Την ανάληψη της ευθύνης για πέντε επιθετικές ενέργειες με γκαζάκια δημοσιοποίησαν με ηλεκτρονικό μήνυμα προς την zougla.gr οι «Ομάδες κρούσης για την διάλυση του έθνους». Συγκεκριμένα, αναλαμβάνεται η ευθύνη για: 1) την έκρηξη στο υπηρεσιακό αυτοκίνητο του νέου Προέδρου Του Συμβουλίου Επικρατείας, Παναγιώτη Πικραμένου, την 2α Ιουλίου, 2) Το χτύπημα στα γραφεία του Ινστιτούτου Μεταναστευτικής Πολιτικής στο Κολωνάκι την 3η Ιουλίου, 3) Την ενέργεια κατά των γραφείων της Ελληνικής Εταιρείας Στρατηγικών Μελετών επί της οδού Ηπείρου, επίσης την 3η Ιουλίου, 4) Κατά του πολιτικού γραφείου τού πρώην υπουργού Δημόσιας Τάξης, Σήφη Βαλυράκη, πάλι την 3η Ιουλίου, και τέλος, αναλαμβάνεται η ευθύνη για την επίθεση κατά κτιρίου του Υπουργείου Εσωτερικών των οδών Φιλοξένου και Σπινθάρου, στο Νέο Κόσμο, την νύκτα της 3ης προς την 4η Ιουλίου.
Η ανάληψη της ευθύνης από τις «Ομάδες κρούσης για την διάλυση του έθνους» συνοδεύεται από μακροσκελές κείμενο, που εστιάζει ιδιαίτερα στις επιλογές της κυβέρνησης και του κράτους ως προς την αντιμετώπιση των μεταναστών, στην συμμετοχή ελληνικών ενόπλων δυνάμεων στον πόλεμο του Αφγανιστάν, αλλά και διεθνή ναυτική δύναμη στον κόλπο του Άντεν, και στις καθημερινές συγκρούσεις που λαμβάνουν χώρα με επίκεντρο την πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα.
Ακολουθεί το κείμενο του ηλεκτρονικού μηνύματος που εστάλη στην zougla.gr.
“Παντού σε κάθε σημείο του πλανήτη, σε κάθε γωνιά της ζωής μας μαίνεται
ένας καθημερινός εμφύλιος πόλεμος. Στη Λωρίδα της Γάζας και στον κόλπο
του Άντεν. Στις φαβέλες και τα δάση του Αμαζονίου. Στα γκέτο, στις
προλεταριακές γειτονιές, στις μητροπόλεις. Μέσα στα σχολεία και τα
διαμερίσματα. Στα γραφεία και τα εργοστάσια. Μέσα στα πολυκαταστήματα.
Στην πλατεία στον Αγ.Παντελεήμονα και στο λιμάνι της Πάτρας. Στα
χωράφια στη Μανωλάδα. Τα βράδυα πίσω από το Δημαρχείο…
Ο κόσμος της εξουσίας βρίσκεται σε συνεχή επίθεση. Το βλέπουμε παντού,
το ζούμε κάθε στιγμή. Όλες οι διαφημίσεις βρέθηκαν λειψές, τα όνειρα
αποδείχτηκαν πρόσκαιρα. Τώρα μόνο η βία, οι νόμοι, ο ρατσισμός, ο
φόβος για τη “γρίπη των χοίρων”, τις “συμμορίες ανηλίκων”, τους
“αναρχικούς”, τα “πρεζάκια” μπορούν να κρατήσουν συνεκτικούς τους
κοινωνικούς δεσμούς.
Σε πολιτικό επίπεδο το κράτος αναδιαρθρώνεται. Συγκροτείται ένα
ολοκληρωτικό καθεστώς. Όχι σαν μια παρεκτροπή ή σαν μια ακραία φωνή,
αλλά σαν ολοκλήρωση της δημοκρατίας. Η συγκυβέρνηση στην Ιταλία του
Μπερλουσκόνι με τους φασίστες, η πολιτική του Σαρκοζί στη Γαλλία, η
Ρωσία του Πούτιν, η Ιαπωνία του ενός κόμματος εξουσίας και στην Ελλάδα
η κρατική “πολιτική ασφάλειας”, το ΛΑΟΣ, η πρόταση της ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗΣ
να μειωθούν οι βουλευτές σε 200 δεν είναι αποτέλεσμα κάποιας σκοτεινής
συνομωσίας, δεν είναι προσωπικές ή κομματικές επιλογές. Είναι η
υπεράσπιση της δημοκρατίας, η πολιτική αντιμετώπιση μιας κρίσης
αναπαραγωγής του καπιταλίστικού κόσμου ολόκληρου.
Σε οικονομικό επίπεδο: επίθεση των αφεντικών μέσα από την εργατική και
την αναπτυξιακή νομοθεσία, την πολιτική επιτοκίων των κεντρικών
τραπεζών, τη μεταναστευτική πολιτική, την πολιτική για την έρευνα και
τις τεχνολογίες αιχμής, τη μείωση μισθών, τις ελαστικές μορφές
εργασίας, τις απολύσεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η απόφαση του
-τότε- προέδρου του Συνδέσμου Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδας Γιώργου
Μυλωνά να μειώσει υποχρεωτικά το χρόνο εργασίας κατά 1,5 ώρα τη μέρα
και 20% το μισθό σε 2.500 εργαζόμενους του όμιλου ALUMIL. Με άλλα
λόγια επιβολή της εργασίας με τους χειρότερους όρους. Πάνω στο σώμα
μας, το μυαλό μας, την ύπαρξή μας. Πάνω στην ίδια μας τη ζωή. Και εδώ
ας μη γελάσουν συγκαταβατικά τίποτα αριστερά αφεντικά. Δεν προσδοκούμε
καμία εξευγενισμένη μορφή της εργασίας, αφού καμία της εκδοχή δεν θα
μας έκανε πιο ελεύθερους, πιο αυτόνομους, πιο πραγματικά πλούσιους.
Σε κατασταλτικό επίπεδο, η ενίσχυση του σκληρού πυρήνα του κράτους.
Νέες απομακρυσμένες φυλακές υψίστης ασφαλείας, προσλήψεις χιλιάδων
αστυνομικών, καθημερινά πογκρόμ σε μετανάστες, περισσότερα στρατόπεδα
συγκέντρωσης, ασπίδες, γκλομπ και δακρυγόνα σε στρατιωτικές μονάδες,
σεκιουριτάδες με όπλα, νόμοι για τις κουκούλες, τα συνθήματα, τα
κινητά. Η ένοπλη υπεράσπιση του καθεστώτος. Των αξιοματούχων του, της
ιδιοκτησίας του, των σχέσεων που το επιβάλλουν, των υπηκόων του.
Σε στρατιωτικό επίπεδο: οι στρατηγοί γίνονται όλο και πιο αγαπημένοι
των επιχειρηματιών και των πολιτικών. Όπου και να αναζητήσουμε τις
αιτίες των πολέμων και των στρατιωτικών επιχειρήσεων -ο πολιτικός
έλεγχος πάνω στο πετρέλαιο, η ύφεση, η αποκατάσταση της εσωτερικής
συνοχής μέσω του φόβου και της απειλής, η ισχυροποίηση των διάφορων
ιμπεριαλιστικών κέντρων- είναι γεγονός ότι κάθε μπλοκ εξουσίας
υπερασπίζεται σε όλο τον πλανήτη τα συμφέροντά του. Μια στρατηγική που
επιβάλλει τη φτώχεια, την εξαθλίωση, το θάνατο στην καπιταλιστική
περιφέρεια δημιουργώντας, εντείνοντας την μετανάστευση στα ανεπτυγμένα
κράτη. Για παράδειγμα ελληνικές φρεγάτες και βατραχάνθρωποι
συμμετέχουν ενεργά στις επιχειρήσεις κατά των πειρατών στη Σομαλία
αφενός για τον έλεγχο του γεωστρατηγικού περάσματος και αφετέρου για
να προστατέψουν τη βιομηχανία της αλιείας, τα συμφέροντα του διεθνούς
εφοπλιστικού κεφαλαίου και τη μετατροπή των θαλασσών εκεί σε χωματερή
ραδιενεργών αποβλήτων της Ευρώπης.
Σε κοινωνικό επίπεδο η κατάσταση μοιάζει όλο και πιο πολωνένη. Δεν
υπάρχει μόνο ο κόσμος της εξέγερσης που κινείται στην μητρόπολη.
Πατριώτες, μαγαζάτορες, φασίστες, μικροαστοί, ρουφιάνοι, ιδιοκτήτες
συσπειρώνονται, οργανώνονται και σηκώνουν το χέρι τους. Και αν πριν το
κάνανε επίσης με ιδιαίτερη ένταση, σήμερα φαίνεται όλο και περισσότερο
ότι αποτελεί κομμάτι της κρατικής στρατηγικής. Στην Ομόνοια ένα
κατακάθι από αριστερούς βουλευτές, διάσημους κατοίκους, φασίστες και
μαγαζάτορες -που αιτούνται άδεια οπλοφορίας με τις ευλογίες και τις
προτροπές του κάθε Σρόιτερ- συζητάνε σε εκδήλωση για την εγκατάλειψη
του κέντρου της Αθήνας από το κράτος. Συμπτωματικά πιο πριν φασίστες
επιτίθενται στους μετανάστες στο Εφετείο κατά τη διάρκεια συγκέντρωσης
της επιτροπής κατοίκων. Ακόμα πιο συμπτωματικά εφημερίδες γράφουν
αργότερα για την αξία της γης γύρω από την Ομόνοια. Λίγο πιο πάνω,
στον Αγ.Παντελεήμονα κάτοικοι, μαγαζάτορες, φασίστες οργανωμένοι σε
μια ακόμα επιτροπή κατοίκων κλείνουν παιδικές χαρές, διώχνουν τους
ξένους, επιτίθενται σε κατοίκους που διαφωνούν, οργανώνουν
συγκεντρώσεις. Ρουφιάνοι, παρακρατικοί και μίζεροι, με τη βοήθεια της
αστυνομίας, υπερασπίζουν την ιδιοκτησία τους, το καθεστώς, την
κατεστραμμένη τους ζωή. Οργανωμένες πρωτοβουλίες -που μαζί με όλες τις
εκφράσεις του διάχυτου ρατσισμού- επιτίθενται στους μετανάστες, ώστε
χωρίς παρέκλιση να αποτελούν μια εύκολη ελεγχόμενη μάζα. Επιτίθενται
για να “καθαρίσουν” οι γειτονιές και να επιβληθεί η τάξη. Για να
νιώσουν σημαντικοί και να μιλήσουν με τον Ευαγγελάτο.
Όμως η τάξη βασιλεύει, δίχως να κυβερνά. Ακόμα και αν κομμάτια
εγκλωβίζονται στην αδράνεια, στρέφονται δυναμικά στο ρατσισμό, αν
άλλοι χάνονται στο φόβο κανείς δεν βλέπει μέρες ειρηνικές. Στη
Λευκίμμη οι κάτοικοι συγκρούονται με τα ΜΑΤ και βόμβες καταστρέφουν τα
έργα του ΧΥΤΑ. Στα σχολεία γίνονται καταλήψεις και καταστροφές. Οι
μετανάστες όλο και πιο συχνά συγκρούονται με τους μπάτσους και τους
φασίστες. Στις γειτονιές γίνονται συνελεύσεις και καταστρέφονται
κεραίες. Στα γήπεδα ο “νόμος Ορφανού” δεν έχει ισοπεδώσει τα πάντα. Το
Δεκέμβρη με αφορμή τη δολοφονία του Αλέξη ξεσπά η πιο άγρια εξέγερση
στη μεταπολιτευτική δημοκρατία.
Η μάχη του Αγ.Παντελεήμονα δεν είναι μια ακόμα σύγκρουση που απλώς
περιλαμβάνει περισσότερους φασίστες και πιο πολλές συλλήψεις. Είναι
ίσως η σημαντικότερη αντιπαράθεση αυτής της περιόδου, αφού σε αυτή
συνασπίζονται διαφορετικά (φαινομενικά αντίθετα) πρόσωπα, ιδεολογίες,
αρμόδιες υπηρεσίες, διακρατικοί σχηματισμοί, πολιτικές. Και μόνο
σχηματικά αναφερόμαστε στον “Αγ.Παντελεήμονα”. Και αυτό γιατί
συνδέεται άμεσα με τις οργανωμένες επιθέσεις στο Γαλάτσι, τη Ν.Ιωνία,
τη Φιλαδέλφεια, το Αιγάλεω, το Ρέντη, τον Κολωνό, τον Περισσό. Με την
ενεργή συμμετοχή του ελληνικού στρατού στον “πόλεμο κατά της
τρομοκρατίας” στο Αφγανιστάν και το Πακιστάν. Τις συλλήψεις πειρατών
στη Σομαλία. Τους νεκρούς στην Πέτρου Ράλλη και την επίσημη
μεταναστευτική πολιτική. Την ανάκριση 5.000 πακιστανών από την ΕΥΠ
πριν τους ολυμπιακούς αγώνες και την απαγωγή 25 από έλληνες και
άγγλους πράκτορες. Την άμεση κατάργηση μεταξύ “εσωτερικού” και
“εξωτερικού” εχθρού. Τα καθημερινά πογκρόμ με πρόσχημα την
“εγκληματικότητα”. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Τη συσπείρωση φασιστών,
μικροαστών, αφεντικών γύρω από τη δημοκρατία και τη δυναμική
υπεράσπισή της. Την κατασκευή ενός “εσωτερικού εχθρού” που ευθύνεται
για τα πάντα. Η μάχη στον Αγ.Πανελεήμονα είναι μια σημαντική μάχη,
γιατί αφορά τις συγκρούσεις με τους Λιμενικούς και τα ΜΑΤ στη Πάτρα.
Την απεργία στη Μανωλάδα. Αφορά τη συμμετοχή των μεταναστών στην
εξέγερση του Δεκέμβρη. Την κατάληψη του Εφετείου, αντί της
μοιρολατρείας. Τη σύγκρουση με τους φασίστες και τους μπάτσους. Τις
διαδηλώσεις και τα επεισόδια -με αφορμή το Κοράνι- το Μάη στην
Αθήνα…
Αναλαμβάνουμε την ευθύνη για τις εξής εμπρηστικές επιθέσεις:
– Στις 2/7 χτυπήσαμε το υπηρεσιακό όχημα του προέδρου του ΣτΕ μέσα στο
προαύλιο του δικαστηρίου στην Πανεπιστημίου. Το Συμβούλιο της
Επικρατείας φέρει ευθύνη για τις αποφάσεις των απελάσεων και τη
διαχείριση των αιτήσεων ασύλου. (Μοιραζόμαστε το κοινό μας πάθος για
την καταστροφή και της τελευταίας φυλακής αλλά η ανάληψη της ενέργειας
που έχει προηγηθεί είναι αναληθής και αυθαίρετη.)
– Στις 3/7 χτυπήσαμε τα γραφεία του Ινστιτούτου Μεταναστευτικής
Πολιτικής στην οδό Χάρητος στο Κολωνάκι. Συμβάλλει ως κέντρο μελετών
στη χάραξη της κρατικής πολιτικής ενάντια στους μετανάστες. (Όσον
αφορά το ρεπορτάζ κάποιου Χατζίδη που αποδίδει την ενέργεια σε
ακροδεξιούς, δεν μπορεί παρά να είναι αποτέλεσμα μιας ύποπτης
ηλιθιότητας.)
– Στις 3/7 χτυπήσαμε τα γραφεία της Ελληνικής Εταιρείας Στρατηγικών
Μελετών στην οδό Ηπείρου. Λειτουργεί ως σύμβουλος του υπουργείου
Άμυνας για τον ενεργό ρόλο του ελληνικού στρατού στο παγκοσμιοποιημένο
περιβάλλον. (Όσον αφορά τη δημοσιογραφική μετατροπή του στόχου σε
ένωση απόστρατων αξιωματικών… τι να πούμε, μάλλον έχουμε μπλέξει με
ηλίθιους.)
– Στις 3/7 χτυπήσαμε το γραφείο του πρώην υπουργού Δημοσίας Τάξεως επί
ΠΑΣΟΚ, Σήφη Βαλυράκη, στην οδό Ομήρου.
– Και στις 3 προς 4/7 χτυπήσαμε κτίριο του υπουργείου Εσωτερικών στη
συμβολή Σπινθάρου και Φιλοξένου στο Νέο Κόσμο.
Η δική μας δράση προταγματική. Όσο και αν το καθεστώς εμφανίζει την
επανάσταση σαν μια υπόθεση μιας άλλης, μακρινής εποχής ή τη σύγκρουση
σαν μια απόφαση που μπορεί να ανατεθεί σε κάποια κομματική οργάνωση ή
σε μια οποιαδήποτε φοιτητική παράταξη, η πραγματικότητα του
καθημερινού εμφυλίου πολέμου αποδεικνύει το αντίθετο. Ο καθένας μας
μπορεί και χρειάζεται να πράξει. Να ανακαλύψει νέους τρόπους
επικοινωνίας, νέες γλώσσες που δεν θα θυμίζουν αυτές που ακούμε δίπλα
μας. Που δεν θα αναπαράγουν όσα μάθαμε για αλήθεια. Ο καθένας μπορεί
να βρεθεί με κόσμο, να οργανώσει πυρήνες, να ανακαλύψει συντρόφους.
Και να επιτεθεί. Τα απουσιολόγια αρπάζουν φωτιά. Οι κάμερες
κατεβαίνουν. Οι βιτρίνες θρυμματίζονται. Οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές
χαλάνε. Τα τζάμια στα αστυνομικά τμήματα σπάνε. Λίγα λίτρα βενζίνης
καίνε ένα αυτοκίνητο.
Ο καθένας μπορεί και χρειάζεται να επιτεθεί σε ένα κόσμο ολότελα
εχθρικό. Για το άμεσο βίωμα και τη διαρκή όξυνση του καθημερινού
εμφυλίου πολέμου. Ως την απόλυτη ελευθερία.
Ομάδες κρούσης για τη διάλυση του έθνους”
