Κατάληψη για μία και πλέον ώρα πραγματοποίησαν οι αλληλέγγυοι στους πολιτικούς κρατουμένους, στα γραφεία του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων.
Ομάδα 27 ατόμων κατέλαβαν τα γραφεία από τις 17:15 έως και τις 18:30 και ανήρτησαν πανό στο δεύτερο όροφο του κτιρίου, στο μπαλκόνι του γραφείου του διευθυντή, με το οποίο εξέφραζαν τα αιτήματά τους:
Σε σχετική ανακοίνωση αναφέρονται τα εξής:
«Καταλαμβάνουμε σήμερα συμβολικά το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων σε ένδειξη αλληλεγγύης στους 6 συλληφθέντες της 4ης Δεκεμβρίου του 2010, που κατηγορούνται για συμμετοχή σε παράνομη οργάνωση, η οποία σημειωτέον ούτε καν κατονομάζεται, όπως και για “τρομοκρατική” δράση χωρίς να έχουν τελεστεί συγκεκριμένες πράξεις,
Απαιτούμε: Καμία δίωξη στους συντρόφους Δ. Μιχαήλ, Στ. Αντωνίου, Χρ. Πολίτη, και άμεση ικανοποίηση των αιτήσεων αποφυλάκισης που καταθέτουν αυτές τις μέρες.
Αλληλέγγυοι/Αλληλέγγυες».
Σε τηλεγράφημα που απέστειλαν μέσω του Πρακτορείου, ανήρτησαν παλαιότερες επιστολές των έξι συλληφθέντων:
Επιστολή του Χρήστου Πολίτη (8 Ιανουαρίου)
Ο Στυλιανός Γλυκοφρύδης πρέπει να ήταν ένας επιφανής άντρας της εποχής του, αφού διατέλεσε διευθυντής και γενικός επόπτης φυλακών. Καλούσε την κυβέρνηση να καταπολεμήσει τον κομμουνισμό «μιμούμενοι κατά τούτο αλλά επί το ηπιότερον τον Χίτλερ» ενώ το 1936 πρότεινε για τους υπόδικους κομμουνιστές να περιοριστούν τα δικαιώματά τους στο επισκεπτήριο και τον προαυλισμό (ώστε να αποφεύγεται η επαφή με τους υπόλοιπους φυλακισμένους «με τας γνωστάς κακάς συνέπειας»).
Η σκέψη, η αντίληψη, οι προτάσεις του Στυλιανού Γλυκοφρύδη φυσικά δεν έμειναν αναξιοποίητες από το σύγχρονο κράτος.
Μετά την αρπαγή μας, εμένα και του Κ. Μπαρλή, από τα Εξάρχεια στις 4 Δεκεμβρίου, οδηγούμαστε στα γραφεία της αντιτρομοκρατικής. Ενώ ο σύντροφος αφήνεται ελεύθερος, εμένα μου ανακοινώνουν τη σύλληψή μου μετά από 28 ώρες. Ταυτόχρονα, ο αρχηγός της ΕΛΑΣ δηλώνει κυνικά ότι με συνέλαβαν «επειδή αφέθηκα ελεύθερος για την υπόθεση του Εφετείου». Για μια υπόθεση δηλαδή για την οποία είχα κληθεί και εξεταστεί από την 8η τακτική ανακρίτρια και είχα αφεθεί ελεύθερος. Η αλήθεια είναι ότι τους ενδιαφέρει η ομηρία μου ακριβώς επειδή είμαι αναρχικός. Επειδή τα τελευταία 15 χρόνια δραστηριοποιούμαι μέσα από αυτό το ριζοσπαστικό πολιτικό κομμάτι. Στην περίπτωσή μου επιχειρείται όχι απλώς η αναβάθμιση αλλά η εξέλιξη της κατασταλτικής μεθόδου ποινικοποίησης φιλικών και συντροφικών σχέσεων, τα αποτελέσματα της οποίας βιώνουν το τελευταίο διάστημα δεκάδες αγωνιστές. Στη δική μου υπόθεση, η αντιτρομοκρατική προχωρά στην κατασκευή σχέσεων εφόσον δε γνωρίζομαι καν με τους συγκατηγορούμενούς μου. Μετά την προφυλάκισή μου, αφού οι κουκουλοφόροι της αντιτρομοκρατικής μίλαγαν πιο συχνά με την ανακρίτρια απ’ ότι οι δικηγόροι, οδηγούμαι στις φυλακές Γρεβενών, ένα κατάστημα κράτησης τύπου Γ’.
Παρά το ότι σύμφωνα με τον σωφρονιστικό κώδικα «Στα Γ’ τύπου κρατούνται χωρίς επικοινωνία με κρατούμενους άλλων κατηγοριών, κρατούμενοι που εκτίουν ποινή ισόβιας κάθειρξης ή πρόσκαιρης κάθειρξης τουλάχιστον δέκα ετών και κρίνονται ιδιαίτερα επικίνδυνοι για την ομαλή κοινή συμβίωση στα καταστήματα άλλου τύπου». Μια φυλακή απομονωμένη, με χαμηλές πτέρυγες και ψηλά τείχη ώστε το μάτι να μην μπορεί να δει οτιδήποτε, παντού κάμερες και ηλεκτρονικά συστήματα ασφαλείας. Μια κατασκευή ακίνητη και απολιθωμένη που θέλει να στερήσει κάθε εξωτερικό ερέθισμα, να σε ισοπεδώσει, να σε εξοντώσει ψυχικά. Προφανώς εκτελώντας εντολές με τοποθετούν σε πτέρυγα «προστασίας», χωρίς να το ζητήσω ποτέ, χωρίς να απειλούμαι από κανέναν και παρά τα συνεχή αιτήματά μου να φύγω από εδώ. Αποτέλεσμα αυτής της σκόπιμης επιμονής είναι να μου επιβληθεί ένα ιδιότυπο καθεστώς απόλυτης απομόνωσης, που προσπαθεί -σε ένα βαθμό- να άρει η αίτησή μου για μεταγωγή στις φυλακές Κορυδαλλού.
Η οικονομική πολιτική εμπεριέχει αναμφίβολα σαν συμπλήρωμά της και μια νέα «ποιότητα» κρατικής καταστολής. Σήμερα που ο καπιταλισμός δε μπορεί να κρύψει το πραγματικό του πρόσωπο, η συναίνεση μπορεί να αποσπαστεί μονάχα με τη βία. Με τις δικαστικές αποφάσεις που κηρύσσουν παράνομες τις απεργίες, τις αύρες, τις απειλές για επιστράτευση, τα δακρυγόνα, τις «αντιτρομοκρατικές» επιχειρήσεις. Με τις εκκλήσεις για ψυχραιμία και τις φωνές των δημοσιογράφων. Μονάχα έτσι η ελληνική επικράτεια θα γίνει ένα πετυχημένο πείραμα, που θα την μετατρέψει σε περιφέρεια της ισχυρής Ευρώπης και παράδεισο των αφεντικών. Με έναν πληθυσμό που θα υπομένει, θα περιμένει κάποιον να έρθει να τον σώσει και όσους περισσεύουν να συνωστίζονται στα συσσίτια και τις φυλακές. Ήδη απ’ τις αρχές του ’70, η «αντιτρομοκρατική» πολιτική ήταν το ξεπέρασμα της παραδοσιακής αντικομμουνιστικής πολιτικής. Ήταν η καθεστωτική απάντηση, η καταστολή ενός αντιπάλου που ήταν πανταχού παρών, διάχυτος, ευέλικτος και όχι συγκεκριμένος και στατικός όπως τα επίσημα κομμουνιστικά κόμματα ή ο σοβιετικός στρατός στην ανατολική Ευρώπη.
Ο καινούριος εχθρός πλέον ήταν τα δυναμικά και πολύμορφα κινήματα, τα προλεταριακά εκείνα κομμάτια που δεν αφομοιώνονταν, το αντάρτικο πόλης. Έτσι σήμερα, όπου όλο και περισσότερες δραστηριότητες και πολιτικές πρακτικές βρίσκονται στο στόχαστρο της Διεύθυνσης Αντιμετώπισης Εγκλημάτων Ειδικής Βίας, η «αντιτρομοκρατία» απαιτείται για να παραμείνει η οργή περίκλειστη στα όρια ενός προφασιζόμενου ρεαλισμού και του καθωσπρεπισμού.
Γι αυτό οι διώξεις με τα πιο αμφίβολα δείγματα DNA, οι διαδοχικές αναβαθμίσεις του τρομονόμου, οι επικηρύξεις, το ιδιώνυμο των συντροφικών και κοινωνικών σχέσεων, οι διαρκείς παρακολουθήσεις, οι εκατοντάδες αγωνιστές που βρίσκονται σε δικαστική ομηρία και οι δεκάδες που κρατούνται στις φυλακές, η προπαγάνδα που μιλάει για «τρομοκράτες» και «συγκοινωνούντα δοχεία»… Για να προσδώσουν αλλότριες σημασίες, να απομονώσουν και στο τέλος να χτυπήσουν τον εσωτερικό εχθρό. Όσους συνδαυλίζουν το ταξικό μίσος και εντείνουν τον εθνικό διχασμό, όσους προωθούν την αλληλεγγύη, αυτοοργανωμένη δράση και τη σύγκρουση με το καθεστώς.
Το στοίχημα της εποχής μας, πιο επιτακτικό από ποτέ, είναι να καθορίσουμε την εξέλιξη της ιστορίας. Γιατί ο καπιταλισμός, η καθολική φτώχεια της και η μιζέρια που επιβάλλει δεν είναι μονόδρομος.
Χρήστος Πολίτης
Κλειστή Φυλακή Γρεβενών
8 Ιανουαρίου 2010
Κείμενο της Στέλλας Αντωνίου
Κείμενο της Στέλλας Αντωνίου,που συνελήφθη στις 4/12(υπόθεση των 6),κατηγορούμενη για συμμετοχή σε… ακατανόμαστη τρομοκρατική οργάνωση,που έχει διαπράξει κάποιες…αόριστες τρομοκρατικές πράξεις.
Στις 4/12/10 συλλαμβάνομαι έξω από το σπίτι μου στην οδό Πλάτωνος στην Καλλιθέα, στο οποίο συγκατοικούσα με τον σύντροφό μου Κώστα Σακκά. Για 3 μέρες με κράτησαν χωρίς να γνωρίζω τον λόγο, δεν επέτρεψαν την επαφή με δικηγόρο ούτε σε μένα, ούτε στους συγκατηγορούμενούς μου, μας κράτησαν 6 μέρες στα κελλιά του 12ου της ΓΑΔΑ με αναμμένο το φως 24 ώρες το 24ωρο χωρίς παράθυρα, χάνοντας έτσι την αίσθηση του χρόνου. Όταν αρνήθηκα να δώσω αποτυπώματα και δείγμα DNA, με έγδυσαν με την βία και έκλεψαν το μπλουζάκι μου, προφανώς για να το αποκτήσουν.
Τελικά στις 10/12 προφυλακίζομαι στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού ως μέλος μιας οργάνωσης της οποίας το όνομα και τη δράση ούτε εγώ, ούτε οι διωκτικές αρχές γνωρίζουν και κατονομάζουν. Αρχικά θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι δεν αναγνωρίζω τον όρο ”τρομοκρατική οργάνωση” όπως αποδίδεται από το κράτος στους εξεγερμένους. Όμως αναγνωρίζω ξεκάθαρα μια εγκληματική οργάνωση, η οποία σε αντίθεση με την ”οργάνωση” για την οποία με κατηγορούν, έχει και όνομα (ΔΑΕΕΒ), και διεύθυνση (Λ.Αλεξάνδρας 173), η οποία γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν μπορεί να υπάρξει ένοπλη οργάνωση μεταξύ 6 ανθρώπων οι οποίοι δεν συναντιόντουσαν (σύμφωνα ακόμα και με την μετρίως καλά στημένη δικογραφία), πόσο δε μάλλον μεταξύ 6 ανθρώπων οι οποίοι δεν γνωρίζονταν όλοι μεταξύ τους. Ανήκω στον αναρχικό χώρο και είμαι περήφανη για τη συμμετοχή μου και τη δράση μου σε αυτόν.
Το κράτος καθιστά τις φυλακίσεις των αναρχικών ως ένα φαινόμενο της εποχής μας είτε υπάρχουν αρκετά, είτε ελλιπή, είτε καθόλου στοιχεία, το οποίο δεν έχει καμμία σημασία αφού θεωρώ ότι κανένας αγωνιστής δεν πρέπει να φυλακίζεται. Όμως έχουμε αρχίσει να ερχόμαστε αντιμέτωποι με στημμένες δικογραφίες και υποθέσεις από την αστυνομία, που σε συνεργασία με τα ΜΜΕ, που παίζοντας και αυτά τον ρόλο των μπάτσων, μιλούν για συγκεκριμένες οργανώσεις εκεί που δεν υπάρχουν ή για συγκοινωνούντα δοχεία.
Βαφτίσανε το σπίτι μου ”γιάφκα της Καλλιθέας” με την λογική ότι όταν βρίσκεται κάτι ”παράνομο” σε ένα χώρο, αυτός ο χώρος μετατρέπεται σε γιάφκα. Μίλησαν για την εξάρθρωση της τάδε οργάνωσης η οποία έχει σχέση με εκείνη ή με την άλλη οργάνωση, και τελικά δυστυχώς για αυτούς τα όπλα είναι ”καθαρά” και η οργάνωση δεν έχει όνομα. Δημοσιεύσανε προσωπικά μου γράμματα, παρουσίασαν διάφορα ατυχή προφίλ από φυσιογνωμιστές της πλάκας, δίνοντας μου μέχρι και συγκεκριμένο ρόλο στην υποτιθέμενη οργάνωση. Με τραγελαφικούς τίτλους όπως”πλήρωσε τον έρωτά της” ή ”έρωτας στη γιάφκα”, προβάλλουν ένα υποτιθέμενο προσωπικό δράμα, ελπίζοντας να πουλήσουν τις κουτσομπολίστικες ρουφιανοφυλλάδες τους.
Επέλεξαν να προβάλλουν συγκεκριμένα κομμάτια από την απολογία μου όπως ”την ταυτότητα μου ζήτησε ο Κώστας να τη βγάλω”, προσθέτωντας και λόγια που δεν έχω πει όπως ”είχα συναισθηματική σχέση μαζί του γι’αυτό την έβγαλα”, χωρίς να αναφέρουν ούτε ίχνος από το πολιτικό στίγμα που έδωσα στην ανάκριση.
Αλλά το παραμύθι δεν τελειώνει εκεί. Στη συνέχεια είχα να αντιμετωπίσω και την ψεύτικη μαρτυρία μιας αστυνομικού από το Α.Τ. Καλλιθέας, η οποία έφτασε στα χέρια μου δυο βδομάδες μετά την προφυλάκισή μου. Η μαρτυρία λέει ότι μια ή δυο μέρες πριν τη σύλληψή μου…μπήκα στο Α.Τ. Καλλιθέας, πήγα προς το γραφείο διαχείρισης το οποίο οδηγεί στην αποθήκη με τα όπλα (!), με σκοπό προφανώς να κατοπτεύσω τον χώρο, με στόχο την μελλοντική κλοπή του οπλισμού…Και εδώ μπαίνουν τα εξής ερωτήματα:
-Για ποιο λόγο μου επέτρεψαν να εισχωρήσω έτσι εύκολα σε ένα αστυνομικό τμήμα;
-Με ποιο σκεπτικό αποφάσισα να μπω με φανερό το πρόσωπό μου σε ένα τμήμα και να ψάξω για όπλα;!
-Τα τμήματα δεν έχουν κάμερες απ’έξω; Που είναι το καταγεγραμμένο αρχείο από την κάμερα που δείχνει να μπαίνω στο Α.Τ.;
Μήπως το παραπάνω γεγονός είναι κι αυτό σχέδιο της εγκληματικής οργάνωσης ΔΑΕΕΒ;
Θεωρώ ότι η δίωξή μου όπως και άλλων αγωνιστών, εν μέσω μιας κοινωνικοπολιτικής αστάθειας, η οποία είναι πλέον δεδομένη λόγω της οικονομικής κρίσης, αποτελεί μέρος του κρατικού σχεδιασμού, που στόχο έχει την δημιουργία κλίματος φόβου και ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ. Και μάλλον τα παραπάνω φαντάζουν λίγα μπροστά στην πολυετή συνεχή δράση της εγκληματικής κλίκας που προανέφερα: Σηκώνουν τα όπλα τους σε 15χρονα παιδιά, σε ανθρώπους που δεν σταμάτησαν σε κάποιο μπλόκο, σε φυγόδικους συντρόφους πυροβολώντας τους πισώπλατα, και ενίοτε δολοφονώντας αγωνιστές εν ψυχρώ.
Την εποχή που η υπομονή του κόσμου έχει εξαντληθεί και διάφορα κομμάτια της κοινωνίας έχουν αρχίσει να δρουν, η εξουσία παύει να τηρεί ακόμα και τα υποτυπώδη προσχήματα, με αποκορύφωμα την προφυλάκιση αναρχικής συντρόφισσας με μοναδικό ”επιβαρυντικό” στοιχείο ότι αποκάλεσε τους τόσους αναρχικούς που είναι φυλακισμένοι πολιτικούς κρατούμενους! Στερώντας έτσι από όλους μας ακόμα και το δικαίωμα να υποστηρίζουμε το πιο σημαντικό κομμάτι της ύπαρξής μας, την πολιτική μας ταυτότητα. Προσπαθούν να εξοντώσουν το πιο ριζοσπαστικό κομμάτι αυτής της κοινωνίας αιχμαλωτίζοντας συνεχώς αγωνιστές, πιστεύοντας ότι μπορούν να μας στερήσουν αυτό που κανείς δεν μπορεί να μας πάρει:
ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ, ΤΗΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.
ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑ ΚΕΛΙΑ
Στέλλα Αντωνίου
Γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού
Β’ πτέρυγα, κελί 35
11.2.2011
Κείμενο του Κωνσταντίνου Σακκά
Με αφορμή την παγκόσμια οικονομική κρίση η οποία είναι συνέπεια της χρεωκοπίας του καπιταλιστικού μοντέλου και της νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής των δυτικών κρατών και κυβερνήσεων, πραγματοποιείται η μεγαλύτερη και μαζικότερη αντιλαϊκή επίθεση ανά τον κόσμο και κυρίως στις κοινωνίες των «αδύναμων» κρίκων της ευρωζώνης του νέου οικονομικά τρίτου κόσμου, από το μεγάλο υπερεθνικό (και όχι μόνο) κεφάλαιο.
Οι διαρθρωτικές αλλαγές και τα μέτρα λιτότητας που επιβάλλονται από τους μηχανισμούς στήριξης στις «άρρωστες» οικονομίες, προκειμένου να επιτύχουν την «εξυγίανσή» τους, στόχο και αποτέλεσμα έχουν την αλλαγή της παγκόσμιας οικονομικής διακυβέρνησης, με όρους ακόμα ευνοϊκότερους για τα αφεντικά.
Για τα αφεντικά που βρίσκονται έξω αλλά και μέσα από τα εθνικά σύνορα. Για τα αφεντικά που εκφράζουν το μεγάλο αλλά και το μικρό κεφάλαιο. Όπως και στην περίπτωση της Ελλάδας, η οικονομία μιας χώρας που εντάσσεται στο μηχανισμό στήριξης και εφαρμόζει μέτρα λιτότητας, έχει σαν αποτέλεσμα την υποτίμηση της εργασίας και του εργατικού της δυναμικού. Και αυτό γίνεται στις μεγάλες αλλά και στις μικρές επιχειρήσεις. Στις επιχειρήσεις με ξένα, αλλά και σ’ αυτές με ντόπια συμφέροντα.
Οι αποκρατικοποιήσεις και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και των κοινωφελών επιχειρήσεων, οι οποίες ποτέ δεν ανήκαν ουσιαστικά στον Ελληνικό λαό και ποτέ δεν ήταν εκμεταλλεύσιμες από αυτόν, δεν είναι τυχαίο ότι δεν εξαρτάται το ξεπούλημά τους, ούτε καθορίζεται σύμφωνα με τους όρους του μνημονίου, από την μείωση του ελλείμματος της οικονομίας και τις τιμές των ποσοστών του ΑΕΠ, όπως θα μπορούσε κατά κάποιο να θεωρηθεί λογικό, αλλά από το αν θα μπορεί να αποπληρώσει τα δάνεια που έχει εισπράξει, τη στιγμή που το Ελληνικό κράτος βυθίζεται συνεχώς όλο και περισσότερο στους μηχανισμούς της παγκόσμιας τοκογλυφίας (ΔΝΤ, ΕΚΤ).
Η δυσχερής κατά τα άλλα οικονομική θέση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα, δεν είναι και τόσο δυσχερής για το ιδιωτικό κεφάλαιο, αλλά μια επενδυτική ευκαιρία τόσο μεγάλη, που είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι οι χειρισμοί της κυβέρνησης απέναντι στους μηχανισμούς στήριξης και η άνευ όρων αποδοχή του μνημονίου, μπορεί να είναι τυχαία. Αντίθετα έχει επιβεβαιωθεί ότι τα εγχώρια αφεντικά εξυπηρετούνται από τις ίδιες συγκυρίες με τα υπερεθνικά και τα συμφέροντά τους -τουλάχιστον οικονομικά- είναι κοινά.
Το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας, μπορεί να μην αντιλαμβάνεται την οικονομική κρίση με τους όρους της παγκόσμιας αγοράς, το ρόλο των χρηματιστηρίων, τις φούσκες και τη σχέση Ευρώ και δολαρίου, ωστόσο αντιλαμβάνεται ξεκάθαρα την «κρίση» του Ελληνικού χρέους, που έγινε κρίση του δανεισμού, η οποία μεταφράζεται σε μνημόνιο, που σημαίνει περικοπές μισθών, συντάξεων, και επιδομάτων.
Η επίθεση στα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, η μείωση των κοινωνικών δαπανών και παροχών, η αύξηση των φόρων, της ανεργίας και γενικά η βιοτική, σε συνάρτηση με την υπαρξιακή ανέχεια, είναι αντιληπτή, άμεσα αισθητή και ταχύτατα καλπάζουσα.
Ωστόσο ο αντιμνημονιακός παροξυσμός των media που είναι τόσο σημαντικός για τη διατήρηση της κοινωνικής «ειρήνης» από τη μεριά της κυριαρχίας του συστήματος, όσο ενός αναισθησιολόγου σε μια κρίσιμη χειρουργική επέμβαση, δε μπορεί να εξυγιάνει τη διεφθαρμένη λειτουργία του κράτους πριν από το μνημόνιο και της ένταξης της χώρας στο μηχανισμό επιτήρησης (δομημένα ομόλογα, άδεια ασφαλιστικά ταμεία, «μαύρες τρύπες», οικονομικά σκάνδαλα, μίζες κ.λπ.) και κυρίως δεν μπορεί να καταστήσει την Ελληνική κοινωνία ελεύθερη, καθώς το μεγαλύτερο μέρος της, βρίσκεται υπό καθεστώς ομηρίας, όχι από την άφιξη της τρόικας, αλλά πολύ πιο πριν, από τότε που υφίσταται το Ελληνικό κράτος και από τα εθνικά αφεντικά πρώτα απ’ όλα.
Τα μέτρα λιτότητας και οι επιταγές του μνημονίου που επιβάλλονται, ακυρώνουν στην πράξη το ίδιο το σύνταγμα. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα την εξάλειψη κάθε ψεύτικης πεποίθησης για τον κοινωνικό χαρακτήρα του κράτους, πράγμα που δημιουργεί αναπόφευκτα την προοπτική μιας μαζικής αντανακλαστικής κοινωνικής εξέγερσης. Αυθόρμητη, αντανακλαστική, χωρίς ιδεολογικοπολιτικά χαρακτηριστικά στην πλειοψηφία της, ωστόσο εξέγερση. Για αυτούς που μάχονται για την πλήξη και την καταστροφή του κράτους και των δομών του, αποτελεί πρόκληση. Ένα ακόμα μέτωπο για τη διασάλευση της εύρυθμης λειτουργίας του. Η πρωτοφανής αποχή από τις τελευταίες δημοτικές εκλογές, λαμβάνοντας υπόψη τις δημοσκοπήσεις στις οποίες κυριαρχεί η αμφισβήτηση και ο «κανένας», οι μαζικές απεργίες και κινητοποιήσεις με βίαια και επιθετικά χαρακτηριστικά, το λιντσάρισμα διαφόρων πολιτικών προσώπων κάθε κομματικού μηχανισμού στους δρόμους, είναι απλά ένα δείγμα των διαθέσεων για το τι πρόκειται να ακολουθήσει.
Γι αυτούς που τάσσονται έμπρακτα στον πολύμορφο αγώνα της επανάστασης και της δημιουργίας προοπτικής γι αυτήν. Γι’ αυτούς που μάχονται την κυριαρχία του κράτους και των αφεντικών, αλλά και την υποτέλεια που αυτή προϋποθέτει για την ύπαρξή της. Γι’ αυτούς που μάχονται αέναα, πέρα από περιόδους, εποχές και συγκυρίες, ενάντια στην εξουσία και στους εκφραστές της, σε όποια μεριά του κοινωνικού πεδίου και αν εκφράζεται και αναπαράγεται, είτε από αυτήν των ισχυρών, είτε από αυτήν των αδυνάτων μέσα από τη συναίνεση, κάθε κρίση δεν μπορεί παρά να αποτελεί ακόμα μια αφορμή, ακόμα μια ευκαιρία για αγώνα, ενάντια στο μεγάλο και στο μικρό κεφάλαιο, ενάντια στο ισχυρό ευρώ αλλά και στην υποτιμημένη δραχμή, ενάντια στα ξένα αλλά και στα εγχώρια αφεντικά, στην ομηρία των εξωτερικών μηχανισμών αλλά και σ’ αυτήν των εσωτερικών μηχανισμών εκμετάλλευσης.
ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΓΙ ΑΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ.
Από τις 10/12, είμαι ακόμα ένας όμηρος του δημοκρατικού καθεστώτος και κρατούμαι σε ένα από τα κελιά του στα σωφρονιστικά καταστήματα, της περιθωριοποίησης, της απομόνωσης και της εκδίκησης του κράτους. Που το φαγητό μπορεί να μην είναι πάντα αρκετό, αλλά η πρέζα περισσεύει. Που τα ψυχοφάρμακα είναι περισσότερα απ’ ό,τι στις αποθήκες των νοσοκομείων. Που οι πειθαρχικές ποινές είναι στην ημερήσια διάταξη και η θέρμανση είδος πολυτελείας. Που η παρουσία των τρωκτικών, των κοριών και των κατσαρίδων είναι συχνή, σε αντίθεση με αυτή του υγειονομικού. Που σε κελιά που οι προδιαγραφές τους είναι για 2 άτομα, υπάρχουν 4 κρεβάτια και κοιμούνται 6-7, για να μην πούμε για τους θαλάμους και τα θαλαμάκια, που ο σωφρονιστικός κώδικας και τα δικαιώματα των κρατουμένων, παραβιάζονται συνέχεια και ασύστολα, αλλά τα hi-tech συστήματα ασφαλείας και επιτήρησης, λειτουργούν στην εντέλεια και οι πόρτες των κελιών κλείνουν πάντα στην ώρα τους.
Ας γνωρίζει ο υπουργός δικαιοσύνης, οι εισαγγελείς και οι δικαστικοί λειτουργοί, ότι εκεί που πετάνε ανθρώπους σαν τα απόβλητα της κοινωνίας, υπάρχει και αξιοπρέπεια και αλληλεγγύη και αυτή ούτε δικάζεται ούτε φυλακίζεται.
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Κωνσταντίνος Σακκάς
Φυλακές Ναυπλίου
3.1.2011
Κείμενο του Δημήτρη Μιχαήλ
Στις 04/12 στο πλαίσιο του «κυνηγιού μαγισσών» πραγματοποιήθηκε μια χολιγουντιανή παραγωγή με παραγωγούς την (αντι-) τρομοκρατική υπηρεσία, τα ΜΜΕ και πρωταγωνιστές 5 συντρόφους αναρχικούς και εμένα. Μια κινηματογραφική παράσταση, όπου τα σπίτια μεταμορφώνονται σε “γιάφκες”, τα βιβλία σε “παράνομο έντυπο υλικό”, οι φιλικές και συντροφικές σχέσεις σε σύσταση “τρομοκρατικής οργάνωσης”, οι αγωνιστές σε “αιμοδιψή τέρατα”. Και βέβαια η συνταγή που ακολουθείται είναι απλή. Δε χρειάζεται να υπάρχουν πραγματικά στοιχεία για να φιλοξενηθεί κάποιος σε ένα «υπέροχο δημοκρατικό» κελί. Καθένας αναρχικός-αγωνιστής που έχει σχέση φιλική, συντροφική, συγγενική ή που έχει κάνει επίσκεψη σε σπίτι υποτιθέμενου “τρομοκράτη” είναι και αυτός ένοχος μέχρι αποδείξεως του εναντίου και εάν. Παρεμπιπτόντως, δε δίστασαν καθόλου να φτάσουν στο σημείο να κατασκευάσουν ψεύτικες σχέσεις και επαφές. Αναφέρομαι στη σύλληψη και προφυλάκιση του συντρόφου αναρχικού Χρήστου Πολίτη.
Πιο αναλυτικά το χρονικό της σύλληψης μου ως την προφυλάκιση μου
Αρχικά στις 20.00 Σάββατο 04/12 οδηγούμαι στο Α.Τ. Σητείας με το πρόσχημα της εξακρίβωσης στοιχείων. Μετά από 2 ώρες με ενημερώνουν ότι έχουν φτάσει συνάδελφοι τους από την Αθήνα και μου ζητάνε να τους δώσω δείγμα DNA, πράγμα το οποίο αρνούμαι. Ύστερα από κάποια ώρα συνοδεία 18 αστυνομικών με οδηγούνε στο σπίτι όπου διέμενα για να μαζέψουνε στοιχεία (γόπες από τσιγάρα, καλαμάκια, άδειο μπουκάλι μπύρας, βιβλία, έντυπο υλικό, τετράδια, κινητά τηλέφωνα κ.α) Όλο αυτό το διάστημα ζητούσα να μάθω αν κατηγορούμαι για κάτι και να επικοινωνήσω με δικηγόρο. Η απάντηση που έπαιρνα συνεχώς ήταν «θα γίνει και αυτό, θα σου πούμε σε λίγο». Αφού έχει τελειώσει η έρευνα σπίτι μου οδηγούμαι και πάλι στο Α.Τ.Σητείας, όπου εκεί μου ανακοινώνουν ότι υπάρχει ένταλμα σύλληψης εις βάρος μου χωρίς να μου πούνε για το τι κατηγορούμαι και από εκεί με μεταφέρουν πλέον με χειροπέδες στην Αθήνα και πιο συγκεκριμένα στο 12ο όροφο της Αντιτρομοκρατικής στις 09.00 Κυριακή 05/12. Εκεί πέρα με κρατάνε όμηρο δεμένο πισθάγκωνα όρθιο να κοιτάζω τη γωνία ενός τοίχου για 5-6 ώρες. Κάποια στιγμή με πάνε σε ένα άλλο δωμάτιο για τη λήψη δαχτυλικών αποτυπωμάτων, όπου αρνούμαι να δώσω. Πίσω και πάλι στο γραφείο όπου ήμουν αυτή τη φορά παρουσία 2 ανδρών χωρίς κουκούλες για να κάνουμε «φιλική κουβέντα». Με ρώταγαν διάφορα αόριστα πράγματα, για το παρελθόν μου, για άτομα γνωστά και άγνωστα σε μένα. Η απάντηση μου ήταν ότι δεν επιθυμώ να συνομιλήσω μαζί τους και ότι επιθυμώ δικηγόρο. Μετά από 1 ώρα εμφανίζεται ένας άντρας τον οποίο οι υπόλοιποι αποκαλούσαν αρχηγό και άρχισε να μου λέει ένα σωρό βλακώδη ψέματα του στυλ «ότι υπάρχουν παντού αποτυπώματα μου σε διάφορα σπίτια και όπλα» τα οποία δε γνώριζα την ύπαρξη τους και «πως καλό θα ήταν να μιλήσω, μιας και οι σύντροφοι μου έχουν ομολογήσει για τη συμμετοχή μου στην οργάνωση» και διάφορες άλλες αρλούμπες. Φυσικά η απάντηση μου ήταν «Λέγε ότι θες, δεν έχω να πω κάτι σε εσένα». Έπειτα οδηγούμαι σε κοντινό γραφείο όπου από κει συντάξανε ένα καραγκιοζόχαρτο με βαρύτατες κατασκευασμένες κατηγορίες κι από εκεί πήρα το δρόμο για τα δικαστήρια.
Έχοντας λάβει 2 2μερες αναβολές απολογίας μιας και η δικογραφία περιήλθε τελευταία στιγμή στα χέρια μου, έφτασε η στιγμή να γνωρίσω τους διεκπεραιωτικούς ρόλους της ανακρίτριας και της εισαγγελέα όπου το τι αρνούμαι ή το τι λέω «από το ένα αφτί μπαίνει κι από το άλλο βγαίνει» μιας και οι μεθοδεύσεις των μπάτσων (5 τηλεφωνικές συνομιλίες και 3 ραντεβού με φίλους) σε συνδυασμό με τον τηλεκανιβαλισμό των ΜΜΕ ήταν αρκετά για να προφυλακιστώ στις φυλακές Τρικάλων.
Το γεγονός αυτό βέβαια ούτε πρωτοεμφανιζόμενο είναι ούτε έκπληξη μου προκαλεί. Είναι καθιερωμένη η τακτική της εξουσίας με σύμμαχο τα ΜΜΕ να συκοφαντεί, να διαστρεβλώνει, να εκδικείται και να ποινικοποιεί τους κοινωνικούς αγώνες, τις συντροφικές και φιλικές σχέσεις των αγωνιστών αλλά και το ευρύτερο ανατρεπτικό κίνημα των αναρχικών στο οποίο συμμετέχω. Πόσο μάλλον σε καιρούς όπως οι σημερινοί! Όπου η κυβέρνηση, το κράτος, το κεφάλαιο, τα ΜΜΕ, όλοι οι μηχανισμοί χειραγώγησης, επιβολής και καταστολής αγωνιούν μανιωδώς να εξασφαλίσουν την κοινωνική ειρήνη και συνοχή απέναντι στην προοπτική μιας μαζικής κοινωνικής εξέγερσης ή επανάστασης, σε περίοδο σαν τη σημερινή όπου πραγματοποιείται η μεγαλύτερη ληστεία-μεταφορά κοινωνικού πλούτου από τη βάση προς την κορυφή της κοινωνικής ιεραρχίας με το πρόσχημα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και τους όρους του μνημονίου που έχουν επιβάλει οι παγκόσμιοι τοκογλύφοι ΔΝΤ, ΕΚΤ.
Σε μια περίοδο που η ληστρική κυβέρνηση μεθοδεύει καθημερινά τη λεηλασία των εισοδημάτων των εργαζομένων, την κατάργηση ή απαξίωση των εργασιακών και ασφαλιστικών κεκτημένων που είχαν κερδηθεί με αιματηρούς αγώνες στο παρελθόν κατ΄εντολή πάντα των ξένων και εγχώριων δυνάμεων του κεφαλαίου σε Ελλάδα και Ε.Ε. και συγχρόνως νομιμοποιεί την καταστολή της βίας κατά των διαδηλωτών, των συλλήψεων και των προφυλακίσεων, την τηλεοπτική εκστρατεία της στοχοποίησης και της διαπόμπευσης αγωνιστών που δεν έμαθαν να σκύβουν το κεφάλι και που τηρούν επιθετική στάση απέναντι στο σύστημα.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ, ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ, ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΕΣ, ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ ΚΑΙ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΜΕ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ
Δημήτρης Μιχαήλ
Φυλακές Τρικάλων
24.1.2011
