Ρεπορτάζ: Νίκος Τσιαμτσίκας
Από την πρώτη στιγμή που κατασκευάστηκε το 1993, αφήνοντας στην ουσία μια τρύπα σε ένα περιβάλλον σπάνιας ομορφιάς που προστατεύεται από το σύστημα NATURA , η υδροδεξαμενή στην τοποθεσία Λειβάδα της Τήνου, δεν λειτούργησε ούτε για ένα δευτερόλεπτο.
Δύο δεκαετίες τώρα, οι εργολάβοι, ντόπιοι και εθνικής εμβέλειας, κάνουν πάρτι, επισκευάζοντας τη, μετατρέποντάς τη, αναδεικνύοντας τη πότε ως τη μόνη λύση για την άρδευση του νησιού, πότε ως μοναδική ευκαιρία για την ύδρευσή της.
Όσα χρήματα και να πετάγονται με τη σέσουλα, με εθνικές συγχρηματοδοτήσεις και χρήματα από το ΕΣΠΑ, σε επισκευές, μετατροπές, κατασκευή δικτύων δεκάδων χιλιομέτρων με πανάκριβους πλαστικούς σωλήνες και ενδιάμεσα τσιμεντένια αντλιοστάσια, το έργο δεν λειτουργεί.
Οι εργολαβίες στήνονται η μια μετά την άλλη (τουλάχιστον 3) και τουλάχιστον μισό δισ. ευρώ του δημοσίου, με διαγωνισμούς ή απ ευθείας αναθέσεις, χάνονται στη μαύρη τρύπα της Λειβάδας, χωρίς αυτό να έχει προκαλέσει την παραμικρή σοβαρή αντίδραση, ούτε από τους ντόπιους, ούτε από κανέναν άλλο παράγοντα της Αθήνας , δηλαδή του Υπ. Αγροτικής Ανάπτυξης, που είναι γνώστης της πλήρους αποτυχίας της συγκεκριμένης υδροδεξαμενής.
Ο Δήμος Εξωμβούργου Τήνου, (η εξαίρεση στον κανόνα),αρνείται συστηματικά, να παραλάβει το έργο, εδώ και τουλάχιστον πέντε χρόνια, καθώς θεωρεί ότι δεν είναι ολοκληρωμένο, αφού δε λειτουργεί.
Κι αντί να αναζητηθούν οι υπεύθυνοι που κατέστρεψαν το περιβάλλον και να δοθούν λύσεις για την αποκατάσταση της ζημιάς, πρόχειρες επεμβάσεις, όπως η …επένδυση με πλαστικό μουσαμά, του εσωτερικού της δεξαμενής για να κρατηθεί το νερό, εξακολουθούν να χρυσοπληρώνονται, χειροτερεύοντας την κατάσταση, χωρίς κανένα αποτέλεσμα.
Το δίκτυο περίπου 30 χιλιομέτρων που έχει ήδη ολοκληρωθεί και κατασκευάστηκε, από τη χώρα μέχρι τη Λειβάδα, άκουσον άκουσον, ενώ όλοι ήξεραν ότι δεν λειτουργεί η δεξαμενή, καθώς δεν κρατά νερό μέσα της, είναι παντελώς άχρηστο.
Τα ενδιάμεσα, τσιμεντένια κτήρια που υποτίθεται ότι θα ήταν τα αντλιοστάσια, βάφονται όμορφα απ΄ έξω, (κι αυτή καλή εργολαβία) και από μέσα έχουν μετατραπεί σιγά – σιγά σε στάνες, ενώ τα παράθυρα και οι πόρτες τους ρημάζουν…
Την ίδια ώρα που οι εργολαβίες για το άχρηστο αυτό έκτρωμα, γίνονταν η μία πάνω στην άλλη, τα λύματα των χωριών της περιοχής, ελλείψει αποχετευτικού συστήματος, έπεφταν και συνεχίζουν να πέφτουν στο ρέμα, δηλητηριάζοντας το μοναδικό, σπάνιας ομορφιάς ρυάκι που διατηρείται ζωντανό, έχει νερό όλο το χρόνο μέχρι και τον Αύγουστο και καταλήγει στη θάλασσα.
Τέτοιο μνημείο, αρπαχτής, μνημείο ντροπής για τον τρόπο με τον οποίο μεταχειρίζονται τον τόπο και το δημόσιο χρήμα, οι εκλεκτοί των εργολάβων, μόνο απέχθεια προκαλεί κυρίως, στους πολλούς Γάλλους και Γερμανούς τουρίστες, που βλέποντας αυτό το έκτρωμα φυτεμένο στη μέση του πουθενά, φαίνεται να αναρωτιούνται: «Μα τι κάνουν πια αυτοί οι Έλληνες στον τόπο τους;».
