Ένας νεκρός έφηβος από σφαίρα ειδικού φρουρού. Ένας αστυνομικός χαροπαλεύει από σφαίρες ατόμων, που ανήκουν στο χώρο της ένοπλης βίας. Ο κύκλος του αίματος έκανε το γύρο του μέσα σε 25 ημέρες, αφού κάηκε η Αθήνα, πυρπολήθηκε η Ελλάδα και απανθρακώθηκε η αόριστη έννοια της κοινωνικής ειρήνης. Στην Αθήνα του 2009, υφίσταται και λειτουργεί μία ιδιότυπη «Λωρίδα της Γάζας», που χωροταξικά εντοπίζεται στην περιοχή των Εξαρχείων, αλλά που οικονομικά και κοινωνικά, εκτείνεται από τα δυτικά προάστια έως τον Πειραιά και από το Λαύριο της ανεργίας έως το Καπανδρίτι. Η ανέχεια, η έλλειψη προοπτικής, οι απύθμενες κοινωνικές ανισότητες και η σμπαραλιασμένη αξιοπιστία των κρατικών υπηρεσιών, καθιστούν την κατάσταση αφόρητη. Παράλληλα, η ανερυθρίαστα προκλητική στάση της πολιτικής εξουσίας που αναβάθμισε τη διαφθορά σε αποκλειστικά δικό της σπορ, λειτουργεί ως επιπρόσθετη αιτία δημιουργίας ενός ανεξέλεγκτου κοινωνικού μίσους, που καταλήγει αναπόφευκτα στη βία.
Οι πολιτικοί ξέρουν μόνο να εξορκίζουν, αλλά δεν γνωρίζουν να προβλέπουν. Η δολοφονία του νεαρού εφήβου, του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, πυροδότησε την αλυσιδωτή αντίδραση. Στην αρχή ήταν η συναισθηματική αντίδραση στον άδικο χαμό ενός παιδιού που επέλεξε να διασκεδάσει στα Εξάρχεια. Στη συνέχεια, αυτή η αντίδραση γενικεύθηκε και απετέλεσε το εφαλτήριο για μία αναβαθμισμένη εξέγερση της νεολαίας, που τρομοκράτησε τους κυβερνήτες.
Σε αυτό το σκηνικό, κάθε είδος παράλληλης εξουσίας, παρακρατικού μηχανισμού και μυστικών υπηρεσιών, αλλά και του υποκόσμου, θα μπορούσε να αναμιχθεί, για να αποκομίσει ίδιον όφελος. Από την ημέρα που κάποιοι άγνωστοι «γάζωσαν» την κλούβα των ΜΑΤ στο Γουδή, ήταν σαφές πως η υπόθεση που άρχισε στις 6 Δεκεμβρίου σε κάποιο σοκάκι των Εξαρχείων, θα κατέληγε σε μία φυσική αντιπαράθεση της ένοπλης περιφέρειας του αντιεξουσιαστικού χώρου με την Αστυνομία. Το πρωί της Δευτέρας, σε κάποιο άλλο σοκάκι των Εξαρχείων γράφτηκε η άλλη σελίδα αυτής της άτυπης αλλά υπαρκτής βεντέτας.
Ο δήμαρχος Αθηναίων, κ. Νικήτας Κακλαμάνης, δύο εικοσιτετράωρα μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου είχε τολμήσει να εκφράσει δημόσια την ανησυχία του για την εξέλιξη του φαινομένου του κύκλου του αίματος. Είχε δείξει με το δάκτυλο την εξέλιξη των πραγμάτων, αλλά, όπως και όλοι οι υπόλοιποι, δεν έκανε και αυτός τίποτε, για να αλλάξει τις συνθήκες που υποθάλπουν τον κύκλο της βίας.
Τόσο η κυβέρνηση όσο και ορισμένα κόμματα άφησαν να εννοηθεί ότι πίσω από την εξέγερση της νεολαίας κρύβονται ξένες δυνάμεις που επιζητούν την αποσταθεροποίηση της χώρας. Η πολιτική της συνομωσιολογίας αποτελεί πολιτικό σωσίβιο σε μία περίοδο απόλυτου εκφυλισμού της κυβερνητικής αξιοπιστίας με ένα σκάνδαλο όπως του Βατοπεδίου, της Siemens, των υποκλοπών, των ομολόγων. Όταν κάηκε η Πελοπόννησος το 2007, η πολιτική ηγεσία είχε ανακαλύψει «ασύμμετρες απειλές». Κατά την εξέγερση της νεολαίας, ανακαλύφθηκε ο «ξένος δάκτυλος». Μετά τη δολοφονική ενέργεια κατά του αστυνομικού Διαμαντή Ματζούνη, εφευρέθηκε η έννοια της αποσταθεροποίησης της Δημοκρατίας.
Σε καταστάσεις όπου κυριαρχεί η βία ως αντίδοτο, στην απόλυτη έλλειψη κοινωνικής αλληλεγγύης, οι πραγματικοί ένοχοι είναι εκείνοι που καταγγέλλουν τους αόρατους μηχανισμούς και τις «γκρίζες ζώνες» της κοινωνίας. Δυστυχώς, η δεξαμενή κοινωνικής βίας είναι αστείρευτη, όταν οι κοινωνικές ανισότητες πολλαπλασιάζουν τα θύματα και ενισχύουν τους θύτες.
«Όποιος δεν μπορεί να φωνάξει, ουρλιάζει»
Η οργάνωση «Επαναστατικός Αγώνας» εμφανίστηκε το 2003 και από τότε επανεμφανίζεται περίπου μία φορά το χρόνο. Η ταυτοποίηση των όπλων που χρησιμοποιήθηκαν στη χθεσινή απόπειρα αποδεικνύει μετά βεβαιότητας πως είναι τα ίδια που χρησιμοποιήθηκαν και σε άλλες ένοπλες επιθέσεις. Στο χώρο όπου η άσκηση βίας αποτελεί ιδεολογικό δόγμα, η ύπαρξη μεγάλου αριθμού όπλων είναι γνωστή στις Αρχές εδώ και αρκετά χρόνια. Όπως είναι επίσης γνωστό, πως ο αριθμός των νέων που καταφεύγουν σε πρακτικές βίας αυξάνεται, όσο επιταχύνεται ο ρυθμός οικονομικής εξαθλίωσης των μικρομεσαίων στρωμάτων, που αποτελούν τον κυρίαρχο ιστό της βαλκανικής μας κοινωνίας.
Η δολοφονική ενέργεια κατά του αστυνομικού ήταν το ίδιο άνανδρη με την άνανδρη εκτέλεση του εφήβου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και τουλάχιστον σε αυτό το επίπεδο θα έπρεπε να κινηθεί η ρητορεία της πολιτικής ηγεσίας του τόπου. Μόνο που η βία, δεν έχει ούτε φύλο ούτε όρια. Στη βεντέτα που έχει ξεσπάσει στη «Λωρίδα της Γάζας» της Αττικής, θα υπάρξουν και άλλοι κύκλοι αίματος, όπως εκείνος που άρχισε με τη δολοφονία του Καλτεζά. Τουλάχιστον αυτόν το φόβο εκφράζουν εκείνοι οι υγιείς φορείς της κοινωνίας που αναγνωρίζουν πως το μοντέλο άσκησης της εξουσίας και της πολιτικής είναι εκείνο που φέρνει νερό στο μύλο του κοινωνικού αταβισμού. Επισημαίνουν δε τον κίνδυνο, με άλλοθι τις θεωρίες συνωμοσίας, οι οποίες ανθούν τον τελευταίο καιρό σε μεγάλο φάσμα της πολιτικής ζωής, να διολισθήσει η κοινωνία σε υπερσυντηρητικές ακόμη και ακροδεξιές συμπεριφορές.
Η Αστυνομία ξεπέρασε ακόμη και τον εαυτό της σε πρόσφατες εκρήξεις αντικοινωνικής συμπεριφοράς. Κατάφερε να συγκροτήσει ένα προφίλ που είναι απολύτως απεχθές στη συντριπτική πλειοψηφία των νέων ανθρώπων. Ούτε προσπάθησε και ούτε πλέον μπορεί να αποκαταστήσει μία εικόνα φιλική προς τον πολίτη. Ούτε ανέλαβε την ευθύνη, ούτε είναι διατεθειμένη να την αναλάβει για μία σειρά από πρακτικές και επιλογές. Αντιθέτως, μέσα από επικοινωνιακές τακτικές και συντεχνιακές μεθοδεύσεις καταφέρνει το αντίθετο από το επιδιωκόμενο. Προκαλεί δηλαδή ανακλαστικά ανασφάλειας προς τον πολίτη.
Οι σφαίρες του ειδικού φρουρού και των σκιών του «Επαναστατικού Αγώνα» στήνουν ένα σκηνικό σκοταδισμού, όπου είναι δυνατόν να εκκολαφθούν αντικοινωνικές συμπεριφορές, αλλά και να διασφαλιστούν πολιτικά συμφέροντα που υπό άλλες συνθήκες θα κινδύνευαν με κατάρρευση. Δυστυχώς, και χωρίς να υπάρχουν αποδείξεις ούτε καν αποχρώσεις ενδείξεων, με μοναδική αναφορά στην πρόσφατη ιστορία, τα γεγονότα δείχνουν πως οι κύκλοι της βίας θα επαναληφθούν και μάλιστα με αυξανόμενους ρυθμούς. Και τότε πάλι θα φταίει ο «ξένος δάκτυλος» και οι «ασύμμετρες απειλές».
