Τις πρώτες πρωινές ώρες της Παρασκευής, έφυγε για την αιωνιότητα ο ∆ηµήτριος (Δημητρός) Φραγκόπουλος, τέως διευθυντής του Ζωγραφείου Λυκείου και εξέχουσα φυσιογνωμία της Πολίτικης Ρωμιοσύνης. Γαλούχησε γενιές μαθητών, καλλιέργησε εκατοντάδες νεαρές ψυχές σαν δάσκαλος τους, συμβούλεψε και παρότρυνε σημερινούς επιστήμονες, πολιτικούς, ανθρώπους του πνεύματος και εργάτες της ελληνικής γλώσσας. Ήταν ένας, ενδεχομένως από τους ύστατους φάρους της Ρωμιοσύνης της Πόλης, ένας από εκείνους τους βράχους πάνω στους οποίους μπορεί κανείς να δέσει τις πρυμάτσες τους και να νοιώσει ασφάλεια.
Χθες, το πρωί της Πέμπτης, παρουσιάστηκε σοβαρό πρόβλημα στην υγεία του και μεταφέρθηκε στην µονάδα εντατικής παρακολούθησης στο Βαλουκλή.
Για την προσφορά του τιμήθηκε από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο με το οφίκιο του Άρχοντος Διδασκάλου του Γένους καθώς και από τον τέως πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας, Κάρολο Παπούλια. Έλληνες και Τούρκοι τον σέβονταν ιδιαίτερα και τον προσφωνούσαν «Δάσκαλο». Ανάλωσε την ζωή του στην Ελληνική Παιδεία και στην διατήρηση του ελληνικού στοιχείου της Πόλης.
Ο Δ. Φραγκόπουλος γεννήθηκε το 1928. Τελείωσε το Δημοτικό στο νησί του και συνέχισε στη Μεγάλη του Γένους Σχολή. Στη συνέχεια σπούδασε με υποτροφία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Αν και είχε την ευκαιρία να συνεχίσει μεταπτυχιακές σπουδές στην Ελβετία, επέστρεψε το 1954 στην αγαπημένη του Πόλη και διορίστηκε καθηγητής στη Τροφό Σχολή του. Ήταν ως πτυχιούχος Πανεπιστημίου ο μοναδικός Ρωμιός στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών στη Σμύρνη, όπου τον βρήκαν τα “Σεπτεμβριανά”. Όμως, όπως είπε, στάθηκε και τυχερός, γιατί μαζί του ήταν ένας Τούρκος, επίσης έφεδρος αξιωματικός. «Με είχε συμπαθήσει, κάναμε παρέα. Με τα επεισόδια, μα κυρίως μετά, έγινε η σκιά μου. H ασπίδα μου. Για να μη με προσβάλει κανείς. Με τίμησε με τη φιλία του, το ίδιο και εγώ».
Μετά το στρατό επέστρεψε στη Μεγάλη του Γένους Σχολή και επιπρόσθετα ανέλαβε να κάνει κάποιες ώρες μαθήματα στη θεολογική Σχολή της Χάλκης και στο Ιωακείμιο Παρθεναγωγείο της Πόλης. Το Σεπτέμβριο του 1958 διορίστηκε διευθυντής στο Ζωγράφειο Λύκειο, θέση από την οποία αφυπηρέτησε το 1993. Προς τιμή του η μεγάλη αίθουσα τελετών του Ζωγραφείου φέρει το όνομά του. Το 1962, υπό την καθοδήγηση του, έγινε η ριζική ανακαίνιση στην κτιριακή υποδομή της Σχολής. Τότε ανεγέρθηκαν δύο όροφοι, έγινε εγκατάσταση κεντρικής θέρμανσης, δημιουργήθηκαν νέες αίθουσες διδασκαλίας. Την σχολική χρονιά 1962 -1963, η Σχολή λειτούργησε με 21 τμήματα.
Ο Δ. Φραγκόπουλος έχει δημοσιεύσει μελέτες και έχει κάνει πολλές ομιλίες στην Πόλη, την Αθήνα και στο εξωτερικό για την Ελληνική Παιδεία στην Κωνσταντινούπολη. Τόνιζε πάντα την αδήριτη ανάγκη για τη διδασκαλία και την εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας, η οποία χωλαίνει. «Χρειαζόμαστε ρεαλιστικό παιδαγωγικό πρόγραμμα, ώστε να αποτραπεί ο κίνδυνος ανεπανόρθωτου τραυματισμού της ταυτότητάς μας. Χρειαζόμαστε άμεση λύση για τον εκσυγχρονισμό της εκπαίδευσης, ώστε να ικανοποιεί τις σύγχρονες ανάγκες της Κοινότητάς μας», προειδοποίησε και πάλι πριν μερικούς μήνες, απευθυνόμενος σε στέλεχος της ελληνικής κυβέρνησης. Επίσης, ζητά επίμονα από τους αρμοδίους να αντιληφθούν επιτέλους ότι το βασικό και πρωταρχικό πρόβλημα της Ομογένειας είναι η επαγγελματική αποκατάσταση των νέων που παραμένουν στην Πόλη.
Οι αγώνες του για το παρόν και το μέλλον της Ελληνικής Ομογένειας, που αποφάσισε συνειδητά να μείνει στη γενέτειρά της, δικαιώθηκαν το 2006 με το Συνέδριο στην Κωνσταντινούπολη «Συνάντηση στην Πόλη: το Παρόν και το Μέλλον». Αιτήματα του Συνεδρίου η δημοκρατία, η συλλογικότερη αναδιοργάνωση των κοινοτικών θεσμών, το ζωντάνεμα των κοινοτήτων, η δημογραφική έρευνα για το ελληνικό στοιχείο, η διεκδίκηση των δημοκρατικών και πολιτικών δικαιωμάτων των Ελλήνων της Πόλης. Μιλώντας στην έναρξη του Συνεδρίου είχε υπογραμμίσει εμφαντικά: «Ήρθε η ώρα να ξαναζωντανέψει η ρωμαίικη μειονότητα. Αλλά αυτό θα γίνει χωρίς αποκλεισμούς και χωρίς εξαρτήσεις. Και από δημοκρατικούς δρόμους».
Πόθος του η διάσωση των Ρωμιών
Ο Δημήτρης Φραγκόπουλος είναι μια εξαιρετικά σημαντική προσωπικότητα Έλληνα της Κωνσταντινούπολης που έχει αναλώσει όλη του τη ζωή και ενέργεια στη διάσωση του ελληνικού στοιχείου της Πόλης. «Το ντέρτι μου είναι να κρατηθούμε, να μείνουμε ως πυρήνας, ποιος ξέρει τι θα συμβεί στο μέλλον, ίσως ξημερώσουν καλύτερες μέρες για μας».
Ο πατέρας του ήταν από τη Χίο και η μητέρα του Ελληνίδα από το Μαυροβούνιο. Έβγαλε το δημοτικό σχολείο στην Αστική Σχολή Πριγκίπου, το γυμνάσιο και λύκειο στη Μεγάλη του Γένους Σχολή και σπούδασε στη φιλοσοφική σχολή Αθηνών. Αγαπάει όμως πιο πολύ τη Θεσσαλονίκη επειδή μοιάζει με την Κωνσταντινούπολη. Το 1954 επέστρεψε στην Πόλη και διορίστηκε καθηγητής στη Μεγάλη του Γένους Σχολή. Τα Σεπτεμβριανά του 1955 τον βρήκαν να υπηρετεί στρατιώτης στη Σμύρνη, όπου έγινε μάρτυρας σοβαρών ανθελληνικών επεισοδίων, μεταξύ των οποίων το κάψιμο του ελληνικού προξενείου.
Τον λάτρευαν οι μαθητές του
Το 1958 έγινε διευθυντής στο Ζωγράφειο Λύκειο, θέση στην οποία υπηρέτησε με απόλυτη επιτυχία επί 35 ολόκληρα χρόνια. Τότε το Ζωγράφειο είχε 745 μαθητές και σήμερα μόνο 50. Χιλιάδες μαθητές πέρασαν από τα χέρια του και πολλοί εξ’ αυτών αναρριχήθηκαν στα πιο ψηλά επιστημονικά και επαγγελματικά σκαλοπάτια. Ο ίδιος όμως αρνείται πεισματικά να ξεχωρίσει κάποιον έστω κι αν αυτός έγινε διεθνώς γνωστός για το έργο του. Όλους τους αγαπά εξίσου και όλοι τον λατρεύουν το ίδιο.
Ο Δημήτρης Φραγκόπουλος νιώθει υπερήφανος που οι δύο κόρες του έμειναν στην Πόλη και συνεχίζουν το έργο του ως εκπαιδευτικοί στα ελληνικά σχολεία. «Όταν γεννήθηκαν, οι νοσοκόμες, που μου το ανακοίνωσαν, είχαν ύφος θλιμμένο, επειδή ήταν κορίτσια. Με πήραν τα διαβόλια μου, γιατί να λυπηθώ; Όταν ήρθαν σε ηλικία να σπουδάσουν τους είπα: Δύο τινά σας παρακαλώ, πρώτα να δώσετε εξετάσεις εδώ και δεύτερον, αν πάτε στην Ελλάδα, να ξαναγυρίσετε. Έτσι κι έγινε, έφυγαν για σπουδές στην Ελλάδα και ξαναγύρισαν. Δεν μπορούσα να τις υποχρεώσω να μείνουν, ούτε όμως η οικογένειά μου μπορούσε να δώσει το κακό παράδειγμα». Η σύζυγος του Δημήτρη Φραγκόπουλου φοίτησε στο Ιωακείμειο σχολείο της Πόλης που σήμερα είναι κλειστό λόγω έλλειψης μαθητών και μετά στη σχολή νοσοκόμων του αμερικανικού νοσοκομείου.
Η Ελλάδα που πληγώνει
Αυτή την εποχή συζητιέται στην Τουρκία το νομοσχέδιο για τα ελληνικά βακούφια και γίνεται χαλασμός κυρίου. Το Λαϊκό κόμμα και το κόμμα των Γκρίζων Λύκων παίρνουν θέσεις που βλάπτουν θανάσιμα από οικονομική άποψη τους Ρωμιούς της Πόλης, αλλά στην Ελλάδα κανείς δεν ασχολείται με το θέμα. Οι Ρωμιοί παρακολουθούν ελλαδική τηλεόραση από δορυφορικά κανάλια και βρίσκονται σε σύγχυση σχετικά με τις προτεραιότητες της ελληνικής καθημερινότητας.
«Η Ελλάδα δεν είναι η χώρα των χρόνων που σπούδαζα εκεί. Τότε έλεγα Ελλάδα και με πλημμύριζε η συγκίνηση, σήμερα το όραμά μου εκείνο πληγώθηκε. Ανοίγεις την τηλεόραση κι άλλο από φαγωμάρες, καυγάδες και σκάνδαλα δεν ακούς. Αντί να είμαστε υπόδειγμα αρετής, κοιτάμε να φάμε ο ένας τον άλλο».
Δεν έχανε την ελπίδα του
Παρά τα δεινά που υπέστησαν οι Έλληνες στην Τουρκία και τη μείωσή τους σε απελπιστικό βαθμό, ο Δημήτρης Φραγκόπουλος δεν εκφράζεται επιτιμητικά για τους Τούρκους. Δεν είναι ο φόβος που τον κάνει να μετράει τα λόγια του, αλλά η ευγένεια ψυχής και η αγωγή του. Εκτιμά το τουρκικό εκπαιδευτικό σύστημα και με τους Τούρκους καθηγητές του Ζωγραφείου είχε πάντα άριστες σχέσεις. Τους θυμάται και τον θυμούνται σε γιορτές και δεν χάνει ποτέ την επικοινωνία μαζί τους.
Πρόκειται για ένα ποιοτικό άνθρωπο και επιστήμονα που θεμελιώνει καταπληκτικά το λόγο του με επιχειρήματα, χωρίς αφορισμούς και στερεότυπα. Είναι μια αριστοκρατική μορφή Έλληνα που απέκτησε αρχοντιά όχι από πλούτη, αλλά από ηθική πληρότητα. «Δεν είμαι πλούσιος, αλλά πάλεψα να είμαι οικονομικά αυτοτελής χωρίς να έχω ανάγκη κανέναν, από ηθική όμως άποψη είμαι χορτάτος. Οι Τούρκοι δεν είναι κακοί ως λαός, ενώ ιδιαίτερα οι νέοι και μορφωμένοι αγανακτούν όταν μαθαίνουν τι συνέβη εναντίον των Ελλήνων. Η προοπτική να κυβερνήσουν αυτοί αύριο τη χώρα δίνει και σε μας το δικαίωμα στην ελπίδα».
