Αφήνοντας έμμεσους πλην σαφείς προβληματισμούς περί της γνησιότητας του κειμένου, γνωστή ιστοσελίδα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και του αντιεξουσιαστικού χώρου, ανήρτησε εκ νέου, την προκήρυξη της οργάνωσης «Κίνημα 12 Φλεβάρη» για τη βόμβα στο σταθμό Αιγάλεω του Μετρό στις 25 Φεβρουαρίου. Η ίδια ανάρτηση είχε αποσυρθεί τα ξημερώματα της Κυριακής.
Η νέα ανάρτηση συνοδεύεται από σημείωμα της διαχειριστικής ομάδας της ιστοσελίδας, η οποία αναφέρει: «Η ανάληψη ευθύνης για την τοποθέτηση εμπρηστικού μηχανισμού στο σταθμό του Μετρό δεν εμφανίστηκε αρχικά λόγω ενδοιασμών της Διαχειριστικής Ομάδας, ελλείψει προειδοποιητικού τηλεφωνήματος κατά την τέλεση της συγκεκριμένης δράσης.
Αν και σε καμία ανάληψη ευθύνης δεν είναι εφικτό να διασταυρωθεί η γνησιότητά της, και εφόσον αναδημοσιεύθηκε ήδη το παρόν κείμενο σε καθεστωτικά μέσα, με αποτέλεσμα την αλλοίωση, διαστρέβλωση ή αποσπασματική αναπαραγωγή του περιεχομένου του, για αυτό το λόγο επιλέγουμε να το αφήσουμε εμφανές πάραυτα».
Η προκήρυξη
Σε θεωρητικό επίπεδο επιχειρούν μία ανάλυση της νομοτέλειας που διέπει την οικονομική κρίση, περιγράφουν την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα ως «ιδιότυπη οικονομική χούντα», στρέφονται υβριστικά κατά των διωκτικών μηχανισμών, αλλά και του υπουργού Υποδομών και Δικτύων, Μάκη Βορίδη, τον οποίο χαρακτηρίζουν ως «φασίστα».
Εξηγώντας τους λόγους για τους οποίους επέλεξαν να τοποθετήσουν τον εμπρηστικό μηχανισμό στο μετρό, αναφέρουν: «…να ακούστει και να συζητηθεί έντονα. Ακόμα και να διχάσει, να προβληματίσει, να εξοργίσει…» «Δεν υπάρχει σημαντικότερο πράγμα για εμάς, στην παρούσα κοινωνική πραγματικότητα, από το να ξέρουμε πως μέσα από μια κίνηση θα διαχύσουμε το λόγο μας και θα προπαγανδίσουμε τις ιδέες μας, ενώ θα μας αφουγκράζεται ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας».
Αναδημοσιεύουμε ολόκληρη την προκήρυξη χωρίς διορθώσεις ή περικοπές
«Τα τελευταία 4 χρόνια βιώνουμε μια οικονομική κρίση αντίστοιχου μεγέθους της κρίσης του 1929 και αυτό είναι το πλέον σίγουρο. Δυστυχώς δεν είμαστε προφήτες κι έτσι δεν μπορούμε να δώσουμε μια σαφή κατέυθυνση για το πως θα εξελιχθεί αυτή η κρίση.
Μπρούμε όμως μελετώντας τις κρίσεις του παρελθόντος (και δη αυτή του 1929), αλλα και την ίδια την έννοια της κρίσης στο καπιταλιστικό σύστημα, να εντοπίσουμε τα πιθανότερα σενάρια και πάνω απ΄όλα να οργανώσουμε τις αντιστάσεις μας. Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα από την αρχή. Κρίση χαρακτηρίζεται μια περίοδος όπου παράλληλα εμφανίζεται ένα πλεόνασμα μισθωτής εργασίας και ένα πλεόνασμα κεφαλαίων. Η περίπτωση μιας τέτοιας κρίσης σε μεμονωμένες αγορές βρίσκει άμεσα λύση με την μείωση της τιμής του προϊόντος κάτι που συνεπάγεται την αύξηση ζήτησης, πράγμα που σημαίνει ότι το πλέονασμα μειώνεται αισθητά και γρήγορα.
Όταν όμως η κρίση εντοπίζεται στην αγορά εργασίας και στην αγορά χρήματος, η μείωση τιμών δεν οδηγεί απαραίτητα στην αύξηση της ζήτησης. Παράδειγμα αποτελεί ότι ακόμα και αν η τιμή εργασίας μειώνεται, οι κεφαλαιούχοι αντί να προσλαμβάνουν εργαζόμενους πιο συχνά απολύουν κι άλλους, ενώ παράλληλα ακυρώνουν επενδυτικά προγράμματα. Έτσι το πλεόνασμα μισθωτής εργασίας και αδιάθετων αποταμιεύσεων δεν διορθώνεται απο την φυσιολογική λειτουργία της αγοράς με αποτέλεσμα μια τέτοια κρίση διαρκώς να μεγεθύνεται. Συνακόλουθο είναι να αυξάνεται διαρκώς και το χρέος των δανειοληπτών, καθώς ο μόνος τρόπος να αποπληρώσουν το υπάρχον χρέος είναι με νέα δάνεια προσδοκώντας στην ανάπτυξη της αγοράς. Φυσικά το χρέος είναι η κινητήρια δύναμη του καπιταλισμού. Αυτό γιατί ο καπιταλισμός άλλαξε τη χρονική ακολουθία που είχε ως εξής: Αρχικά εκτίμηση της παραγωγής και μετέπειτα διανομή του παραχθέντος προϊόντος (φεουδαρχικό σύστημα).
Στην περίπτωση του πρώιμου καπιταλισμού έχουμε, πρώτα μίσθωση της γης σε ιδιώτες επιχειρηματίες και στη συνέχεια οι ιδιώτες μισθώνουν εργάτες(τέως κολίγους) για να καλλιεργήσουν τη γη ώστε να πληρωθεί το νοίκι στο γαιοκτήμονα. Όμως για να μπορέσει ο ιδιώτης να το κάνει αυτό, έπρεπε να δανειστεί χρήματα (είτε από τον ντόπιο τοκογλύφο ή πολλές φορές από τον ίδιο το γαιοκτήμονα) ώστε να προκαταβάλλει ενοίκιο, μισθούς και πρώτες ύλες.
Έτσι έχουμε την εξής χρονική ακολουθία: πρώτα διανομή (γαιοκτημόνων, εργαζομένων, τραπεζιτών και επιχειρηματιών) και μετά παραγωγή. Το οποίο σημαίνει ότι το χρέος μεταφέρει αξία από το μέλλον στο παρόν. Όλα αυτά τα παραθέτουμε γιατί θεωρούμε απαραίτητο, το σύνολο της κοινωνίας να κατανοήσει τα μέσα-όπλα του καπιταλισμού, έτσι ώστε να είναι πιο εύκολο γνωρίζοντας τον, να τον πολεμήσουμε.
Σήμερα στην Ελλάδα φαντάζει εικόνα του μέλλοντος η κατάσταση που επικρατούσε στις Η.Π.Α. μετά το κραχ του 1929. Με το κέντρο της Αθήνας να παραπέμπει στα Hoovervilles, τα ποσοστά ανεργίας να αυξάνονται ραγδαία και οι επιχειρήσεις να κλείνουν η μια μετά την άλλη. Το κραχ του 1929 και η κρίση τα επόμενα χρόνια, μέχρι και την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, άλλαξε την βασική συνθήκη-ποσοτική θεωρία του χρήματος- που επικρατούσε σε διεθνές οικονομικό επίπεδο. Ο κανόνας χρυσού, ένα σύστημα παρόμοιο με αυτο του κονού νομισματος της ευρωζώνης, δεν άφηνε περθώρια τόνωσης της αγοράς με ρευστό, με αποτέλεσμα η κρίση να φουντώνει στις Η.Π.Α. Έτσι ώστε αναγκαστικά να απομακρυνθούν από τον κανόνα χρυσού και να πάψει να ισχύει η ποσοτική θεωρία του χρήματος για τις Η.Π.Α.
Εδώ είναι πολύ σημαντικό να τονίσουμε, πως η άνοδος Χίτλερ το 1933 ήταν άμεσο αποτέλεσμα της κρίσης του 1929, καθ’ ότι τα δάνεια για την μεταπολεμική ανάκαμψη της Γερμανίας (δάνεια που προέρχονταν από τις Η.Π.Α) έπαψαν να χορηγούνται. Έτσι ήρθε η κατάρρευση του γερμανικού νομίσματος και η εξωφρενική ανεργία που έφτανε σε επίπεδα 44%, κατάσταση που αποτέλεσε το κόκκινο χαλί για την υποδοχή του Χίτλερ στην εξουσία. Στη σκέψη και μόνο ότι η πρώτη αντίστοιχου μεγέθους (της σημερινής) κρίση κόστισε τις ζωές 70.000.000 ανθρώπων, οφείλουμε να οπλιζόμαστε για το χειρότερο. Χαρακτηριστική είναι η δήλωση του αγωνιστή της Αντίστασης Μανώλη Γλέζου: “Στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η Ελλάδα έχασε το 13% του πληθυσμού της. Άλλοι στη μάχη, άλλοι απο την πείνα. Δολοφονήθηκαν κάτοικοι 89 ελληνικών χωριών και πόλεων. 1500 με 1700 χωριά κάηκαν ενώ πολλοί από τους κατοίκους εκτελέστηκαν. Δημιούργησαν παντού ερείπια. Ακόμη και τα κορδόνια από τα παπούτσια μας πήραν”.
Ας περάσουμε όμως λίγο στο σήμερα για να δούμε τις συνθήκες της κρίσης που ζούμε και πως αυτή δημιουργήθηκε.Όπως σχεδόν σε κάθε κρίση στο καπιταλιστικό σύστημα, έτσι και αυτη του 2008 προήλθε απο κρίση στο διεθνές τραπεζικό σύστημα όπου καλέστηκαν τα κράτη να στηρίξουν οικονομικά τις τράπεζες. Με αρχή την κατάρρευση της Lehman Brothers, σηματοδοτήθηκε μια σειρά απο χρηματοδοτήσεις δισεκατομμυρίων σε τράπεζες και ασφαλιστικές εταιρίες από τα κρατικά ταμεία όπου επικράτησε μια περίοδος γενικευμένης ανασφάλειας. Άν ένα πράγμα είναι σίγουρο για την κρίση που ζούμε αυτό είναι πως ο κόσμος που ξέραμε μέχρι σήμερα θα αλλάξει, δεν μπορεί να μείνει ο ίδιος. Είναι στο χέρι μας λοιπόν να χτίσουμε ενα μέλλον καλύτερο, μια ζωή ελεύθερη, χωρίς κανένα “ραγιά” πάνω απο το κεφάλι μας. Δεν υφίσταται υπερχρέωση του κράτους που να μην οφείλεται σε προγενέστερη υπερχρέωση του τραπεζικού τομέα.
Οι μόνοι υπεύθυνοι για την τρέχουσα κρίση είναι οι τράπεζες και τα χρηματιστήρια. Όταν το κράτος, όπως χαρακτηριστικά είχε αναφέρει ο Κ. Καραμανλής, θωράκισε τις τράπεζες αναπληρώνοντας στην ουσία πακέτα CDS (που είχαν μετατραπεί στην ουσία σε ιδιωτικό χρήμα) με δημόσιο χρήμα, φορολογούμενοι πολίτες κάλυψαν τα χρέη των τραπεζών. Οι τράπεζες από την άλλη αφού «θωρακίστηκαν» με δημόσιο χρήμα, άρχισαν να δανείζουν στα κράτη με τις μεγαλύτερες δανειακές ανάγκες (Ισπανία, Ελλάδα, Πορτογαλία) με τεράστιο επιτόκιο. Στη συνέχεια άρχισαν τα στοιχήματα για τη χρεοκοπία του κάθε κράτους (CDS). Φαντάζει τουλάχιστον ειρωνικό το ότι την ίδια στιγμή που ο ΓΑΠ έδινε την “μόνη λύση” για τη χώρα την είσοδο στο Δ.Ν.Τ., ο αδερφός του πόνταρε στη χρεοκοπία της Ελλάδας (CDS).
Μέσα σε μια τέτοια λοιπόν -ιδιαίτερα εύαισθητη- περίοδο επιλέξαμε να τοποθετήσουμε εναν εμπρηστικό μηχανισμό στο συρμό του ΜΕΤΡΟ. Πέραν φυσικά των ειδικότερων λόγων που θα παραθέσουμε αργότερα, είναι μια κίνηση όπου ήταν αναμενόμενο να ακούστει και να συζητηθεί έντονα. Ακόμα και να διχάσει, να προβληματίσει, να εξοργίσει…Ακόμα και αυτό. Ή ίσως κυρίως αυτο. Έτσι λοιπόν, μας δίνεται η ευκαιρία να μιλήσουμε. Μας δίνεται το βήμα να τοποθετηθούμε και να ακουστούμε.
Δεν υπάρχει σημαντικότερο πράγμα για εμάς, στην παρούσα κοινωνική πραγματικότητα, από το να ξέρουμε πως μέσα από μια κίνηση θα διαχύσουμε το λόγο μας και θα προπαγανδίσουμε τις ιδέες μας, ενώ θα μας αφουγκράζεται ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας.
Θεωρούμε ιδιαίτερα σημαντική τη συνθήκη αυτή, γιατί το κράτος, ανέκαθεν (και ιδίως σε έκρυθμες κονωνικές συνθήκες) υπό το φόβο της απειλής του λόγου του αντιπάλου, προσπαθεί με όποιο μέσο κατέχει να τον φιμώσει και να τον περιθωριοποιήσει. «Η ακραία μορφή δύναμης είναι το όλοι εναντίον ενός, η ακραία μορφή βίας είναι το ένας εναντίον όλων. Κι αυτό το τελευταίο δεν είναι ποτέ δυνατό χωρίς εργαλεία». Στόχος μας είναι η όξυνση του κοινωνικού πολέμου. Ο πόλεμος προυποθέτει πράξεις βίας, είτε για να πλήξουμε το καθεστώς στις δομές του, είτε «για να εξαναγκαστεί ο αντίπαλος να κάνει αυτό που θέλουμε».
Θεωρούμε ότι πέρα από τους προφανείς στόχους αυτού του συστήματος,που αποτελούν οι τράπεζες, τα κρατικά κτίρια και τα πολιτικά πρόσωπα, οι αγωνιστές πρέπει να έχουν την ευρηματικότητα να διακρίνουν το πρόσωπο του εχθρού σε ένα ευρύτερο φάσμα εξουσιαστικών δομών του καπιταλισμού.Οι λόγοι που μας οδήγησαν σε αυτό το χτύπημα είναι σαφείς καθώς και η χρονική συγκυρία καθόλου τυχαία.
Ξεκινώντας πρέπει να αναφέρουμε ότι μετά την είσοδο της χώρας στο Δ.Ν.Τ. και την Ε.Κ.Τ.. με αφορμή τα ψηφίσματα των νέων δανειακών συμβάσεων, μεσοπρόθεσμου, εφαρμοστικών νόμων κ.λ.π.,το κέντρο της Αθήνας,όπως και άλλες πόλεις της Ελλάδας,γέμισε με χιλιάδες διαδηλωτές, άνεργους, σωματεία βάσης, ανένταχτους, εργαζόμενους, φοιτητές, μαθητές και αναρχικούς είτε σε οργανωμένα μπλοκ είτε μεμονωμένα. Κύριο σημείο συνάντησης ήταν η πλατεία Συντάγματος, το ρόλο του σ’αυτό είχε παίξει και το κίνημα της πλατείας(αγανακτισμένοι) που με καλέσματά του κατάφερε να οργανώσει ογκώδεις συγκεντρώσεις ετερόκλητων (πολιτικά) ατόμων.
Το κίνημα της πλατείας άνθισε σε πολλές χώρες παγκοσμίως από τα δυτικά κράτη μέχρι τη Β.Αφρική. Ο κόσμος που συμμετείχε σε αυτές τις συγκεντρώσεις ήθελε να δηλώσει αδιαμεσολάβητα την αντίδρασή του στην πολιτική και οικονομική εξουσία. Ένα από τα κυρίαρχα μέσα μεταφοράς για την πρόσβαση στις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις και τις εξεγερτικές πορείες που ακολούθησαν(από τον Ιούνη του 2010 και μετά) ήταν και θα συνεχίσει να είναι το Μετρό.
Στις κινητοποιήσεις αυτές που γίνονταν ενάντια στην οικονομική εξαθλίωση, επικρατούσε διάχυτη κοινωνική οργή η οποία οδηγούσε χιλιάδες διαδηλωτές σε άμεση σύγκρουση με τους δολοφόνους των ΜΑΤ, ΔΙΑΣ, ΔΕΛΤΑ, τον στρατό αυτής της ιδιότυπης οικονομικής χούντας που βιώνουμε.
Τα βρωμόσκυλα των ΜΑΤ,ΔΙΑΣ,ΔΕΛΤΑ, έπαιρναν σαφείς εντολές από την ηγεσία τους να “καθαρίσουν” την πλατεία Συντάγματος και τους γύρω δρόμους, οι μπάτσοι χωρίς κανένα ενδοιασμό προχωρούσαν στην υλοποίηση των εντολών με ρίψη τόνων χημικών και ασφυξιογόνων, με δολοφονικούς ξυλοδαρμούς και με ρίψη πετρών προς τους διαδηλωτές. Οι σταθμοί του Μετρό κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων λειτούργησαν ως καταφύγιο για τους διαδηλωτές που προσπαθούσαν να ξεφύγουν από τη λύσσα των μπάτσων και την αποπνικτική ατμόσφαιρα της πλατείας.
Το γεγονός αυτό δεν ικανοποιούσε καθόλου το υπουργείο καταστολής του πολίτη το οποίο σε αγαστή συνεργασία με τη διοίκηση του Μετρό αποφάσισε το κλείσιμο κεντρικών σταθμών. Η συνεργασία τους αυτή είχε ως στόχο να σαμποτάρει ουσιαστικά την προσέλευση του κόσμου στις πορείες και να μειώσει τη δυναμική τους, έτσι ώστε τα νομοσχέδια στη Βουλή να ψηφίζονται χωρίς «έκτροπα».
Το κράτος έχει ξεκαθαρίσει πως όποιος αντιστέκεται,φοβούμενο τις επερχόμενες κοινωνικές εκρήξεις, θα αντιμετωπίζεται με πολεμικούς όρους. Τα ΜΜΕ αναλαμβάνουν τη κατασυκοφάντηση των κινητοποιήσεων με μια γκεμπελικού τύπου προπαγάνδα. Ο αποκλεισμός από τις μεταφορές κατά τη διάρκεια κινητοποιήσεων ήρθε να προστεθεί σε ένα ήδη διευρημένο οπλοστάσιο που έχει στα χέρια του το κράτος. Άποψή μας λοιπόν είναι πως οι σταθμοί του Μετρό, ή θα έιναι στην υπηρεσία του εξεγερμένου λαού ή θα γίνονται παρανάλωμα του πυρός, χωρίς βέβαια να κινδυνέψει κανένας πολίτης και κανένας εργαζόμενος του μετρό.
Η κίνησή μας αυτή ήταν ένα πρώτο συμβολικό μήνυμα προς την κατεύθυνση αυτή. Ανήκουμε στον ευρύτερο ριζοσπαστικό χώρο και ασπαζόμαστε τον πολύμορφο αγώνα. Απευθυνόμαστε στο αγωνιζόμενο κομμάτι της κοινωνίας που επιδιώκει την ολική ανατροπή, μακριά από μονόδρομους και φετιχισμούς.
Θεωρούμε όλα τα μέσα πρόσφορα στον αγώνα που εναντιώνεται στην οικονομική χούντα και το κράτος που την υπηρετεί. Εδώ θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε πως δεν τοποθετήσαμε βόμβα(όπως ειπώθηκε από τα ΜΜΕ και τους μπάτσους) αλλά έναν ωρολογιακό εμπρηστικό μηχανισμό. Η μετονομασία και ο χαρακτηρισμός αυτός έγινε λόγω της ύπαρξης ωρολογιακού κυκλώματος, που στόχο είχε την απόλυτη ακρίβεια ώστε να μη δημιουργηθεί κίνδυνος για απολύτως κανέναν.Η διαστρέβλωση αυτή έγινε με σκοπό την τρομοκράτηση την κοινωνίας και τη δημιουργία κλίματος πανικού. Ας επανέλθουμε όμως στους λόγους που μας οδήγησαν στην επιλογή του συγκεκριμένου στόχου.Δε μπορούμε να αγνοήσουμε πως σ’ένα κλίμα εντεινόμενης ύφεσης ήρθε μια αύξηση της τάξεως του 40% στα εισητήρια των ΜΜΜ η οποία επιβαρύνει αρκετά το κόστος μετακίνησης για πολύ μεγάλο μερίδιο της κοινωνίας.
Η συμμετοχή του φασίστα που τότε ανήκε ΛΑΟΣ Μάκη Βορίδη στην κυβέρνηση συνεργασίας,που κουράστηκε στην αναμονή της αντιπολίτευσης και ήθελε να αποκτήσει ενεργό ρόλο στο θεσμικό βραχίωνα, αναλαμβάνοντας τη θέση του υφυπουργού στο αρμόδιο υπ.Μεταφορών, είναι γεγονός που έκανε ακόμα πιο επιτακτική την ανάγκη αυτού του χτυπήματος.Ο πατριώτης υφυπουργός υπέγραψε τη συμφωνία με την ξεπλυμένη Siemens για τη σηματοδότηση των νέων σταθμών του Μετρό. Το ιδιαίτερα μεγάλο κύκλωμα παρακαλούθησης του εν λόγω μέσου, χωρίς βέβαια να υπάρχει ίχνος αντίδρασης από την άθλια διοίκηση, γίνεται ένα καλό εργαλείο φακελώματος από τις κρατικές αρχές.
Η διοίκηση του μετρό, όταν το δικαστήριο έκρινε παράνομη και καταχρηστική την απεργία των εργαζομένων, σκόπευε να κινηθεί νομικά ενατίον τους για να διεκδικήσει αποζημίωση για τις απώλειες που υπέστη η εταιρία Αττικό Μετρό από την απεργία όπως έλεγε ο πρόεδρος Σ. Μιχαλόπουλος. Δεν είχε βέβαια την ίδια νομική ευαισθησία όταν έφταναν μίζες από τη θυγατρική των Γερμανικών Σιδηροδρόμων της τάξεως των 300.000 ευρώ που στελνόντουσαν στο πλαίσιο κατασκευής του Μετρό. Τα στοιχεία αυτά προέκυψαν κατά τη διάρκεια της δικαστικής έρευνας για το διεθνές σκάνδαλο της Siemens, η οποία με εξωδικαστικό συμβιβασμό ήρθε στην εξής συμφωνία με το ελληνικό δημόσιο, μέσω της ομόφωνης απόφασης του υπουργικού συμβουλίου: Συμψηφίζοντας το ποσό των 80.000.000 € από έργα που έπαιρνε με απευθείας ανάθεση(όλοι γνωρίζουμε πώς), έδωσε 90.000.000 € στο δημόσιο τομέα τον οποίο έχει κατακλέψει για δεκαετίες μέσω της αποκλειστικότητας που είχε σε έργα. Θα κάνει επίσης μια ασαφή επένδυση 100.000.000 € για το 2012, για να μας κάνει τη χάρη να μείνει στην Ελλάδα και να συνεχίσει τη δραστηριότητά της και άλλα αφηρημένα περί επενδύσεων.
Σα να μη έφταναν όλα αυτά θα φτιάξει και πρόγραμμα συμόρφωσης σε συνεργασία με το υπουργείο «δικαιοσύνης» κατά της διαφθοράς και της μη νόμιμης επιχειρηματικής πρακτικής. Η εταιρία που χειραγωγεί οικονομικά εδώ και μισό αιώνα όλο το πολιτικό σύστημα, σε ποιόν θα κάνει τα μαθήματα αυτά? Αυτή την στιγμή τα σύνορα ελέγχονται από την Frontex, το αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος από τους Γερμανούς, τα ΜΜΜ από Γερμανούς.
Η σύγχρονη αποικιοκρατία δεν απέχει σε λογική και στρατηγική από αυτές των προηγούμενων αιώνων. Στην οικονομική χούντα που βιώνουμε, οι κερδοφόρες υποδομές αυξάνουν τα κεφάλαια τους , ώστε να συνεχίσουν να επιβάλονται, ενώ παράλληλα ελέγχουν την κίνηση του ανθρώπινου δυναμικού με μαθηματική ακρίβεια εντός και εκτός της χώρας. Αφού ελέγχουν τους ρυθμούς και την καθημερινότητα μας, ελέγχουν την επικράτεια επιβάλοντας πάντα τους δικούς τους όρους.
Δεν θα μας παραξένευε λοιπόν η εικόνα, η Ελλάδα να γίνει ένας μεγάλος παραγωγικός σταθμός με τα μεγάλα κεφάλαια να εκμεταλεύονται τους φυσικούς της πόρους. Γνωρίζουμε πως δε μπορεί να νοηθεί αγώνας χωρίς εξέλιξη, μα ούτε εξέλιξη χωρίς αυτοκριτική. Γι’αυτό λοιπόν, πέρα από τα αισχρά σενάρια των δημοσιογράφων και των εντολέων τους και τις πολύ συγκεκριμένες σκοπιμότητες που υπάρχουν για επικράτηση τρομοϋστερίας, ήρθε η ώρα να πούμε κι εμείς απ΄τη μεριά μας, πώς ΑΚΡΙΒΩΣ έχουν τα πράγματα.
Η επιλογή του συγκεκριμένου σταθμού προέκυψε μετά από μελέτη του χώρου έτσι ώστε να διασφαλίσουμε την ακεραιότητα εργαζόμενων και επιβατών. Ο σταθμός του Αιγάλεω πληρούσε τις προϋποθέσεις και τους όρους ασφαλείας που εμείς είχαμε θέσει έτσι ώστε πέραν των υλικών ζημιών να μην κινδυνέψει ανθρώπινη ζωή.Δεν είμαστε της λογικής των παράπλευρων απωλειών, για την ακρίβεια είμαστε αντίθετοι με κάθε τέτοια λογική. Οι αγωνιστές-επαναστάτες, έχουν πρώτο τους μέλημα την ακεραιότητα των πολιτών σε πλήρη αντιδιαστολή με το κράτος και τους παρακρατικούς του μηχανισμούς που στο βωμό των εκάστοτε συμφερόντων τους (πολιτικών, οικονομικών, κάμψη κοινωνικών αντιστάσεων) δε δίνουν καμία σημασία στην ανθρώπινη ζωή. Πιο συγκεκριμένα για την επιλογή του σταθμού: Έχει μια ενιαία αποβάθρα όπου από δεξιά και αριστερά διέρχονται συρμοί, σε αντίθεση με άλλους σταθμούς όπου οι συρμοί διαχωρίζουν τις αποβάθρες επιβίβασης. Ο σταθμός του Αιγάλεω είναι τερματικός. Έτσι μόλις αποβιβαστούν και οι τελευταίοι επιβάτες από το συρμό, αυτός συνεχίζει την πορεία του και εισέρχεται σ’ένα τούνελ 150 μέτρων. Η συνεχόμενη οπτική επαφή με το συρμό είναι ένας από τους λόγους της επιλογής μας καθώς από την αποβάθρα επιβίβασης υπάρχει ορατότητα στην αποβάθρα αλλαγής κατεύθυνσης του συρμού.
Δουλειά μας λοιπόν ήταν να υπολογίσουμε ακριβώς τους χρόνους, έτσι ώστε την ώρα που ο συρμός θα σταματούσε στο τούνελ, την ίδια στιγμή να ενεργοποιηθεί ο μηχανισμός. Ο χρόνος απ’τον αμέσως προηγούμενο σταθμό(Ελαιώνας) μέχρι τον τερματικό είναι 1.30 λεπτά με 1.40 λεπτά. Ακριβώς ίδιος είναι και ο χρόνος στους δύο προηγούμενους σταθμούς, δηλαδή από Μοναστηράκι σε Κεραμεικό και από Κεραμεικό σε Ελαιώνα. Οι πόρτες του συρμού μένουν ανοιχτές περίπου 10-15 δευτερόλεπτα σε κάθε σταθμό. Και στον τερματικό 20 δευτερόλεπτα. Στον τερματικό αφού κλείσουν οι πόρτες σε 40 δευτερόλεπτα ο συρμός ακινητοποιείται στο εσωτερικό τούνελ. Εκεί ο οδηγός εξέρχεται απ’αυτόν και περπατώντας αριστερά σ’ένα διάδρομο κατευθύνεται προς το τέλος του συρμού καλύπτωντας μια απόσταση 100 μέτρων με σκοπό να επιβιβαστεί στο πίσω μέρος του συρμού (κάθε συρμός έχει δύο καμπίνες ελέγχου για τους οδηγούς-μια στο μπροστά και μια στο πίσω μέρος του) έτσι ώστε να ξεκινήσει προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ο χρόνος για να πάει ο οδηγός απ’ το μπροστά στο πίσω μέρος είναι 3-4 λεπτά. Έτσι λοιπόν μπορούσαμε να υπολογίσουμε ακριβώς μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο το χρόνο ανάφλεξης του μηχανισμού. Αυτός είναι και ο λόγος που βάλαμε εμπρηστικό μηχανισμό με ρολόι(και όχι με οποιονδήποτε άλλο τρόπο πυροδότησης), για να έχουμε ακρίβεια στο χρόνο.
Ο οδηγός από τη στιγμή που θα έβγαινε από το συρμό για να κατευθυνθεί προς το τέλος του, θα είχε στη διαθεσιμότητά του 11 πυροσβεστήρες(αφήνοντας έναν που θα ήταν κοντά στην εστία της φωτιάς). Το πλάτος του τούνελ είναι περίπου 15 μέτρα και το μήκος του 150 μέτρα πράγμα που σημαίνει ότι ο οδηγός θα είχε τη δυνατότητα να απομακρυνθεί από την εστία φωτιάς, να φύγει από την αποβάθρα ή ακόμα να χρησιμοποιήσει τις εξόδους κινδύνου που υπάρχουν στο σταθμό. Επίσης είχαμε υπολογίσει ότι τη στιγμή της ανάφλεξης ο συρμός που θα ακολουθούσε θα βρισκόταν στον Κεραμεικό με κατεύθυνση προς τον Ελαιώνα, αρκετά μακριά από το Αιγάλεω, όπου οι επιβάτες θα μπορούσαν να αποβιβαστούν εκεί. Άλλο ένα χαρακτηριστικό του σταθμού στο Αιγάλεω είναι η ευρυχωρία του. Είναι ένας αρκετά ψηλοτάβανος σταθμός με άμεση οπτική επαφή, σε όλο το εύρος του, στις αποβάθρες αλλαγής στάθμευσης του συρμού. Έτσι ακόμα και οι επιβάτες που βρισκόντουσαν στον σταθμό θα αντιλαμβανόντουσαν απο την πρώτη στιγμή την ύπαρξη φωτιάς στο τούνελ, βρισκόμενοι πάντα σε απόσταση ασφαλείας.
Όσον αφορά τον καπνό από τη φωτιά για να φτάσει στην αποβάθρα επιβίβασης θα έπρεπε πρώτα να γεμίσει όλο το τούνελ. Αυτό θα μπορούσε να συμβεί σύμφωνα με τους υπολογισμούς μας μετά απο 20 λεπτά ασταμάτητης πυρκαγιάς. Ακριβώς γι αυτό τον λόγο φτιάξαμε έναν εμπρηστικό μηχανισμό χαμηλης ισχύος καθώς είχε μόνο 2 λίτρα βενζίνης.
Όσο για το ενδεχόμενο συνοστισμού και πανικού, η επιλογή του σταθμού έγινε καθώς ο χώρος είναι διαμορφωμένος έτσι ώστε να μπορεί να εξυπηρετεί εκατοντάδες πολίτες, με 4 μεγάλες σκάλες, δύο εκ των οποίων κυλιόμενες κάτι το οποίο σημαίνει οτι η εκκένωση θα γινόταν μέσα σε λίγα λεπτά. Η μέρα και η ώρα που επιλέξαμε δεν ήταν καθόλου τυχαία, αφού γνωρίζαμε πως λίγος κόσμος θα βρισκόταν εκείνη την ώρα στο ΜΕΤΡΟ,δεν ήταν ώρα αιχμής αφού τα μαγαζιά ήταν κλειστά και δεν είχε προγραμματιστεί κανένα κοινωνικό δρόμενο στη γύρω περιοχή. Το δεδομένο αυτό επιβεβαιώθηκε και την ίδια στιγμή, καθώς συνολικά στο σταθμό δεν βρισκόντουσαν πάνω απο 50 άτομα. Τοποθετήσαμε τον μηχανισμό κάτω απο την καρέκλα στο τελευταίο βαγόνι και όταν οι σύντροφοι βεβαιώθηκαν ότι ο συρμός ήταν εντελώς άδειος(εφόσον και ο τελευταίος επιβάτης, μια κοπέλα πιο συγκεκριμένα, αποβιβάστηκε) αποχώρησαν. Εξασφαλίζοντας έτσι πως ακόμα και αν από λάθος (συνδεσμολογικό λάθος στο κομμάτι του χρόνου δεν υπήρχε αφου είχε ελεγχθεί το κύκλωμα αρκετές φορές, αλλά η ιστορία πολλών αγωνιστών απο Ελλάδα και εξωτερικό μας δείχνει πως υπάρχει ένας αστάθμητος παράγοντας που πρέπει να λαμβάνουμε πάντα υπ όψιν μας) ο μηχανισμός ενεργοποιούνταν νωρίτερα δεν θα υπήρχε κίνδυνος για τους επιβάτες, παρά μόνο για τους συντρόφους.
Δεν είχαμε σκοπό να επεκταθούμε στο θέμα του μηχανισμού, αλλά η έκφανση του χτυπήματος και η δημοσιοποίηση των φωτογραφιών του εμπρηστικού μηχανισμού, μας δίνει την ευκαιρία να γίνουμε πιο αναλυτικοί. Η αστοχία μας, στο συνδεσμολογικό κομμάτι, ήταν στην πυροδότηση της βενζίνης. Χρησιμοποιήσαμε λαμπτήρα πυρακτώσεως για την πυροδότηση , ο οποίος εκ του αποτελέσματος , αποδείχθηκε ελαττωματικός. Ο λαμπτήρας πυρακτώσεως ήταν συνδεδεμένος με 2 καλώδια. Το ένα καλώδιο κατέληγε στον έναν πόλο της μπαταριοθήκης. Το δεύτερο ήταν συνδεδεμένο στο ρολόι τυλιγμένο γύρω από ένα καρφί και κατέληγε στον άλλο πόλο της μπαταριοθήκης. Ανέκαθεν μας προβλημάτιζε το ζήτημα της διάχυσης μέσων και πρακτικών με σκοπό την πλήξη και την ανατροπή του καπιταλισμού και να που έμμεσα τη λύση στον προβληματισμό μας έρχεται από τα γραφεία της Αντιτρομοκρατικής.
Με τη δημοσιοποίηση των φωτογραφιών του μηχανισμού, που μέσω τηλεοράσεων, εφημερίδων και του διαδικτύου βρέθηκε στη διάθεση αρκετών πολιτών, εξυπηρετήθηκε εν μέρη ένας από τους σκοπούς μας, αυτός της δίαχυσης ενός μέσου αγώνα.
Παρακολουθούσαμε με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον τις επόμενες μέρες του χτυπήματος, να εκτυλίσσεται ένα «όργιο» αυθαίρετων συμπερασμάτων πλήρως συκοφαντικών δημοσιευμάτων(φυσικά δεν πιστέψαμε ποτέ ότι ο ρόλος των ΜΜΕ είναι διαφορετικός), στα οποία και θα τοποθετηθούμε ενώ παράλληλα θα θέσουμε και κάποιους βασικούς προβληματισμούς.
Είναι κατάδηλο πως οι μηχανισμοί του κράτους, υπό τον φόβο έκρηξης της κοινωνικής οργής και του ξεσπάσματος μιας άνευ προηγουμένου κοινωνικής εξέγερσης, προσπαθούν να οργανώσουν άρτια τις άμυνες τους, προτάσσοντας ένα απο τα πιο ισχυρά τους όπλα, αυτό του αιώνιου βιασμού ολόκληρων λαών, την προπαγάνδα. Οφείλουμε να κάνουμε σαφές ότι ο όρος τρομοκρατία είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με το κράτος και τις εξουσιαστικές δομές του. Αρκέι μια παραπομπή σε οποιοδήποτε νεοελληνικό λεξικό για να μας υπενθυμίσει, τρομοκρατία : επικράτηση με τον τρόμο, η διακυβέρνηση με σκληρά και βίαια μέσα. Τρομοκρατία είναι οποιαδήποτε πράξη βίας έχει αποδέκτη την κοινωνία.
Εμείς,ως επαναστάτες, στοχεύουμε πάντα στην πλήξη πυλώνων του κράτους και του καπιταλισμού. Η πραγματική τρομοκρατία, που ασκείται στην κοινωνία εντοπίζεται στη συνεχή οικονομική εξαθλίωση, στις ασταμάτητες μειώσεις μισθών και συντάξεων, στα πρωτοφανή ποσοστά ανεργίας, στους νέους μαυραγορίτες και το νταβατζιλίκι τους(ενεχυροδανειστήρια), στις χιλιάδες γυναίκες που οδηγούνται στην πορνεία και στις αυτοκτονίες λόγω χρεών.
Οι αρχιμαφιόζοι πολιτικοί και οι τράπεζες, είναι αυτοί που κάνουν τα πραγματικά «τυφλά χτυπήματα» με θύμα το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας. Οι μόνοι που επιζητούν «αιματοχυσία» και «ολοκαύτωμα»(όπως ειπώθηκε σε δημοσιεύματα ότι επιδιώκαμε με την κίνηση μας), είναι οι μπάτσοι και οι εντολείς τους. Με τις δολοφονικές διαθέσεις σε πορείες, με εκατοντάδες περιστατικά αυθαιρεσίας και ασυδοσίας(βλέπε περίπτωση «ζαρντινιέρας» κ.α.), με τις «τυχαίες» εκπυρσοκροτήσεις και με τις κρατικές δολοφονίες αγωνιστών. « Η ευχαρίστηση που νιώθει ένα άτομο όταν κυριαρχεί πάνω σε ένα άλλο άτομο(ή σε ένα άλλο έμψυχο όν) είναι η ίδια η ουσία της σαδιστικής παρόρμησης» Τώρα όλο και πιο πολύ οι καταπιεστές μας χρησιμοποιούν την επιστήμη και την τεχνολογία ως αναντίρρητα ισχυρά όπλα για το σκοπό τους, τη διατήρηση της καταπιεστικής τάξης πραγμάτων με τον ΕΠΗΡΕΑΣΜΟ και την ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ(ACTA, SOPA, PIPA).
Η εδραίωση της τρομοκρατίας (απο πλευράς εξουσιαστών) και της καταπίεσης ελοχέυει έναν ολόκληρο τρόπο ζωής και συμπεριφοράς για αυτούς που αποτελούν τα γρανάζια του – εξουσιαστές και καταπιεζόμενους. Όλοι βυθίζονται μέσα σ αυτήν την κατάσταση και όλοι έχουν τα σημάδια της καταπίεσης. Αναζητούμε και προτάσσουμε την αφύπνιση. Ποτέ στην ιστορία η βία δεν άρχισε απο τους καταπιεζόμενους.
Πως θα μπορούσε άλλωστε, αφού είναι οι πρώτοι που υφίστανται τη βία της εκάστοτε εξουσίας. Δεν θα υπήρχαν καταπιεζόμενοι αν δεν υπήρχαν προηγούμενα συνθήκες βίας για να εδραιώσουν την υποδούλωσή τους και δεν θα υπήρχαν στιγμές απελευθέρωσης στην ιστορία αν δεν υπήρχαν εκείνες οι μειοψηφίες που πάλεψαν για την επανάσταση. «Θα εξακολουθεί πάντα να προκαλεί αμηχανία, το ότι οι προηγούμενες γενιές φαίνεται να επιτελούν το επαχθές έργο τους μόνο για χάρη των επόμενων.. και το ότι μόνο οι τελευταίες θα έχουν την καλή τύχη να κατοικήσουν στο (τελειωμένο) οικοδόμημα» Είμαστε όμως αποφασιμένοι να ΖΗΣΟΥΜΕ.
Δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε. Από το να πεθάνουμε αδυνατώντας να επιβιώσουμε, δίνουμε μια μάχη ζωής. Μια μάχη για την αναζήτηση μια νέας προοπτικής ζωής. «Όταν ένας κόσμος τελειώνει ένας άλλος είναι αναγκαίος, ακόμη και αν επι του παρόντος εμφανίζεται ως ουτοπικός και ανέφικτος»
Πιστεύουμε ότι υπάρχουν άνθρωποι, που παρά τα όσα μας χωρίζουν, έχουμε πολλά κοινά να μοιραστούμε κι αυτή τη δυναμική παρουσία των «καταπιεσμένων» ανθρώπων αναζητούμε σε παγκόσμια κλίμακα. Όσο και αν επιμένουν οι θεωριτικοί της επανάστασης πως οι πιθανότητες για επανάσταση μειώθηκαν λόγω της εξέλιξης και τις υπεροπλίας των κυβερνήσεων, η ιστορία τα τελευταία χρόνια μας υποδεικνύει προκλητικά το αντίθετο.
Η υπεροπλία και η βία που διαθέτει το κράτος δεν μπορεί να συγκριθεί με τη βία που πηγάζει από τους ανθρώπους που διψάνε για ζωή. Είτε αυτή εκφράζεται με πέτρες, με μολότωφ, με γκαζάκια, με όπλα είναι τόσο ορμητικό το κίνητρο των αγωνιστών, ώστε η πρακτική υπεροπλία του κράτους να φαντάζει ανούσια. Η πολυμορφία των ερεθισμάτων είναι τέτοιου μεγέθους που στην πορεία η δημιουργία νέων δομών είναι αναπόφευκτη.
Ο ιός της δημιουργίας θα εξαπλωθεί ανεξέλεκτα. Κανείς δεν γεννήθηκε «άρρωστος», παρά μόνο «αρρώστησε» στην παράνοια του συμβιβασμού με ένα ασθενικό σύστημα. Το μεγαλείο της συνειδητοποιήσης και της αξιοπρέπειας, αυτά είναι τα πρωταρχικά κίνητρα για κάθε μάχη που δόθηκε στην ιστορία. Το κίνητρο του εκάστοτε αγωνιστή. «Μα κι ο καθείς σκοτώνει ό,τι αγαπάει Κι αυτό ας φτάσει σ΄ όλωνε τ΄αυτιά Άλλοι με κολακείες σε σκοτώνουν Κι άλλοι με το φαρμάκι στη ματιά Οι δειλοί με ένα φιλί τους σε σκοτώνουν Κι αυτοί που ΄ναι γενναίοι με μια σπαθιά» Σ’ αυτόν τον πόλεμο δεν θα πρέπει ποτέ να ξεχάσουμε τους φυλακισμένους αγωνιστές και να στεκόμαστε αλληλέγγυοι. Άλλωστε η αλληλεγγύη είναι μια ριζοσπαστική τοποθέτηση. Σημαίνει να μπαίνεις στην κατάσταση εκείνου με τον οποίο είσαι αλληλέγγυος. Τέρμα στον φαύλο κύκλο του αγώνα για τον αγώνα.
Ήρθε ο καιρός να ορίσουμε εμείς το μέλλον μας και να χτίσουμε τα θεμέλια για ένα καλύτερο αύριο βασιζόμενο στην αυτοοργάνωση της κοινωνίας και την αλληλεγγύη. Ο «διαλεγόμενος άνθρωπος» τηρεί κριτική στάση και ξέρει πως αν και έιναι στο χέρι των ανθρώπων να δημιουργούν και να αλλάζουν τον κόσμο, ωστόσο, σε μια συγκεκριμένη κατάσταση αλλοτρίωσης μπορεί να είναι ανήμποροι να κάνουν χρήση αυτής της δύναμης τους.
Το γεγονός αυτό αντί να του καταστρέψει τη δύναμη για δημιουργία και αλλαγή, ακόμα κι όταν παραλύει μέσα στις συγκεκριμένες συνθήκες, τείνει να ξαναγεννιέται. Όχι βέβαια τυχαία, αλλά μέσα στον αγώνα και διαμέσου του αγώνα για την απελευθέρωση.
Κάνουμε την αρχή για ένα διάλογο ευρύ στους κόλπους του ανατρεπτικού κινήματος για τη ζύμωση και την εξοικείωση γύρω από μέσα αγώνα, με στόχο την ολική ανατροπή του υπάρχοντος. Μια Ιδέα γίνεται πιο επικίνδυνη όταν είναι υλοποιήσιμη.
Υ.Γ.: Προφανώς η ανάληψη ευθύνης απο την υποτιθέμενη οργάνωση Αντάρτικο Πόλεων ήταν είτε μια κακόγουστη φάρσα, είτε δουλειά των μπάτσων
Κίνημα 12 Φλεβάρη»
