Η θανάτωση τού ζώου ήταν η μοναδική λύση ή η εύκολη λύση;
Η πρόσφατη εκτέλεση τού χιμπατζή στο «Αττικό Ζωολογικό Πάρκο»
ανέσυρε στην επιφάνεια -και μάλιστα με τον πιο τραγικό τρόπο-
την απύθμενη αλαζονεία που επιδεικνύει ο Άνθρωπος
προς κάθε ον που τολμά να αναπνέει σε ετούτον τον πλανήτη.
Ένα αποκρουστικό αίσθημα υπεροχής μολύνει απ’ άκρου εις άκρον τη Γη,
καθώς το Ανθρώπινο Είδος αντιμετωπίζει τα άλλα ζώα ως κατώτερες υπάρξεις.
Ιδίως η τεταρτοκοσμική Νεοελληνική Μπανανία
δεν αρκείται να προβαίνει σε μαζικές σφαγές των βρώσιμων ζώων
προκειμένου να ικανοποιούνται τα σαρκοβόρα ανθρώπινα ένστικτα,
αλλά υπάρχει παγιωμένο υπόβαθρο βαρβαρότητας και κακομεταχείρισης·
αυτό το θλιβερό παγανιστικό πλαίσιο έρχεται να εκφρασθεί με βίαιες ενέργειες,
αλλά και με τη διαχρονική χρήση των ζώων ως υποτιμητικές προσφωνήσεις και ύβρεις
(οι ανόητοι και οι συνωστιζόμενοι άνθρωποι προσδιορίζονται ως «ζώα»,
οι εύσωμοι άνθρωποι υπόκεινται στους χαρακτηρισμούς «ιπποπόταμος», «φώκια», «φάλαινα»,
οι άνθρωποι που υφίστανται αδιαφορία ή αναλγησία
εμπεριέχονται σε φράσεις τού τύπου «Τον πέταξαν σα να ήταν σκυλί.»,
και ούτω καθ’ εξής).
Και βεβαίως,
η «Δυστοπία τού Μισοζωϊσμού» συμπληρώνεται με επιχρυσωμένες διαδικασίες,
όπου τα ζώα μετατρέπονται σε… Θέαμα.
Γονείς παίρνουν τα παιδιά τους και τα πηγαίνουν στο Τσίρκο ή στο (εκάστοτε) «Πάρκο»,
όπου σύσσωμη η οικογένεια χασκογελά και διασκεδάζει με σκλαβωμένα πλάσματα
που αναγκάζονται να ζουν μακριά από το φυσικό περιβάλλον τους
ή σε μινιατούρες-καρικατούρες τού φυσικού περιβάλλοντός τους.
Έτσι, όταν μία κατάσταση ξεφύγει από τον προγραμματισμό και εκφύγει τής εύκολης διαχείρισης,
δυστυχώς είναι νομοτελειακό και αναπόφευκτο αυτή η συνθήκη να οδηγεί στον Θάνατο.
…
Ο ηλικιωμένος χιμπατζής ήρθε σε ρήξη με δύο νεαρά άτομα τής αγέλης του,
οι οποίοι -όπως συμβαίνει πάντα στο διηνεκές «παιχνίδι» που λέγεται «Διαδοχή»-
διεκδίκησαν να αποκτήσουν την πρωτοκαθεδρία στην ομάδα.
Εκείνος αντέδρασε·
όμως, η φυσιολογική αντίδρασή του,
η έκρηξη αδρεναλίνης που στη ζούγκλα θα έμενε πιθανότατα ατιμώρητη
-ή, εν πάση περιπτώσει, δεν θα είχε ολέθριες συνέπειες-
εδώ θα τιμωρούταν με την εσχάτη των ποινών
επειδή το δύσμοιρο ζώο υπερέβη τα εσκαμμένα που (τού) είχαν ορίσει οι δήθεν σωτήρες του.
Η Αντίδραση εξελίχθηκε σε… Απόδραση.
…
Το «Αττικό Ζωολογικό Πάρκο» είναι εταιρεία κερδοσκοπικού χαρακτήρα·
ως εκ τούτου,
οι ιδιοκτήτες του προσπορίζονται οικονομικά οφέλη από τη «φιλοξενία» των ζώων
και δεν λειτουργούν με ανιδιοτέλεια κι αυταπάρνηση.
Διόλου τυχαίο το γεγονός, λοιπόν,
ότι οι εξηγήσεις που δόθηκαν από τούς ανευθυνο-υπευθύνους,
ουδόλως πειστικές ήταν για τη χρεία τής θανάτωσης τού χιμπατζή.
Τουναντίον, οι έμπλεες αοριστίας διηγήσεις και τα τεκταινόμενα,
εκθέτουν ανεπανόρθωτα τη διεύθυνση τής συγκεκριμένης επιχείρησης,
καθώς τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι αμείλικτα…
Οι περιγραφές για εκείνες τις τελευταίες στιγμές τού εκτελεσθέντος ζώου είναι θολές, είναι γεμάτες… κενά,
και διέπονται από μία αποστειρωμένη -και συνάμα, όζουσα- γραφειοκρατική ρητορική.
Γιατί δεν έγινε καν προσπάθεια να αναισθητοποιηθεί ο δυστυχής χιμπατζής;
Η απάντηση ανεπαρκέστατη:
«Για να δράσει το αναισθητικό, χρειάζονταν 20 λεπτά διότι το ζώο είχε υψηλή αδρεναλίνη.
Μέσα σε αυτό το διάστημα δεν ξέραμε τι θα μπορούσε να συμβεί
και ίσως ετίθετο σε κίνδυνο κάποια ανθρώπινη ζωή.
Η “εξουδετέρωση” ήταν η μοναδική λύση.».
Σε ελεύθερη μετάφραση:
«Σκότωσέ τον να ξεμπερδεύουμε,
μην τυχόν επιτεθεί σε κάποιον άνθρωπο και μετά τρέχουμε για μια ζωή στα δικαστήρια.
Σκότωσέ τον, διότι με δαύτον κινδυνεύουμε να το κλείσουμε το μαγαζάκι.»
Αυτή είναι η υφέρπουσα στυγνή επιχειρηματική λογική,
η οποία -ειρήσθω εν παρόδω- συναντά τη λεκτική κορωνίδα της
στον υποβαθμιστικό όρο «Εξουδετέρωση»
(λες και ο χιμπατζής ήταν τρομοκράτης, λες και ήταν μέλος τού «I.S.I.S.»,
λες και ήταν ζωσμένος με εκρηκτικά ή πυροβολούσε αδιακρίτως με «Καλάσνικοφ»).
…
Πασίδηλη η Σπασμωδικότητα,
απολύτως διάτρητη η δικαιολογία ότι ακολουθήθηκαν τα Διεθνή Πρωτόκολλα.
Οι ανευθυνο-υπεύθυνοι μπορούν να λένε και να διατείνονται ό,τι θέλουν και ό,τι τούς συμφέρει,
αλλά η Πραγματικότητα τούς εκθέτει ανεπανόρθωτα.
Άντε, ας δεχθούμε στιγμιαίως -ως υπόθεση εργασίας και μόνο-
ότι ο εκτελεσθείς χιμπατζής θα ανθίστατο επί ώρα στην αναισθητική σφαίρα
και πως θα μπορούσε να γινόταν επικίνδυνος
για τη σωματική ακεραιότητα των ανθρώπων που βρίσκονταν στο πεδίο δράσης του.
Γιατί έπρεπε να τον σκοτώσουν και δεν περιορίστηκαν να τον τραυματίσουν;
Ποιο γαμημένο «πρωτόκολλο» αποφασίζει ότι ο Θάνατος είναι προτιμότερος από τον Τραυματισμό;
Κι αν η άρτι κατατεθείσα εύλογη απορία εμπεριέχει στοιχεία ρομαντισμού,
έρχεται ευθύς αμέσως το ερώτημα-κόλαφος:
Είναι αυταπόδεικτο ότι υπήρξαν αστοχίες που οδήγησαν στην απόδραση τού χιμπατζή·
εξ ου και έκτοτε οι «υπεύθυνοι» ανέφεραν
ότι προβαίνουν σε επαναξιολόγηση των μέτρων ασφαλείας τού πάρκου,
ενώ και το αρμόδιο κρατικό κλιμάκιο που επισκέφθηκε τον χώρο διεπίστωσε ελλείψεις.
Άρα,
ποιος εγγυάται ότι οι «υπεύθυνοι» που είχαν ήδη στο παθητικό τους
τις -όπως απεδείχθησαν- λανθασμένες εκτιμήσεις για την επάρκεια των μέτρων ασφαλείας,
ότι δεν έκαναν λανθασμένη εκτίμηση ΚΑΙ στη διαχείριση τής κρίσης; ΄
Εν τέλει, μήπως η «Εξουδετέρωση» δεν ήταν η «Μοναδική Λύση» αλλά η «Εύκολη Λύση»;
Επιμύθιο:
Θλίβομαι…
Είμαστε πολλοί άνθρωποι που θλιβόμαστε…
Ευτυχώς, είμαστε πολλοί οι άνθρωποι που θλιβόμαστε·
είμαστε πολλοί κι ας είμαστε μειοψηφία.
Και όχι, ανευθυνο-υπεύθυνοι,
εμείς που θλιβόμαστε δεν είμαστε «επαγγελματίες φιλόζωοι»
ούτε «ακτιβιστές τού πληκτρολογίου»
(αναφέρω τούς αισχρούς χαρακτηρισμούς που εσείς είχατε χρησιμοποιήσει
στην κατάπτυστη ανακοίνωση που εξεδώσατε το 2018,
όταν είχατε εκτελέσει δύο ιαγουάρους -κοινώς: τζάγκουαρ-
που έκαναν κι εκείνοι το ολέθριο λάθος να εκθέσουν τα ελλιπή μέτρα ασφαλείας).
Συνελόντι ειπείν,
αφού θέλετε να διαθέτετε μία επιχείρηση όπου κάθε υπέρβαση τιμωρείται με θάνατο,
οφείλετε να παίρνετε μέτρα που να αποκλείουν την Υπέρβαση.
Ειδάλλως, ανοίξτε καφενείο να έχετε να κάνετε με ταβλαδόρους γέροντες.
Επί τού Πιεστηρίου:
Καλέ μου χιμπατζή,
είμαστε πολλοί άνθρωποι που αισθανθήκαμε θλίψη για το τέλος σου
και -έκαστος με τον τρόπο του- σε πενθήσαμε.
Ξέρω, το Πένθος ουδέποτε είναι αρκετό, διότι έρχεται πάντα εκ των υστέρων,
αλλά τουλάχιστον αποτελεί ένα «Μνήμης Ένεκεν»
όπου μέσα του εμπεριέχεται και ταξιδεύει η ελπίδα
πως κάποτε το Ανθρώπινο Είδος θα απαλλαγεί από την αλαζονεία του.
Καλέ μου χιμπατζή,
αν υπάρχεις κάπου,
σίγουρα αισθάνεσαι απέραντη πίκρα που σε εσκότωσαν οι απόγονοί σου.
Καλέ μου χιμπατζή,
δύσκολο πράγμα η «Εξέλιξη των Ειδών»·
πόσω μάλλον, όταν στην κορυφή αυτής τής εξέλιξης βρίσκεται ο Απάνθρωπος.
Αχ, καλέ μου χιμπατζή!
Ο Υπο-Κοσμικός
(Twitter: @Ypokosmikos
