«Ήταν κι εδώ ένα μικρό Πολυτεχνείο…» Η φράση ακούγεται από μια νέα γυναίκα, η οποία απευθύνεται με τρυφερότητα σε δύο παιδιά, έξω από το κτίριο της οδού Δομπόλη.
Το παλιό Πανεπιστήμιο. Στα ερείπια που έχουν απομείνει από ένα ένδοξο παρελθόν και μια λαμπρή πορεία που είχε διαγράψει…
Και ναι… Τα Γιάννινα, με το δικό τους Πανεπιστήμιο, έχουν το δικό τους μερίδιο στην αντίσταση και την πτώση της χούντας.
Όλα είχαν ξεκινήσει πολύ νωρίτερα. Ουσιαστικά από την ημέρα του πραξικοπήματος.
Είχε δεν είχε δυο βδομάδες στη θέση του Δημάρχου ο Αλέκος Σόφης. Λίγες ώρες μετά την ανάληψη της εξουσίας από τους δικτάτορες, συλλαμβάνεται μέσα στο δημαρχείο της πόλης.
Το μεσημέρι της ίδιας μέρας, στο Πανεπιστήμιο επικράτησε αναταραχή.
Πολλοί φοιτητές και καθηγητές συγκεντρώθηκαν στο προαύλιο.
Μίλησε ένας φοιτητής και οι άλλοι ξέσπαζαν σε ομαδικά συνθήματα, κατά της δικτατορίας και του φασισμού και υπέρ της δημοκρατίας.
Αλλά η χωροφυλακή εισέβαλε στον πανεπιστημιακό χώρο και προχώρησε σε συλλήψεις.
Δικάστηκαν τη 10η Σεπτεμβρίου 1967 και καταδικάστηκαν σε φυλάκιση ή κάθειρξη 3 μηνών έως 7 ετών, με την κατηγορία ότι: «Την 21η Απριλίου 1967 άπαντες οι κατηγορούμενοι συνεκρότησαν συνάθροισιν εαυτών τε και άλλων ομοϊδεατών αυτών… μετά την πραγματοποίησα της επαναστάσεως και της κυβερνητικής αλλαγής, εις τον εξω του Πανεπιστημίου χώρον. Εχοντες έκαστος πλήρη γνώσιν εκάστου ως τοιούτου, σχηματίσαντες πλήθος πολλών δεκάδων τούτων, διατρίψαντες δε έκεϊέπί ώραν, άλαλάζοντες και άλληλοπαρακινούμενοι εις διάπραξιν στασιαστικών και βιαιοπρακτικών εκδηλώσεων εναντίον τής άρχής και τών οργάνων της, ως και εναντίον άτόμων άπαρεσκόντων αυτοίς κατά φρόνημα».
Η αντίσταση όμως δεν κάμφθηκε… Και το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, ένα μικρό επαρχιακό ίδρυμα τότε, αποτέλεσε το προπύργιο της αντιχουντικής δράσης.
Από το 1972 οι συνθήκες έντασης και αυξημένης οργής μέσα στην κοινωνία ήταν δεδομένες. Αρχίζουν οι πρώτες διαδηλώσεις από φοιτητές .
Οι πρώτες άξιες λόγου φοιτητικές αντιδράσεις κατά τη διάρκεια της δικτατορίας εμφανίσθηκαν στις αρχές του 1972, με τη συγκρότηση των Φοιτητικών Επιτροπών Αγώνα (ΦΕΑ), που αμφισβητούσαν ανοιχτά τα διορισμένα από τη χούντα διοικητικά συμβούλια των φοιτητικών συλλόγων.
Το Νοέμβριο του 1972 η δικτατορία, θέλοντας να θολώσει τα νερά, προκήρυξε εκλογές στους φοιτητικούς συλλόγους, τις οποίες κέρδισαν οι προσκείμενοι σε αυτή φοιτητές. Τα πολλά περιστατικά νοθείας που αναφέρθηκαν, συνετέλεσαν στη δημιουργία ένας μαχητικού και ριζοσπαστικοποιημένου φοιτητικού κινήματος.
Το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων μετατρέπεται σε κοιτίδα αντίστασης, με καθηγητές αλλά και φοιτητές να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή..
2/2/73: Εκδικάζεται στο Πειθαρχικό Συμβούλιο του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων η υπόθεση της πειθαρχικής δίωξης της φοιτήτριας της Φιλοσοφικής Πόπης Βουτσινά βάσει του νόμου 93/69 και της επιβάλλεται η ποινή της «βαρείας επιπλήξεως».
3/2/73:Εκδικάζεται στο Πειθαρχικό Συμβούλιο του Πανεπιστήμιου Ιωαννίνων η υπόθεση της πειθαρχικής δίωξης του φοιτητή Σταύρου Κουρεμένου με βάση το νόμο 93/69 και του επιβάλλεται η ποινή της «βαρείας επιπλήξεως».
Περίπου 150 φοιτητές συγκεντρώνονται έξω από την αίθουσα συνεδρίασης για συμπαράσταση, φωνάζουν συνθήματα όπως “κάτω η χούντα”, “θέλουμε δημοκρατία” και αυτή είναι μια πρώτη αντιδικτατορική διαδήλωση…
15-16 Νοεμβρίου 1973… Οι φοιτητές οργανώνονται. Το Πανεπιστήμιο είναι υπό κατάληψη. Όπως και τα περισσότερα της χώρας.
Η αρχή του τέλους είχε ξεκινήσει!
«Ναι ήταν κι εδώ ένα μικρό Πολυτεχνείο… Το δικό μας πολυτεχνείο… Μπορεί να μην σας το πούνε στο σχολείο, αλλά ναι αυτό το κτίριο ήταν το πρώτο πανεπιστήμιο των Ιωαννίνων… Και τώρα… Η ιστορία στα ερείπια…».
ΠΗΓΗ: epiruspost.gr
