Εδώ και δύο εβδομάδες, περίπου 60 Ιρανοί, μαζί με Αφγανούς και Πακιστανούς πρόσφυγες, ξεκίνησαν διαμαρτυρία ζητώντας άσυλο στα Προπύλαια, στο κέντρο της Αθήνας. Εκεί έχουν τοποθετήσει πανό, μοιράζουν ενημερωτικό υλικό και μένουν νύχτα και μέρα μέσα σε σκηνές.
Στόχος τους είναι να ασκηθεί πίεση στις Aρχές αλλά και να κινήσουν το ενδιαφέρον τοπικών και διεθνών οργανώσεων για ανθρώπινα δικαιώματα καθώς και των Μ.Μ.Ε. και προγραμματίζουν τα επόμενα βήματά τους και την κλιμάκωση του αγώνα τους.
Όπως αναφέρει σε ανακοίνωσή του το Δίκτυο Κοινωνικής Υποστήριξης Προσφύγων και Μεταναστών: «Στην Ελλάδα οι περισσότεροι πρόσφυγες βρίσκονται παγιδευμένοι για χρόνια – που σε μερικές περιπτώσεις ξεπερνούν και τη δεκαετία – σε ένα επισφαλές καθεστώς “προσωρινής άδειας παραμονής για αιτούντες άσυλο” γνωστό και ως “κόκκινη κάρτα”, χωρίς να έχουν καμία πληροφορία για την εξέλιξή τους.
Η άρνηση του κράτους να ανταποκριθεί στοιχειωδώς στις ανάγκες αυτών των ανθρώπων ωθεί χιλιάδες κόσμο να ζει σε συνθήκες εξαθλίωσης σε πλατείες, “στο δρόμο”, σε πρόσκαιρους καταυλισμούς και “καταλύματα”, ενώ η σύλληψη και αυθαίρετη κράτηση από τις Αρχές αποτελεί καθημερινότητα στην Ελλάδα.
Οι άνθρωποι αυτοί ζουν καθημερινά με έναν επιπλέον φόβο, αυτόν της τελικής απορριπτικής απόφασης σαν απάντηση της αίτησής τους, χωρίς ελπίδα να ζητήσουν άσυλο σε κάποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα εξαιτίας του κανονισμού του Δουβλίνου ΙΙ.
Ένας κανονισμός που επιβάλλει ότι οι πρόσφυγες πρέπει να ζητήσουν άσυλο στην πρώτη χώρα εισόδου στην Ε.Ε., εγκλωβίζοντας τους όλους στην Ελλάδα αλλά και σε χώρες όπως η Ιταλία και η Ισπανία. Πρόκειται για πρακτικές που εγγράφονται σε ένα γενικότερο πλαίσιο εξώθησης και εξόντωσης προσφύγων και μεταναστών σε ολόκληρη την Ευρώπη, με το πρόσφατο παράδειγμα της Γαλλίας.
Τέλος, η αβεβαιότητα και ο φόβος εντείνονται όλο και περισσότερο με τις ρατσιστικές επιθέσεις που έχουν θύματα πρόσφυγες και μετανάστες. Τον τελευταίο καιρό γινόμαστε μάρτυρες μιας συνεχούς ανόδου φοβικών πρακτικών, που στην προσπάθειά τους να βρουν αποδιοπομπαίους τράγους της κρίσης, ορθώνουν έναν όλο και πιο αναχρονιστικό εθνικιστικό λόγο κατά τον οποίο υπάρχουν παντού εισβολείς, εχθροί του έθνους, της πόλης, της γειτονιάς, της πλατείας, της δουλειάς και του μεροκάματου.
Στηρίζουμε την πρωτοβουλία των Ιρανών προσφύγων και είμαστε στο πλευρό τους σαν μέρος του αγώνα για τα δικαιώματα όλων των προσφύγων και διεκδικούμε:
• Άσυλο, στέγη, και δικαιώματα σε όλους τους πρόσφυγες
• Νομιμοποίηση και ελευθερία μετακίνησης για όλους τους μετανάστες και τις μετανάστριες».
