Η κρυφή ζωή του κουμπάρου

«Δεν μπορώ να φανταστώ τον Αντώνη Αυγερινό να φθάνει στο σημείο να αυτοκτονήσει. Ή ”τον αυτοκτόνησαν” ή συνέβη κάτι άλλο ανεξήγητο». Με αυτά τα λόγια ο συνομιλητής μας προσπάθησε να εξηγήσει την προσωπική ιστορία του ανθρώπου που από 1990 ήταν το «δεξί χέρι» του Καραμπέρη.

«Δεν ήταν δυνατόν να μην τον εντοπίσεις, αν έψαχνες να τον βρεις. Θα ήταν είτε στο μαγαζί του Καραμπέρη κοντά στο Αεροδρόμιο, τον ”Αλέξανδρο”, είτε στα γραφεία της ”επιχείρησης” στο γυάλινο κτήριο στον Βαρδάρη».

Στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής ο συνομιλητής ήταν άκρως επιφυλακτικός. «Είναι ασφαλής η γραμμή φαντάζομαι» ρώτησε επανειλημμένως. «Ξέρεις, εγώ νταλαβερίστηκα μαζί τους για χρόνια. Τους πήγα, γιατί τα χρωστούσα, ένα φορτηγό λεφτά, αλλά δεν πήρα πίσω ούτε μία συναλλαγματική, ούτε ένα χαρτί. Έμπλεξα…τι να κάνουμε τώρα. Τίποτε δεν διορθώνεται».

Ο Αντώνης Αυγερινός ήταν η σκιά του Καραμπέρη. Τα περισσότερα τοκογλυφικά δάνεια ήταν στο όνομά του και στο όνομα του «αυτοκόλλητού» του, Σούλη. Ο Αντώνης με τον Σούλη ήταν οι βασικοί εισπράκτορες που πήγαιναν στις επιχειρήσεις για να μαζέψουν τη σοδειά από τα δάνεια. Ο Αντώνης κατάφερε και έχτισε εξοχικό στη Φούρκα, στη Μόνα Καλύβα. Ζούσε άνετα και ξέγνοιαστα. Άνθρωπος σκληρός, χωρίς αναστολές και όρια. Ο τέλειος συνεργάτης δηλαδή.

Μαζί με τον Σούλη κατέστρεψαν επιχειρήσεις και επιχειρηματίες. «Θυμάμαι την υπόθεση ”Ρούμπα”, ο οποίος διατηρούσε μία έκθεση επίπλων και υφασμάτων. Έμπλεξε στα νύχια του Καραμπέρη την περίοδο λίγο πριν την θέσπιση του ευρώ, εκεί γύρω στο 1999 με 2000. Αναγκάστηκε να καταχραστεί χρήματα για να ξεπληρώσει τον τοκογλύφο. Στο τέλος τα έχασε όλα. Θυμάμαι επίσης μία υπόθεση με έναν ανθρωπάκο που κατάφερε να εκμεταλλευτεί στην Καλλικράτεια της Χαλκιδικής ένα δημοτικό κατάστημα. Χρειάστηκε χρήματα, διότι επιθυμούσε να μεγαλώσει την επιχείρηση. Ένα πρωί έφθασαν τα φορτηγά και μάζεψαν ό,τι είχε και δεν είχε στο μαγαζί. Τα κατασχεμένα μεταφέρθηκαν σε αποθήκη που διατηρούσε πίσω από τον ”Αλέξανδρο” ,το μπουζουξίδικο. Εκεί ο Καραμπέρης συγκέντρωνε ό,τι άρπαζε από τα θύματα του. Μετά τα πουλούσε σε τρίτους. Πλήρεις εγκαταστάσεις, από επαγγελματικά ψυγεία και κουζίνες μέχρι καρέκλες και τραπέζια. Χρυσές δουλειές σου λέω».

Ο «συνομιλητής» είναι λαλίστατος. «Σε όλες τις δουλειές ο Αυγερινός με τον Σούλη ήταν απίκο. Μου έκανε λοιπόν εντύπωση πώς ο Αυγερινός τουλάχιστον δεν ήταν στη λίστα των πρώτων συλληφθέντων. Όλη η Θεσσαλονίκη γνώριζε τη δραστηριότητά του. Όταν πληροφορήθηκα πως έπεσε από το μπαλκόνι, τότε κατάλαβα πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Δεν είναι του χαρακτήρα του να ”πηδήξει”. Σκληρόπετσος σου λέω. Τι να σου πω. Ήξερα τα πάντα για τον Καραμπέρη. Ακόμη και τις πιο κρυφές λεπτομέρειες. Μαζί με τον ”αυτοκόλλητο” και επί είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο ήταν ”τα σκυλιά” του αφεντικού. Τελεία και παύλα. Δεν μπορώ να το χωνέψω ότι αυτοκτόνησε .Εκτός εάν….!» συνεχίζει η βαριά φωνή από το τηλέφωνο, αφήνοντας αυτό το μακρόσυρτο… εάν να αιωρείται.

«Και κάτι ακόμη…», συνεχίζει, «απορώ γιατί δεν έχουν συλλάβει το άλλο τσακάλι. Βλέπεις η μοιρασιά έγινε από νωρίς. Ο Καραμπέρης πήρε την τοκογλυφία και ο άλλος… ο ”χοντρός” πήρε τη νύχτα αλλά πρόσεχε αδελφέ… και τα δύο ήταν συγκοινωνούντα δοχεία. Το αφεντικό της νύχτας έστελνε τους πελάτες στον Καραμπέρη και έτσι μοιραζόταν η τράπουλα… με πιάνεις;».

Τα φρουτάκια και οι «φυτευτοί»

«Για να καταλάβεις πώς δούλευε το σύστημα αυτό, θα έπρεπε να ξέρεις ότι σε κάθε μαγαζί με ”φρουτάκια” ο Καραμπέρης είχε ”φυτέψει” ένα δικό του που παρακολουθούσε παριστάνοντας τον παίκτη. Όταν έβλεπαν τα τσιράκια κάποιον απελπισμένο που γύρευε λεφτά, του έκαναν ένα νόημα με το κεφάλι, δείχνοντας την πόρτα. Εκεί έξω από το μαγαζί γινόταν το νταλαβέρι και με αυτόν τον τρόπο ο κάθε απελπισμένος έπεφτε στα δίχτυα της οργάνωσης. Τέλειο στήσιμο, σου λέω».

Ο «συνομιλητής» από το τηλέφωνο έχει εγκαταλείψει εδώ και καιρό τα παλιά λημέρια και προσπαθεί να ξαναχτίσει τη ζωή του όσο πιο μακριά από την ακτίνα δράσης του Καραμπέρη. «Αν τα τσιράκια σιγουρευτούν πως ο Μάρκος θα μείνει για καιρό στη φυλακή, τότε τα στόματα θα ανοίξουν, γιατί όλη η Θεσσαλονίκη ξέρει λεπτομέρειες. Αν όμως μυριστούν πως το ”αφεντικό” θα αλωνίζει ελεύθερος σε δύο με τρία χρόνια, τότε δεν θα μιλήσει κανένας. Κορόιδα είναι; Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Άσε που λείπουν από τη λίστα των συλληφθέντων πολλά πρόσωπα που αλωνίζουν τώρα ελεύθερα και μυρίζουν τον αέρα σαν φοβισμένα σκυλιά. Α, και κάτι άλλο που ξέχασα να σου πω. Οι Μελέτηδες στην Περαία δεν είχαν ποτέ φράγκο. Τους βρήκε ο Αντώνης και τους πήγε στον Καραμπέρη. Κάτι μικρονταβατζήδες ήταν του μικρομεροκάματου δηλαδή… μη φανταστείς τίποτε το σοβαρό. Με την εξυπηρέτηση της τοκογλυφίας έκαναν τα λεφτά».

Με αυτά τα λόγια έκλεισε η τηλεφωνική μας επικοινωνία. «Άντε γεια και θα τα πούμε με την επόμενη σύλληψη ή την επόμενη ”αυτοκτονία”» ακούστηκε να λέει η βαριά φωνή.