Του Ζώη Μπέχλη, αναγνώστη της «Ζούγκλας»
Η ιστορία, η όποια ιστορία, είναι οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας. Από ένα σημείο και μετά, οι νεότεροι δεν ξεχωρίζουμε τον δικό μας παππού και τη δική μας γιαγιά από τον απέναντι. Είναι απλά ο παππούς και η γιαγιά που μας θυμίζει το πού θα πάμε, αλλά και μας συνδέει με το παρελθόν, την παράδοση, το μεταφυσικό της ιστορίας. Όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος λένε ότι παραξενεύει… Σκεφτείτε τον άνθρωπο που με δυσκολία βαδίζει, αυτόν που έχει το βάρος της δικής του ιστορίας που ξέρει ότι μάλλον μόνον αυτός την ξέρει και αυτό τον γεμίζει μοναξιά, τη μοναξιά που γνωρίζει πως μαζί της θα αντικρίσει το τελευταίο μεγάλο ταξίδι.
Φανταστείτε τον ανήμπορο, πολλές φορές και μόνο, να ζει και να μετρά τα φραγκοδίφραγκα, όχι από τσιγκουνιά και μικροπρέπεια, αλλά γιατί αυτό είναι πλέον, τα φραγκοδίφραγκα, το διακύβευμα της προς το τέλος ύπαρξής του, ένας ήχος του παρελθόντος του και ένας σύνδεσμος με την κοινωνία που το χάσμα προς αυτήν όλο και μεγαλώνει. Θυμηθείτε τώρα τα αφελή παιδιά, ή τα παλιόπαιδα αν θέλετε, σε κάποια γειτονιά, ναι… κάποτε υπήρχαν και γειτονιές και παίζαμε, να πειράζουν τον παππού και τη γιαγιά, όχι από κακία αλλά από περιέργεια. Θυμάμαι μια γιαγιά που είχε μια μεγάλη κοτσίδα και τα εγγόνια της δεν καταλαβαίναν και της την τραβούσαν… Φανταστείτε, ακόμα χειρότερα, τον παππού να μπαίνει στον ηλεκτρικό και να μη σηκώνεται κανείς να του δώσει τη θέση του…
Φανταστείτε τον παππού, τον ανήμπορο να αντιδράσει, να τον ληστεύουν και να του παίρνουν τη σύνταξη στη μέση του δρόμου… Το παράπονο δεν είναι η χαμένη σύνταξη, αλλά ότι βρέθηκαν κάποιοι στην κατάστασή του να τον ληστέψουν… Ε τώρα το κάνει ο Πρωθυπουργός και μάλιστα λέγοντας και ψέματα… ο υποκριτής. Θυμάμαι μια γιαγιά που τη ληστέψαν οι τσαντάκηδες πριν χρόνια έξω από μια τράπεζα… πεσμένη στην άκρη του πεζοδρομίου να μοιρολογά σαν μικρό παιδί και οι λοιποί να την παρηγορούμε, ώσπου βγάλαμε όλοι από κάτι και της δώσαμε πίσω τα χρήματα που της πήραν…
Βάλτε τώρα αυτές τις εικόνες δίπλα στο κακομαθημένο πλουσιόπαιδο, το ένα το μπλε, αλλά και το άλλο, το πράσινο, που επιχαίρει με τα μερικές 100άδες χιλιάδες ευρώ στην τράπεζα, που με θράσος 1000 μπαμπουίνων θα ληστέψει ηλεκτρονικά και εκβιαστικά το κατοστάρικο από τους παππούδες μας, από τη ζώσα μας ιστορία. Αυτό είναι ο ορισμός της ύβρεως, του παλιανθρώπου. Του εξουσιαστή που πλαισιωμένος από γλοιώδεις κόλακες τεχνοκράτες, καγχάζει για τη μεγάλη του επιτυχία…
ΤΟΥΣ ΕΔΕΙΞΕ ΑΥΤΟΣ, που τολμήσαν να αρνηθούν τις απόψεις του κτηνίατρου, του αντιπνευμονολόγου και της λοιπής αντεπιστημονικής σπείρας, που αρνήθηκαν να υπακούσουν στον πορφυρογέννητο… έτσι… για να μάθουν.
ΣΕ ΤΙ ΔΙΑΦΕΡΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΛΗΣΤΗ;;; Τι άλλο να πω… θέλω να μείνω στην εικόνα του καλού και ήρεμου παππού που μετρά τον χρόνο του πολύτιμα… Του ηλικιωμένου που ξέρει ότι υπάρχει σεβασμός για το μυστήριο των χρόνων που μετρά. Να μιλήσω για εκδίκηση για την ύβρη αυτή, να μιλήσω για τιμωρία;;;
Όχι… αυτό που είναι να γίνει ΘΑ ΓΙΝΕΙ και αυτοί που προκαλέσαν την ιερή εικόνα που έχουμε για αυτούς τους ανθρώπους, αργά ή γρήγορα θα λογοδοτήσουν και στην επίγεια και στην επουράνια δικαιοσύνη. Ας μείνουμε με την εικόνα της προσβεβλημένης ιερότητας και ανθρωπιάς που δεν έχει σχέση με τα 100 ευρώ, αλλά με την κακία τους.
