Συγκλονίζει ένας Έλληνας, μόνιμος κάτοικος της Στοκχόλμης, για τον τρόπο που αντιμετωπίζει η Σουηδία τους ανθρώπους που έχουν βρεθεί θετικοί στον κορωνοϊό.
Μέσα από την ανάρτηση που έκανε ο ίδιος στο facebook, φαίνεται πως η Σουηδία εμφανίζει μία δημόσια εικόνα διαφορετική από αυτό που πραγματικά συμβαίνει με τον κορωνοϊό. Ο ίδιος, αναφέρεται στην απάνθρωπη μεταχείριση των ανθρώπων που έχουν μολυνθεί από την σουηδική πολιτεία και πως τα κρούσματα ανέρχονται σε χιλιάδες τα οποία οι ειδικοί τα αποκρύπτουν για να μην «χαλάσει το image του κράτους».
Διαβάστε όσα έγραψε ο ίδιος στο facebook
Να είμαι λοιπόν πάλι έξω. Όχι από το νοσοκομείο. Από το σπίτι μου. Δεν είμαι καν ένα καταγεγραμμένο επίσημα περιστατικό για το Σουηδικό κράτος. Είμαι ένας από τους ανώνυμους πάσχοντες που είτε επιβιώνουν είτε πεθαίνουν αβοήθητοι στο σπίτι τους. Δύο εβδομάδες μάχη με τον κορωνοϊό. Υψηλός πυρετός, βήχας, πόνοι στο σώμα, σπασμοί. 14 μέρες συνεχούς αγωνίας. Δίπλα η Karin σε κάθε δύσκολη στιγμή μου. Κρατούσε το χέρι μου και απoκοιμόταν δίπλα μου. Δύο εβδομάδες που έφτασαν ώστε όποια αγάπη και θαυμασμό είχα για το Σουηδικό κράτος να την εκμηδενίσουν.
Μία χώρα που είναι τυλιγμένη με τον μύθο του κράτους που μάχεται ανά το κόσμο για τις ανθρώπινες αξίες καταδικάζει σε θάνατο οτιδήποτε μπορεί να σταθεί εμπόδιο στην οικονομική του ανάπτυξη.
Αυτό που μου έκαναν οι υπάλληλοι αυτού του κράτος, το ιατρονοσηλευτικό προσωπικό τους, όταν ζήτησα την βοήθεια τους την 11η μέρα εύχομαι να μην το πάθει άλλος άνθρωπος αλλά εύχομαι οι ίδιοι να ζήσουν τα χειρότερα και να ψοφήσουν σαν αδέσποτα σκυλιά στον δρόμο όπως κόντεψα εγώ όταν με ξεφόρτωσαν στον δρόμο έξω από την κλειδωμένη πόρτα των επειγόντων περιστατικών με πυρετό και μια υπόσχεση ότι έρχονται να με πάρουν μέσα. Ποτέ δεν ήρθαν και παρέμεινα 45 λεπτά στο έλεος του κρύου ανέμου. Είχα για αυτούς την Πανώλη του Μεσαίωνα. Είχα όμως λάδι ακόμα στο καντήλι μου. Καθίκια..
Δεν θέλω να κάνω τον γενναίο όμως η αλήθεια είναι ότι μετά από αρκετές εμπύρετες ημέρες δεν φοβόμουν για την ζωή μου. Ταχτοποίησα τις οικονομικές μου υποχρεώσεις, μετέφερα τα χρήματα σε μέλη της οικογένειας μου ώστε αν δεν υπάρξει καλή έκβαση να μην έχουν άλλα στο κεφάλι τους. Έδινα τον αγώνα μου και ότι προκύψει.. Μια φορά μόνο έβαλα τα κλάματα. Όταν η σύντροφός μου, μού είπε για έναν 3χρονο πατέρα τριών παιδιών όπου πήγε το ασθενοφόρο στο σπίτι το οποίο μάλιστα κάλεσε η σύζυγος του για δεύτερη φορά και τους είπαν ότι δεν θα τον παν στο νοσοκομείο γιατί δεν είναι γέρος και είναι δυνατός και θα τα καταφέρει. Την άλλη μέρα πέθανε. Για αυτόν τον άνθρωπο έκλαψα. Όχι για μένα. Για εμένα δάκρυ δεν έχυσα. Η σύντροφος μου ναι. Εγώ όχι. Οργή ένιωθα και νιώθω όλο αυτόν τον καιρό. Όχι φόβο. Οργή διότι το ανεπτυγμένο κατά τα άλλα αυτό το κράτος με την προσδοκία της ολοένα και μεγαλύτερης ανάπτυξης έχει χάσει αυτό που ονομάζεται ανθρωπισμός και υπερισχύει η βαρβαρότητα που συντροφεύουν τα οικονομικά διαγράμματα.
Το Σουηδικό μοντέλο λοιπόν. Η σύντροφος μου δουλεύει σαν νοσοκόμα σε νοσοκομείο. Δεν την είχαν καν ενημερώσει ότι οι ασθενείς της ήταν ύποπτοι για κορωνοϊό.
Όταν εγώ κόλλησα με αντιμετώπισαν σαν λεπρό. Όπως σας λέω. Σαν λεπρό. Το Σουηδικό μοντέλο είναι το εξής: Μας συμφέρει μακροπρόθεσμα οικονομικά να πάρουμε μέτρα? Όχι. Θα μας κοστίσει πολύ περισσότερο αν προσπαθήσουμε να περιορίσουμε την εξάπλωση. Όλα τα παιδιά σχολείο λοιπόν. Τώρα το αν κολλήσουν μετά τους γονείς και τους παππούδες ααααα εκεί είναι θέμα ατομικής ευθύνης. Και βέβαια θα πάνε σχολείο. Πως αλλιώς ο μπαμπάς και η μαμά θα πάνε στην δουλειά τους. Η αξία της ανθρώπινης ζωής δεν είναι δυνατόν να κοστολογηθεί. Το πόσο που δίνουν για συντάξεις και την υποστήριξη των ασθενών έχει γνωστό κόστος. Όπως και το αβάσταχτο κόστος του να πάρουν μέτρα. (Αβάσταχτο. Που όμως η Ελλάδα των μνημονίων το δέχτηκε για να σώσει τους πολίτες της). Αν βάλεις λοιπόν τα έξοδα που θα προκύψουν από περιοριστικά μέτρα δεν τους βγαίνει με τίποτα. Άσε τους να πεθάνουν λοιπόν. Λέει ο πίνακας λοιπόν ότι στην Σουηδία έχουμε σήμερα περίπου 9000 περιστατικά και πέθαναν 800. Αμ δε, εμένα δεν με έχουν μέσα. Όπως και αυτούς που πεθαίνουν στα σπίτια τους. Test? Τι λες τώρα. Δεν έχει νόημα. Άσε που χαλάει και την στατιστική εικόνα τους προς τα έξω. Το ίδιο είναι 9000 και το ίδιο είναι 60000?. Όχι δα μην τρελαθούμε. Το ίδιο 800 θάνατοι αντί 5000? Φυσικά όχι. Ας μην χαλάσουμε λοιπόν το image του κράτους. Κάνουν καλά τη δουλειά τους οι εδώ αρχές.
Να αγαπάμε την Ελλάδα. Να μην μιλάμε υποτιμητικά για αυτήν. Δεν έχουμε τα χρήματα των πλουσίων ευρωπαίων αλλά έχουμε φιλότιμο και ανθρωπιά. Εν έτη 2020 ακόμα διδάσκουμε πολιτισμό.
