Επειδή προέκυψε σύγχυση στην κοινωνία σχετικά με την απόφαση της κυβέρνησης να προβεί σε άμεση επίταξη 200 κλινών από ιδιωτικά θεραπευτήρια της Θεσσαλονίκης, εξηγούμε τι ακριβώς σημαίνει τόσο ως προς το νομικό πλαίσιο όσο και ως προς την πραγματική διάσταση της κυβερνητικής ενέργειας.
Σύμφωνα με τον νόμο 4557/2020, το ελληνικό κράτος διατηρεί το δικαίωμα να επιτάξει ιδιωτικά θεραπευτήρια ή τμήματα αυτών για λόγους ανωτέρας ανάγκης και για την προάσπιση της συλλογικής υγείας των πολιτών.
Ωστόσο, το γράμμα του νόμου προβλέπει πως εντός 45 ημερών από τη διαταγή επιτάξεως, οι αρμόδιοι υπουργοί Οικονομικών και Υγείας αποφασίζουν για το ύψος της αποζημίωσης, η οποία θα καταβληθεί στα επιταχθέντα ιδιωτικά θεραπευτήρια.
Όπως αντιλαμβάνεται κανείς, η εικόνα στην πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική από τον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζεται, ιδιαίτερα από κάποιους κλινικάρχες οι οποίοι δεν έχουν σχέση με τους γνωστούς και σοβαρούς επαγγελματίες στον ιδιωτικό τομέα της παροχής υπηρεσιών υγείας.
Με λίγα λόγια, το κράτος δεν συμπεριφέρεται με τρόπο απόλυτο που παραπέμπει στο δόγμα ««αποφασίζομεν και διατάσσομεν», αλλά αποζημιώνει τα ιδιωτικά θεραπευτήρια για την αναγκαστική ενοικίαση των υπηρεσιών του από το Εθνικό Σύστημα Υγείας (ΕΣΥ) για το συλλογικό καλό της δημόσιας υγείας.
Υπενθυμίζεται πως ήδη οι κλινικάρχες, τόσο κατά την πρώτη καραντίνα όσο και κατά τη δεύτερη, έχουν προβεί σε κινήσεις διάθεσης τμημάτων των θεραπευτηρίων τους για την εκτόνωση της πίεσης στο σύστημα του ΕΣΥ, λόγω της αθρόας προέλευσης ασθενών με Covid-19, τόσο για απλή νοσηλεία όσο και για είσοδο στις ΜΕΘ.
Άλλωστε είναι γνωστό πως, για να ανταποκριθεί το ΕΣΥ στην πίεση που ασκείται, έχει μειώσει στο ελάχιστο την παροχή άλλων ιατρικών υπηρεσιών όπως χειρουργεία, για άλλες σοβαρές ασθένειες και παθήσεις, προκειμένου το νοσηλευτικό δυναμικό να ανταποκριθεί στις ανάγκες διαχείρισης της πανδημίας.
Αυτός ο φόρτος παροχής ιατρικών υπηρεσιών, όπως χειρουργεία κ.λπ., μετατέθηκε προφανώς στον ιδιωτικό τομέα με ό,τι αυτό συνεπάγεται ως προς τα έσοδα ιδιωτικών θεραπευτηρίων.
Αυτή, λοιπόν, είναι η πραγματική εικόνα που παρουσιάζεται στην Ελλάδα συνολικά, αλλά και στη Θεσσαλονίκη ειδικά, την οποία όφειλε να διαχειριστεί η κυβέρνηση λόγω της ασκούμενης πίεσης στο ΕΣΥ, αλλά και των ορίων στα οποία έφθασε το ιατρικό και το νοσηλευτικό προσωπικό των δημόσιων νοσοκομείων της βόρειας Ελλάδας τις τελευταίες δύο εβδομάδες.
Θα μπορούσε κανείς να πει πως η πρώτη αντίδραση ορισμένων κλινικαρχών δεν συνάδει με το γενικότερο πνεύμα το οποίο επικρατεί στη χώρα, μετά και το κύμα εθελοντικής προσφοράς από γιατρούς και νοσηλευτές που εκφράζεται με κάθε τρόπο τα τελευταία 24ωρα και το οποίο περιποιεί τιμή για τους ανθρώπους που μάχονται στην πρώτη γραμμή.
