Βρίσκομαι στη φυλακή για τη δράση της ένοπλης αναρχικής οργάνωσης Επαναστατικός Αγώνας. Έχω καταδικαστεί και για τις 18 ενέργειες/επιθέσεις της οργάνωσης που αφορούν το διάστημα 2003-2017 σε ποινή 20 ετών κάθειρξης.
Από τη πρώτη μου σύλληψη το 2010 έχω αναλάβει την πολιτική ευθύνη της συμμετοχής μου στον Επαναστατικό Αγώνα και έχω υπερασπίσει όλες τις ενέργειες της οργάνωσης δημόσια και στις 5 δίκες που έγιναν εναντίον μας. Από το Ιανουάριο του 2022 έχω συμπληρώσει το όριο που απαιτεί ο νόμος, τα 3/5 της ποινής, δηλαδή 12 χρόνια μικτά, 9 χρόνια καθαρά στη φυλακή, συν 3 χρόνια εργασία, που είναι η προϋπόθεση για να ζητήσω την υφ’ όρων αποφυλάκισή μου με αναστολή του υπολοίπου της ποινής. Παράλληλα από τον Φεβρουάριο του 2022 μέχρι σήμερα έχω λάβει από τις φυλακές Δομοκού 8 τακτικές άδειες και έχω τηρήσει τους όρους χορήγησης των αδειών που απαιτούνται, δηλαδή, α) καθημερινή παρουσία στο αστυνομικό τμήμα, β) παραμονή στη διεύθυνση που δηλώνω ότι μένω στη διάρκεια της άδειας και γ) παραμονή εντός του ορίου του νομού. Μέσα στον τελευταίο 1,5 χρόνο έχω κάνει 3 αιτήσεις για υφ’ όρων αποφυλάκιση και έχουν απορριφθεί και οι τρεις παρά το γεγονός ότι στη τελευταία και ενώ έχω συμπληρώσει 10,5 χρόνια παραμονή στη φυλακή, η εισαγγελέας είχε κάνει θετική εισήγηση για να μου χορηγηθεί η υφ’ όρων αποφυλάκιση. Το αιτιολογικό και των 3 απορριπτικών αποφάσεων είναι τα «πειθαρχικά» παραπτώματα που έχω διαπράξει πριν από 6 χρόνια, το 2017, σε αντίθεση με αυτό που λέει ο σωφρονιστικός κώδικας στο άρθρο 69 παρ. 4, ότι οι πειθαρχικές ποινές διαγράφονται από το ατομικό δελτίο πειθαρχικού ελέγχου του κρατούμενου και δεν λαμβάνονται υπόψη για τη χορήγηση τακτικής άδειας και απόλυσης υπό όρων εφόσον έχει παρέλθει ένα ορισμένο χρονικό διάστημα (2 χρόνια το πολύ) από τότε που διαπράχθηκαν, αναλόγως το είδος του πειθαρχικού.
Δεδομένου ότι έχουν περάσει 6 χρόνια από την τέλεση αυτών των «πειθαρχικών», τα οποία έχουν λήξει από το 2019-2020 και δεδομένου ότι τα δικαστικά συμβούλια αποφυλακίζουν υπό όρους κρατούμενους που στο παρελθόν έχουν διαπράξει πειθαρχικά –η συντριπτική πλειοψηφία των κρατουμένων στις φυλακές έχει διαπράξει «πειθαρχικά» παραπτώματα– αποδεικνύει ότι η επίκλησή τους στη δική μου περίπτωση είναι εντελώς προσχηματική. Να επισημάνω ότι με την ίδια αιτιολογία, το συμβούλιο των φυλακών Δομοκού απέρριπτε για σχεδόν 1 χρόνο, από το Μάρτιο του 2021 ως το Ιανουάριο του 2022 τις αιτήσεις μου για χορήγηση αδειών. Τώρα με το ίδιο πρόσχημα, εδώ και 1,5 χρόνο και ενώ έχω λάβει 8 τακτικές άδειες, το συμβούλιο Πλημμελειοδικών Λαμίας έχει απορρίψει 3 φορές την υφ’ όρων αποφυλάκιση.
Ο πραγματικός λόγος απόρριψης της υφ’ όρων απόλυσής μου δεν είναι τα «πειθαρχικά» αλλά αυτό για το οποίο είμαι στη φυλακή εδώ και 10,5 χρόνια: Για τη δράση της οργάνωσης Επαναστατικός Αγώνας, για το γεγονός ότι ανέλαβα την πολιτική ευθύνη της συμμετοχής μου, για το ότι έχω υπερασπίσει τη δράση της οργάνωσης και όλες τις ενέργειες, για το ότι κρατώ μια συνεπή πολιτική στάση μέχρι τώρα και δεν έχω αρνηθεί τις αγωνιστικές-πολιτικές επιλογές μου. Ακριβώς γι’ αυτό, η πρόθεσή τους είναι να παραμείνω στη φυλακή όσο το δυνατόν περισσότερο ξεπερνώντας κατά πολύ, 1,5 σχεδόν χρόνο μέχρι στιγμής, το όριο του νόμου για την υφ’ όρων απόλυση.
Η αλήθεια είναι ότι δεν κρατώ κάποια «απολογητική» στάση στις ακροάσεις των δικαστικών συμβουλίων που αποφασίζουν για την υφ’ όρων αποφυλάκιση, όταν μου ζητάνε να μιλήσω για τα «πειθαρχικά». Ακριβώς γιατί δεν συμπεριφέρομαι ως απολογούμενος, αυτό μεταφράζεται από τα μέλη των συμβουλίων Πλημμελειοδικών Λαμίας στο να μιλάνε για την «σταθερή ροπή μου προς την τέλεση αξιόποινων πράξεων και συνεπώς τον μη επαρκή σωφρονισμό μου και την έλλειψη ηθικής βελτίωσής μου»! Προφανώς η υποτακτική και εξευτελιστική στάση του απολογούμενου για τα δικαστικά συμβούλια αποτελούν εγγύηση «ηθικής βελτίωσης» και «σωφρονισμού» και κατ’ επέκταση εγγύηση για την χορήγηση της υφ’ όρων αποφυλάκισης. Όμως τέτοια εγγύηση δεν μου επιτρέπουν να δώσω οι πολιτικές, ιδεολογικές και ηθικές μου αξίες. Ποια είναι τα σοβαρά πειθαρχικά» παραπτώματα, τα οποία συνιστούν και αξιόποινες πράξεις όπως λένε τα δικαστικά συμβούλια, για τα οποία μου ζητούν επανειλημμένα να μιλήσω και να απολογηθώ; Το ότι έσπασα ένα μόνιτορ ασφαλείας (κάμερα) όταν τον Ιανουάριο του 2017 κατά τη σύλληψη της συντρόφισσας Ρούπα, απήχθη από την «αντιτρομοκρατική» ο 6,5 χρονών τότε γιος μας και οδηγήθηκε φρουρούμενος στο ψυχιατρικό τμήμα του Νοσοκομείου Παίδων αφού μας αφαίρεσαν προσωρινά την γονική επιμέλεια με σκοπό να σπάσουν την γονεϊκή σχέση μας μαζί του και αφού είχαν αρνηθεί να τον παραδώσουν στους συγγενείς μας. Γι’ αυτόν το σκοπό χρησιμοποιήσανε εναντίον μας μια διάταξη που εφαρμόζεται σε κακοποιητές γονείς, η ύψιστη προσβολή για μας ως αγωνιστές.
Υπεύθυνοι πολιτικά γι’ αυτό το έγκλημα ήταν η τότε αριστερή κυβέρνηση Σύριζα. Αυτοί που διέταξαν αυτή την επαίσχυντη πράξη «ζήλεψαν» τη «δόξα» των κρατικών αξιωματούχων της εποχής του εμφυλίου πολέμου που έκλειναν τα παιδιά των ανταρτών του ΔΣΕ στις «παιδουπόλεις» της Φρειδερίκης προς «αναμόρφωση» και «σωφρονισμό». Στο τέλος μας αφαίρεσαν οριστικά την γονική επιμέλεια επειδή όπως έλεγε η απόφαση ήμασταν και οι δυο γονείς κρατούμενοι και καταδικασμένοι για τη δράση του Επαναστατικού Αγώνα, μια απόφαση με πολιτικά κίνητρα αν και δεν ομολογείται.
Προφανώς για τα μέλη των δικαστικών συμβουλίων της Λαμίας το σπάσιμο ενός μόνιτορ ασφαλείας στην πτέρυγα που βρισκόμουν τότε ήταν «βαρύ» έγκλημα και «αξιόποινη» πράξη –παράλληλα κάναμε απεργία πείνας και δίψας– και κατ’ αυτούς έπρεπε να κάτσω με σταυρωμένα χέρια και να παρακολουθήσω απαθής το έγκλημα που διέπραττε το κράτος εναντίον του 6,5 ετών τότε γιου μας και εναντίον μας. Έτσι θα αποδείκνυα μάλλον «ηθική βελτίωση» και «σωφρονισμό»! Όπως θα έπρεπε να ανεχτώ αδιαμαρτύρητα οποιαδήποτε αυθαιρεσία και παρανομία γίνονταν εις βάρος μου όπως όταν βρισκόμουν παράνομα για 6 μήνες στην απομόνωση, για το οποίο υπεύθυνοι ήταν ο εισαγγελέας, ο διευθυντής και ο αρχιφύλακας των φυλακών Κορυδαλλού και κατέστρεψα τα κελιά της απομόνωσης (καταστροφή περιουσιακών στοιχείων μεγάλης αξίας) για να βρεθώ σε κανονικό χώρο κράτησης. Ή θα έπρεπε να δεχτώ αδιαμαρτύρητα την άρνηση της εισαγγελέα και του διευθυντή των φυλακών Κορυδαλλού να εγκρίνει τη μεταγωγή μου σε νοσοκομείο για να υποβληθώ σε εγχείρηση, πράγμα που παραβίαζε το δικαίωμά μου στην ιατρική περίθαλψη και υπέπεσα στο «βαρύ» παράπτωμα της εξύβρισης της εισαγγελέα και του διευθυντή και της απείθειας καθώς αρνιόμουν το μεσημεριανό κλείσιμο του κελιού μου ως διαμαρτυρία. Ή θα έπρεπε να ανεχτώ επίσης τον αυθαίρετο περιορισμό του χρόνου του επισκεπτηρίου με την συντρόφισσά μου και τον γιο μας που τον βλέπαμε ελάχιστες φορές τον χρόνο. Όλα τα πειθαρχικά παραπτώματα είναι στην πραγματικότητα πράξεις διαμαρτυρίας ενάντια σε αυθαιρεσίες του κράτους και της φυλακής. Σε άλλη περίπτωση, το 2017 ενώ όλες οι πτέρυγες των φυλακών Κορυδαλλού ήταν ανοιχτές στο μεσημεριανό κλείσιμο λόγω κινητοποίησης των κρατουμένων ήμουν ο μοναδικός κρατούμενος που τιμωρήθηκε για απείθεια γιατί συμμετείχα και εγώ σε αυτή την κινητοποίηση.
Καθ’ όλη τη διάρκεια της κράτησής μου έχω υποστεί ένα καθεστώς ειδικής μεταχείρισης το οποίο συνεχίζεται ακόμα και τώρα που έχω ξεπεράσει το όριο για τη χορήγηση της υφ’ όρων αποφυλάκισης και παίρνω άδειες: Ειδικές συνθήκες κράτησης ενίοτε, απομόνωση, περιορισμός του χρόνου επισκεπτηρίων, απουσία ιατρικής φροντίδας είναι κάποια στοιχεία αυτού του καθεστώτος. Για παράδειγμα, όταν έπρεπε να κάνω δεύτερο χειρουργείο στο δεξί βραχιόνιο οστό που είχε θρυμματιστεί από τον πυροβολισμό στη συμπλοκή με τους αστυνομικούς στο Μοναστηράκι το 2014, το κράτος και το υπουργείο «Δικαιοσύνης» με έστειλαν ως τον πρώτο (πολιτικό) κρατούμενο στις φυλακές τύπου Γ΄ στο Δομοκό αδιαφορώντας για την αποκατάσταση του τραυματισμού μου.
Για 1,5 σχεδόν χρόνο κατά τη διάρκεια της κράτησής μου το 2014=2015 ήμουν ανάπηρος από το ένα χέρι. Στην ίδια κατάσταση, ανάπηρος από το ένα χέρι, ήμουν όταν συμμετείχα στην απεργία πείνας του 2015 για την κατάργηση των φυλακών τύπου Γ΄. Όταν άλλοι έπαιρναν άδειες στο 1/5 της ποινής τους, εγώ πήρα στα 3/5 –ακόμα και με τις αλλαγές που έγιναν στις άδειες από το 2020– όταν συμπλήρωσα το όριο της υφ’ όρων αποφυλάκισης. Και τώρα που έχω ξεπεράσει κατά 1,5 χρόνο το όριο των 3/5 για την υφ’ όρων αποφυλάκιση συμπληρώνοντας 10,5χρόνια, με πρόσχημα για 3η φορά τα «πειθαρχικά», θέλουν να με κρατήσουν όσο γίνεται περισσότερο στη φυλακή όταν με την ίδια ποινή τα 20 χρόνια κάθειρξης, αποφυλακίζονται με αναστολή στα 8-8,5 χρόνια ή και λιγότερο, στο 1/3 τα 7-7,5 χρόνια. Πέρα από το γεγονός ότι τα δικαστικά συμβούλια της Λαμίας δεν λαμβάνουν υπόψη ότι έχουν περάσει 6 χρόνια από τη διάπραξη των πειθαρχικών», το ότι έχουν λήξει εδώ και χρόνια όπως ορίζει ο σωφρονιστικός κώδικας, το ότι εδώ και 1,5 χρόνο έχω πάρει 8 τακτικές άδειες και έχω τηρήσει τους όρους των αδειών, επιδεικνύουν συστηματικά μια ιδιαίτερα σαδιστική στάση αφενός κάνοντας 5 ολόκληρους μήνες να απαντήσουν στις αιτήσεις μου –κανένα δικαστικό συμβούλιο πανελλαδικά δεν κάνει τόσους μήνες να αποφασίσει για υφ’ όρων αποφυλάκιση όσο της Λαμίας– και αφετέρου γιατί γνωρίζουν τα σοβαρά προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζει η μητέρα της συντρόφισσας Ρούπα η οποία είναι υπερήλικη και έχει αναλάβει από το 2017 τη γονική μέριμνα του γιου μας μετά το έγκλημα του κράτους της απαγωγής του γιου μας στέλνοντάς τον σε ίδρυμα. Το γεγονός αυτό κάνει επιτακτικότερη την αποφυλάκισή μου δεδομένου ότι έχω συμπληρώσει προ πολλού το όριο για υφ’ όρων απόλυση, ενώ η συντρόφισσα Ρούπα συμπληρώνει το όριο σε λίγες μέρες.
Όταν μετά τη θετική εισήγηση για αποφυλάκιση που έκανε η εισαγγελέας στην τελευταία μου αίτηση, έκανα αίτημα επίσπευσης της απόφασης του συμβουλίου επικαλούμενος την κατάσταση της μητέρας της συντρόφισσας Ρούπα, τα μέλη του συμβουλίου Πλημμελειοδικών Λαμίας αδιαφόρησαν παγερά. Σε ερώτησή μου στην ακρόαση μέσω Skype στο τελευταίο δικαστικό συμβούλιο στις 28 Απριλίου 2023 –2,5 μήνες μετά τη θετική εισήγηση της εισαγγελέα για αποφυλάκιση– «τι περιμένετε, να πεθάνει η μητέρα της Ρούπα που γνωρίζετε την κατάσταση της υγείας της», με τη σιωπή τους στην πραγματικότητα μου έδειξαν την πλήρη αδιαφορία τους ή ακόμα και τη θετική τους διάθεση στο ενδεχόμενο αυτό.
Επιπλέον, ο εισαγγελέας Πλημμελειοδικών Λαμίας αρνήθηκε να μου χορηγήσει έκτακτη 48ωρη άδεια που προβλέπει ο σωφρονιστικός κώδικας για να την δω στο νοσοκομείο όταν εκτός από το σοβαρό πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζει έσπασε το πόδι της και εγχειρίστηκε. Η αιτιολογία της απόρριψης ήταν ότι δεν «προκύπτει η ανάγκη παρουσίας μου στο νοσοκομείο Καλαμάτας»! Βέβαια ο σωφρονιστικός κώδικας στο άρθρο 57 για τις έκτακτες άδειες, δεν μιλάει για ανάγκη παρουσίας του κρατούμενου αλλά για επίσκεψη σε κρίσιμες καταστάσεις της υγείας συγγενών. Άλλη μια απόδειξη του σαδιστικού τρόπου που συστηματικά μας αντιμετωπίζουν. Η όλη στάση τους δείχνει ότι δεν διστάζουν στο να καταστρέψουν την οικογένειά μας λόγω των πολιτικών-αγωνιστών επιλογών μας.
Σε μια εποχή γενικευμένης αυτστηροποίησης του πλαισίου ποινικής καταστολής –που συναρτάται με τις συνθήκες μιας μακροχρόνιας πολύπλευρης συστημικής κρίσης (οικονομικής, πολιτικής, πανδημία, οικολογικής)– με αλλεπάλληλες ποινικές νομοθετικές μεταρρυθμίσεις προς το χειρότερο (αύξηση του ορίου αδειών, αύξηση του ορίου υφ’ όρου απόλυσης από τα 3/5 στα 4/5 για τις πρόσκαιρες καθείρξεις, αύξηση του ορίου υφ’ όρου απόλυσης για τους ισοβίτες από τα 16 στα 18 και για τους πολυϊσοβίτες από τα 19 στα 25 έτη –για τα τρία τελευταία δεν υπάρχει αναδρομική ισχύς αλλά παράνομα το 3ο εφαρμόζεται επιλεκτικά σε σύντροφο πολυϊσοβίτη καταδικασμένο για αντάρτικο πόλης– υποβάθμιση των αγροτικών φυλακών έτσι ώστε οι κρατούμενοι να εκτίουν πολύ παραπάνω χρόνια φυλακή, οι αποφάσεις αρκετές φορές της κρατικής «δικαιοσύνης» προκαλούν το κοινό περί δικαίου αίσθημα και αποδεικνύουν τα δύο μέτρα και σταθμά με τα οποία αποφασίζουν, το ότι η «δικαιοσύνη» τους είναι ταξική και ρατσιστική διότι κράτος και δικαιοσύνη είναι δύο έννοιες αντιφατικές και ασυμβίβαστες. Είναι τουλάχιστον αντιφατικό τα συμβούλια της Λαμίας να επικαλούνται «σωφρονισμό» και «ηθική βελτίωση» στην περίπτωσή μου όταν αποφυλάκισαν τον αστυνομικό δολοφόνο Κορκονέα δύο φορές ο οποίος καταδικάστηκε για το βαρύτερο –υποτίθεται– έγκλημα. Είναι πρόκληση κοινωνικά όταν συνάδελφοί τους αφήνουν ελεύθερους βιαστές όπως τον Λιγνάδη ή τον πρώην υπεύθυνο πολιτικού σχεδιασμού του Κ. Μητσοτάκη, Νίκο Γεωργιάδη, που ως μέλος της ελληνικής διπλωματικής αποστολής στη Μολδαβία έκανε sex επί πληρωμή με ανήλικους, για τον οποίο κατέθεσαν ως μάρτυρες υπεράσπισης βουλευτές της Ν.Δ μιλώντας για «σκευωρία» και «πολιτική» δίωξη. Ή όταν δεν διώκουν εφοπλιστή στο καράβι του οποίου βρήκαν τόνους ηρωίνης, όταν επιβραβεύουν με τις αποφάσεις τους ρατσιστές δολοφόνους (υπόθεση Ζακ Κωστόπουλου) ή όταν αφήνουν ελεύθερους τους δολοφόνους της ΔΙΑΣ που σε 2 περιπτώσεις δολοφόνησαν 2 άοπλους ανήλικους Ρομά όπου στην μία περίπτωση στο Πέραμα το Νοέμβριο του 2021 έριξαν σχεδόν 40 σφαίρες ενώ σε άλλη περίπτωση στη Θεσσαλονίκη τον Δεκέμβριο του 2022 σκότωσαν έναν άλλο ανήλικο Ρομά με αφορμή ότι δεν πλήρωσε 20 ευρώ για βενζίνη (υποθέσεις Φραγκούλη και Σαμπάνη).
Είναι πασίγνωστο κοινωνικά ότι η κρατική «δικαιοσύνη» νομιμοποίησε τα μεγαλύτερο κοινωνικό έγκλημα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, τις Συμβάσεις Δανειακής Διευκόλυνσης, τα γνωστά μνημόνια, βγάζοντάς τα «νόμιμα» και «συνταγματικά» ενώ σύμφωνα με τους ισχύοντες νόμους και το Σύνταγμα είναι παράνομα. Τα μνημόνια αποτελούν μια κρατική εγκληματική πολιτική που υποδούλωσε και λήστεψε σε μαζική κλίμακα έναν ολόκληρο λαό και δολοφόνησε χιλιάδες ανθρώπους με πολλούς τρόπους για να σώσει τις τράπεζες, τους δανειστές, τους πραγματικούς ληστές και το διεθνές και ντόπιο κρατικο-καπιταλιστικό σύμπλεγμα εξουσίας.
Εμείς τα μνημόνια τα είχαμε χαρακτηρίσει ως πολιτική κοινωνικής γενοκτονίας.
Αποτελέσματα της ίδιας κρατικής εγκληματικής πολιτικής είναι οι νεκροί των Τεμπών και στο Μάτι, γιατί το κράτος λόγω των μνημονιακών υποχρεώσεων υπονόμευσε τις κοινωνικές δομές που λειτουργούν προς όφελος του κοινωνικού συνόλου κάνοντας περικοπές. Όπως αποτέλεσμα της ίδια πολιτικής είναι οι νεκροί της πανδημίας και αυτοί που πέθαναν γιατί δεν είχαν πρόσβαση στην ιατρική περίθαλψη, γιατί δεν υπάρχουν ασθενοφόρα να τους παραλάβουν ή αργούν, γιατί τα νοσοκομεία είναι υποστελεχωμένα επειδή το κράτος κάνει περικοπές στην υγεία και υποβάθμισε το δημόσιο σύστημα υγείας προωθώντας την ιδιωτικοποίησή της. Όπως κρατικές δολοφονίες είναι οι νεκροί μετανάστες του ναυαγίου της Πύλου, θύματα μιας εγκληματικής πολιτικής της Ε.Ε και του διεθνούς κρατικο-καπιταλιστικού συμπλέγματος εξουσίας, που αφού ληστεύει τις χώρες των μεταναστών επιβάλλει αυταρχικά καθεστώτα, κάνει πολέμους και επεμβάσεις (Ιράκ, Αφγανιστάν, Συρία, κλπ) αναγκάζοντας χιλιάδες και εκατομμύρια ανθρώπους να μεταναστεύουν αναζητώντας καλύτερη τύχη στις πλούσιες χώρες του καπιταλιστικού βορρά όπως είναι οι πιο ανεπτυγμένες της Ε.Ε, τους αφήνουν αβοήθητους να πνιγούν στα νερά της Μεσογείου και του Αιγαίου. Και σε αυτή την εγκληματική πολιτική είναι συνένοχο και συμμέτοχο το ελληνικό κράτος.
Ως καταδικασμένος για τη δράση του Επαναστατικού Αγώνα, έχοντας αναλάβει τη πολιτική ευθύνη για τη συμμετοχή μου, έχοντας υπερασπίσει όλες τις ενέργειες της οργάνωσης, γνωρίζω ότι έχω ειδική μεταχείριση από το κράτος. Όμως παρά το βαρύ κόστος παραμένω συνεπής σύμφωνα με τις ιδεολογικές, πολιτικές και ηθικές μου αξίες και τις πολιτικές επιλογές μου.
Νίκος Μαζιώτης, καταδικασμένος για την οργάνωση Επαναστατικός Αγώνας
