Από τον αγώνα για νόμιμα δικαιώματα στην εκστρατεία της επιβολής
Να αναγνωριστούν πλήρη δικαιώματα στους ενήλικες τρανς.
Αλλά να αφεθούν ήσυχα τα παιδιά
Κλεάνθης Γρίβας
18 Ιανουαρίου 2024
«Το γεγονός ότι οι άνδρες και οι γυναίκες δεν είναι φτιαγμένοι από την ίδια πάστα, το επιβεβαιώνει και η μοριακή βιολογία. Δυστυχώς, σχεδόν κάθε νέα ανακάλυψη τρόπου σκέψης και συμπεριφοράς που σχετίζεται με τα φύλα παρασύρει τον κόσμο σε γρήγορα και φανταχτερά συμπεράσματα που γίνονται πρωτοσέλιδα στις εφημερίδες και που μιλούν για “δυνατά” και “αδύνατα” σημεία των γυναικών και των ανδρών ή οδηγούν στην ”πολιτικά ορθή” άρνηση οποιασδήποτε διαφοράς ανάμεσα στα δύο φύλα.
Κατά τη γνώμη μου, τέτοιου είδους αντιδράσεις προσβάλλουν την ανθρώπινη οντότητα, καθώς αγνοούν παντελώς πόσο καθοριστικός είναι ο ρόλος των βιολογικών διαφορών ανάμεσα στον άνδρα και στη γυναίκα για την ποικιλομορφία στην ανθρώπινη ζωή και στον ανθρώπινο πολιτισμό».
Gottfied Schatz: Βιολογία, ένας κήπος γεμάτος θαύματα
ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ
Κάθε ενήλικο άτομο έχει αναφαίρετο δικαίωμα στον σεξουαλικό προσανατολισμό που επιλέγει εν επιγνώσει (ομοφυλόφιλοι, λεσβίες, αμφιφυλόφιλοι, τρανς, κ.α.) και στη συμβίωσή του με το σύντροφο που επιθυμεί, είτε με σύμφωνο συμβίωσης είτε με γάμο (πολιτικό ή θρησκευτικό, αδιάφορο). Αυτό δεν αποτελεί πρόβλημα στη σύγχρονη κοινωνία. Το πρόβλημα προκύπτει όταν αυτή η αποδεκτή ομόφυλη σχέση διεκδικεί το “δικαίωμα” της υιοθεσίας , εμπλέκοντας σε μια απολύτως προβληματική κατάσταση παιδιά, με εξ’ αντικειμένου άγνωστες συνέπειες στην εξέλιξή τους – από την άποψη της σεξουαλικής ταυτότητας, της ψυχικής ισορροπίας, της κοινωνικής υπόστασης και του νομικού στάτους τους.
Στις φιλελεύθερες ολιγαρχίες, οι ομοφυλόφιλοι απέκτησαν ευτυχώς πλήρη νομικά και πολιτικά δικαιώματα, με τα οποία πήρε τέλος η μακραίωνη ιστορία των εγκληματικών διώξεων, των βασανιστηρίων, των φυλακίσεων και της περιθωριοποίησής τους από τις παντός είδους ανελεύθερες θρησκευτικές, πολιτικές και δικαστικές εξουσίες που κυριαρχούσαν στον πλανήτη κατά το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας του ανθρώπινου είδους – και εξακολουθούν να κυριαρχούν μέχρι σήμερα σε ένα μεγάλο αριθμό χωρών.
Η τραγωδία που βίωναν –και εξακολουθούν να βιώνουν οι ομοφυλόφιλοι σε όλη την έκταση κυριαρχίας ανελεύθερων πολιτικών εξουσιών και άκαμπτων θρησκευτικών δογμάτων, (που καθένα τους στηρίζεται στο ένα και μοναδικό βιβλίο της δικής του μιας και μοναδικής «αλήθειας»), περιγράφονται αναλυτικά σε πλήθος μελετών και βιβλίων – μεταξύ των οποίων και το σημαντικό έργο του Thomas Szasz, Η βιομηχανία της Τρέλας –1970, στο κεφάλαιο με τίτλο “Το Μοντέλο του Αποδιοπομπαίου: O Ομοφυλόφιλος”.
Αλλά, στην εποχής μας, από τον δίκαιο αγώνα για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων προέκυψε μια κατασκευή, η τρανσεξουαλ-ιδεολογία, που – όπως κάθε ιδεολογία – αποτελεί μορφή ψευδούς κοινωνικής συνείδησης και παίρνει επεκτατικό χαρακτήρα από τη στιγμή που διεισδύει στην εξουσία.
Βασικά στοιχεία του αφηγήματος της τρανσεξουαλ-ιδεολογίας είναι ότι το φύλο (αρσενικό και θηλυκό) είναι μια «κοινωνική κατασκευή» (!!!), ότι η σεξουαλική ταυτότητα είναι ξεχωριστή από τη βιολογία και ότι, συνεπώς υπόκειται σε μετατροπή κατ’ επιλογή. Πρόκειται για ένα αφήγημα που δεν αντέχει σε οποιαδήποτε κριτική από τη σκοπιά της βιολογίας και της ιστορίας.
Ο ΚΑΘΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΦΥΛΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΑΜΙΓΩΣ ΒΙΟΛΟΓΙΚΟ ΣΥΜΒΑΝ
1) Από τη στιγμή της εμφάνισης της αμφιγονικής αναπαραγωγής (που απαιτεί δύο άτομα διαφορετικού φύλου), η οποία στην εξέλιξή της οδήγησε στην εμφάνιση του ανθρώπου εδώ και πάνω από 300 εκατομμύρια χρόνια πριν, το φύλο καθορίζεται από ειδικά κύτταρα (τα ωάρια και τα σπερματοζωάρια), που είναι απολύτως εξειδικευμένα για την αναπαραγωγή. Απ’ αυτά, το μεν ωάριο φέρει πάντα ένα χρωμόσωμα Χ, το δε σπερματοζωάριο φέρει ένα χρωμόσωμα Χ ή ένα Υ. «Τα χρωμοσώματα Χ και Υ εμφανίστηκαν πριν από περίπου 300 εκατομμύρια χρόνια, όταν τα θηλαστικά άρχισαν να διαχωρίζονται γενεαλογικά από τα ερπετά». (Gottfried Schatz)
2) Εάν ένα ωάριο γονιμοποιηθεί από ένα σπερματοζωάριο με χρωμόσωμα Χ, το έμβιο ον που προκύπτει είναι θηλυκό, ενώ εάν γονιμοποιηθεί από ένα σπερματοζωάριο με χρωμόσωμα Υ θα είναι αρσενικό.
3) Συνεπώς, ο καθορισμός του φύλου είναι ένα αμιγώς βιολογικό συμβάν που συντελείται τη στιγμή της σύλληψης, χωρίς καμιά απολύτως «κοινωνική επιρροή», εννέα μήνες πριν από τη μετατροπή του γονιμοποιημένου ωαρίου σε νεογνό, δηλαδή πολύ πριν υπάρξει οποιαδήποτε δυνατότητα παρέμβασης του κοινωνικού παράγοντα.
4) Μ’ άλλα λόγια, το φύλο είναι ένα βιολογικό δημιούργημα και όχι μια «κοινωνική κατασκευή» όπως διατείνεται το ψευδές αφήγημα που διακινούν οι προπαγανδιστές της κυρίαρχης πλέον τρανς-ιδεολογίας. Και μόνο η επίθεση στο κύημα με συνθετικές χημικές ουσίες, κατά την ενδομήτρια και την πρώιμη ζωή, θα μπορούσε ίσως να παίξει ρόλο στην τροποποίηση του φύλου, σε λίγες μόνο περιπτώσεις.
5) Ο άνθρωπος διαθέτει μια κληρονομικότητα βιολογική (προγενετική) και μια πολιτισμική (μεταγενετική), Και όπως είναι αυτονόητο, η βιολογική προηγείται της πολιτισμικής, πράγμα που σημαίνει ότι η βιολογική κληρονομικότητα αποτελεί το υπόστρωμα πάνω στο οποίο επενεργεί η πολύμορφη επίδραση του κοινωνικού περιβάλλοντος (κοινωνική κληρονομικότητα).
Όπως γράφει ο διακεκριμένος καθηγητής βιοχημείας Gottfried Schatz (1936-2015):
«Το γεγονός ότι οι άνδρες και οι γυναίκες δεν είναι φτιαγμένοι από την ίδια πάστα, το επιβεβαιώνει και η μοριακή βιολογία. Δυστυχώς, σχεδόν κάθε νέα ανακάλυψη τρόπου σκέψης και συμπεριφοράς που σχετίζεται με τα φύλα παρασύρει τον κόσμο σε γρήγορα και φανταχτερά συμπεράσματα που γίνονται πρωτοσέλιδα στις εφημερίδες και που μιλούν για “δυνατά” και “αδύνατα” σημεία των γυναικών και των ανδρών ή οδηγούν στην ”πολιτικά ορθή” άρνηση οποιασδήποτε διαφοράς ανάμεσα στα δύο φύλα.
Κατά τη γνώμη μου, τέτοιου είδους αντιδράσεις προσβάλλουν την ανθρώπινη οντότητα, καθώς αγνοούν παντελώς πόσο καθοριστικός είναι ο ρόλος των βιολογικών διαφορών ανάμεσα στον άνδρα και στη γυναίκα για την ποικιλομορφία στην ανθρώπινη ζωή και στον ανθρώπινο πολιτισμό. Ζηλωτές και των δύο πλευρών έχουν κάνει ταμπού τούτο το θέμα όχι μόνο στην ευρύτερη κοινωνία, αλλά και μέσα στην επιστημονική κοινότητα, επιφέροντας πολύ σοβαρό πλήγμα στην αξιοπιστία της. Γιατί βέβαια, αν εμείς οι επιστήμονες δεν μπορούμε πλέον να συζητάμε με απόλυτη ελευθερία σκέψης και χωρίς συναισθηματικές επιρροές για ένα θέμα που διχάζει την κοινωνία, τότε έχουμε χάσει το παιχνίδι».
(Gottfied Schatz: Βιολογία, ένας κήπος γεμάτος θαύματα. Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, 2018)
6) Η αναπαραγωγή της πραγματικής ζωής είναι εκ των ουκ άνευ προϋπόθεση της ύπαρξης των κοινωνιών. Όπως εύστοχα σημειώνει ο Friedrich Engels, αντικρούοντας την ανοητολογία των μεταμοντέρνων Ε-πλην (αριστερών και μη, που υιοθετούν συστηματικά τις πολιτικές της μόδας):
«Σύμφωνα με την υλιστική αντίληψη το καθοριστικό στοιχείο στην ιστορία είναι, σε τελευταία ανάλυση, η παραγωγή και η αναπαραγωγή της άμεσης ζωής. Αυτή όμως με τη σειρά της έχει διπλό χαρακτήρα. Από τη μιά μεριά η παραγωγή των μέσων συντήρησης, των αντικειμένων για τη διατροφή, το ντύσιμο, την κατοικία και των εργαλείων που χρειάζονται γι’ αυτά. Από την άλλη μεριά η παραγωγή των ίδιων των ανθρώπων, η αναπαραγωγή του είδους. Οι κοινωνικοί θεσμοί όπου ζουν οι άνθρωποι μιας ορισμένης ιστορικής εποχής και μιας ορισμένης χώρας, καθορίζονται και από τα δυό είδη τής παραγωγής: από τη μια μεριά από τη βαθμίδα ανάπτυξης, και από την άλλη της οικογένειας».
(Friedrich Engels: Η Καταγωγή της οικογένειας, της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους. Πρόλογος στην πρώτη έκδοση, 1884. Στο Friedrich Engels – Karl Marx: Διαλεχτά Έργα. Τόμος Β, σελ. 190).
ΑΠΟ ΤΟ «ΑΛΟΓΟ» ΒΡΕΦΟΣ ΣΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΑΝΘΡΩΠΟ
Ο άνθρωπος έρχεται στον κόσμο ως φορέας ενός βιολογικού εξοπλισμού και μιας ψυχικής μονάδας που «είναι ριζικά τρελή-ανορθόλογη, α-λειτουργική». (Κ. Καστοριάδης: Το Περιεχόμενο του Σοσιαλισμού, 1979, Ύψιλον, 1986, σ. 10)
Ο σταδιακός μετασχηματισμός του ανορθόλογου βρέφους σε κοινωνικό άνθρωπο επιτελείται μέσω μιας διαδικασίας κοινωνικοποίησης, η οποία στην πρώτη φάσης της έχει ως καθοριστικό εργαλείο της την οικογένεια (πρωτογενής κοινωνικοποίηση) στο πλαίσιο της οποίας εσωτερικεύονται τρόποι συμπεριφοράς, ιδέες και στάσεις ζωή, και στη δεύτερη φάση της το ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον, τη γειτονιά και το σχολείο (δευτερογενής κοινωνικοποίηση). Μέσω αυτής της διαδικασίας, διαμορφώνονται οι γενικές παράμετροι της επιθυμητής χαρακτηριοδομής και συμπεριφοράς που είναι απαραίτητες για την ύπαρξη και τη λειτουργία της κοινωνίας.
Η κοινωνικοποίηση του ανθρώπου (δηλαδή, η διαμόρφωση και εσωτερίκευσης των κοινωνικά επιθυμητών μοντέλων συμπεριφοράς) συνιστά μια ανελέητη σύγκρουση ανάμεσα στην «ψυχική μονάδα» του «άλογου» βρέφους που τείνει να διατηρήσει την κατάστασή του και στην κοινωνία που αποσκοπεί στο να το μεταμορφώσει σε άτομο που μπορεί να λειτουργεί σε κάποιο βαθμό ως κοινωνικό ον, με την αποδοχή κάποιων κανόνων «που γίνονται λίγο-πολύ καθολικά αποδεκτοί από την κοινωνία ως δεσμευτικοί κανόνες διαγωγής». (T. Bottomore: Κοινωνιολογία. Γκούτενμπεργκ, Αθήνα, χχ). Εξ’ αιτίας της διττής φύσης της, η διαδικασία της κοινωνικοποίησης ως συγκρουσιακή κατάσταση, εμπεριέχει το στοιχείο της βίας και της πειθούς.
Μ’ αυτό τον τρόπο, η διαδικασία της κοινωνικοποίησης αρχικά διαμορφώνει τις «μήτρες» ορισμένων συμπεριφορών και στάσεων ζωής, που με την σειρά τους υφίστανται την επίδραση του κοινωνικού περιβάλλοντος, το οποίο εάν κυριαρχείται από τη βία λειτουργεί προτρεπτικά στην παραγωγή βίαιων συμπεριφορών ως τρόπων επικοινωνίας με τους άλλους, ενώ εάν διέπεται από τη μη-βία και την ανοχή λειτουργεί προτρεπτικά στην εκδήλωση μη-βίαιων συμπεριφορών
Ο βαθμός του πολιτισμού κάθε κοινωνίας (και, συνεπώς, και της οικογένειας ως λειτουργικής μονάδας του κοινωνικού σχηματισμού, και του ατόμου ως λειτουργικής μονάδας της οικογένειας) είναι συναρτημένος με την αναλογία βίας και πειθούς που περιέχονται στις θεσπισμένες διαδικασίες κοινωνικοποίησης των ατόμων.
Το συμπέρασμα είναι μάλλον εύλογο: εφόσον η οικογένεια είναι το πρωταρχικό μέσο της κοινωνικοποίησης του ανθρώπου, οποιαδήποτε μεταβολή στον τύπο της οικογένειας συνεπάγεται αναγκαία και αλλαγές στη συνολική κοινωνικοποίηση του ατόμου, γιατί πάνω στο έδαφος της πρωτογενούς κοινωνικοποίησης (οικογένεια) δρουν οι παράγοντες της δευτερογενούς κοινωνικοποίησης (ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον, γειτονιά, το σχολείο), που ολοκληρώνουν την κοινωνικοποιητική διαδικασία, καθορίζοντας αυτό που είμαστε.
Κι αυτός ακριβώς ο πρωταρχικός ρόλος της αμφιγονικής οικογένειας, που λειτουργεί λίγο ή πολύ αποτελεσματικά εδώ και 300 εκατομμύρια χρόνια τόσο ως μέσο αναπαραγωγής του είδους (πράγμα που προϋποθέτει τη συμμετοχή δύο φύλων) όσο και ως μηχανισμός κοινωνικοποίησης του ανθρώπου, είναι που θέτει υπό ριζική αμφισβήτηση η τρανσέξουαλ-ιδεολογία που προωθείται στην εποχή μας από τις παγκοσμιοποιητικές αλήτ με κάθε δυνατό προπαγανδιστικό μέσο, προκειμένου να επιτευχθεί η ολοκληρωτική αλλαγή της ανθρώπινης ύπαρξης.
ΠΑΙΔΙΑ – ΤΑ ΑΙΩΝΙΑ ΘΥΜΑΤΑ
Η εναντίωση στην τρανσέξουαλ-ιδεολογία με κανένα τρόπο δεν συνιστά άρνηση των αναγνωρισμένων δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων και των συμφώνων συμβίωσης ή γάμων μεταξύ τους. Αποτελεί απόρριψη μόνο της υιοθεσίας παιδιών από συμβιούντα ή έγγαμα άτομα του ίδιου φίλου: Οι ενήλικες μπορούν επιλέξουν ό,τι θέλουν. Αλλά, θα πρέπει να αφήσουν ήσυχα τα παιδιά.
- Δεν νομίζω ότι υπάρχουν ενήλικες που θα απαντούσαν καταφατικά στο ερώτημα «εάν ήθελαν να μεγαλώσουν οι ίδιοι σε μια “οικογένεια” ομόφυλων;».
- Δεν νομίζω ότι υπάρχουν ενήλικες που θα απαντούσαν καταφατικά στο ερώτημα «εάν ήθελαν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους σε μια “οικογένεια” ομόφυλων».
- Αλλά τα εκχωρούμενα δια της «τεκνοθεσίας» παιδιά δεν μπορούν να ερωτηθούν γι’ αυτο. Τον λόγο έχουν μόνο κάποιοι ενήλικες που αποφασίζουν ερήμην αυτών των παιδιών και, κατά κανόνα, εναντίον τους.
Ανεξάρτητα από την αδυναμία να προβλεφθούν όλες οι αρνητικές επιπτώσεις στην κοινωνικοποίησή των παιδιών, οι εμπλεκόμενοι (και κυρίως τα παιδιά και οι έφηβοι) θα πρέπει να γνωρίζουν ότι:
- Η παρεμπόδιση της εφηβείας με ορμόνες ΔΕΝ είναι δυνατή χωρίς σοβαρές παρενέργειες.
- Τα αποτελέσματα της ορμονικής παρέμβασης ΔΕΝ είναι αναστρέψιμα.
- Η ορμονοθεραπεία και η χειρουργική επέμβαση για αλλαγή φύλου συνιστούν μόνιμες αλλαγές, και η ζημιά που προκαλούν δεν μπορεί να αναιρεθεί εάν κάποιος αλλάξει γνώμη ή μετανιώσει.
- Κι αυτό ανεξάρτητα από το γεγονός ότι αυτή η αλλαγή μπορεί να προκαλέσει σοβαρά ιατρικά προβλήματα, ισοβίως (συχνές λοιμώξεις, χρόνιοι πόνοι και, φυσικά, στειρότητα).
- Τα βιολογικά φύλα ήταν και είναι δύο. Η «αλλαγή του φύλου» δεν οδηγεί στη διαμόρφωση ενός «τρίτου» φύλου. Σημαίνει απλώς ότι επιδιώκεται φαρμακο-χειρουργική πρόσκτηση σεξουαλικών οργάνων που εναρμονίζονται επιφανειακά με τον σεξουαλικό προσανατολισμό που υιοθετείται από τον ενδιαφερόμενο, οργάνων τα οποία δεν εξυπηρετούν καμιά βιολογική λειτουργικότητα.
ΝΟΜΙΚΟΣ ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ
Η θέσπιση της τεκνοθεσίας από ομόφυλα ζευγάρια δημιουργεί ένα λαβύρινθο νομικών προβλημάτων, για τον οποίο δεν διατίθεται κανένας μίτος της Αριάδνης:
Σε κάθε συμβίωση ετερόφυλων ατόμων (με σύμφωνο ή με γάμο) ενυπάρχει το ενδεχόμενο του διαζυγίου, περίπτωση στην οποία η δικαιοσύνη κρίνει με βάση το συμφέρον του παιδιού και αναθέτει κατά κανόνα τη φροντίδα του παιδιού στη μητέρα (με εξαίρεση κάποια προσδιορισμένα κριτήρια καταλληλότητας). Απ’ αυτό προκύπτουν μερικά ενοχλητικά δυσαπάντητα ή αναπάντητα ερωτήματα:
- Στην περίπτωση των ομόφυλων ζευγαριών, που καταλήγουν σε διαζύγιο, πώς αντιμετωπίζεται το ζήτημα της ανάθεσης της φροντίδας του παιδιού, με «βάση το συμφέρον» του;
- Με ποια κριτήρια προσδιορίζεται ο “πατέρας” και η “μητέρα” στον οποίο/α θα ανατίθεται η ευθύνη της φροντίδας του παιδιού στην περίπτωση διαζυγίου των ομόφυλων ζευγαριών;
- Φυσικά, αυτά τα ερωτήματα δεν τίθενται εάν η τρανσέξουαλ-ιδεολογία μπορεί να «εγγυηθεί» με κάποιο μαγικό τρόπο ότι τα συμβιούντα ομόφυλα ζευγάρια διαθέτουν πλήρη ανοσία απέναντι στο… διαζύγιο.
Το σύμφωνο συμβίωσης και ο γάμος (πολιτικός ή θρησκευτικός), παρέχουν ορισμένες προστασίες στα παιδιά των ετερόφυλων ζευγαριών, που είναι αδύνατο να παρέχονται στα παιδιά που «υιοθετούνται» από ομόφυλα ζευγάρια.
Δυστυχώς, είναι δύσκολο να αντιμετωπιστεί η τρανσέξουαλ-ιδεολογία —που δεν έχει καμιά επιστημονική βάση– η οποία προπαγανδίζεται στο μάθημα της σεξουαλικής αγωγής στα σχολεία πολλών «προοδευτικών» χωρών και προβάλλεται κατά κόρο από τα μέσα μαζικής αποβλάκωσης, το διαδίκτυο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση.
Η υιοθεσία παιδιών («τεκνοθεσία», κατά τον σύγχρονο νεολογισμό) προσφέρεται απρόσκοπτα στα ομόφυλα ζευγάρια, αλλά παρεμποδίζεται τερατωδώς γραφειοκρατικά στα χιλιάδες ετερόφυλα ζευγάρια που λαχταρούν να υιοθετήσουν ένα παιδί . Εξ’ ου και το ερώτημα: «τι κρύβεται πίσω απ’ αυτόν τον κραυγαλέο παραλογισμό;»
«ΕΞΑΕΡΩΣH» ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ
Στο χαοτικό σύμπαν της τρανσέξουαλ-ιδεολογίας, στα ομόφυλα ζευγάρια εξαλείφεται ως δια μαγείας ο ανεπανάληπτος δεσμός μητέρας και παιδιού που στα ετερόφυλα ζευγάρια λειτουργεί, κατά κανόνα, ως μια σχέση ανιδιοτελούς αγάπης, διαρκούς φροντίδας και συνεχούς προσφοράς, η οποία διαρκεί μέχρι το βιολογικό πέρας της μητέρας.
Στα ομόφυλα ζευγάρια αυτή η σχέση δεν μπορεί να υφίσταται, και η απουσία της δεν μπορεί παρά να έχει επιπτώσεις στην πνευματική υγεία και την ανέλιξη του παιδιού προς την ωριμότητα. Και το κενό που προκύπτει είναι αδύνατο να καλυφθεί με όποιες λογικές στρεψοδικίες. Όπως γράφει ο Έριχ Φρομ στο βιβλίο του «Η Τέχνη της Αγάπης»:
«Η αγάπη της μητέρας, από τη φύση της, δεν υπόκειται σε όρους. Η μητέρα αγαπά το νεογέννητο γιατί είναι παιδί της, και όχι γιατί αυτό εκπλήρωσε κάποιο ειδικό όρο ή ανταποκρίθηκε σε κάποια ιδιαίτερη προσδοκία. Η σχέση με τον πατέρα είναι τελείως διαφορετική. Η μητέρα είναι το σπίτι από το όποιο προερχόμαστε, είναι η φύση, το έδαφος, ο ωκεανός. Ο πατέρας δεν εκπροσωπεί τη φυσική μας καταγωγή. ΟΙ σχέσεις του πατέρα με το παιδί στα πρώτα χρόνια τής ζωής του είναι ελάχιστες σε σύγκριση με αυτές της μητέρας, και η σημασία τους για το παιδί σ’ αυτή την πρώτη περίοδο δεν μπορεί να συγκριθεί με τη σημασία της μητέρας… Η πατρική αγάπη είναι αγάπη υπό όρους. Η αρχή της είναι : “Σ’ αγαπώ γιατί ανταποκρίνεσαι στις προσδοκίες μου, γιατί κάνεις το καθήκον σου, γιατί μου μοιάζεις” […]. Η μητρική αγάπη είναι αγάπη άνευ όρων… Σ’ αυτή την εξέλιξη της στοργής, που έχει επίκεντρο πρώτα τη μητέρα και ύστερα τον πατέρα, στην τελική σύνθεσή της βρίσκεται η όαση της πνευματικής υγείας και της ανέλιξης προς την ωριμότητα».
(Έριχ Φρομ: Η Τέχνη της Αγάπης. Μπουκουμάνης, Αθήνα, 2006)
Σε πλείστες όσες καταστάσεις της καθημερινής ζωής, οι γυναίκες και τα παιδιά αναφέρονται πάντα μαζί. Ακούμε συχνότατα την σύσταση «προηγούνται οι γυναίκες και τα παιδιά», αλλά ποτέ τη σύσταση «προηγούνται οι άνδρες και τα παιδιά». Πράγμα που συνιστά αναγνώριση των ειδικών δεσμών πού υπάρχουν ανάμεσα στις γυναίκες και τα παιδιά.
ΤΟ ΦΥΛΟ ΚΑΙ ΤΑ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΙΚΑ ΟΡΓΑΝΑ ΣΤΟ ΣΤΟΧΑΣΤΡΟ
«Το γυναικείο σώμα αποτελεί στόχο υψηλού ενδιαφέροντος της παγκοσμιοποιητικής αλήτ και των δουλόφρονων τεχνο-“επιστημόνων” της: ωάρια, ωοθήκες, μήτρες, και γαλακτοποιητικοί αδένες, όλα τίθενται στο στόχαστρο προκειμένου να επιτευχθεί η ”εξουσιοδοτημένη διαθεσιμότητα” της ανθρώπινης αναπαραγωγής μέσω του ελέγχου και της απαλλοτρίωσης των γυναικείων αναπαραγωγικών οργάνων. Αυτή η “εξουσιοδοτημένη διαθεσιμότητα” είναι προϋπόθεση όχι για την διαμόρφωση ανθρώπων αλλά για την εκτροφή όντων που θα μοιάζουν με “ανθρώπους”. Γι αυτό, η fake τεχνο-“επιστήμη” επιδιώκει να βγάλει τα όργανα αναπαραγωγής από το γυναικείο σώμα: H αναπαραγωγή του ανθρώπου πρέπει να αποκοπεί από τη γυναικεία μήτρα».
Η αποκοπή της αναπαραγωγής από τη γυναικεία μήτρα αποτελεί προϋπόθεση για την εξουσιαστικά επιδιωκόμενη δημιουργία του μετα-ανθρώπου, που δεν έχει κοινά σημεία με τον άνθρωπο όπως τον γνωρίζουμε.
Στην κατεύθυνση αυτή, η τρανσέξουαλ-ιδεολογία παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο καλλιεργώντας στους ανθρώπους την αυταπάτη ότι μπορούν να αλλάξουν τη φύση κατ’ επιλογή και με τη θέλησή τους. Μ’ άλλα λόγια, την αυταπάτη ότι είναι θεοί. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη ψυχική διαστροφή από την αυταπάτη ότι είμαστε θεοί.
Στον πυρήνα της τρανσέξουαλ-ιδεολογίας βρίσκεται ένα κολοσσιαίο ψέμα, που αψηφά τους αμετάβλητους νόμους της φύσης. Δεν έχουμε τη δύναμη να αλλάξουμε το φύλο μας. Είναι στο DNA μας. Είναι στη δομή της βιολογίας μας. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να αλλάξει το φύλο του, όσο και να το θέλει. Μπορεί μόνο να επιλέξει ένα σεξουαλικό προσανατολισμό διαφορετικό απ’ αυτόν που συνδέεται με το βιολογικό του φύλο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δημιουργείται ένα «τρίτο» φύλο και χωρίς αυτό να επικυρώνει τον ισχυρισμό της τρανσέξουαλ-ιδεολογίας ότι «οι τρανς-γυναίκες είναι γυναίκες» και «οι τρανς-άνδρες είναι άντρες».
Από βιολογική άποψη, οι τρανς-γυναίκες και οι τρανς-άνδρες είναι άτομα που διατηρούν το βιολογικό τους φύλο, αλλά έχουν επιλέξει ένα σεξουαλικό προσανατολισμό που δεν εναρμονίζεται μ’ αυτό. Μ’ άλλα λόγια, βιολογικά, τα φύλα ήταν και παραμένουνε δύο: γυναίκες και άντρες.
Αυτό, φυσικά, θίγει τον πυρήνα της τρανσέξουαλ-ιδεολογίας, οι προπαγανδιστές της οποίας λειτουργούν ως φανατικοί θρησκευτικοί εξτρεμιστές που επιδίδονται σε ένα τζιχάντ κατά του πληθυσμού, εξυπηρετώντας αλλότριες και σκοτεινές σκοπιμότητες που τους υπερβαίνουν.
ΠΟΙΟΙ ΚΑΘΟΡΙΖΟΥΝ ΤΙΣ ΕΚΑΣΤΟΤΕ ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΕΣ
Οι αλλότριες και σκοτεινές σκοπιμότητες που καθορίζουν τη ζωή μας σε πλανητικό επίπεδο, προσδιορίζονται και προωθούνται από τις παγκοσμιοποιητικές αλήτ, μέσω της σύγχρονης ναζιστικής διεθνούς, που είναι οργανωμένη κατά το αξεπέραστο ολοκληρωτικό μοντέλο της χριστιανικής εκκλησίας, της ναζιστικής και της κομμουνιστικής οργάνωσης, που επιτρέπει στην ηγεσία της να αυτο-αναπαράγεται διαρκώς, να αποφασίζει για τα σημαντικότερα ζητήματα του πλανήτη και να μη λογοδοτεί ποτέ και σε κανένα.
Στην κορυφή της οργανωτικής πυραμίδας της σύγχρονης ναζιστικής διεθνούς, υπάρχει ένα αφανές Πολιτικό Γραφείο που αποτελείται από τους αυτοδιορισμένους εκπροσώπους των σημαντικότερων οικονομικών αυτοκρατοριών, από το οποίο οργανώνεται στην αρχή κάθε χρόνου μια σύνοδος της Κεντρικής Επιτροπής της Διεθνούς στο Νταβός (σύγχρονο υποκατάστατο της Νυρεμβέργης), όπου συνωθείται ένα ετερόκλητο πλήθος από εξωνημένα, χρήσιμα ημι-ηλίθια και αναφροδισιακά ζωντανόνεκρα ζόμπι.
Εκεί, οι μεγάλοι χειραγωγοί –τα μέλη του αφανούς Πολιτικού Γραφείου της σύγχρονης ναζιστικής διεθνούς– ανακοινώνουν στις μαριονέτες τους (στα μέλη της ετήσιας σύναξης της Κεντρικής Επιτροπής της), τους σχεδιασμούς, τις αποφάσεις, και τις πολιτικές τους για τη διαχείριση των σημαντικότερων –κατά τη γνώμη τους– ζητημάτων του πλανήτη, κατά το επόμενο έτος. Και οι μαριονέτες τους, αναλαμβάνουν να τις μεταφέρουν και να τις επιβάλουν ως εφαρμόσιμες πολιτικές στις χώρες προέλευσης τους.
Οι μαριονέτες, αποτελούν την Πέμπτη Φάλαγγα των Παγκοσμιοποιητικών αλήτ, στις διάφορες χώρες: Αναλαμβάνουν να «διαχύσουν» τον προσανατολισμό και τις αποφάσεις της Ναζιστικής Διεθνούς του Νταβός στο πολιτικό και οικονομικό περιβάλλον και στην κοινή γνώμη της χώρας τους, και παίζουν ή προορίζονται να παίξουν κάποιο σημαντικό ρόλο στις χώρες από τις οποίες προέρχονται.
