Τις συνθήκες περίθαλψης στις φυλακές του Δομοκού, καταγγέλλει ο κρατούμενος Νίκος Μαζιώτης, μέσω του ακόλουθου κειμένου που απέστειλε στη «Ζούγκλα».
«Σύμφωνα με το νόμο, η υγειονομική περίθαλψη των κρατουμένων είναι ανάλογη με την περίθαλψη του υπόλοιπου πληθυσμού (άρθρο 27 παρ. 1 του σωφρονιστικού κώδικα). Όμως κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει στην πραγματικότητα.
Έλλειψη ιατρικού προσωπικού, έλλειψη γιατρών, καθυστερήσεις στις μεταγωγές των κρατουμένων στα νοσοκομεία, ειδικά μέτρα ασφαλείας και διαδικασίες σε κάποιες περιπτώσεις όπως η δική μου, καθιστούν το υποτιθέμενο δικαίωμα στην περίθαλψη κενό γράμμα. Στις φυλακές Δομοκού όπου βρίσκομαι τα τελευταία 4 χρόνια υπάρχει ένας γιατρός, συνήθως παθολόγος, για 2 μέρες την εβδομάδα ο οποίος σε αρκετές περιπτώσεις όταν πρόκειται για περιστατικά που δεν εμπίπτουν στην ειδικότητά του, συμπληρώνει απλά ένα παραπεμπτικό για ραντεβού στο νοσοκομείο της Λαμίας, το οποίο μπορεί να γίνει σε ένα διάστημα από μερικές εβδομάδες έως 2 μήνες, κάποιες φορές και παραπάνω. Σε αρκετές περιπτώσεις λόγω έλλειψης ιατρικού προσωπικού, οι δεσμοφύλακες αναλαμβάνουν χρέη νοσηλευτή.
Αρκετοί θάνατοι κρατουμένων έχουν προκληθεί κατά καιρούς στις φυλακές από κωλυσιεργία των αρχών και της διεύθυνσης των φυλακών στο να παράσχει έγκαιρα την περίθαλψη που υποτίθεται δικαιούται ο/η κρατούμενος/κρατούμενη σύμφωνα με τον νόμο. Φυσικά για όλη αυτή την κατάσταση, η οποία ποτέ δεν θα αλλάξει γιατί δεν θέλει ο κρατικός μηχανισμός να αλλάξει, την ευθύνη έχει το λεγόμενο υπουργείο “προστασίας του πολίτη”, οι διευθύνσεις των φυλακών και οι εισαγγελείς-επόπτες των φυλακών που δήθεν μεριμνούν για την εφαρμογή του νόμου και τη δίκαιη μεταχείριση των κρατουμένων. Άλλωστε, η κύρια μέριμνα του υπουργείου “προστασίας του πολίτη” τα τελευταία χρόνια, όπως έχουν δείξει οι αλλεπάλληλες μεταρρυθμίσεις του ποινικού και σωφρονιστικού κώδικα, είναι να γεμίσουν περισσότερο τις φυλακές με κρατούμενες/κρατούμενους αλλά και η περαιτέρω παραμονή των κρατουμένων στις φυλακές.
Κατά την πολύχρονη παραμονή μου στις φυλακές έχω βιώσει λόγω της φύσης της υπόθεσής μου (Επαναστατικός Αγώνας) ένα ειδικό καθεστώς το οποίο είχε συνέπειες όσον αφορά την υγειονομική περίθαλψη που μου ‘‘παρείχε’’ το σύστημα. Αφού με συνέλαβαν τον Ιούλιο 2014, τραυματισμένος με διαλυμένο το δεξί βραχιόνιο οστό σε συμπλοκή στο Μοναστηράκι –με πυροβόλησε ένας ‘‘προστάτης’’ του πολίτη της ομάδας ΔΙΑΣ που δύο χρόνια αργότερα λήστεψε και σκότωσε έναν ταξιτζή στην Καστοριά– παρέμεινα ανάπηρος από το ένα χέρι για πάνω από ένα χρόνο.
Αν και χρειαζόταν να γίνει δεύτερη εγχείρηση μετά από έξι μήνες περίπου, το κράτος δεν με κράτησε στο νοσοκομείο κρατουμένων. Διέταξε τη μεταγωγή μου αρχικά στις φυλακές Διαβατών Θεσσαλονίκης και στα τέλη του Δεκεμβρίου 2014 στις φυλακές τύπου Γ΄ στο Δομοκό. Αυτές τις φυλακές τύπου Γ’ είχε φτιάξει η κυβέρνηση Σαμαρά και η τότε κυβέρνηση είχε ήδη προαναγγείλει από τη σύλληψή μου μέσω του τότε υπουργού Δημοσίας τάξης, Κικίλια, ότι θα ήμουν ο πρώτος κρατούμενος που θα με στείλουν σε αυτές όταν θα ήταν έτοιμες.
Στο διάστημα που ήμουν στις φυλακές τύπου Γ΄ με πήγαιναν μια φορά το μήνα απλώς για ακτινογραφία στο νοσοκομείο της Λαμίας χωρίς να μου προσφέρουν απολύτως τίποτα για περίθαλψη και αποκατάσταση. Έπρεπε να περάσει ένας χρόνος και πλέον, τον Αύγουστο του 2015, όταν λόγω των δικαστηρίων που είχα για την υπόθεση του Επαναστατικού Αγώνα, είχα μεταχθεί στον Κορυδαλλό όπου μετά από δική μου πίεση χειρουργήθηκα για 2η φορά στον Ευαγγελισμό από τον ίδιο γιατρό που με χειρούργησε και την πρώτη φορά μετά τη σύλληψή μου. Αν δεν είχα μεταχθεί λόγω δικαστηρίων στον Κορυδαλλό, πιθανόν να είχα ακρωτηριαστεί από το ένα άκρο. Όπως μου είχε πει ο γιατρός που με χειρούργησε, η 2η επέμβαση για την αποκατάσταση του τραύματος θα έπρεπε να είχε γίνει έξι μήνες μετά την πρώτη.
Σε άλλη περίπτωση, η εισαγγελέας επόπτρια των φυλακών Κορυδαλλού –σήμερα είναι αρμόδια ως εποπτεύουσα στη Διεύθυνση Ασφαλείας Αττικής στη Δίωξη του Οργανωμένου Εγκλήματος και πρόεδρος του Συμβουλίου Συντονισμού Ανάλυσης και Ερευνών του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη για το ‘‘οργανωμένο έγκλημα’’– είχε ματαιώσει χειρουργική επέμβαση που είχε οριστεί να κάνω για το ρινικό διάφραγμα γιατί δεν το θεωρούσε απαραίτητο! Αυτή είναι η περίθαλψη ανάλογη με του υπόλοιπου πληθυσμού που λέει ο νόμος!
Βέβαια, σε εποχές διαρκούς κρίσης, γενικευμένης φτωχοποίησης, λιτότητας και υποβάθμισης του δημόσιου συστήματος υγείας από το ίδιο το κράτος που προωθεί τα νεοφιλελεύθερα δόγματα και τις ιδιωτικοποιήσεις –συμπεριλαμβανομένης της υγείας– προς όφελος του κεφαλαίου, στοιχειώδη περίθαλψη δυσκολεύονται να έχουν τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα και η πλειοψηφία του πληθυσμού. Πόσο μάλλον οι κρατούμενοι/κρατούμενες στις φυλακές που το σύστημα τους θεωρεί κατώτερους/ες. Το πράγμα δυσκολεύει ακόμα περισσότερο για περιπτώσεις όπως η δική μου λόγω της φύσης της υπόθεσής μου (Επαναστατικός Αγώνας), σε αντίθεση με την περίθαλψη που έχουν τα δικά τους παιδιά, οι φασίστες παρακρατικοί, αυτοί που έκαναν άλλοτε τη βρώμικη δουλειά του κράτους, αλλά τα χάλασαν μετά τη δολοφονία Φύσσα, και ενίοτε τους χρησιμοποιούσαν εναντίον μας στο πλάι της αστυνομίας και των ΜΑΤ. Ένας τέτοιος είναι και ο πρόσφατα αποφυλακισμένος νεοναζί αρχηγός της Χρυσής Αυγής που για τρία σχεδόν χρόνια βρισκόταν σε κέντρο αποκατάστασης λόγω κορονοϊού. Πιθανόν κανένας πολίτης δεν είχε τα χρόνια της πανδημίας την περίθαλψη που είχε αυτός ο νεοναζί. Αποδεικνύεται διαχρονικά ότι το ελληνικό κράτος πάντα στήριζε τους δοσίλογους και τους απογόνους τους, και πάντα καταδίωκε τους αγωνιστές της ελευθερίας. Γιατί από τα γενοφάσκια του είναι ένα κράτος-δοσίλογος, ένα κράτος που έχει στο dna του την κουλτούρα του ραγιαδισμού.
Υπήρξαν και περιπτώσεις όπου οι αστυνομικοί της εξωτερικής φρουράς των φυλακών Δομοκού, αρνήθηκαν να εκτελέσουν μεταγωγή μου στο νοσοκομείο της Λαμίας, μία φορά για οφθαλμιατρική εξέταση και μία για ΩΡΛ επειδή αρνήθηκα τον αναξιοπρεπή τρόπο που ήθελαν να κάνουν τον σωματικό έλεγχο, δηλαδή να βγάλω τα ρούχα ενώ μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν ανιχνευτή μετάλλων. Η δεύτερη φορά ήταν πρόσφατα, μέσα στην περίοδο που τα τελευταία δυο χρόνια έχω πάρει αρκετές τακτικές άδειες. Και αυτό αποδεικνύει ότι δεν υπάρχουν καν λόγοι ασφαλείας που μπορούν να επικαλεστούν για έναν τέτοιου είδους αναξιοπρεπή σωματικό έλεγχο. Ο μοναδικός λόγος είναι ο εξευτελισμός.
Πρόσφατα σε μια εξέταση (μαγνητική τομογραφία) που έκανα κατά την τελευταία άδεια, διαγνώστηκα με χρόνια ρήξη (υποτροπή) του γαστροκνημικού μυός του δεξιού κάτω άκρου (θλάση τρίτου βαθμού), πράγμα το οποίο απαιτεί άμεσα θεραπεία και αποκατάσταση. Οποιαδήποτε κωλυσιεργία για θεραπεία και αποκατάσταση, βαραίνει τον ίδιο τον διευθυντή των φυλακών Δομοκού και τους επόπτες εισαγγελείς. Οποιαδήποτε άρνηση των οργάνων της εξωτερικής φρουράς των φυλακών Δομοκού να με μεταγάγουν στο νοσοκομείο της Λαμίας –όπως ήδη έχει συμβεί δυο φορές στο παρελθόν– επειδή αρνούμαι να υποστώ τον σωματικό έλεγχο με αναξιοπρεπή τρόπο, βάζοντας κατ’ επέκταση σε κίνδυνο την υγεία μου, βαραίνει τους ίδιους και τους επόπτες εισαγγελείς των φυλακών.
Όπως δεν παρέδωσα εδώ και δυο χρόνια την αξιοπρέπειά μου στο δικαστικό συμβούλιο της Λαμίας που ζητά από εμένα δηλώσεις αναθεώρησης, σωφρονισμού και μετάνοιας για να με αποφυλακίσει, δεν θα παραδώσω ούτε στους ανθρωποφύλακες την αξιοπρέπειά μου προκειμένου να έχω την περίθαλψη που πρέπει. Η ιατρική περίθαλψη είναι αναφαίρετο και αδιαπραγμάτευτο δικαίωμά μου και είναι απαράδεκτο να γίνεται εργαλείο πίεσης για να αποδεχτώ εξευτελιστικές μεθόδους μεταχείρισής μου».
13/5/2024
Νίκος Μαζιώτης
κρατούμενος στις φυλακές Δομοκού
