενώ παραχωρεί ξενώνες σε ανθρώπους που το έχουν ανάγκη.
Το ανεύθυνο κράτος
Όταν η συζήτηση πηγαίνει στον ρόλο και την προσφορά της επίσημης Πολιτείας, το πρόσωπο του κ. Αποστολόπουλου σκοτεινιάζει.
«Αρνείται να πάρει πρωτοβουλίες. Θα μπορούσε να παραχωρήσει κάποια ανεκμετάλλευτα κτήρια, όπως το Ολυμπιακό Κέντρο. Δεν είναι οι μόνοι όμως που δεν ενδιαφέρονται. Αδιαφορία εισπράττουμε και από την Εκκλησία, την Τοπική Αυτοδιοίκηση και τους Μη Κερδοσκοπικούς Οργανισμούς. Φταίμε και εμείς. Εμείς όμως προσπαθούμε για κάτι καλύτερο…».
Σκηνές φρίκης
Εντύπωση προκαλούν τα λόγια του προέδρου του Ιδρύματος σχετικά με τις αλλαγές στον γεωγραφικό χάρτη των προσώπων που προστρέχουν για βοήθεια. Μέχρι πρότινος θα φάνταζε ανήκουστο κάτοικοι των βορείων και των νοτίων προαστίων, πάλαι ποτέ επιχειρηματίες ή οικονομικά εύρωστοι πολίτες, να μην είχαν ένα πιάτο φαγητό. Στην Ελλάδα του 2012, όχι.
«Έρχονται άνθρωποι από τη Βούλα και την Κηφισιά, που, ενώ ήταν πλούσιοι, οι συνθήκες ζωής τούς έχουν εξαθλιώσει. Υπάρχει περίπτωση πολυτέκνου με τέσσερα παιδιά που του έκοψαν το ρεύμα και μαζεύαμε λεφτά, η διοίκηση και το προσωπικό. Χθες, μας επισκέφθηκε ένα άλλος κύριος με πέντε παιδιά, τα οποία είναι όλα άνεργα. Ήταν απελπισμένος, έκλαιγε μέσα στο γραφείο μου. Τα συναισθήματά μας είναι ανάμικτα: Όταν βλέπεις έναν άνθρωπο, ο οποίος κοιμόταν στη πλατεία Αμερικής για τρία χρόνια και όταν ήρθε εδώ και καταφέραμε και του βρήκαμε σπίτι, νιώσαμε υπέροχα. Από την άλλη καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε και περιστατικά τα οποία μας συνθλίβουν ψυχολογικά» καταλήγει.
