Γεια σας. Θέλω να πω το παράπονο μου που με πνίγει.
Είμαι 33 χρονών, από την Ουκρανία, και βρίσκομαι 4 χρόνια στην Ελλάδα. Στην χώρα μου έχω τελειώσει ελληνικό πανεπιστήμιο, πτυχίο δασκάλας.
Για πρώτη φορά ήρθα στην Ελλάδα στα 17 μου χρόνια για μαθήματα ελληνικής γλώσσας και αγάπησα την χώρα σας. Μετά προσπάθησα να περάσω εδώ στο πανεπιστήμιο, πέρασα στο τμήμα βιολογίας, δεν έτυχε να σπουδάσω γιατί το λάθος μου ήταν που είμαι ξανθιά με γαλανά μάτια.
Μιλούσα αρκετά καλά τα ελληνικά και δεν με πίστεψε h αστυνομία ότι ήμουν νόμιμα στην Ελλάδα.
Γύρισα στην Ουκρανία με όνειρο να ξαναγυρίσω στην Ελλάδα. Τα κατάφερα, ήρθα νόμιμα στην χώρα σας.
Δεν πειράζω κανέναν, χαρτιά δεν έχω, έχω να δω τους γονείς μου 4 χρόνια και αυτό που κατάλαβα είναι ότι Έλληνες δεν έχουν καλή μνήμη.
Όταν οι Έλληνες έφυγαν στην Αμερική, Αυστραλία, Γερμανία το ξέχασαν. Ήρθα στην Ελλάδα όχι επειδή δεν είχα τι να τρώω, και δουλειά θα είχα στην Ουκρανία και σπίτι, ήρθα γιατί μου αρέσει εδώ. Η αδελφή μου είναι στην Κρήτη, παντρεμένη. Θα βαφτίσει το παιδί της και εγώ φοβάμαι να πάω, γιατί δεν έχω χαρτιά.
Έχω σχέση με έναν Έλληνα, λέμε για γάμο και δεν μπορούμε να παντρευτούμε γιατί πρέπει να πάμε στην Ουκρανία να κάνουμε γάμο, εκεί λόγο τους νόμους που έχει βγάλει ελληνικό κράτος και πάλι φοβάμαι γιατί δεν ξέρω τι θα μου κάνουν στο τελωνείο. Θα πληρώσω μόνο πρόστιμο; Θα με απελάσουν; Θέλουμε να κάνουμε παιδάκι αλλά πως; Με την μητέρα που είναι ένα τίποτα χωρίς χαρτιά;
Τι να κάνω; Υπάρχει έξοδος;
Όταν πριν 300 χρόνια ήρθαν Έλληνες στην Κριμαία δεν τους διώξαμε, τους δεχτήκαμε, σε εμάς γιατί φέρονται τώρα έτσι; Πείτε μου τι να κάνω;
