Καλό μου πλασματάκι…

Καλό μου πλασματάκι…

 

Σε θρηνώ και σε πενθώ από τις 11 Μαΐου·

τότε ήταν που βρήκες φριχτό θάνατο

από απάνθρωπα χέρια που μέχρι πρότινος συστήνονταν ως «ανθρώπινα».

Όμως, εδώ και δύο μέρες σε θρηνώ και σε πενθώ με υπέρτατη οδύνη, 

καθώς αποκαλύφθηκε ότι ο δολοφόνος σου δεν ήταν κάποιος εισαγόμενος εγκληματίας

αλλά ο υπάνθρωπος «Ελληναράς»

που είχε αναλάβει -μαζί με την επίσης δολοφονημένη πια, σύζυγό του- την επιμέλειά σου.

 

Αυτή η προσβολή τού Ανθρωπίνου Είδους και τού Ανδρικού Φύλου,

αυτός ο υπάνθρωπος,

σού αφήρεσε την ταπεινή και ολιγαρκή ζωούλα σου

μόνο και μόνο για να ενισχύσει το ψέμα του και το άλλοθί του.

 

Αυτό το τομάρι,

αυτός ο κλασικός «Ελληναράς» που δεν αρκείται στη σαρκοβόρο φύση του,

αλλά συνηθίζει να σκοτώνει ζώα για την «πλάκα» του

ή για να ξεσπάσει τα απύθμενα κόμπλεξ του

σε ανυπεράσπιστα, ανυποψίαστα και αθώα πλάσματα,

τώρα προσέθεσε μία ακόμη «ευρεσιτεχνία» στο αρρωστημένο βιογραφικό του.

…

 

Καλό μου πλασματάκι,

ευτυχώς δεν σού έμελλε να πεθάνεις βασανιστικά από φόλα,

ούτε να σκοτωθείς σε τροχαίο,

ούτε να σε βάλουν στο σημάδι και να σε πυροβολήσουν,

μηδέ να σε κρεμάσουν από κάποιο δέντρο στη μεσαιωνίζουσα Νεοελληνική Επικράτεια.

 

Είχες βρει

-όπως αξιολόγησαν οι ιθύνοντες τού φιλοζωϊκού σωματείου που σε φιλοξενούσε-

μία «πρότυπη» οικογένεια που θα σε εγλύτωνε από τούς κάθε λογής κινδύνους

που αντιμετωπίζουν τα αδέσποτα ζωάκια·

οποία ειρωνεία, το προσδόκιμο ζωής για ένα αδεσποτάκι είναι τα δύο χρόνια,

αλλά δυστυχώς εσύ δεν επρόλαβες να ζήσεις έστω αυτό το διάστημα.

 

Ενός έτους πλασματάκι.

Ενός έτους πλασματάκι,

που αυτός ο υπάνθρωπος εσκότωσε με τον πιο βάρβαρο, στυγνό και κυνικό τρόπο.

…

 

Καλό μου πλασματάκι,

υπερβαίνει τις ψυχικές αντοχές μου ο τρόπος που έφυγες από τη ζωή.

Βλέπω το όμορφο μουσουδάκι σου,

βλέπω τα ματάκια σου και την έμφυτη αθωότητά σου,

και με συντρίβει ο τρόπος τής δολοφονίας σου.

 

Είναι σα να βλέπω εκείνες τις τραγικές τελευταίες στιγμές σου·

όταν αυτός ο σάπιος υπάνθρωπος σε επλησίασε

-ή, ποιος ξέρει, μπορεί και να είχε το θράσος να σε φωνάξει κοντά του-

εσύ εκούνησες την ουρίτσα σου από χαρά και υπάκουα αφέθηκες στα χέρια του.

 

Ακόμη κι όταν εξεκίνησε να σού σφίγγει τον λαιμό,

ακόμη κι όταν άρχισες να βιώνεις τον πόνο και την ασφυξία,

επίστεψες ότι αυτό γινόταν για το καλό σου.

Όμως, 

όταν διεπίστωσες πως το γρυλλισματάκι σου δεν έπιανε τόπο,  

όταν συνειδητοποίησες τον χωρίς σωτηρία εγκλωβισμό σου

και ότι σού στερούσε τη ζωή  

αυτός που μέχρι πρότινος επίστευες ότι σού την προσέφερε,

η πνοούλα σου έσβησε με ανείπωτη πικρία.

Ίσως επρόλαβες μόνο να σκεφτείς

«Τι κρίμα που δεν είμαι αδέσποτο; Ίσως να είχα σωθεί…».

…

 

Καλό μου πλασματάκι,

σού καταθέτω τη θλίψη μου και τα δάκρυά μου·

μόνο αυτό μπορώ να κάνω πια για εσένα.

Και λίγες λέξεις…

Λίγες λέξεις, διότι όσο πολλές κι αν ήταν, πάλι λίγες θα ’ταν…

 

Η Ρόξι. Έτσι σε έλεγαν, έτσι σε είχαν βαφτίσει.

Η Ρόξι που είχε μόνο αγάπη στην ψυχούλα της

και δεν συμμετείχε καν στο δίπολο που ορίζει η Φύση

και συμπυκνώνεται στη φράση «Σαν τον σκύλο με τη γάτα».

Διόλου τυχαίως επέλεξα να μην περικόψω τη φωτογραφία

που είχε αναρτήσει η φιλοζωϊκή οργάνωση όταν σού έψαχνε οικογένεια,

διότι σε αυτό το τρυφερό στιγμιότυπο απαθανατίζεται η ανεξίκακη ψυχούλα σου.

Μακάρι ολάκερη η Ζωή να ήταν «Σαν τη Ρόξι με τη γάτα».

…

 

Καλό μου πλασματάκι,

ούτε τη σορό σου σεβάστηκε αυτός ο σάπιος υπάνθρωπος

και -αφού πρώτα διέπραξε τον στραγγαλισμό σου-

σε εκρέμασε από την κουπαστή τής χλιδάτης μεζονέτας του

προκειμένου να στοιχειοθετούσε με ακόμα μεγαλύτερη πειθώ την «αθωότητά» του.

Άθελά σου απέκτησες τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε μία συγκλονιστική τραγική ειρωνεία,

όπου η Δολοφονία γινόταν «Επιχείρημα Αθωότητας».

ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ.

 

Καλό μου πλασματάκι,

με πληγώνει βαθύτατα που στα -ούτως ή άλλως- ανθρωποκεντρικά δελτία ειδήσεων

και στις κάθε είδους ενημερωτικές εκπομπές,

όχι μόνο δεν έχεις πρωταγωνιστικό ρόλο στις αναφορές περί τού αποτρόπαιου εγκλήματος,

αλλά συχνά παραλείπεσαι, παραπετιέσαι, ξεχνιέσαι.

Κι όμως, θα έπρεπε διαρκώς, ανελλιπώς,

κάθε φορά που γίνεται λόγος για το δολοφονικό συμβάν στα Γλυκά Νερά,

να υπήρχε μνεία και σε εσένα

διότι -εκτός από τη δεδομένη αφαίρεση τής ζωής σου-

συμβολίζεις πια όλα τα θύματα τής (υπ)ανθρώπινης αναλγησίας.

Μάλιστα, μία εξαιρετική διαδικτυακή συνομιλήτριά μου,

έδωσε στη δολοφονία σου την απόλυτη διάστασή της:

«Η Υπογραφή τής Φρίκης».

…

 

Η Υπογραφή τής Φρίκης.

Ένας άνανδρος σκοτώνει τη νεαρή γυναίκα του

και ακαριαία ξεκινάει τη «Σκηνοθεσία τής Εγωμανίας».

Το μόνο μέλημά του είναι να σώσει το τομάρι του

και δεν ορρωδεί προ ουδενός για να επιτύχει τον άρρωστα αυτοσυντηρητικό στόχο του·

τοποθετεί το μόλις δέκα μηνών βρέφος δίπλα στη νεκρή μητέρα

και αμέσως μετά βάζει την υπογραφή στην ήδη συντελεσμένη φρίκη

πνίγοντας και τον επίσης ανέφταιγο σκύλο τής οικογένειας.

 

Τα τρία θύματα τού δολοφόνου:

Η δολοφονημένη γυναίκα-σύζυγος-μητέρα.

Το μωρό που απέμεινε εν απολύτω ορφάνια

και θα κληθεί όταν συνειδητοποιήσει τη ζωή

να πολεμήσει με το οικτρό και αφόρητα ψυχοφθόρο κληροδότημα

«Δολοφονημένη Μητέρα-Δολοφόνος Πατέρας».

Ο δολοφονημένος σκύλος.

 

Τα τρία θύματα τού νάρκισσου μισογύνη δολοφόνου:

Η σύζυγός του.

Η -πλέον, ορφανή- κόρη τού ζευγαριού.

Η σκυλίτσα τής συζύγου του.

Εδώ το «Me Too» ενώνεται με το «Me Zoo».

…

 

Η Ιστορία, η Ψυχολογία, αλλά και η Καθημερινότητα,

έχουν πιστοποιήσει αναρίθμητες φορές την αλήθεια τής ρήσης

«Όποιος μπορεί να σκοτώσει ζώο, μπορεί να σκοτώσει και άνθρωπο…».

Στο εν λόγω συμβάν είχαμε ένα οδυνηρό πρωθύστερο σχήμα,

καθώς απεδείχθη ότι ισχύει και η αντιστροφή τής ζοφερής φράσης.

 

Ως εκ τούτων,

πρέπει πάντα να μιλάμε για τη διπλή δολοφονία στα Γλυκά Νερά·

οφείλουμε -όσοι αγαπάμε και σεβόμαστε τα Ζώα-

να κάνουμε μνεία ΚΑΙ στις δύο θανατωθείσες υπάρξεις.

Ναι, η δύστυχη Καρολάϊν -ως ανήκουσα στο Ανθρώπινο Είδος-

δικαιούται να έχει την προτεραιότητα στις ειδησεογραφικές αναφορές,

αλλά η αποσιώπηση τού δολοφονημένου σκύλου

ρίχνει νερό στον μύλο τής βάρβαρης και προκλητικά ανάλγητης κουλτούρας

που διέπει παραδοσιακά τη μισοζωϊκή Νεοελληνική Κοινωνία.

 

Τα δελτία ειδήσεων και οι ενημερωτικές εκπομπές

συνεργούν άμεσα και ποικιλοτρόπως στην απεχθή κουλτούρα τής Μισοζωΐας·

δεν είναι μόνο η πασιφανής υποβάθμιση τής δολοφονίας τής Ρόξι,

αλλά και ο χαρακτηρισμός «κτήνος» που αποδίδεται κατά κόρον στον δολοφόνο.

 

Δηλαδή,

τι θέλουν να μάς πουν οι δημοσιογράφοι και οι επιστήμονες

που τοποθετούνται με αυτόν τον απαράδεκτα επιπόλαιο τρόπο;

Θέλουν να μάς πουν ότι οι κτηνοτρόφοι δεν εκτρέφουν πρόβατα και γίδια,

αλλά εκτρέφουν γυναικοκτόνους και σκυλοκτόνους;

 

Όπερ μεθερμηνευόμενον, αυτή η σκωπτική ρητορική ερώτηση,

καταδεικνύει την αισχρή και ευρύτατα διαδεδομένη ροπή τού Νεοέλληνα

να χρησιμοποιεί τα ζώα ως «ύβρεις»·

μία σαθρή αντίληψη που είναι αλληλένδετη με τις κάθε μορφής κακοποιήσεις τους.

…

 

Εν κατακλείδι,

όσο κι αν τα τελευταία χρόνια γίνονται ορισμένα θετικά βήματα

(όπως η αυστηροποίηση τής -ούτως ή άλλως, μέχρι πρότινος ανεπαρκέστατης- νομοθεσίας),

είναι τεράστια η απόσταση που πρέπει να διανυθεί

προκειμένου να δικαιούμεθα να θεωρούμαστε πολιτισμένο κράτος.

 

Και μόνο το γεγονός ότι η δολοφονία ζώου εμπεριέχεται στον όρο «Κακοποίηση»,

και μόνο ότι ο δολοφόνος αντιμετωπίζει κατηγορία για «κακοποίηση ζώου»,

και μόνο αυτή η γενικόλογη προσέγγιση, λοιπόν,

μαρτυρά μία υφέρπουσα διάθεση ξεπέτας κι υποβάθμισης.

 

Έτσι φτάνουμε στην κατάντια

η Φρίκη και η «Υπογραφή τής Φρίκης» να συγχωνεύονται

και -επί τής ουσίας-

ο αποκρουστικός εγκληματίας να μένει σχεδόν ατιμώρητος για την «υπογραφή» του.

 

ΥστερόΓραφο:

Καλό μου πλασματάκι,

σού ζητώ συγγνώμη που δεν σε αποχαιρετώ αποκλειστικώς με τρυφερά λόγια,

όμως (σού) το όφειλα να μιλήσω για τον δολοφόνο σου

και για τα μιάσματα τής ημεδαπής μπανανίας

που στο πρόσωπό του είδαν και βλέπουν έναν όμοιό τους

(και, στο μέτρο τού δυνατού, τον υπερασπίζονται ΚΑΙ δημοσίως).

 

Καλό μου πλασματάκι,

να ξέρεις ότι ναι μεν η σύντομη ζωούλα σου σημαδεύθηκε από την «Υπογραφή τής Φρίκης»,

όμως υπάρχουμε κι εμείς που αγαπάμε τα Ζώα

και -με τον τόσο άδικο χαμό σου- γράφτηκες ανεξίτηλα στις καρδιές μας.

 

Καλό μου πλασματάκι,

λυπούμαστε που σε γνωρίσαμε μέσω τού θανάτου σου,

λυπούμαστε που δεν σε γνωρίσαμε όσο βρισκόσουν εν ζωή,

λυπούμαστε που δεν μπορέσαμε να σε σώσουμε,

αλλά βιώνουμε τη θλιμμένη χαρά να μάς θυμίζεις ότι είμαστε άνθρωποι.

 

Καλό μου πλασματάκι,

θέλω να σού πω ότι όσοι έχουμε ζωάκια

τούς δίνουμε ακόμη περισσότερα χάδια και αγκαλιές αυτές τις μέρες,

τιμώντας τη μνήμη σου

και απολογούμενοι προς εσένα για τη βαρβαρότητα τού Ανθρωπίνου Είδους.

 

«Αυτό το χάδι είναι για τη Ρόξι…». «Αυτή η αγκαλιά είναι για τη Ρόξι…».

Με απορία μάς κοιτούν τα ζωάκια μας

όταν πέφτουμε πάνω τους δακρυσμένοι και τα σφιχταγκαλιάζουμε,

αλλά η Αγάπη είναι η αποστομωτική απάντηση σε κάθε απορία.

 

Αχ, καλό μου πλασματάκι,

με την ιδεατή υπόσταση τής έννοιας «Άνθρωπος», εσύ ήσουν ο Άνθρωπος.

Μικρούλα Ρόξι, στο Καλό να πας.

Εις το Επαναχαϊδεύειν και Εις το Επαναγκαλιάζειν!

 

Ο Υπο-Κοσμικός

(Twitter: @Ypokosmikos

https://twitter.com/Ypokosmikos)