Need for Speed: The Run – review

Ό,τι κι αν έχετε ακούσει για το Need for Speed: The Run, να το ξεχάσετε! Ο λόγος; Διότι τα περίφημα quick time events, όπου ο παίκτης καλείται να πατήσει εν τάχει τα πλήκτρα που εμφανίζονται στην οθόνη του, και για τα οποία γράφτηκαν… έπη πριν το λανσάρισμα του παιχνιδιού, δεν διαρκούν παραπάνω από τέσσερα, άντε πέντε λεπτά! Κατά τα άλλα η βασική καινοτομία του Need for Speed: The Run του νέου παιχνιδιού της σειράς Need for Speed της EA, είναι η campaign του που θυμίζει… ταινία The Fast and the Furious! Ο πρωταγωνιστής, πνιγμένος στα χρέη (όχι, δεν είναι Έλληνας), δηλώνει συμμετοχή σε έναν αγώνα αντοχής και ξεκινώντας 200ός από το Σαν Φρανσίσκο, βάζει στόχο τη Νέα Υόρκη και την πρώτη θέση –και τα $25 εκατομμύρια που αποφέρει ο συνδυασμός αυτός!

Η campaign του The Run όντως δεν διαρκεί πολύ αλλά σε καμία περίπτωση μη σας ξεγελά το δίωρο που ακούστηκε τις προάλλες. Υπολογίστε ότι για να τη βγάλετε ολόκληρη, και τα 10 stages της δηλαδή, μαζί με τα retries και τα loading screens και cut-scenes, ένα εξαωράκι θα σας το φάει άνετα, μπορεί και παραπάνω. Κατά τη διάρκεια της campaign του παιχνιδιού θα κληθείτε να δώσετε διάφορους τύπους αγώνων: από το να τρέξετε ενάντια στον χρόνο και να περάσετε συγκεκριμένο αριθμό προπορευόμενων αυτοκινήτων, μέχρι να κοντράρετε επιλεγμένους αγωνιζόμενους και να ξεφύγετε κι απ’ την Αστυνομία που φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει από το πάρτι.

Δεν μου πήρε πολλή ώρα παίζοντας το Need for Speed: The Run, για να καταλήξω στο ότι μιλάμε για το πιο όμορφο παιχνίδι της σειράς και ταυτόχρονα έναν τίτλο που από πλευράς γραφικών (εφέ, καιρικά φαινόμενα, λεπτομέρεια στα μοντέλα και προφανώς περιβάλλοντα) «πατάει κάτω» όλα τα άλλα racing games του πρόσφατου παρελθόντος. Βασικά βασίζεται στη Frostbite 2, τη μηχανή γραφικών του Battlefield 3… Οι άνθρωποι της Black Box, η οποία και βρίσκεται πίσω απ’ τον τίτλο, επέλεξαν προσεκτικά τις τοποθεσίες στις οποίες εξελίσσονται οι αγώνες της campaign του The Run και κατόπιν φρόντισαν να τους δώσουν ζωή, εκμεταλλευόμενοι τις δυνατότητες που τους προσέφερε το πανίσχυρο εργαλείο που είχαν στα χέρια τους.

Από αυτοκίνητα τώρα και τι δεν έχει το μενού. Το «οπλοστάσιό» σας θα είναι τόσο τίγκα που δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να μείνετε παραπονεμένοι. Θα βρείτε από τα «casual» κωλοφτιαγμένα εργαλεία των Λιμανακίων (Subaru Impreza WRX STi, Nissan GT-R, Ford Focus RS, Renault Spot Megane RS) και γρήγορα supercars που με λίγη τύχη θα δείτε να βολτάρουν σε Γλυφάδα και Πολιτεία (Audi RS 4, Mercedes-Benz SLS AMG, Porsche Carrera S, Lotus Exige Cup 260) μέχρι τετράτροχους θησαυρούς που παίζει να πετύχετε μόνο στον ύπνο σας (Lamborghini Aventador, Pagani Huayra, McLaren F1, Pontiac Firebird Formula). Ξεχάστε βέβαια το «φτιάξιμο» των αυτοκινήτων σας. Μπορείτε απλά να επιλέξετε μεταξύ τεσσάρων configurations που επηρεάζουν το αισθητικό κομμάτι του αυτοκινήτου και… αυτό ήταν όλο!

Ο χειρισμός είναι καθαρά arcade –φέρνει αρκετά σε αυτόν του Hot Pursuit. Μην περιμένετε να κάνετε τις ταρζανιές του τελευταίου αλλά το όλο concept δεν θα απέχει και πολύ, απ’ την άλλη… Υποθέτοντας ότι τελειώνετε με την campaign, το παιχνίδι έχει δρόμο ακόμα μέχρι να σας κουνήσει μαντήλι. Αφ’ ενός υπάρχουν τα Challenges ενώ αφ’ ετέρου το Autolog είναι εδώ για να σας «καρφώσει» την πρόοδο των φίλων σας και βέβαια να σας δώσει τα απαραίτητα ερεθίσματα για να επιστρέψετε εκ νέου στο παιχνίδι.

Προσωπικά το Need for Speed: The Run μου άρεσε. Την campaign του δεν τη βρήκα καθόλου άσχημη, τα γραφικά του είναι state of the art, ο ήχος (soundtrack και εφέ) το ίδιο, τα διαθέσιμα οχήματα με κάλυψαν ενώ το Autolog και τα Challenges έκλεισαν ικανοποιητικά το όλο πακέτο. Σίγουρα, αρνητικά υπάρχουν και αυτά είναι που εν τέλει χαλάνε τη συνολική εικόνα του παιχνιδιού. Αν στην EA πάρουν την τεχνολογία και κάποιες ιδέες από το The Run και το στήσιμο του Hot Pursuit, τότε παίζει σε κάνα-ενάμιση χρόνο από τώρα να τρίβουμε τα μάτια μας μ’ αυτά που θα δούμε…