.jpg)
Κάθε χρόνο τέτοια μέρα σκέφτομαι τι δώρο θα κάνω στη μαμά μου. Η απόφαση είναι πάντα δύσκολη. Θυμάμαι, όταν ακόμη πήγαινα σχολείο και μη φανταστείτε, ότι θα μιλήσω για τις τάξεις του λυκείου, μα θα αναφερθώ σε εκείνες, τις πιο τρυφερές και ξέγνοιαστες του δημοτικού, που μέρες πριν, είχαμε αρχίσει και σκαρώναμε στην τάξη καρτούλες.
Καρτούλες σε σχήμα καρδιάς, που έγραφαν μέσα «Σ’ΑΓΑΠΩ ΜΑΜΑ» ή «ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΜΑΝΟΥΛΑ». Αφού τις έφτιαχνα και μάλιστα με ιδιαίτερη χαρά, αλλά και λίγο ζόρι, γιατί βλέπετε δεν «έπιαναν τα χέρια μου», τις καταχώνιαζα, μη τυχόν και χαλάσει η έκπληξη και περίμενα το πρωί της Κυριακής τον μπαμπά να με πάει στο ανθοπωλείο της γειτονιάς να πάρουμε τα ομορφότερα λουλούδια, τα πιο χρωματιστά, έτσι ώστε να ολοκληρωθεί αυτό που είχα στο μυαλό μου και να δω τη μαμά μου χαρούμενη.
Με τον καιρό, καταλαβαίνω ότι το καλύτερο δώρο, που μπορώ να χαρίσω στη γυναίκα, που με γέννησε είναι… να είμαι ευτυχισμένη. Βρίσκομαι σχεδόν στην ηλικία που εκείνη προσπαθεί να με πείσει για τα σωστά και εγώ με τη σειρά μου και ότι τα ξέρω και ότι μπορώ να τα καταφέρω όλα μόνη μου. «Που είσαι;», «Τι έφαγες;» «Ζακέτα να πάρεις», «Θα στραβωθείς όλη μέρα με το κινητό». Φράσεις που «μυρίζουν από χιλιόμετρα μακριά» ‘’μαμά’’ και ‘’νοιάξιμο’’. «Ξέρω», «Μην ανακατεύεσαι», «Μη σε νοιάζει», απαντήσεις που «βρομάνε» από μακριά ‘’παιδί’’. Και σ΄αυτό το σημείο, απαντάται το ξεχωριστό δέσιμο σ΄αυτή τη σχέση. Ό,τι και να της πεις, δε θα σου θυμώσει! Θα είναι πάντα εκεί για σένα…Να είσαι πάντα εκεί για εκείνη!
Για τη μαμά μας, θα είμαστε πάντα παιδιά.
Χρόνια πολλά μαμά! Σε γιορτάζω και σ΄ αγαπώ κάθε μέρα!
*Το κείμενο υπογράφει η Λυδία Καραθανάση…ένας αθεράπευτος μαμάκιας…
