Rayman Origins – review

To Rayman Origins είναι ένα 2D platform που έρχεται απ’ ευθείας από τα 90’s και… είναι δύσκολο! Ναι, θα σας παιδέψει! Πρόκειται για ένα old school platform που «παντρεύει» πανέξυπνα τους δοκιμασμένους ρετρό μηχανισμούς με τη σύγχρονη αισθητική. Υποστηρίζει τοπικό multiplayer με τη συμμετοχή έως και τεσσάρων παικτών περιλαμβάνοντας κάμποσους χαρακτήρες και πλήθος άλλων unlockables/collectibles που είναι διάσπαρτα στους διάφορους κόσμους του.

Ο τίτλος της Ubisoft κατορθώνει κάτι πολύ πολύ δύσκολο (για 2D platform) κατά την προσωπική μου άποψη: δεν κάνει ποτέ το platforming να μοιάζει βαρετό, ανιαρό και επαναλαμβανόμενο! Οι πέντε βασικοί κόσμοι του διαφέρουν παρασάγγας μεταξύ τους. Τα δε επίπεδα θα σας προσφέρουν έναν επαρκή αριθμό προκλήσεων, εμπλουτίζοντας διαρκώς το gameplay του Rayman Origins με νέους μηχανισμούς, κινήσεις και ρουτίνες. Ναι, κατά βάση το παιχνίδι είναι ένα τυπικό 2D platform στο οποίο ο ήρωας κινείται από τα αριστερά προς τα δεξιά. Δεν μένει εκεί όμως. Τουναντίον, χρησιμοποιεί την παραπάνω αρχή ως βάση και πάνω σε αυτή χτίζει. Ο Rayman θα βρεθεί στον αέρα, θα κολυμπήσει, θα τρέξει, θα πηδήξει, θα κλωτσήσει, θα κυνηγήσει, μέχρι που θα καβαλήσει κι ένα ιπτάμενο κουνούπι!

Εκεί που σε κάθε 2D platform, οι πίστες με νερό ήταν μακράν οι χειρότερές μου, στο Rayman Origins έφτασαν μέχρι και να μου (θου Κύριε φυλακήν τω στόματί μου) αρέσουν! Η υλοποίησή τους και τα objectives, αν μπορώ να χρησιμοποιήσω αυτή τη λέξη, που είχε ο Rayman σε εκείνες (αντί να κυνηγά φυσαλίδες π.χ. έψαχνε να βρει για παράδειγμα την πλησιέστερη πηγή φωτός!), μετέτρεψαν το πιο ανιαρό κατ’ εμέ κομμάτι ενός 2D platform, σε απόλαυση! Από εκεί και πέρα, οι εχθροί σε συνδυασμό με το περιβάλλον, τη… βαρύτητα και τα διάφορα χάσματα συνθέτουν ένα σκηνικό που σε κάμποσες περιπτώσεις θα σας προβληματίσει ευχάριστα.

Κάποιος που έχει ως στόχο απλά να βγάλει το παιχνίδι, θα τα καταφέρει. Αυτός όμως που θα κυνηγήσει το κάτι παραπάνω, θα πρέπει να ιδρώσει. Πολύ. Πάρα πολύ. Για να μαζέψετε όλα τα Electoons, τα ροζ πλασματάκια που αποτελούν και την –τρόπο τινά- νομισματική μονάδα του παιχνιδιού, πέραν του ότι θα κληθείτε να μαζέψετε κάθε χρυσό lum (τα αντίστοιχα νομίσματα του Super Mario και τα δαχτυλίδια του Sonic) από κάθε επίπεδο (μιλάμε για εκατοντάδες, όχι αστεία!) και να βρείτε κάθε κρυμμένη πόρτα, θα υποχρεωθείτε να πραγματοποιήσετε μέχρι και… speed runs και μάλιστα έχοντας ως στόχο, χρόνους που μόνο εύκολα δεν «σπάνε»!

Από πλευράς design, έχει γίνει σούπερ δουλειά. Η λεπτομέρεια είναι διάχυτη παντού, από τους χαρακτήρες μέχρι την τελευταία πιθαμή του κάθε επιπέδου, απόδειξη ότι η προσοχή που έχει δοθεί στο παιχνίδι είναι αξιοζήλευτη. Τα διάφορα levels βρίθουν ζωντάνιας, οι εχθροί ποικίλουν, τα collectibles δεν τελειώνουν ποτέ και ο βαθμός δυσκολίας αυξάνεται σταδιακά. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;

Η δύναμη του Rayman Origins βέβαια είναι στο multiplayer του. Παρ’ ότι το παιχνίδι βγαίνει άνετα και από έναν παίκτη, έχει ακόμα περισσότερη πλάκα αν έχετε παρέα μέχρι τρία άτομα. Το co-op του εμπεριέχει και την έννοια του ανταγωνισμού αφού οι παίκτες κυνηγούν και τα διάφορα lums στα επίπεδα. Αν κάποιος πεθάνει δε, τότε γίνεται φούσκα και αιωρείται, μέχρι να τον ακουμπήσει κάποιος άλλος. Να σημειώσω ότι το zoom out σε αυτή την περίπτωση είναι κομματάκι προβληματικό με αποτέλεσμα να δυσκολεύει κάπως το έργο των παικτών αλλά κατά τα άλλα όλα καλά! Συμφωνώ απόλυτα πως το τοπικό multiplayer είναι όλα τα λεφτά, θα ήθελα όμως η Ubisoft να είχε ενσωματώσει στο παιχνίδι την επιλογή και για διαδικτυακό παιχνίδι.

Μη σας φανεί υπερβολικό αλλά δεδομένων των δηλωμένων αισθημάτων και του πάθους που τρέφει ο Michel Ancel, ο δημιουργός του franchise, το Origins περισσότερο από ένα πανέμορφο και καλοφτιαγμένο 2D platform αποτελεί κατάθεση ψυχής. Δεν είναι μικρό σε μέγεθος, δεν επαναλαμβάνεται (στον βαθμό που μπορεί να το πει αυτό κανείς βέβαια για ένα παιχνίδι του είδους του), διαθέτει βάθος στο gameplay του και προσφέρει εξαίρετο replayability. Ε, σόρι κιόλας αλλά εγώ δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο που θα ήθελα από έναν τέτοιο τίτλο. Τις μια-δυο αδυναμίες που υπογράμμισα πιο πάνω να μην είχε και θα μιλούσαμε για ένα all-time classic.