Την ευθύνη για την εμπρηστική επίθεση σε όχημα διπλωμάτη της ιταλικής πρεσβείας στην Αθήνα, τα ξημερώματα της Παρασκευής (2/12) στου Παπάγου ανέλαβε την Τετάρτη (8/12) με ανακοίνωσή του ο Πυρήνας Εκδίκησης «Carlo Giuliani».
Η συγκεκριμένη ανακοίνωση έχει ως εξής:
*** (Παραθέτουμε αυτούσιο το κείμενο της ομάδας ο «Πυρήνας Εκδίκησης «Carlo Giuliani» όπως αυτό αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα Ιntimedia, χωρίς καμία διόρθωση ή παρέμβαση).
«Από τις 20/10 ο Αlfredo Cospito διεξάγει απεργία πείνας ενάντια στο καθεστώς βαναστηρίων που του έχει επιβάλει το ιταλικό κράτος, με το όνομα 41 bis. Ο Αlfredo Cospito είναι αιχμάλωτος από το 2012, έχοντας αναλάβει την ευθύνη για τον πυροβολισμό του Roberto Adinolfi, διευθυντή της Ansaldo Nucleare, ενέργεια που πραγματοποιήθηκε από την Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία/Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο (FAI/IRF).
Έκτοτε ο σύντροφος παραμένει αμετανόητος και συνεχίζει να είναι στρατευμένος στην υπόθεση της κοινωνικής απελευθέρωσης. Γι’ αυτό το λόγο το ιταλικό κράτος αποφασίζει από τις 5 Μαίου να του επιβάλει το καθεστώς 41 bis, μία φυλακή μέσα στη φυλακή όπου θα βρίσκεται σε απομόνωση 23 ώρες της ημέρας, με μία ώρα προαυλισμό και συνάντηση με άλλους κρατουμένους, οι οποίοι και θα αποφασίζονται από τη διέυθυνση της φυλακής επιβάλλοντάς του πλήρη έλεγχο ακόμα και με ποιους συγκρατούμενούς του θα συναστρέφεται. Η επικοινωνία με φίλους και συγγενείς θα περιορίζεται σε μία ωριαία συνάντηση ανά μήνα, πίσω από τζάμι ή σε 10λεπτη τηλεφωνική επικοινωνία όπου ο συγγενής θα πρέπει να την πραγματοποιεί από κάποιο αστυνομικό τμήμα ή άλλη φυλακή. Επίσης περιορίζεται το δικαίωμα του στην κατοχή βιβλίων και έντυπου υλικού, όπως και η αλληλογραφία του. Το καθεστώς εξαίρεσης που επιβάλλει το ιταλικό κράτος στους πολιτικούς κρατούμενους και κρατούμενες διαμέσου του 41 bis προoρίζεται πλέον για όλη την εξέτηση της ποινής και όχι του 4χρόνου για το οποίο αρχικά είχε ισχύς.
Το 41 bis αποτελεί καθεστώς πολιτικής, κοινωνικής και αισθητηριακής εξόντωσης, που στοχεύει στην πλήρη εξάλειψη κάθε επαφής με τον έξω κόσμο. Ο στόχος δεν είναι άλλος από την φυσική και ηθική εξόντωση όσων επιλέγουν το δρόμο της επαναστατικής αυτοδικίας ενάντια στην τυραννία κράτους και κεφαλαίου. Η εξόντωση ή ο εξαναγκασμός τους στην αποκήρυξη της δράσης τους είναι η ουσία των νόμων της αστικής δικαιοσύνης, των λεγόμενων «αντιτρομοκρατικών» που προβλέπουν ειδικές συνθήκες, πτέρυγες και κέντρα κράτησης, απομόνωση, βασανιστήρια και εξοντωτικές ποινές, που προορίζονται πρωτίστως για τις επαναστατικές οργανώσεις και τα μέλη τους, όσες και όσους τα κράτη βαφτίζουν τρομοκράτες.
Εδώ λοιπόν αναδεικνύεται και η διπλή αντίφαση της κρατικής τρομοκρατίας. Πρώτα βαφτίζει τρομοκράτες όσους και όσες εξεγείρονται στην ταξικά επιβαλλόμενη τρομοκρατία των κυρίαρχων, επιφυλλάσοντας την φυσική και ηθική εξόντωση μέσω των μηχανισμών του, και την ίδια στιγμή οι ίδιοι μηχανισμοί δεν αναγνωρίζουν την ιδιότητα του πολιτικού κρατούμενου ούτε του πολιτικού αντιπάλου σε όσους και όσες προσπαθούν να εξοντώσουν. Το κράτος λοιπόν, δεν μπορεί να αποδώσει πραγματική δικαιοσύνη, γιατί δεν μπορεί να μιλήσει για την αλήθεια. Η αστική «δικαιοσύνη» δεν είναι παρά ένας μηχανισμός επιβολής και διαιώνισης της ταξικής εξουσίας πάνω στην κοινωνία.
Από τη δεκαετία του ’60 και την δικιά του έφοδο στον ουρανό, το αρχιπέλαγος του επαναστατικού, ανταγωνιστικού κινήματος στο ιταλικό έδαφος, με οπλισμένες περιφρουρήμένες πορείες, καταλήψεις εργοστασίων και σπιτιών, αυτομειώσεις, οργάνωση ένοπλων φεμινιστικών κινημάτων και επαναστατικών οργανώσεων απέδειξε ότι τίποτα δεν είναι ανέφικτο. Από τις δράσεις της BR/PCC τις δεκαετίες του ’90 και του ’00, μέχρι τις επιθέσεις της FAI/IRF και του συντρόφου Αlfredo Cospito το επαναστατικό νήμα συνεχίζει να υφαίνεται με πράξεις αντίστασης και χειραφέτησης που δηλώνουν έμπρακτα πως τίποτα δεν τελείωσε, και πως τα επαναστατικά προτάγματα και οράματα παραμένουν επίκαιρα και ζωντανά στις τάξεις των καταπιεσμένων. Και είναι αυτό το νήμα, η ιστορική συνέχεια και μνήμη που η φασιστική κυβέρνηση Meloni, αλλά και κάθε κυβέρνηση πριν από αυτή θέλει να αποσιωπήσει και να εξοντώσει. Το ιταλικό κράτος, αντιμέτωπο με το αρχιπέλαγος του επαναστατικού κινήματος στα εδάφη του, αναγκάστηκε να αναπτύξει μια σειρά κατασταλτικών και αντι-εξεγερτικών εργαλείων εδώ και δεκαετίες, εξέλιξη των οποίων αποτελεί το καθεστώς 41 bis. Μέχρι σήμερα με την ισόβια επιβολή του βασανιστηρίου του 41 bis το ιταλικό κράτος ολοφάνερα οδηγεί τους πολιτικούς του αντιπάλους, όσους και όσες προσπαθούν να αποδώσουν δικαιοσύνη για τις καταπιεσμένες/ους στην απομόνωση και το βασανισμό.
Η επίθεση αυτή στους εξεγερμένους και αγωνιστές κρατούμενους δεν είναι αποκομμένη από τη γενικότερη εμβάθυνση της φασιστικοποίησης του ιταλικού πολιτικού συστήματος. Η συγκεκριμένη κυβέρνηση, χρησιμοποιώντας ακροδεξιά ρητορική και πρακτικές, συνομιλώντας με τα πιο αντιδραστικά κομμάτια της κοινωνίας προσπαθεί να χτίσει μια Ιταλία φρούριο εντός αλλά και εκτός συνόρων. Με εγκληματική αντιμεταναστευτική πολιτική, με απαγόρευση εισόδου μεταναστών στη χώρα και τη δολοφονία χιλιάδων εξ’αυτών στα θαλάσσια σύνορα το ιταλικό κράτος αποτελεί σημαντικό κομμάτι της ρατσιστικής και φασιστικής πολιτικής της ΕΕ.
Η στροφή προς την ακροδεξιά, είναι μια συνθήκη που δεν συναντάμε μόνο στο ιταλικό έδαφος, αλλά σε όλη την ευρωπαϊκή επικράτεια, ως απάντηση των κυρίαρχων τάξεων στην παρατεταμένη κρίση των τελευταίων δεκαετιών. Αυτή τη συνθήκη έχουμε να αντιμετωπίσουμε και στον ελλαδικό χώρο, με μια πρωτοφανή επίθεση στη βάση, που περιλαμβάνει τη συστηματικοποίηση των κρατικών δολοφονιών από μπάτσους και στρατό στην επικράτεια και στα σύνορα, εμβάθυνση του οικονομικού και κοινωνικού αποκλεισμού των καταπιεσμένων και άγρια καταστολή ενάντια στις αντιστάσεις που έρχονται από τις τάξεις των καταπιεσμένων. Ένα κοινό νήμα μεταξύ των δύο κρατών είναι η προσπάθεια να θάψουν όλο και πιο βαθιά ψυχές στους τσιμεντένιους τάφους. Η απεργία πείνας του συντρόφου λαμβάνει χώρα σε μια περίοδο όπου και οι ελληνικές φυλακές βράζουν με κινητοποιήσεις κρατουμένων στα μεγαλύτερα καταστήματα της χώρας. Ενάντια στο νέο σωφρονιστικό κώδικα τάσσονται χιλιάδες κρατούμενοι και κρατούμενες εκφράζοντας καθημερινά την αντίσταση και διαφωνία τους. Ένας κώδικας ο οποίος στοχοποιεί όσους και όσες διώκονται με 187 και 187Α (άρα αυτούς/αυτές που διώκονται για εγκληματικές και τρομοκρατικές οργανώσεις), μειώνει άδειες, οριακά καταργεί την υφ’όρων απόλυση, δίνει υπερεξουσίες στις εκάστοτε φυλακές και έρχεται να διαλύσει κατακτήσεις αγώνων κρατουμένων για καλύτερη διαβίωση εντός της φυλακής.
Ενώ το δικαστικό σύστημα δηλώνει ξεκάθαρα πώς ο ρόλος του είναι ο βασανισμός οποιουδήποτε αντιστέκεται και πως η θέση του βρίσκεται δίπλα στους καταπιεστές, τα κράτη συνομιλούν μεταξύ τους και επιβάλλουν την «τάξη» και διαμέσου των διπλωματικών σωμάτων. Σώματα τα οποία δεν είναι τίποτε άλλο παρά η φυσική εξέλιξη της αποικιοκρατίας, η γραφειοκρατική και υλική έκφραση του ιμπεριαλισμού, και επιτελούν το ρόλο του τοποτηρητή των συμφερόντων του εκάστοτε κράτους και της αναπαραγωγής του κεφαλαίου που υπηρετούν, στο διεθνές καπιταλιστικό σύστημα. Το σύστημα αυτό δεν είναι απρόσωπο, στελεχώνεται από ανθρώπους που παίρνουν θέσεις στην ιεραρχία του, ανθρώπους που με αυτή τους την επιλογή, διαλέγουν συνειδητά στρατόπεδο στον γενικευμένο ταξικό και κοινωνικό πόλεμο. Οι πράξεις επαναστατικής αντιβίας που τους στοχοποιούν λοιπόν, επιστρέφοντας ένα κομμάτι του φόβου που σπέρνουν ενάντια στην κοινωνία, γνωστοποιώντας τους πως δεν είναι άτρωτοι και πως οι αποφάσεις τους έχουν κόστος, είναι παράλληλα η στοχοποίηση των πολιτικών και των σχεδιασμών του συστήματος. Με το βλέμμα στραμμένο στην κοινωνική επανάσταση και τη διεθνιστική αλληλεγγύη αποφασίσαμε να στείλουμε το δικό μας σινιάλο αλληλεγγύης στον σύντροφο και τον αγώνα που δίνει ενάντια στο καθεστώς 41 bis. Επιλέξαμε να επιτεθούμε στα οχήματα της Α’ Συμβούλου της Ιταλικής πρεσβείας στην ιδιωτική της κατοικία στην οδό Μπλέσσα 68 στου Παπάγου. Εμφανιστήκαμε τη νύχτα και χαθήκαμε μέσα σε αυτήν λαμβάνοντας έμπρακτα θέση στον πόλεμο που ζούμε. Έναν πόλεμο στον οποίο οφείλουμε να είμαστε στην επίθεση διεκδικώντας το δίκαιο. Προτάσσοντας την επαναστατική αντιβία και τον συνεχή αγώνα. Για τους αιχμαλώτους πολέμου, τις αδελφές μας που δε γύρισαν στο σπίτι, τους κατατρεγμένους αυτής της γης, όσους και όσες αγωνίζονται για έναν κόσμο που χωράει πολλούς κόσμους. Πάντα για την Αναρχία.
ΣΥΝΤΡΟΦΕ ΑΛΦΡΕΝΤΟ, ΟΣΟ ΚΑΙ ΑΝ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝΕ ΝΑ ΣΕ ΘΑΨΟΥΝΕ, ΔΕ ΘΑ ΣΕ ΛΗΣΜΟΝΗΣΟΥΜΕ ΠΟΤΕ.
ΝΙΚΗ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ ΤΟΥ ALFREDO COSPITO
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ/ΣΤΙΣ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΣΤ(ΡΙ)ΕΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ/ΕΣ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΚΟΛΑΣΤΗΡΙΑ
ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΛΕΞΗ»
*Το κείμενο παρατίθεται αυτούσιο
