Ένας κρυφός, άγνωστος κόσμος, δίπλα μας, είναι αυτός των παράνομων μεταναστών. Δυστυχώς, δεν αποτελείται μόνο από τα όνειρά τους για ένα καλύτερο αύριο, αλλά και από κυκλώματα που δε διστάζουν να βάλουν ακόμα και τέλος στη ζωή τους για λίγες χιλιάδες ευρώ. Δεν είναι μόνο τα κυκλώματα δουλεμπόρων ή «προστατών», που τους εκμεταλλεύονται στη χώρα μας, είναι και δικά τους κυκλώματα που μέσω απαγωγών απαιτούν χρήματα από τις οικογένειές τους στις χώρες καταγωγής τους.

Ο 19χρονος Αλί μπήκε παράνομα στη χώρα μας το Σεπτέμβριο του 2007. Κατάφερε να φτάσει μέχρι την Αθήνα. Εκεί, όμως, ομοεθνείς τον απήγαγαν, μεταφέρθηκε σε ένα υπόγειο και έμεινε εκεί φυλακισμένος για ένα μήνα. Οι δράστες, όσο τον κρατούσαν όμηρο, ζητούσαν από την οικογένειά του πέντε χιλιάδες ευρώ. Ο Αλί βγήκε τελικά από το υπόγειο με ένα σπασμένο χέρι, καψίματα από τσιγάρα στα χέρια, τα πόδια και βιασμένος.

Ο 20χρονος Ναζίρ έφτασε μαζί με μία ομάδα λαθρομεταναστών στην Ελλάδα, τον Απρίλιο του 2008. Στα σύνορα, τους περίμεναν ομοεθνείς τους. Στην Τουρκία είχε δώσει ήδη 3.000 ευρώ στο δουλέμπορο, για να περάσει τα σύνορα και να μπει στην Ευρώπη. Εδώ θα έδινε άλλες 2.000 ευρώ για τη μεταφορά του στην Αθήνα. Του είπαν πως θα μείνει σε ένα φιλικό σπίτι, μέχρι να βρει δουλειά και να σταθεί στα πόδια του. Μόνο που ο Ναζίρ ξύπνησε σε ένα υπόγειο. Εκεί τον ενημέρωσαν πως ήταν όμηρος και ότι για να τον αφήσουν ελεύθερο θα έπρεπε η οικογένειά του να δώσει 6.000 ευρώ.

Αυτές είναι δύο μόνο από τις εκατοντάδες ιστορίες ομηρίας που εκτυλίσσονται κάθε μέρα, κάθε ώρα, στα στενά και σκοτεινά σοκάκια του κέντρου. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Αστυνομίας, από τον Ιανουάριο του 2006 μέχρι τον Οκτώβριο του 2009, είχαμε 355 θύματα. 355 άνθρωποι που βρέθηκαν σε ένα υπόγειο να ξυλοκοπούνται και να βιάζονται από ομοεθνείς τους.

Οι αστυνομικές αρχές από τους 513 δράστες, έχουν συλλάβει τους 281. Τα δελτία της Αστυνομίας περιγράφουν ομάδες αλλοδαπών που φυλακίζουν και χτυπούν αλύπητα «τα αδέλφια τους». Έχουν γεννηθεί στην ίδια χώρα, πιστεύουν στον ίδιο Θεό και επέλεξαν τον ίδιο παράνομο δρόμο της μετανάστευσης, με την ίδια ελπίδα. Τίποτα από αυτά, όμως, δεν τους λύγισε…

Ζητούν τέσσερις, πέντε ή έξι χιλιάδες ευρώ από τις οικογένειές τους για να τους αφήσουν ελεύθερους. Αλλιώς, θα τους σκοτώσουν. Μόνο που αυτά τα ποσά μοιάζουν άπιαστα για αυτούς τους ανθρώπους.

Το πιο τραγικό της ιστορίας, όμως, είναι πως στη συμμορία, εκτός από τους σκληρούς της παρέας, υπάρχουν και πολλοί που συμμετέχουν στην ομηρία, γιατί, όπως είπε ο Μοχάμετ στην πρόεδρο του δικαστηρίου, «…δεν έχουν άλλη δουλειά».

Είναι αυτοί που κρατάνε τσίλιες, φυλάνε τον όμηρο για να μην το σκάσει ή πηγαίνουν να πάρουν τα λεφτά κατά τη διάρκεια της ανταλλαγής. Είναι αυτοί οι άνθρωποι που, όπως λένε, δεν έχουν άλλη επιλογή. Δουλειές δεν υπάρχουν και αυτοί οδηγούνται στην παρανομία για να επιβιώσουν.

Από το 2006 μέχρι σήμερα, έχουμε, ούτε λίγο ούτε πολύ, 100 απαγωγές το χρόνο από Πακιστανούς, Αφγανούς, Ιρακινούς…που κρατούν όμηρους ομοεθνείς τους. Κι όλα αυτά συμβαίνουν δίπλα μας, στο διαμέρισμα του υπογείου ή στο παραπάνω στενό από το σπίτι μας για τέσσερις, πέντε ή έξι χιλιάδες ευρώ.