Τι κατάρα κι αυτή, κάθε φορά που τίθενται προ ευθυνών οι αρμόδιοι να κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους. Δεν γνώριζα, δεν άκουσα, δεν είδα.
Και γνώριζαν και έβλεπαν και άκουγαν για όλα αυτά, το χειρότερο όμως είναι ότι δεν αντιλαμβάνονταν ότι σε τέτοιες περιπτώσεις η σιωπή είναι συνενοχή.
Τι δε γνωρίζατε πολιτικά και καλλιτεχνικά ράκη; Ότι η παιδεραστία και οι βιασμοί είχαν καταστεί εθνικό σπορ; Αγνοούσατε ή τους προστατεύατε κιόλας; Έβλεπα προ ημερών έναν νταβατζή της «τέχνης», που κατά σύμπτωση συμμετείχε και σε τηλεοπτικό ριάλιτι, να καλεί τους συναδέλφους του να σταματήσουν να καταγγέλλουν και να συμπεριφέρονται ανθρωποφαγικά για το καλό της θεατρικής τέχνης!
Ο συγκεκριμένος δύσκολα θα γλιτώσει αφού είναι γνωστή η συμπεριφορά του στον χώρο όχι τόσο για τις επιλογές του, όσο για τις αθλιότητες που διέπραττε σε επίπεδο επαγγελματικό εκμεταλλευόμενος την ομπρέλα του πάλαι ποτέ κραταιού συγκροτήματος Λαμπράκη. Εκεί να δείτε τι όργια συνέβαιναν, αλλά φυσικά πού να βρεθούν άντρες που σέβονταν τα παντελόνια τους, όπως μου έλεγε με ειρωνικό χαμόγελο ο Μάνος Χατζιδάκις…
Έλα όμως που φασούλι το φασούλι γεμίζει το σακούλι και τότε ίσως αρχίσει η πραγματική κάθαρση.
Οι νταβατζήδες της τέχνης ήταν και αυτοί η συνέχεια μιας αρρωστημένης και κακώς εννοούμενης μεταπολίτευσης. Άλωσαν το Ηρώδειο, την Επίδαυρο, τα κονδύλια του Υπουργείου Πολιτισμού για να αποθρασυνθούν στο τέλος και να αλώνουν ανθρώπινες ψυχές. Πέραν του ότι ο πολιτισμός δεν χρειάζεται υπουργείο και η ύπαρξή του αποτελεί ύβρι. Αντιθέτως τα υπουργεία χρήζουν άμεσα πολιτισμού αλλά αυτή η κουβέντα δεν είναι της παρούσης.
Θυμάμαι όταν αποκάλυψα τον παιδεραστή συνθέτη ότι έπεσαν όλοι αυτοί να με φάνε ζωντανό. Κατέφυγα λοιπόν στον εισαγγελέα μετά από προτροπή του αείμνηστου Μιλτιάδη Έβερτ και, όταν ο δικαστικός λειτουργός μου ζήτησε εξηγήσεις, του παρέδωσα το υλικό που είχα στη διάθεσή μου. Ήρθε η ώρα λοιπόν να μάθετε την αλήθεια.
Αποτελείτο από έξι κασέτες. Σκηνές με ανήλικα παιδιά που ψάρευε σε συναυλίες και τα οποία ο ίδιος ο καλλιτέχνης είχε απαθανατίσει με κάμερες που ο ίδιος είχε τοποθετήσει στην κρεβατοκάμαρά του για να απολαμβάνει αργότερα τις πράξεις του με φίλους! Πώς κατέληξε αυτό το υλικό στον δημοσιογράφο; Από τον οδηγό του, που είχε οικογένεια με παιδιά και δεν άντεχε να παρακολουθεί αυτή την αθλιότητα. Σήμερα ο οδηγός του, που συζήτησα μαζί του, είναι έτοιμος να καταγγείλει στον εισαγγελέα όσα συνέβαιναν εκείνη την εποχή κεκλεισμένων των θυρών και των στομάτων.
Το χειρότερο όμως γι’ αυτούς είναι ότι με κάλεσε εκ νέου ο εισαγγελέας όχι για να με διώξει, παρά τις εκκλήσεις του… καλλιτεχνικού και πολιτικού κόσμου, αλλά για να μου εκφράσει την αηδία του από όσα διαπίστωσε βλέποντας το υλικό. Προσπάθησε μάλιστα να μου εξηγήσει ότι η υπόθεση δεν μπορεί να προχωρήσει επειδή το αδίκημα διώκεται κατ’ έγκληση και γιατί υπήρχαν εντολές δείχνοντάς μου το ταβάνι. Δηλαδή άνωθεν. Τον συγκεκριμένο εισαγγελέα σε άλλη θέση και εν ενεργεία σήμερα τον θεωρώ ακέραιο άνθρωπο που αντέχει να επιβεβαιώσει του λόγου το αληθές.
Σαν να μην έφτανε αυτό είχα να αντιμετωπίσω τις πολιτικές πορδές αριστερά και δεξιά οι οποίες επικαλούνταν την ιδιωτική ζωή του ανθρώπου! Ποια ιδιωτική ζωή, ποιου ανθρώπου εννοούσαν αυτά τα απολειφάδια δεν μπορούσα να καταλάβω, μέχρι που ήρθε στην εκπομπή μου η κουνιάδα πρώην υπουργού, ηθοποιός κι εκείνη, για να μου αποκαλύψει ό,τι είχε συμβεί με πρωταγωνιστή τον ίδιο πάντοτε και στην εντεκάχρονη ανιψιά της, η οποία μάλιστα είχε αποπειραθεί να αυτοκτονήσει!
Γνωρίζετε πότε λειτουργεί η Δικαιοσύνη σωστά και γρήγορα; Όταν κινδυνεύει η πολιτική ηγεσία…
Θα σας αποκαλύψω άλλη μία ιστορία εξίσου ενδεικτική της νοοτροπίας που επικρατεί σε αυτόν τον τόπο. Έφθασε κάποια στιγμή στο γραφείο μου μέσα σε φάκελο με τα σχετικά σχόλια η φωτογραφία ενός ιερού τέρατος της τέχνης που χάιδευε στην αγκαλιά του ένα γυμνό παιδάκι ηλικίας 12 έως 15 ετών. Έναν ηθοποιό που τον θαύμαζα ειλικρινά για την υποκριτική του τέχνη αλλά και τον ήρεμο χαρακτήρα του. Ανήκε σε συγκεκριμένο πολιτικό χώρο στον οποίο ανήκε και ο δικηγόρος μου. Με διαβεβαίωσε μάλιστα ότι ήταν παρών ο ίδιος στη διαδικασία που ακολούθησε εντός των οργάνων του κόμματος για να τον κηρύξουν έκπτωτο από τον χώρο, αλλά στο τέλος επικράτησε η λογική της σιωπής! Έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Έβλεπα το υλικό και δεν μπορούσα να πιστέψω στα μάτια μου. Είχε αποβιώσει όμως ο συγκεκριμένος άνθρωπος και η όλη υπόθεση είχε μόνον εμένα ως αποδέκτη και τη θλίψη μου για τον καλλιτέχνη που θαύμαζα μέχρι εκείνη τη στιγμή…
Πάμε στο σήμερα με τους άντρες παλαιάς κοπής και τους μη άντρες ή όπως διαφορετικά επιθυμείτε να το ορίσετε.
Τώρα, πολιτικές πορδές αριστερά και δεξιά, δεν υπάρχει ιδιωτική ζωή και τεκμήριο αθωότητας για τον κάθε Λιγνάδη; Γιατί δεν το επικαλείστε άραγε; Γιατί τρέμουν τα πόδια σας μπροστά στις συνέπειες του πολιτικού κόστους όταν σπάει η σιωπή.
Η ένοχη σιωπή που είναι όλη δική σας.
Αυτά τα λίγα προς το παρόν για να βάζουμε τα πράγματα στη θέση τους κι όπως έγραψε μια υπέροχη ηθοποιός τούτες τις μέρες: ΣΚΑΣΜΟΣ…
