Το Driver: San Francisco το περίμενε κόσμος και κοσμάκης και μαζί μ’ αυτόν, κι εμείς ή ορθότερα, κι εγώ. Βασικά αναρωτιόμουν τι λαγό θα έβγαζαν από το καπέλο τους τα παλικάρια στη Ubisoft Reflections στο Νιούκαστλ προκειμένου να αναστήσουν ένα franchise το οποίο, με βάση τουλάχιστον τα τελευταία του «επεισόδια» είχε εξελιχθεί σε έναν ύμνο προς την αδιαφορία και τη μετριότητα.
Σσσστ! Ο Taner κοιμάται!
Το όλο concept πάνω στο οποίο βασίζεται το Driver: San Francisco δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας, τουλάχιστον μέχρις ενός σημείου: ο «κακός» της υπόθεσης, Jericho, πηγαίνει σιδηροδέσμιος για να δικαστεί, φρουρούμενος από αρκετούς αλλά άοπλους αστυνομικούς. Από κοντά παρακολουθεί την πομπή και ο «καλός» μπάτσος, John Tanner. Φυσικά ο Jericho κατορθώνει και βγάζει νοκ άουτ τους δεσμώτες του με τη βοήθεια ενός πληρωμένου φρουρού και μιας τύπισσας με ένα ρουκετοβόλο, και αρχίζει να διαβαίνει τον δρόμο προς την ελευθερία του. Ο Tanner τον καταδιώκει και να μη σας τα πολυλογώ, το όλο τζέρτζελο λαμβάνει άδοξα τέλος όταν μια νταλίκα στέλνει το καλό μας «όργανο» στο νοσοκομείο σε κώμα.
Από ‘κει και πέρα τα πράγματα… ξεφεύγουν ελαφρώς αφού το υπόλοιπο παιχνίδι εξελίσσεται μέσα στο «μυαλό» του Tanner! Καθώς εκείνος βρίσκεται τέζα και σταθερά σε κώμα στο κρεβάτι του δωματίου του στο νοσοκομείο, ο νους του ταξιδεύει σε ολόκληρο το Σαν Φρανσίσκο, όπου και διαδραματίζεται η πλοκή του παιχνιδιού, κυνηγώντας τον Jericho και βοηθώντας τους κατοίκους της πόλης. Να σας πω την αλήθεια, παρ’ ότι το στόρι δεν είναι κακό, προσωπικά δεν με «άγγιξε» καθόλου. Υπήρξαν σημεία που απλά προχωρούσα από αποστολή σε αποστολή «skipάροντας» τα cut-scenes γιατί απλά δεν καιγόμουν να τα δω. Έτσι απλά.
Για πάτα μία «Shift»…
Όλα τα λεφτά στο gameplay του παιχνιδιού είναι βεβαίως η λειτουργία την οποία πρωτοανέφερα πριν από λίγο, το Shift. Αφού λοιπόν τα όσα ρεαλιστικά ζείτε στο παιχνίδι συμβαίνουν στη σφαίρα της καλπάζουσας φαντασίας του Tanner, ο τελευταίος μπορεί να κουμαντάρει πλήρως τα όνειρά του –όπως όλοι μας. Έτσι λοιπόν, την ώρα που οδηγείτε το όχημά σας, δεν χρειάζεται παρά ένα απλό πάτημα του «Α» (ή του «Χ», ανάλογα την κονσόλα) στο χειριστήριό σας προκειμένου να «βγείτε» από τη θέση του οδηγού και να δείτε τον δρόμο στον οποίο βρίσκεστε ή και ολόκληρα τμήματα του Σαν Φρανσίσκο από «ψηλά», με μια top-down προοπτική. Στην οθόνη εμφανίζεται ένα «στόχαστρο» και εσείς απλά σημαδεύετε το αυτοκίνητο του οποίου τον έλεγχο θέλετε να πάρετε και, τατάαααν, ο Tanner βρίσκεται ως διά μαγείας στο βολάν!
Το στοιχείο αυτό «παντρεύεται» πολύ όμορφα με το όλο gameplay και μάλιστα από την πρώτη κιόλας στιγμή, με αποτέλεσμα η χρήση του να μοιάζει εν τέλει σχεδόν απόλυτα… φυσιολογική. Οπότε οι αρχικοί προβληματισμοί μου πάνε αδιάβαστοι. Επίσης, αντικαθιστά το αλά GTA «browsing» της πόλης, στο οποίο υπό άλλες συνθήκες θα έπρεπε να καταφύγει το παιχνίδι. Στο Driver: San Francisco, δεν πρόκειται να βγείτε απ’ το αμάξι σας, ούτε να τσιμπήσετε όπλα, ούτε να αρχίσετε το πιστολίδι με κάθε λογής κακούς. Η περιήγησή σας στην πόλη μπορεί να γίνει κάλλιστα κάνοντας χρήση της ικανότητας Shift του Tanner. Last but not least βέβαια, να ξέρετε ότι η τελευταία μπορεί να χρησιμοποιηθεί στρατηγικά ενόσω εκτελείτε κάποια αποστολή.
Πρέπει, ας πούμε, δύο συγκεκριμένα αυτοκίνητα να κάνουν το «1-2» σε έναν αγώνα αλλά οι οδηγοί τους δεν το πάνε μία το γράμμα; Ε, εσείς θα πρέπει να τους βοηθήσετε –με άλλα λόγια, να στήσετε με τρόπο που θα ζήλευε κι ο φίλος και συμπολεμιστής Αχιλλέας τον αγώνα! Μήπως ο τυπάκος που κυνηγάτε ξεφεύγει επικίνδυνα; Ώρα να τον κόψετε αφού τελείως τυχαία, μια νταλίκα θα του κλείσει κάθετα τον δρόμο σε 5, 4, 3, 2, 1…! Οι αποστολές πάντως στο παιχνίδι χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: αυτές του Tanner που στην ουσία προωθούν την υπόθεση και αυτές στις οποίες ο πρωταγωνιστής καλείται να βοηθήσει τους κατοίκους του Σαν Φρανσίσκο (οδηγώντας διάφορα αυτοκίνητα και έχοντας διάφορα objectives). Αν οι τελευταίες σας φαίνονται ως ταπεινές side missions, μην «ψαρώνετε»: θα χρειαστεί να τις φέρετε εις πέρας προκειμένου να ξεκλειδωθούν οι πρώτες.
Μα πόσο μούρη τελοσπάντωνε®;
Οδηγώντας στο παιχνίδι, για οτιδήποτε «μαγκιόρικο» κάνετε (περνάτε «ξυστά» από άλλα αμάξια, προσπερνάτε, ίπταστε και άλλα τέτοια Χολιγουντιανά) θα ‘κονομάτε –στην αόριστη νομισματική μονάδα του Driver: San Francisco- ώστε να αγοράζετε έτσι αυτοκίνητα μέσα από το γκαράζ σας, τα οποία και θα μπορείτε να χρησιμοποιείτε κατά παραγγελία –ποιοοοος ψάχνει τώρα; Πέραν των διαφόρων μοντέλων που θα είστε σε θέση να ξεκλειδώσετε –πρώτα- και να αγοράσετε –έπειτα- στη διάθεσή σας θα βρίσκονται και διάφορα upgrades που θα διευκολύνουν τη ζωή σας. Και συν τοις άλλοις όσο προχωράτε θα αποκτάτε πρόσβαση σε νέα γκαράζια (διότι ως γνωστόν, ο πληθυντικός του «γκαράζ» είναι τα «γκαράζια») που θα σας προσφέρουν ακόμα περισσότερα.
Οι αποστολές του Driver: San Francisco πάντως ποικίλουν ως προς το αντικείμενό τους και είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι θα σας κρατήσουν ευχάριστα απασχολημένους για διψήφιο αριθμό ωρών. Κατά τη διάρκειά τους, ο χειρισμός δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να σας απασχολήσει αφού με τον arcade χαρακτήρα του καθίσταται προσβάσιμος και φιλικός προς τους πάντες. Εντάξει, η υποστροφή και η υπερστροφή παίζουν ως ενδεχόμενα αλλά πάντα βάσει του αυτοκινήτου που οδηγείτε. Δεν σας συγκινεί καμία απ’ τις δύο; Πάρτε αμάξι με τετρακίνηση και ξενοιάσατε. Πάντως εντός ολίγων λεπτών θα έχετε εξοικειωθεί με το σύστημα χειρισμού του τίτλου, ξεκάθαρα πράγματα.
Τα γραφικά είναι επίσης σούπερ από την πλευρά τους συμβάλλοντας στη δημιουργία μιας πειστικής ατμόσφαιρας. Σε ό,τι αφορά αυτό το τελευταίο, μου τα χάλασαν οι πεζοί του Σαν Φρανσίσκο οι οποίοι επιδεικνύουν αντανακλαστικά που θα ζήλευε κι ο «αίλουρος» Ελευθερόπουλος και οι διάφοροι χαζοπεριορισμοί (κολωνάκια που σας φράζουν την πρόσβαση σε δρομάκια π.χ.) που στα μάτια κάποιου «ψείρα» αμαυρώνουν, έστω ελάχιστα, την εξαιρετική υλοποίηση της πόλης του Σαν Φρανσίσκο. Ναι, ΟΚ, δεν είμαι και δημότης της, αλλά κάποιος που έχει επισκεφθεί έως και μια-δυο φορές τη μεγαλούπολη της Δυτικής Ακτής των ΗΠΑ, θα αισθανθεί οικεία αφού το «παρών» δίνουν όλα τα μεγάλα κτήρια, τα σημαντικά αξιοθέατα, τα σημεία ενδιαφέροντος, οι βασικές οδικές αρτηρίες και γενικώς κάμποσες εκατοντάδες μίλια οδικού δικτύου!
Ακόμα κι αν ξεμπερδέψετε με το single player mode, να ξέρετε ότι υπάρχει κι ένα υπερπλήρες multiplayer το οποίο περιμένει να σας υποδεχθεί με ανοιχτές αγκάλες και πλήθος διασκεδαστικών modes που σίγουρα θα σας προσφέρουν μια τελείως διαφορετική εμπειρία σε σχέση με τα υπόλοιπα racing παιχνίδια της αγοράς –δοκιμάστε το Tag και θα με θυμηθείτε…
Στο φινάλε το Driver: San Francisco μου άρεσε. Το καταευχαριστήθηκα ρε παιδί μου, πώς το λένε; Εκτίμησα δεόντως το ότι δεν προσπαθεί σε καμία περίπτωση να γίνει Grand Theft Auto ή Saints Row αλλά υιοθετεί ένα δικό του στυλ και επιδιώκει να το ακολουθήσει απ’ την αρχή ως το φινάλε του. Παραδόξως τόσο το single player όσο και το multiplayer mode του είναι εξίσου ποιοτικά και σε συνδυασμό με τα διάφορα εξτραδάκια (βλ. Film Director, Challenges, Uplay) συνθέτουν ένα ιδιαίτερα ελκυστικό πακέτο. Αν η όρεξή σας τραβάει μια μπατσοπεριπέτεια με υψηλές ταχύτητες και μια εσάνς… μεταφυσικού, ρίξτε μια ματιά στο Driver: San Francisco. Η σειρά ξέπλυνε επιτέλους το όνομά της.
Είδος: Driving
Format: Xbox 360, PS3, PC
Έκδοση: Ubisoft
Ανάπτυξη: Ubisoft Reflections
Διάθεση: CD Media
Παίκτες: 1
Επίσημο site: http://driver-thegame.ubi.com/driver-san-francisco/en-GB/home/
Κυκλοφορία: 02/09/2011
Βαθμός: 8
Πηγή: byteme.gr
