Iστορικά στοιχεία για την πορεία του εργατικού – συνδικαλιστικού κινήματος της Θεσσαλονίκης, παρουσιάστηκαν σε εκδήλωση στο Κέντρο Ιστορίας με θέμα: «Το εργατικό – συνδικαλιστικό κίνημα της Θεσσαλονίκης. Η ιστορική φυσιογνωμία του», στο πλαίσιο της ομώνυμης έκθεσης που φιλοξενείται στο ισόγειο του κτιρίου και με αφορμή τον εορτασμό για τα 100 χρόνια από την απελευθέρωση της πόλης.
Κεντρικοί ομιλητές ήταν οι πανεπιστημιακοί, Γιώργος Αναστασιάδης και Νίκος Μαρατζίδης, οι οποίοι αναφέρθηκαν ο πρώτος στην ιστορία του συνδικαλιστικού κινήματος, μέχρι και το Β’ παγκόσμιο πόλεμο και ο δεύτερος στα μεταπολεμικά, μετεμφυλιακά χρόνια, μέχρι τη μεταπολίτευση.
Όπως είπαν οι ομιλητές, το συνδικαλιστικό κίνημα της πόλης πέρασε από διάφορες φάσεις, από την τοπικότητα, την ταξικότητα, το σοσιαλιστικό και ευρωπαϊκό προφίλ, στην ευρεία απήχηση του και την πολυεθνοτικότητα των συνιστωσών του, στα πρώτα χρόνια, μέχρι την σταδιακή του ενσωμάτωση και αφομοίωση στον εθνικό κορμό μεταπολεμικά.
«Το συνδικαλιστικό κίνημα από την Φεντερασιόν το 1909, μια ομοσπονδία με 12 σωματεία, με κυρίαρχο το εβραϊκό στοιχείο και με δυναμική διείσδυση στο λαό, μέσα και από παράλληλες δράσεις (βραδινά μαθήματα, εκδηλώσεις, κ.α.) έδινε ένα ξεχωριστό στίγμα στην πόλη και εξέφραζε τον δυναμισμό των σωματείων της εργατικής τάξης της εποχής» τόνισε ο κ. Αναστασιάδης στην ομιλία του. Υπογράμμισε ότι η αγωνιστικότητα του εκφράστηκε μέσα από εργατικές διεκδικήσεις και κορυφώθηκε με την μεγάλη λαϊκή κινητοποίηση του Μάη του ’36. Η Φεντερασιόν αποτέλεσε τον ουσιαστικό πυλώνα για την ίδρυση του ΕΚΘ το 1917 και της ΓΣΕΕ το 1918. Υπήρχαν όμως, όπως είπε, και άλλα στιγμιότυπα που έδειχναν ότι το συνδικαλιστικό κίνημα «διαλέγονταν» με ένα ευρύτερο ευρωπαϊκό περιβάλλον και οι ιδέες και οι θέσεις του ξέφευγαν από τα στενά τοπικά όρια της πόλης.
Όπως ανέφεραν οι ομιλητές, στη διάρκεια της κατοχής το Εργατικό ΕΑΜ και μεταπολεμικά η ΕΡΓΑΣ (1945) στέγαζε τις δυνάμεις του κομμουνιστικού κινήματος. Ωστόσο, το στίγμα του εμφυλίου βάρυνε καθόρισε την πορεία του επίσημου συνδικαλισμού τα επόμενα χρόνια και στην ηγεσία του εκφράστηκαν η ιδεολογία και οι θέσεις του επίσημου κράτους της εποχής. Το 1955 ιδρύεται το Δημοκρατικό Συνδικαλιστικό Κίνημα, αναδεικνύονται σωματεία που εκφράζονται πολιτικά στο χώρο του κέντρου και της αριστεράς (Ένωση Κέντρου και ΕΔΑ), ενώ στο συνδικαλιστικό χώρο επικρατεί κλίμα διχασμού και τρομοκρατίας των διαφωνούντων.
Κατά τη μεταπολίτευση το συνδικαλιστικό κίνημα αποκτά πιο θεσμικές βάσεις και δυναμώνει, καθώς συνοδεύεται και από την άνθηση της βιομηχανίας και των εργοστασιακών συνδικάτων, αλλά ταυτόχρονα χάνεται και η ιδιαιτερότητα του, σε σχέση με την τοπική του εμβέλεια, καθώς το επηρεάζουν οι κεντρικές κομματικές γραμμές.
Την εκδήλωση παρακολούθησαν ο πρόεδρος του ΕΚΘ Π. Τσαραμπουλίδης, η αναπληρώτρια γενική γραμματέας και βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δ. Χαραλαμπίδου, μέλη της διοίκησης, συνδικαλιστές, πολίτες, κ.α.
