Ήρθε στο ραντεβού μας πέντε λεπτά νωρίτερα και περίμενε σε μία άκρη της ρεσεψιόν του ξενοδοχείου, ανάμεσα στον κόσμο, σαν να μην έτρεχε τίποτα.
Απλός, σεμνός, περισσότερο μετρημένος από την τηλεοπτική του εικόνα. Του είχα προτείνει να βρεθούμε σε δικό του χώρο, πιστεύοντας ότι μετά την περιπέτεια της απαγωγής θα απέφευγε περιττές ή άσκοπες μετακινήσεις, αλλά διαψεύστηκα.
– «Θα τα πούμε στο ξενοδοχείο σου» απάντησε και ήρθε στην ώρα του.
Από την πρώτη στιγμή μου έδωσε να καταλάβω ότι ήταν αντίθετος με την δημοσιότητα και τις συνεντεύξεις. Περισσότερο συνεσταλμένος και λιγότερο εσωστρεφής. Ήρεμος, τόσο που με έκανε να σιγουρευτώ ότι τα νεύρα του Παλαιοκώστα πρέπει να πέρασαν πιο γερή δοκιμασία από τα δικά του κατά την διάρκεια της ομηρίας.
– Σας φοβίζει το γεγονός ότι ο απαγωγέας σας κυκλοφορεί ελεύθερος;
– Καθόλου (γελάει), έτσι κι αλλιώς ήμουν σίγουρος ότι θα αποδράσει. Με διαβεβαίωσε άλλωστε λίγο πριν χωρίσουμε ότι μετά από όλα αυτά δεν πρέπει να φοβάμαι…
– Γιατί ήσασταν σίγουρος;
– Τότε δεν ήμουν γιατί δεν γνώριζα ποιος είναι. Είχε καλυμμένο το πρόσωπο, φορούσε γάντια, ήταν πολύ προσεκτικός. Αργότερα έμαθα ότι ήταν αυτός. Όταν συναντηθήκαμε στην ασφάλεια και μου τον έδειξαν γύρισε και τους καθησύχασε: «δεν χρειάζεται να με δει ο άνθρωπος, θα καταλάβει από τη φωνή μου…»!
Κάποια στιγμή οι αστυνομικοί, θέλοντας να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις, του είπαν ότι σε εμπιστευόμαστε γιατί έχεις λόγο τιμής, αλλά εκείνος φανερά ενοχλημένος απάντησε αστραπιαία: «Σας συνιστώ να μην το κάνετε, γιατί μόλις βρω ευκαιρία θα την κοπανίσω!». Το είπε και τό ‘κανε…
– Ήταν συνεπής…
– Ασφαλώς…
– Πως συμπεριφέρθηκε κατά τη διάρκεια της απαγωγής και της ομηρείας των δύο εβδομάδων;
– Ευγενικά και ψύχραιμα.
– Την στιγμή της απαγωγής δεν ήταν βίαιος;
– Καθόλου. Απομάκρυνε την σύζυγό μου λέγοντάς της «εμείς με τον Γιώργο θα πάμε σε μία δουλειά», με έβαλε στο αυτοκίνητο μαζί με τους άλλους και φύγαμε. Μάλιστα στο δρόμο, επειδή το αυτοκίνητό μου -μία αυτόματη «μερτσέντες»- είναι λίγο περίεργο και μπερδευόταν, του πρότεινα να οδηγήσω εγώ για να μην σκοτωθούμε και με εμπιστεύτηκε.
– Σας έδωσε το τιμόνι;
– Ναι.
– Μέχρι πού;
– Μέχρι τις αποθήκες κοντά στο σπίτι μου. Μετά μου φόρεσε ένα ζευγάρι γυαλιά του σκι, που είχε βάψει μαύρα για να μη μπορώ να διακρίνω τίποτα, και ταξιδέψαμε περισσότερο από δύο ώρες -προφανώς για να με μπερδέψει- μέχρι το κρησφύγετο της Περαίας.
– Φαντάζομαι ότι είχατε την ευκαιρία να κουβεντιάσετε για αρκετά πράγματα κατά τη διάρκεια της ομηρείας.
– Σχετικά. Διέκρινα την συμπάθεια που έτρεφε για τον χώρο των αναρχοαυτόνομων. Τον θαυμασμό του γι αυτούς.
– Υπήρξε κάποια στιγμή εκνευρισμού ή έντασης;
-Μία μόνο, όταν τρόμαξε από τη δημοσιότητα που είχε πάρει η υπόθεση και την επιμονή των δημοσιογράφων. Κάποια στιγμή μάλιστα μου ζήτησε να τους σταματήσω, αλλά του έδωσα να καταλάβει ότι αυτό δεν ήταν στο χέρι μου.
– Φαντάζομαι τις διαπραγματεύσεις για το ποσόν της ομηρείας…
– Κοίταξε, εγώ του εξήγησα από την πρώτη στιγμή ότι τα περιθώρια σε ρευστό ήταν περιορισμένα. Του είπα, με λίγα λόγια, ότι ο κύκλος εργασιών μου μπορεί να είναι εντυπωσιακός, αλλά δυνατότητα τόσο μεγάλου ποσού δεν υπήρχε και, εάν η φαντασία του οργίαζε, θα ήταν καλύτερα να με σκοτώσει παρά να τραβιόμαστε χωρίς λόγο από ‘δώ κι από ‘κεί…
– Τελικά πόσα χρήματα επεστράφησαν από το ποσόν των δέκα εκατομμυρίων και κάτι;
– Όσα βρέθηκαν όταν έπιασαν τον συνεργό του, συν το ποσόν του οποίου την κρύπτη αποκάλυψε ο ίδιος μετά από συζήτηση που κάναμε μαζί. Γύρω στα τέσσερα εκατομμύρια διακόσιες χιλιάδες.
– Δηλαδή σας είπε πού είναι τα χρήματα;
– Του εξήγησα ότι η οικογένειά μου αναγκάστηκε να δανειστεί αυτό το υπέρογκο ποσόν και ότι έπρεπε να το επιστρέψω.
«Κοίταξε, μου είπε, ένα ποσόν θα σου το επιστρέψω γιατί υπάρχει τρόπος, τα υπόλοιπα όμως να τα ξεχάσεις γιατί έχουν μοιραστεί». Οδήγησε τους αστυνομικούς σε κάποιο κρησφύγετο κι εκεί βρέθηκαν τα χρήματα μαζί με βαρύ οπλισμό.
Αυτά τα έξι εκατομμύρια ευρώ, που δεν γύρισαν ποτέ πίσω, όπως πιστεύει ο συνομιλητής μου, έδωσαν την ευκαιρία στον Παλαιοκώστα να κινηθεί με αποτελεσματικό τρόπο και να αποδράσει εκ νέου. Δεν έγινε τυχαία μύθος στη συνείδηση των απλών ανθρώπων. Λίγο πριν χωρίσουν με τον Γιώργο Μυλωνά, του έδινε συμβουλές και τον προέτρεπε να βοηθήσει, προκειμένου να αλλάξουν οι απαράδεκτες συνθήκες κράτησης στις ελληνικές φυλακές.
Όταν έφτασε η ώρα της επιστροφής, του ζήτησε να ετοιμαστεί λέγοντάς του ότι δεν θα τον χώσει στο πορτ μπαγκάζ του αυτοκινήτου, αρκεί να μην κάνει καμία ανοησία της τελευταίας στιγμής και χαλάσει η δουλειά. Έτσι ξεκίνησαν από την Περαία για τα Γιαννιτσά, με τον Παλαιοκώστα στο τιμόνι και τον Μυλωνά στη θέση των επισήμων…
Θα μπορούσα να παραθέσω περισσότερα πράγματα από την συναρπαστική κουβέντα που είχα με τον Γιώργο Μυλωνά. Του πικραμένου και θωρακισμένου όχι τόσο στο εγώ του, όσο στο σίγουρο οικογενειακό του περιβάλλον. Πιστεύω όμως ότι, όταν αποφασίσει να μιλήσει στον φακό, θα πει περισσότερα και ίσως πιο συναρπαστικά πράγματα. Γιατί είπε πολλά ο Παλαιοκώστας στον όμηρό του, μεταξύ των οποίων και ονόματα υποψήφιων για απαγωγή επιχειρηματιών. Τον Γιώργο Μυλωνά, που απλά επέλεξε ο Παλαιοκώστας γιατί ήταν… χύμα και δεν έπαιρνε κανένα μέτρο προστασίας.
Όπως πολλά είπε και ο επιχειρηματίας για τους συναδέλφους του, που πήγαιναν στο σπίτι του κουβαλώντας χρήματα μέσα σε σακούλες, προκειμένου να διευκολύνουν την οικογένειά του στις διαπραγματεύσεις. Για τον κλέφτη επιχειρηματία και τον επιχειρηματία άνθρωπο. Τον επιχειρηματία που δεν μπορεί να κλείσει τους δρόμους, γιατί δεν διαθέτει… τρακτέρ!
Όταν χωρίσαμε, υποσχόμενοι να συναντηθούμε σύντομα, διέκρινα στο βλέμμα του μία πικρία. Τον ρώτησα, για να πάρω μια απάντηση απροσδόκητη.
– Ήταν συγκινητικό το ενδιαφέρον των απλών ανθρώπων. Των μεροκαματιάρηδων, που ενώ είχαν κάθε λόγο να πουν άντε… εσύ και τα λεφτά σου, με αγκάλιασαν στο δρόμο όταν συναντηθήκαμε.
Οι ίδιοι άνθρωποι, πιθανώς, που χειροκρότησαν την απογείωση του Παλαιοκώστα από τις φυλακές Κορυδαλλού, γιατί η ζωή είναι ένα θέατρο και οι ρόλοι εναλλασσόμενοι…
(Πρώτη καταχώρηση: 8 Μαρτίου 2009 22:46)
