Ανάληψη ευθύνης για τον εμπρησμό στη Νομική

Την ευθύνη για τον εμπρησμό στη Νομική Σχολή της οδού Σόλωνος την περασμένη Τετάρτη 16 Φεβρουαρίου  ανέλαβε η οργάνωση «Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο-Αποκλίνουσες Συμπεριφορές για τη διάδοση του επαναστατικού τερρορισμού-Πυρήνας αναρχικής δράσης».

Το κείμενο αναρτήθηκε στο διαδικτυακό τόπο indymedia. Η zougla.gr το δημοσιεύει, όπως αναρτήθηκε, χωρίς διορθώσεις και περικοπές.

«Από τις μπούρδες τις “αντιπαγκοσμιοποίησης” στην παγκοσμιοποίηση του αγώνα».

Αυτοπροσδιοριστήκαμε ως ένα λάθος στον “άψογο” κόσμο που δημιουργούσαν. Ήμασταν λίγοι αυτοί που βλέπαμε τις αντιφάσεις του. Και η αλήθεια είναι ότι θαυμάσαμε την ευφυΐα ενός συστήματος που μπορούσε να κρατά υποταγμένη μία τόσο μεγάλη μάζα ανθρώπων με τόσους πολλούς τρόπους. Ένα σύστημα, όπου η βία ήταν τόσο καλά συγκαλυμμένη, τόσο ευέλικτο που περιόριζε οποιαδήποτε βίαιη κίνηση εναντίον του σε μικρά χωροχρονικά σημεία, που αφομοίωνε οποιαδήποτε αντίσταση με ελεγχόμενες εκρήξεις, ένα σύστημα που απείλησε ευθέως τις συνειδήσεις μας με το ψευδοβίωμα των εικονικών κόσμων που προσέφερε άφθονο στη γενιά μας. Αισθανθήκαμε αδύναμοι απέναντί του. Και ήταν περισσότερο ηθική και συναισθηματική η επιλογή να στραφούμε εναντίον του, μιας και μας φαινόταν μακρινή η προοπτική της επανάστασης.

Τότε ήταν που η αριστερά κέρδισε επάξια την απαξίωση της. Από την αποκάλυψη και την ήττα των καθεστώτων του “υπαρκτού” σοσιαλισμού (= κοινωνισμού), και την ολοκληρωτική αφομοίωση και καθυπόταξη του ευλογημένου από τον Μαρξ εργατικού προλεταριάτου στον σύγχρονο παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό, προέκυψε μία παλιά γραφική συνεπής σε ένα αποδεδειγμένο λάθος αριστερά, και μία νέα με γελοία ευφυολογήματα όπως το επαναστατικό φοιτηταριάτο που μετά από τους τιμημένους αγώνες του, αφομοιώθηκε και αποτελεί τη ραχοκοκκαλιά του συστήματος. Πιο πρόσφατα προστέθηκε και το αλτρουιστικό κίνημα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, που οι καλοί πολύχρωμοι καρναβαλιστές στον πρώτο κόσμο αντιστέκονται στον πόλεμο που διεξάγουν στον τρίτο κόσμο, τα κράτη των οποίων είναι υπήκοοι, μέσω θεατρικών παραστάσεων, πολύωρων ομιλιών και συμβολικών συγκρούσεων με την αστυνομία παίζοντας πάντα το παιχνίδι της, που είναι η αποσυμπίεση και η εκτόνωση κρατώντας το επίπεδο της βίας χαμηλό. Όπως και να ‘χει όμως, νομοτέλειες δεν υπάρχουν. Το κατέδειξε και ο ίδιος ο καπιταλισμός στέλνοντας στα σκουπίδια της ιστορίας το Μαρξιστικό μοντέλο. Ακόμα λοιπόν και αυτές οι προσεγμένες φιέστες της αριστεράς, προσελκύοντας ακόμα και αναρχικούς ξέφυγαν του ελέγχου και ξεπήδησαν αξιοσημείωτα εξεγερσιακά γεγονότα.

Ο Δεκέμβρης του 2008, άλλαξε τα δεδομένα. Σε ένα κράτος που πρόσφατα είχε προσχωρήσει στον άξονα των ανεπτυγμένων κοινωνιών και η οικονομική κρίση δεν είχε ακόμα κάνει αισθητή την παρουσία της, εκδηλώθηκε μία τόσο δυνατή εξέγερση που εξαπλώθηκε αστραπιαία από τους αναρχικούς σε όλο το κοινωνικό περιθώριο και όχι μόνο: ανυπότακτους μαθητές, μετανάστες, χουλιγκάνους, παραβατικούς, τοξικομανείς, άστεγους (Τονίζουμε το περιθώριο γιατί θεωρούμε εσφαλμένη και ιδεολογικοποιημένη την ανάλυση που θέλει την κοινωνία γενικώς και αορίστως εξεγερμένη). Το βίωμα των οδοφραγμάτων είχε διπλό αποτέλεσμα: γέννησε συνειδήσεις σε νέους ανθρώπους και όπλισε τις δικές μας. Από τότε παρατηρήσαμε την κατακόρυφη όξυνση του κοινωνικού πολέμου σε παγκόσμιο επίπεδο: από τη μία βλέπαμε συντρόφους εδώ και σε όλο τον κόσμο να οργανώνουν αντάρτικες επιθέσεις και να ακονίζουν το λόγο τους, και από την άλλη ξεσπούσαν συνέχεια και όλο και συχνότερα και δυνατότερα ταραχές.
Ο ρόλος του εσωτερικού εχθρού έχει πλέον αναβαθμιστεί σε παγκόσμιο επίπεδο. Πριν προλάβουμε να συνειδητοποιήσουμε το γιατί, θεσπίστηκε το νέο δόγμα του ΝΑΤΟ σύμφωνα με το οποίο δεν αποτελεί πλέον σοβαρή πιθανότητα η εμπλοκή σε πόλεμο κράτους-μέλους του με άλλο κράτος, αλλά αντίθετα η εσωτερική κοινωνική αναταραχή που πρέπει να κατασταλεί. Δεν έχει περάσει αρκετός χρόνος από τότε που ακούγαμε τις θριαμβολογίες του καπιταλισμού και της αστικής δημοκρατίας, που έφταναν μέχρι την αλαζονική διαπίστωση ότι αποτελούν το τέλος της ιστορίας, από τότε που ακούγαμε πως ο καιρός των κοινωνικών εξεγέρσεων έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Κι όμως, σήμερα ο φόβος των κρατούντων είναι έκδηλος.

Από τη μία το ντόμινο των ανατροπών στις χώρες τις Αφρικής, από την άλλη οι χρόνια περιορισμένες εστίες της Μ. Ανατολής που απειλούν με αναζωπύρωση, το νωπό αίμα ζητά εκδίκηση, και ο κοινός μας εχθρός κάνει σπασμωδικές κινήσεις, δείχνει την αδυναμία του. Με πρωτοφανείς κινήσεις όπως το κόψιμο του ίντερνετ και της κινητής τηλεφωνίας, φαίνεται πως η αιχμή του επιστημο-τεχνολογικού συμπλέγματος, του θεμελίου των εκσυγχρονισμένων τρόπων καθυπόταξης, δεν είναι απόλυτα ελεγχόμενη, και όπως μέχρι τώρα λειτουργούσε υπέρ της κοινωνικής σταθερότητας, σε περιόδους όπως τώρα δημιουργούνται δίκτυα που απεργάζονται εξεγέρσεις και επαναστάσεις.

Από τους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες στην Παλαιστίνη και το Ιράκ, μέχρι την “κοσμική” εξέγερση της Αιγύπτου που σημάδεψε τη σύγχρονη ιστορία, αισθανόμαστε ότι κάτι μας συνδέει με αυτούς τους ανθρώπους. Μάλλον δεν είναι οι οικονομικές συνθήκες, γιατί εμείς είχαμε την τύχη να ζήσουμε εντός των τειχών της αυτοκρατορίας, εμείς γνωρίσαμε διαφορετικές πτυχές της καταπίεσης. Χρόνια τώρα οι αντιστάσεις σε αυτούς τους τόπους κρατούν τον πήχη της βίας ψηλά. Χρόνια τώρα άνθρωποι χάνονται στη δίνη του πολέμου χωρίς να συνειδητοποιούν τη ρίζα όλων των μορφών καταπίεσης που βιώνουμε -την εξουσιαστική σχέση. Χρόνια τώρα οι άνθρωποι αυτοί συκοφαντούνται συστηματικά από τους καθώς πρέπει εξεγερμένους της Δύσης που δε σήκωσαν ποτέ τους όπλο, και δεν βλέπουν τις δικές τους αντιφάσεις αλλά βιάζονται να στηλιτεύσουν αυτούς που θεωρούν μακρινούς. Λες και έχει διαφορά αυτός που έκανε μπάχαλα μαζί μας το Δεκέμβρη με το κασκόλ του Παναθηναϊκού με αυτόν που προσεύχεται στον Αλλάχ. Ο κόσμος μας έχει θρησκείες για όλους. Το ότι κάποιος δεν ξεπέρασε τον οπαδισμό, ή τη θρησκεία δε σημαίνει ότι αναιρείται η αξία της εξέγερσής του ενάντια στο εκάστοτε καθεστώς. Είναι στο χέρι μας να έρθουμε κοντά -να μας διδάξουν τον πόλεμο, να τους δείξουμε την αναρχία. Αρκεί να ξεπεραστούν οι αγκυλώσεις.

Έκρυθμη η κατάσταση στην ελληνική κοινωνία

Ας επιστρέψουμε σε τοπικό επίπεδο που αυτή τη στιγμή υπάρχουν πολλαπλά μέτωπα: απεργίες, αγροτικές κινητοποιήσεις που αντιμετωπίζονται με χουντικές διατάξεις, δεκάδες πολιτικοί κρατούμενοι, καθημερινές συγκρούσεις στην Κερατέα, και απεργοί πείνας παράνομοι μετανάστες. Σημαντικά ζητήματα που λαμβάνουν σημαντικές διαστάσεις. Από τη μία έχουμε ένα δικαστήριο που απαξιώνεται έμπρακτα από τους κατηγορούμενούς του, βλέποντας το άγχος του κράτους να φακελώσει όσους συμπαραστέκονται, προφανώς γιατί στοχεύει να αξιοποιήσει αυτές τις πληροφορίες, από την άλλη βλέπουμε μπάτσους να καταλαμβάνουν ως στρατός κατοχής μια κωμόπολη και να την πνίγουν στα χημικά, με ένα πρωτοφανή ανταρτοπόλεμο στα στενά της. Η απεργία πείνας των μεταναστών αντιμετώπισε τον πολιτικό τσαμπουκά με την άρση ασύλου της νομικής και τους πάνοπλους μπάτσους -μέχρι και εκαμίτες που απειλούσαν να εισβάλλουν να βγάλουν έξω τους απεργούς πείνας. Προφανώς το δημοκρατικό προσωπείο του καθεστώτος καταρρέει μπρος την πίεση των αντιστάσεων που συναντά. Από το σημείο αυτό και έπειτα τα πάντα είναι εφικτά.

Τα γεγονότα της νομικής

Θα σταθούμε ιδιαίτερα στο τελευταίο, γιατί προκάλεσε την οργή μας ο τρόπος αντιμετώπισης του γεγονότος, τόσο από το κράτος και από τα κομμάτια της κοινωνίας που το υποστηρίζουν, τον λεγόμενο εθνικό κορμό, όσο και από την καθεστωτική αριστερά που τους πούλησε. Μας φάνηκε ιδιαίτερα προκλητικό το γεγονός ότι ενώ τόσοι άνθρωποι έθεταν σε κίνδυνο τη ζωή τους για να ευαισθητοποιήσουν, το μόνο που ευαισθητοποίησε αυτά τα καθάρματα, ήταν τα ντουβάρια της Νομικής. Τους αντιμετώπισαν κυριολεκτικά σαν σκουπίδια και με έναν ωμό εκβιασμό τους παραπέταξαν σε μια άλλη γωνιά της πόλης, που οι περισσότεροι μένουν σε αντίσκηνα σε άθλιες συνθήκες ώστε να ενοχλούν λιγότερο. Και οι στυγνοί δημοσιογράφοι να επιχαίρουν το καθεστώς για τη διπλωματική του νίκη, όταν είχαν μετατρέψει το κέντρο σε εμπόλεμη ζώνη -ξεκάθαρη πολιορκία, έχοντας κλείσει μέχρι και το μετρό στο Πανεπιστήμιο, προετοιμάζοντας την ενδεχόμενη ρίψη χημικών. Τώρα οι άνθρωποι αυτοί εξακολουθούν αυτόν το σκληρό αγώνα και αντιμετωπίζουν τόσο τις δυσκολίες του ασφυκτικού περιβάλλοντός τους, όσο και τις συνεχείς προκλήσεις των μπάτσων. Αφού λοιπόν οι δημοσιογράφοι μετέφεραν τόσο εύκολα το επίκεντρο της συζήτησης από τον αγώνα των μεταναστών στο χώρο στέγασης, αποφασίσαμε να δώσουμε την μοναδική απάντηση που αρμόζει έμπρακτα. Κάψαμε το μπουρδελάκι τους, το χώρο που εκκολάπτονται οι αυριανοί υπηρέτες του σάπιου συστήματός τους.

Ο ρόλος της καθεστωτικής αριστεράς και λοιπών διαμεσολαβητών

Κάπου εδώ λοιπόν κάνουν την εμφάνιση τους οι σφηνόπουτσες της καθεστωτικής αριστεράς. Ο ρόλος τους δεν είναι άλλος από την θεσμική διαμεσολάβηση με στόχο την εκτόνωση έκρυθμων καταστάσεων και την διατήρηση των δημοκρατικών ισορροπιών όπως επίσης και της κοινωνικής ειρήνης. Βέβαια όλη αυτή η ύπουλη διεργασία που έχουν να φέρουν εις’ πέρας οι εν’ λόγο καραγκιόζηδες, στολίζεται με διάφορες “επαναστατικές” φρασεολογίες όπως “λαϊκή συμμαχία”, “αντίσταση”, “αντεπίθεση”, “άμεση δράση-άμεση δημοκρατία” κλπ.

Η “επαναστατική” φρασεολογία είναι πολύ σημαντικό κομμάτι σε όλη αυτή την ρητορική διότι μετατρέπει τις εν δυνάμει επικίνδυνες αντιδράσεις σε διαμεσολάβηση με το καθεστώς και εν’ τέλει την αποκλιμάκωση της έντασης μέσω της ειρηνικής διαμαρτυρίας. Οι συμμετέχοντες στις συγκεκριμένες κινητοποιήσεις μάλιστα έχουν την εντύπωση πως παράγουν πολιτικό έργο ενώ στην πραγματικότητα είναι αυτοί που δίνουν τις πατερίτσες στο καθεστώς για να είναι σε θέση να πατήσει στα πόδια του και να αντιμετωπίσει τις εγχώριες αντιδημοκρατικές απειλές.

Σε αυτό το σημείο θέλουμε να προσθέσουμε πως εκτός από την καθεστωτική αριστερά, μπορούμε πλέον να μιλάμε και για καθεστωτική αντιεξουσία που δεν είναι άλλη από τους ξεφτίλες της Αντιεξουσιαστικής Κίνησης.

Οι συγκεκριμένοι είναι αυτοί που στην υπόθεση της Νομικής καθίσαν με τις υπόλοιπες αριστερές δυνάμεις στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων παίζοντας τα πολιτικάντικα παιχνίδια τους στις πλάτες των μεταναστών. Αν και αρχικά ήταν αυτοί που έσπευσαν να “υποδεχτούν” τους μετανάστες, όταν ήρθαν οι πρώτες εκβιαστικές πιέσεις από την πλευρά του κράτους, βλέποντας τα σκούρα και μην έχοντας την διάθεση να το τραβήξουν στα άκρα μπήκαν στο παιχνίδι της διαμεσολάβησης.

Τελικά τα τσιράκια του ρουφιάνου γιδοβοσκού κατάφεραν να ξεπουλήσουν τον αγώνα των μεταναστών, συναινώντας απλά με την ανυπαρξία τους και μένοντας απλά θεατές όταν τα γουρούνια έκαναν άρση ασύλου, έναν θεσμό που θεωρητικά οι ίδιοι υπερασπίζονται με νύχια και με δόντια.

Θεωρούμε πως στην παρούσα συνθήκη, επαναστατική χειρονομία αλληλεγγύης στον διωγμό των μεταναστών θα ήταν η καταστροφή της Νομικής Σχολής.

Πανεπιστημιακό άσυλο

Πιστεύουμε πως αυτή η ενέργεια μας θα επαναφέρει για ακόμα μια φορά στο προσκήνιο το πολυσυζητημένο θέμα του πανεπιστημιακού ασύλου. Το άσυλο, ασχέτως αν αποτελεί κατάκτηση αγώνων η όχι, είναι αδιαμφισβήτητα ένας θεσμός του κράτους, με δύο λόγια μια σύμβαση από τις πολλές στην δημοκρατία και συνεπώς καμία σχέση δεν έχει με τις αναρχικές αξίες. Δεν μπορούμε όμως να αρνηθούμε ότι σίγουρα έχει παίξει ρόλο σε επαναστατικές / εξεγερτικές διαδικασίες. Τα πανεπιστημιακά κτήρια έχουν χρησιμεύσει πολλές φορές σαν ορμητήρια για επιθέσεις στις αστυνομικές δυνάμεις μετά από πορείες και έτσι μέσα από την “ασφάλεια” που προσφέρουν δόθηκε η ευκαιρία σε πολλούς νέους ανθρώπους να κερδίσουν το βίωμα μιας οδομαχίας, μιας έμπρακτης αντιπαράθεσης με τους μπάτσους που κατά την γνώμη μας είναι μια από τις σημαντικότερες παρακαταθήκες για κάποιον που ξεκινάει την δική του διαδρομή. Έτσι το καγκελάκι παίρνει την μορφή ενός “επαναστατικού σχολείου”, το έναυσμα για την γέννηση ριζοσπαστικών συνειδήσεων.

Βέβαια αν μέναμε μόνο σε αυτή την διαπίστωση θα ήταν σα να βλέπαμε το νόμισμα μόνο από την μία του πλευρά. Γιατί είναι θετικό οι άνθρωποι να κερδίζουν βιώματα, πρέπει όμως και να τα εξελίσσουν. Όταν όμως βλέπουμε την μία πορεία μετά την άλλη να καταλήγει σε “μπάχαλα” στο πολυτεχνείο ή στην πρυτανεία σημαίνει ότι η χρήση του ασύλου εύκολα μπορεί να οδηγήσει και στην εκτόνωση των επιθετικών διαθέσεων του κόσμου. Με το να μπαινοβγαίνεις από μία πύλη πετώντας πέτρες και μολότοφ στους μπάτσους για μία φορά έχεις πολλά να κερδίσεις, την δεύτερη όμως στερείς από την δράση σου την οργάνωση και την φαντασία. Έτσι αντί να καταληφθούν άσχετα με το άσυλο κτήρια, αντί η κάθε ομάδα που συμμετέχει στις οδομαχίες να οργανωθεί και να συμβάλλει στην εξάπλωση τους σε κεντρικά και μη σημεία της πόλης προκαλώντας την μέγιστη δυνατή καταστροφή αλλά και στέλνοντας ένα ξεκάθαρο μήνυμα προς όλες τις κατευθύνσεις οι ταραχές περιορίζονται στα κλασσικά πλέον και για τον τελευταίο μικροαστό σημεία. Η επιθυμία για σύγκρουση εκτονώνεται, η προοπτική για εξέλιξη χάνεται, η έλλειψη οργάνωσης απέναντι σε ένα συντεταγμένο εχθρό είναι και πάλι αισθητή.

Όσο αφορά το πανεπιστημιακό άσυλο υπό δημοκρατική σκοπιά, το τελευταίο αποτελεί το δικαίωμα των φοιτητών και των καθηγητών τους να εκφράζουν ελεύθερα τις συνήθως ανούσιες πολιτικές τους ιδέες. Είναι ένα ακόμα από τα προσχήματα της δημοκρατίας για να ενισχύσει το ελευθεριακό προσωπείο της, για να νομίζει ο Έλληνας πολίτης ότι μπορεί να λέει οτιδήποτε ελεύθερα, ποιο το νόημα βέβαια αν δεν έχει τίποτα ουσιώδες να πει. Όταν όμως 300 βασανισμένοι άνθρωποι επιλέγουν να χρησιμοποιήσουν το άσυλο για να αναδείξουν το πρόβλημα τους και να διεκδικήσουν κάτι παραπάνω (ασχέτως αν θεωρούμε αυτό τον τρόπο αποτελεσματικό ή όχι), αυτό παύει να ισχύει καθώς δεν εξυπηρετεί το σκοπό της ύπαρξης του και σίγουρα αποτελεί προνόμιο μόνο αποβλακωμένων και ακίνδυνων για την εξουσία. Έτσι με κλίμα συναίνεσης ή στην καλύτερη, σιωπής, αποφασίζεται άρση του ασύλου, το κράτος είναι έτοιμο να καθαρίσει την βρωμιά των κατώτερων αυτών ανθρώπων προστατεύοντας ένα μάτσο τούβλα και στο τέλος με την συνδρομή των προοδευτικών όλα λήγουν με τη συνθηκολόγηση.

Το άσυλο, λοιπόν, και φυσικά τα πανεπιστήμια καταφέρνουν να κερδίσουν μία ιερή “ασυλία” καθώς για την κοινωνία αντιπροσωπεύει την ελευθερία του λόγου ενώ για τον αναρχικό χώρο αποτελεί ορμητήριο μετά από πορείες, χώρο διεξαγωγής συνελεύσεων αλλά και στέγασης στεκιών (μεταξύ αυτών και το στέκι της νομικής του οποίου η απάθεια συνέβαλλε στην τελική σύμβαση με το κράτος). Εμείς όμως μετά τα τελευταία γεγονότα στη νομική δεν μπορούσαμε να αρκεστούμε στην συνθηκολόγηση, στην απάθεια και την υποκρισία -αποφασίσαμε να παρακάμψουμε αυτή την επιείκεια απέναντι στα θέματα ασύλου και στο πανεπιστήμιο και να δράσουμε, να δράσουμε επιθετικά ξεκαθαρίζοντας τη θέση μας.

Εκπαιδευτικά ιδρύματα…

Το πανεπιστήμιο αποτελεί προπύργιο της σύγχρονης καπιταλιστικής κοινωνίας. Όντας το τρίτο στάδιο της εκπαίδευσης μετά τις τάξεις του σχολείου έρχεται να διαμορφώσει τον φοιτητή και να του παρέχει τα κατάλληλα εφόδια ώστε να στελεχώσει σε λίγα χρόνια καίριες θέσεις της κοινωνίας. Μιας εκπαίδευσης που αν και ουσιαστικά αρχικά παρέχεται απ’ τα σχολεία, σίγουρα διαμορφώνεται και απ το γενικότερο αστικό περιβάλλον και τις κυρίαρχες κοινωνικά αξίες που επικρατούν (οικογενειακές, ηθικές κτλ). Μπορούμε να πούμε ότι πρακτικά η εκπαίδευση αυτή καθ’ αυτή ξεκινάει απ το σχολείο. Εκεί, απ’ τη μια μέσα απ τη μεγάλη γκάμα των μαθημάτων ήδη αρχίζει να εφοδιάζεται ο σωστός μαθητής, μελλοντικός φοιτητής και ακόμα μελλοντικός εργαζόμενος. Γνώσεις σε τομείς και θέματα , σε γεγονότα και καταστάσεις ξεκομμένα απ’ την ζωντανή έννοια της εξερεύνησης και της αναζήτησης απλά αποστειρωμένα, έτοιμα να πουληθούν μέσα στις σχολικές αίθουσες σε ατελείωτες και βαρετές σχολικές ώρες. Απ’ την άλλη βέβαια η ουσία του σχολείου πέρα απ τις γνώσεις που παρέχει είναι η εξής, εσωτερίκευση αξιών και πειθάρχηση στους κανόνες. Ποινές , ρομποτοποιημένη διαμόρφωση του χρόνου (ωράρια , διαλείμματα) που φυσικά αποτελούν μικρόκοσμο της εργασίας , ιεραρχία , διαχωρισμός ‘σωστών μαθητών΄ ή όχι . Πλέον ο δάσκαλος δεν ξυλοκοπεί το μαθητή ή τον ξυρίζει για παραδειγματισμό. Ο δάσκαλος είναι δίπλα στο μαθητή, ‘φίλος’ του, πρόθυμος να συζητήσει μαζί του να ακούσει τους προβληματισμούς και φυσικά να τον συνετίσει. Η εξέλιξη της εκπαιδευτικής διαδικασίας σίγουρα προσαρμόζεται και ελίσσεται έτσι ώστε να έχει τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα. Σε σχολεία μάλιστα στην Αμερική καλοί μαθητές αμείβονται με δώρα ακριβά αυτοκίνητα.

Στο σχολείο μπορούμε να πούμε ότι γίνεται το πρώτο φιλτράρισμα, ένα φιλτράρισμα που προωθεί στα πανεπιστήμια την ελίτ των μαθητών. Πλέον η γνώση θα εξειδικευτεί, ο καθένας θα εκπαιδευτεί στον τομέα όπου μελλοντικά θα εργαστεί. Διαφορετικών ειδών σχολές απ’ τις γαμημένες μπατσοσχολές μέχρι το πολυτεχνείο με τους τεχνοκράτες του ή την νομική με τους δικαστικούς της. Όλα τα επαγγέλματα και οι θέσεις στην καπιταλιστική κοινωνία έχουν σαν αφετηρία κάποιο πανεπιστημιακό ίδρυμα. Κάποιος επιστήμονας που πειραματίζεται πάνω στη φύση για την προοπτική της εταιρίας του είχε κάποτε ως αρχή μια θέση στο πανεπιστήμιο ή κάποιος δικαστής που τόσο άνετα δικάζει και καταδικάζει ανθρώπους είχε μια θέση μέσα στο αμφιθέατρο που λαμπαδιάσαμε.

…και ο ιδρυματισμός του φοιτητή

Ο φοιτητής σε μια κατάσταση που δεν εργάζεται αλλά βρίσκεται λίγο πριν την εργασία αρχίζει να πολιτικοποιείται, να έρχεται σε επαφή με τις παρατάξεις μέσα στη σχολή του αλλά και κατά διαστήματα να ‘επαναστατεί΄. Είναι πάντα λογικό και κατανοητό υπό το πρίσμα μιας αόριστης και γενικής ‘ιδέας της νεολαίας’ που αιώνια διαμαρτύρεται αλλά ποτέ δεν απειλεί ουσιαστικά, ο φοιτητής να αντιδρά να βγαίνει στους δρόμους ή να κάνει κατάληψη στη σχολή του. Βέβαια όλα αυτά στα πλαίσια πάντα της νομιμότητας, ενώ όταν ξεφεύγει απ’ αυτά δεν είναι πλέον φοιτητής αλλά ‘εξωπανεπιστημιακός’. Εδώ εξάλλου φαίνεται και ο ρόλος του φοιτητή (όπως αντίστοιχα αναφέραμε και για το σχολείο) πως πέρα απ το καθαρά γνωστικό πεδίο του ρόλου του έχει και έναν ρόλο κοινωνικά καταξιωμένο που εμπνέει σεβασμό.
Θέλουμε να αναφερθούμε επίσης και στο φαινόμενο που γενικά είναι της μόδας , αυτό του αναρχο-φοιτητή. Πιστεύουμε πως οποιοσδήποτε θεωρεί τον εαυτό του αναρχικό-επαναστάτη οφείλει να ξεπερνά στο μέγιστο που γίνεται κάθε ρόλο που προσφέρει αυτή η κοινωνία και κάθε σύμβαση της. Το να είναι κάποιος φοιτητής έτοιμος να στελεχώσει τον κρατικό μηχανισμό και τις θέσεις του για εμάς αποτελεί αντίφαση. Κι αυτό γιατί η αναρχική δράση δεν αποτελεί κάποιου είδους ενασχόληση κάποιων ωρών της ημέρας ή περιορίζεται σε κάποιο καφεδάκι σε στέκια πανεπιστημιακά μετά το μάθημα της σχολής. Ούτε αναλώνεται σε συναυλίες και πάρτι ένα Σάββατο βράδυ με μουσική και γκόμενες. Προτάσσουμε την αναρχική προπαγάνδα (με λόγο και δράση) σ’ όλους τους χώρους και πεδία αυτής της κοινωνίας, επομένως και σε πανεπιστημιακούς χώρους. Χωρίς να γινόμαστε απόλυτοι δεν παραβλέπουμε πως από αντιεξουσιαστικά και αναρχικά στέκια μέσα σε σχολές υπάρχει ουσιαστική δράση και λόγος. Παρ’ όλα αυτά πιστεύουμε πως πρέπει να ασκείται κριτική και στους ίδιους τους φοιτητές καθώς και στο θεσμό του πανεπιστημίου στο σύνολο του. Ρεφορμιστικές παπαριές του τύπου ελευθεριακά πανεπιστήμια απλά μας ακούγονται αστείες.

Το ιδιαίτερο παράδειγμα της Νομικής

Εδώ θα πούμε και λίγα λόγια για τη συγκεκριμένη σχολή που επιτεθήκαμε καθώς και για το ρόλο των φοιτητών που βγάζει. Εκτός απ’ τους πολιτικούς, όλος ο γαμημένος συρφετός των δικηγόρων, των δικαστικών υπαλλήλων, των ανακριτών και των εισαγγελέων (και όχι μόνο) έχει ως αρχή του τη νομική. Δεν πρόκειται για κάποια ‘τυχαία επαγγέλματα’ που απλά μας αφήνουν αδιάφορους (στο βαθμό που αυτό είναι εφικτό) μπροστά στις επιλογές μας , αλλά για ρόλους και επιλογές που στέκονται καθαρά απέναντί μας. Εδώ τα πράγματα είναι ξεκάθαρα, η διαχωριστική γραμμή έχει χαραχτεί. Πετώντας απλά ανθρώπους στις φυλακές, ανακοινώνοντας έτσι για πλάκα ποινές φυλάκισης ή τιμωρώντας οποιονδήποτε απλά δε συμμορφώνεται μέσα στα πλαίσια της αστικής νομιμότητας η δικαστική εξουσία έχει ξεκάθαρα εχθρικό ρόλο. Με βάση ένα ολόκληρο ποινικό δίκαιο δικαστικοί μετρούν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια σε ποινές και τιμωρίες.

Απειλούμε ευθέως τους φοιτητές της νομικής σχολής να γνωρίζουν πως όσο αυτοί είναι έτοιμοι να στελεχώσουν τη δικαστική σαπίλα άλλο τόσο εμείς είμαστε έτοιμοι να τους τσακίσουμε. Να γνωρίζετε μελλοντικοί υπηρέτες ότι είσαστε ένα βήμα πριν τη στοχοποίησή σας.

Η καπιταλιστική υπόσχεση για επαγγελματική-κοινωνική ανέλιξη έχει αρχίσει να αθετείται. Οι ευκαιρίες λιγοστεύουν και το κοινό στριμώχνεται όλο και περισσότερο. Απέναντι στο αδιέξοδο αυτής της κοινωνίας, στην οποία την ένταξη των μελών της έχει αναλάβει η εκπαίδευση, προτάσσουμε την διαρκή αυτοεξέλιξη του κάθε ατόμου. Γιατί η πραγματικότητα είναι ένα χαοτικό σύμπλεγμα στατικών και δυναμικών καταστάσεων που συνεχώς εξελίσσεται και δεν μπορεί να πλαισιωθεί από κανένα σχολείο. Την ώρα του μαθήματος πάντα κάναμε και θα κάνουμε σαμποτάζ!

Παρακολουθήσαμε με ενδιαφέρον τους απεργούς πείνας μετανάστες να αναπτύσσουν πολιτικά χαρακτηριστικά στην δράση τους. Αλλά με ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον παρακολουθήσαμε το ελληνικό κράτος να καταπατά κεκτημένα δημοκρατικά δικαιώματα με σχετικά μεγάλη ευκολία. Τουλάχιστον τώρα δεν θα υπάρχουν επιχειρήματα για την προάσπιση του ανύπαρκτου ασύλου. Έτσι μέσα στη γενικότερη δυσαρέσκεια επιλέξαμε να χτυπήσουμε το κτήριο της Νομικής Σχολής Αθηνών. Διαρρήξαμε την πόρτα του κεντρικού αμφιθεάτρου που βρίσκεται στον πρώτο όροφο και τοποθετήσαμε στο εσωτερικό του αρκετούς εμπρηστικούς μηχανισμούς με στόχο την μεγαλύτερη δυνατή καταστροφή. Κατασκευάσαμε τους μηχανισμούς με τέτοιο τρόπο ώστε την κρίσιμη ώρα να μην υπάρχουν φοιτητές μέσα στο κτίριο και βρεθούν σε άμεσο κίνδυνο. Απευθύνουμε ξεκάθαρο εκβιασμό στη δημοκρατία, πως αν πάθει κάτι κάποιος απεργός πείνας δε θα διστάσουμε να χτυπήσουμε και άλλα κτήρια ή και πρόσωπα σύμβολα της.

Πιστεύουμε ότι η εξουσία σε μορφή δημοκρατικού καθεστώτος ισχυροποιείται εξασφαλίζοντας την κοινωνική ειρήνη. Κάθε βήμα που κάνει το καθεστώς απομακρυνόμενο από τη δημοκρατία και κατευθυνόμενο προς τον ολοκληρωτισμό δε μας τρομάζει, γιατί είναι σημάδι αδυναμίας του εχθρού. Φυσικά όμως πάντα πρώτο και κύριο ρόλο παίζουν οι υποκειμενικές συνθήκες, δηλαδή οι συνειδήσεις. Αυτές είναι που έχουν την δύναμη τόσο να γεννήσουν κοινωνικές αντιστάσεις όσο και να της καταστείλουν με το χειρότερο τρόπο. Εκείνο της αποσυμπίεσης εκ των έσω. Ρόλο που σε μεγάλο βαθμό σήμερα κατέχει η καθεστωτική αριστερά στο σύνολο της.

Έτσι λοιπόν μέσα σε ένα, ομολογουμένως, κλίμα παγκόσμιου αναβρασμού σε συνδυασμό με μια ύποπτη, απρόβλεπτη, και πάνω απ’ όλα “ανήσυχη” ησυχία, προτάσσουμε τόσο τη σύνθεση όσο και τη ριζοσπαστικοποίηση του αγώνα. Κανένα μέλλον δεν έγινε χωρίς παρόν και καμία αρχή δίχως τέλος. Κάθε επαναστατική αναρχική οντότητα πρέπει να αναλάβει δράση εκμεταλλευόμενη την στρατηγική σημασία των καιρών.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΣ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥ

Πυρήνας αναρχικής δράσης

ΥΓ. 1. Εδώ και κάποιες μέρες είχαν ξεκινήσει απεργία πείνας τα περήφανα μέλη της Ε.Ο Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς Π. Αργυρού, Χ. Χατζημιχελάκης, Γ. Τσάκαλος και Μ. Νικολόπουλος καθώς και οι αναρχικοί επαναστάτες Π.Μασούρας και Γ. Καραγιαννίδης. Ύστερα από ένα πισωγύρισμα της συγκατηγορούμενης τους Κωνσταντίνας Καρακατσάνη η οποία άλλα έλεγε και άλλα έκανε εκθέτοντας και ξεπουλώντας τον αγώνα τους, διασπώντας έτσι ένα αγωνιστικό μέτωπο που είχε προκύψει με την συμμετοχή όλων των κατηγορούμενων για την υπόθεση, αναγκάστηκαν να διακόψουν την απεργία πείνας κρίνοντας την υπό αυτή την συνθήκη αναποτελεσματική. Το να μην είσαι σε θέση να σηκώσεις μια επιλογή είναι τελείως διαφορετικό από το να εκθέτης συντρόφους όχι μόνο σε πολιτικό επίπεδο αλλά και σε σωματικό (απεργία πείνας) επίπεδο, πουλώντας τους κάλπικες υποσχέσεις και να τους ξεπουλάς με γκομενίστικες συμπεριφορές. Η ασυνέπεια, η οπισθοχώρηση, το ξεπούλημα, οι αθετημένες υποσχέσεις και οι ψευτιές είναι συμπεριφορές που είναι αντισυντροφικές και δεν αρμόζουν σε κανέναν αναρχικό-επαναστάτη. Δυστυχώς, πρόκειται για την κορύφωση μίας ευρύτερης τάσης ανθρώπων που όταν πέφτουν στα χέρια του εχθρού, χρησιμοποιούν τον πολιτικό τους λόγο, όχι για να ενισχύσουν τον αγώνα, αλλά για να επωφεληθούν οι ίδιοι μέσω της πολιτικής πίεσης που ασκείται, και τον διαμορφώνουν κατάλληλα ώστε να εξυπηρετήσουν αυτό το σκοπό.

ΥΓ. 2. Επίσης χαιρετίζουμε τα αδέρφια μας Μ. Τσιλιανίδη, Δ. Φεσσά, Σ. Τζίφκα, Δ. Δημτσιάδη και Γ. Σκουλούδη. Στεκόμαστε δίπλα στους Στέλιο και Πάνο Αναστασιάδη για την υπόθεση Ναδίρ και στον αναρχικό ληστή Ράμι Συριανό. Προφυλακίστηκε και η αναρχική Φαίη Μάγιερ για την υπόθεση των 4 συντρόφων απ τη Θεσσαλονίκη. Η αλληλεγγύη και σ’ αυτήν την περίπτωση είναι δεδομένη.

ΥΓ. 3. Και ενώ οι κυνηγοί κεφαλών επικηρύσσουν τον αποφασισμένο δραπέτη Βασίλη Παλαιοκώστα με 1.000.000. ευρώ, εμείς του ευχόμαστε καλή δύναμη στο δύσκολο δρόμο που έχει διαλέξει. Βασίλη κράτα γερά…

Εν κατακλείδι

“Σφίξαμε τα δόντια. Είναι όλα έτοιμα

Τα σπαθιά μας διψάνε για αίμα. Η καρδιά μας για νίκη.

Την αυγή ο ήλιος θα είναι κόκκινος.

Τα σπαθιά δεν θα σφυράνε στον αέρα.

Η καρδιά θα είναι ελεύθερη, νικήσαμε. ”