Το κείμενο που ακολουθεί μου το έστειλε η Γεωργία Μπίκα όταν χωρίσαμε μετά την συνέντευξη που μου έδωσε για την υπόθεση του βιασμού της και θα παρακολουθήσετε σε λίγες ώρες.. Το αφιερώνω σε όλους τους Έλληνες δικαστές. Ας κρίνουν εκείνοι…
«Τα μάτια μου κλαίνε χωρίς δάκρυα.
Νιώθω να φωνάζω μέσα μου αλλά να μη μπορώ να βγάλω μιλιά.
Μου λένε πράγματα τα οποία τα ξεχνάω αμέσως γιατί το μυαλό μου τρέχει αλλού και σκέφτομαι πολλά μαζί ! Δεν έχω ενδιαφέρον για τίποτα στη ζωή και δε βλέπω τίποτα θετικό χωρίς να θέλω να είμαι αχάριστη αλλά έτσι αισθάνομαι… Πράγματα που με έκαναν ευτυχισμένη δεν με αγγίζουν ούτε στο ελάχιστο… δε μπορώ να γελάσω να διασκεδάσω και να χαρώ. Το χειρότερο είναι πως δε μπορώ να γελάσω η τουλάχιστον να το νιώσω πραγματικά. Έχω ξεχάσει πως είναι να είσαι χαρούμενος!
Έχω γίνει ένας άνθρωπος κενός χωρίς συναισθήματα αγάπης και μίσους γιατί κυριαρχεί η λύπη και η απογοήτευση μέσα μου. Αν με ρωτάς αυτή τη στιγμή το μόνο που θέλω να κάνω είναι να κλειστώ στο σπίτι γιατί φοβάμαι τους ανθρώπους, γιατί φοβάμαι μη με πειράξουν πάλι, γιατί δεν αισθάνομαι προστατευμένη και ελεύθερη …Θέλω να είμαι ελεύθερη όμως αισθάνομαι ότι έχουν εγκλωβίσει το σώμα και την ψυχή μου και θα είναι πάντα εκεί να μου το θυμίζουν αφού μέχρι τώρα στην υπόθεση δε βρίσκω κάτι που να με δικαιώνει και να με ηρεμεί ότι ολα θα πάνε καλά… Δεν το βάζω κάτω γιατί το δίκιο και η αλήθεια πάντα νικάει αλλιώς δεν έχει τελειώσει…
Δεν είναι κείμενο για να με λυπηθούν, είναι όλη η ψυχή μου και το έλεος που προσπαθώ να φωνάξω … Δεν είναι στημένο κείμενο. Πολλές φορές εξωτερικεύω τα συναισθήματα μου κατ’ αυτόν τον τρόπο για να βγουν από μέσα μου. Αυτή είμαι Μάκη … Δεν έχω ούτε πονηριά ούτε δόλο. Εκείνοι προσπαθούν να με παρουσιάσουν έτσι και να μου κλείσουν το στόμα αλλά δε θέλω Μάκη ! Και δε μπορώ ! Βοηθήστε με»!
