Ακατανόητη η μικρόψυχη συμπεριφορά ορισμένων απέναντι στην πραγματικότητα. Τη βασιλεία καταργήσαμε όχι την ιστορία. Παρακολουθήσαμε μία σπέκουλα αντιπαραθέσεων χωρίς αιτία.
Περισσότερο από την υποκρισία της κυβέρνησης να σταθεί ειλικρινής απέναντι στην ταφή του Κωνσταντίνου, με ενόχλησε η συμπεριφορά του Σύριζα, τα στελέχη του οποίου προσπάθησαν να επιβεβαιώσουν τη χαμένη αριστερή τους ταυτότητα μέσα από μία αντιπαράθεση χωρίς αιτία και ουσιαστικό αντικείμενο. Συνολικά δηλαδή, μία ατελείωτη πολιτική μιζέρια που θύμιζε κακογυρισμένο τηλεοπτικό ριάλιτι (Survivor, με απλά λόγια). Συμπεριφέρθηκαν ως άξεστοι και πρωτόγονοι ιθαγενείς απέναντι στον θάνατο ενός τέως βασιλιά από τον οποίο δεν κινδύνευε κανένας. Στον θάνατο υπήρξαν ασεβείς, όχι στη βασιλεία. Απαράδεκτο για τις παραδόσεις του Έλληνα από τον Περικλή μέχρι σήμερα.
Ακόμα και φιλικά προς τον Κωνσταντίνο τηλεοπτικά δίκτυα, ασέλγησαν με τον τρόπο τους και εκείνα. Κατάργησαν οι δημοσιογράφοι τους τις κλίσεις των λέξεων, ουσιαστικών και επιθέτων! Έτσι ακούγαμε έκπληκτοι τη ρεπόρτερ του Antenna να ξεστομίζει «τον εκλιπών» και τη συνάδελφό της στο Mega «την βασιλομήτωρ»! Να το επαναλαμβάνουν πολλές φορές και να μη βρίσκεται κανένας να τους ψιθυρίσει στο αυτί: «Μάθε πρώτα τις κλίσεις και μετά βγες στο γυαλί να ξεστραβώσεις τους υπόλοιπους. Διόρθωσέ το.»! Προφανώς αγνοούσαν και οι προϊστάμενοί τους την αιτιατική πτώση «βασιλομήτορα» και «εκλιπόντα».
Ας επιστρέψουμε όμως στην υπόθεση της κηδείας. Υπήρξαν αντιδικίες και αντιπαραθέσεις εάν έπρεπε ή όχι να ταφεί με τιμές αρχηγού κράτους ο Κωνσταντίνος. Φυσιολογικά έπρεπε, αφού υπήρξε αρχηγός κράτους. Κάτι τέτοιο όμως δεν μπορούσε να γίνει. Από το άγημα θα αποδίδονταν τιμές για εν ενεργεία αρχηγό κράτους. Ασύμβατο συνταγματικά εφ’ όσον είχε αλλάξει το πολίτευμα. Αυτήν τη συνταγματική λεπτομέρεια δεν βγήκε κανένας από τους κυβερνώντες να την εξηγήσει στους πολίτες συμπαθούντες και μη του στέμματος.
Ακατανόητη η συμπεριφορά μας ως λαού. Από τη μία ψηφίζουμε υπέρ της απομάκρυνσης της βασιλείας και από την άλλη κρεμόμαστε από τους τηλεοπτικούς δέκτες για να παρακολουθήσουμε τους βασιλείς και τα μέλη των βασιλικών οικογενειών της Ευρώπης της Αφρικής και των Ινδιών που παρίστανται στην κηδεία του δικού μας τέως βασιλιά.
Μίζερα και υποκριτικά…
Είχα τη δημοσιογραφική τύχη να συναντηθώ με τον Κωνσταντίνο και να συζητήσω μαζί του για ό,τι συνέβη εκείνη την επίμαχη περίοδο. Πρώτα όμως πρέπει να σας αποκαλύψω πώς γνωριστήκαμε. Ο γιός μου, Κωνσταντίνος κι εκείνος, έδινε το τελευταίο μάθημα στο Πανεπιστήμιο της Σιένα στην Ιταλία. Επειδή λοιπόν διαπίστωσα ότι ήταν αγχωμένος, τον συμβούλευσα να πάει μία βόλτα με τους φίλους του και να κοιμηθεί νωρίς, ούτως ώστε την επόμενη ημέρα που θα έδινε το μάθημα να είναι ξεκούραστος. Το ίδιο βράδυ παρουσίαζα την εκπομπή μου στην τηλεόραση του ΑΛΤΕΡ, θέμα της οποίας ήταν και τα εγκαταλελειμμένα ανάκτορα του Τατοΐου. Κατά τη μία τα ξημερώματα με ειδοποιεί το κοντρόλ ότι με καλεί ο Κωνσταντίνος χωρίς να μου πει κανένας ότι πρόκειται για τον βασιλιά. Απαντάω νομίζοντας ότι θα μιλήσω με τον γιό μου, ακούω μουσική και φωνές, συγχύζομαι και του λέω επί λέξει: «Ρε μαλακισμένο, δεν σου είπα να ηρεμήσεις και να κοιμηθείς νωρίς; Τι ώρα είναι αυτή;» Από την άλλη πλευρά της γραμμής ακολουθεί στιγμιαία νεκρική σιγή και ακούω μία άγνωστη φωνή να μου λέει: «Χαίρετε, δεν είμαι το μαλακισμένο, ο βασιλεύς Κωνσταντίνος είμαι, τηλεφωνώ από το Λονδίνο. Παρακολουθώ την εκπομπή σας και ήθελα να σας συγχαρώ!».
Αντιλαμβάνεστε τι ακολούθησε. Του ζήτησα αιφνιδιασμένος συγνώμη και του εξήγησα τον λόγο της παρεξήγησης. Γέλασε, «συμβαίνουν αυτά με τα βασιλικά ονόματα» μου είπε με χιούμορ, και χαιρετηθήκαμε για να συνεχίσω την εκπομπή.
Όταν μετά από δύο χρόνια βρέθηκα στο Πόρτο Χέλι, με πλησίασε ένας κύριος από το προσωπικό του Κωνσταντίνου και μου είπε, ότι ο Βασιλιάς, εάν επιθυμώ, θα ήθελε να βρεθούμε οικογενειακά στο σπίτι του, όπως και συνέβη. Εκεί, στην τόσο σημαντική δημοσιογραφικά για εμένα συζήτηση, κάποια στιγμή εξέφρασε την επιθυμία να ακούσει την άποψη ενός ανθρώπου που τάχτηκε ενάντια στη βασιλεία. Ανατρέξαμε λοιπόν πίσω στην ταραχώδη εποχή κατά την διάρκεια της οποίας είχα την τύχη να ζήσω ιστορικές στιγμές αφού ο πατέρας μου υπήρξε -ως αξιωματικός- διευθυντής ασφαλείας του τότε πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου. Τις λεπτομέρειες αυτής της τόσο ενδιαφέρουσας συζήτησης θα την αφήσω για κάποια άλλη στιγμή, όταν ο κουρνιαχτός της μιζέριας και της πολιτικής υποκρισίας θα έχει κατακάτσει.
